Mijn naam is Masha en ik ben 16 jaar oud. Ik woon in een klein stadje in Rusland. Mijn vader verdient niet veel geld en mijn familie is niet erg rijk. Er zijn veel dingen die we ons niet kunnen veroorloven. Een van die dingen is internet.
Op een dag, toen ik op school zat, vertelde een van mijn vrienden me dat ze had gehoord over een nieuwe dienst die je gratis toegang geeft tot internet. Ze zei dat je alleen maar moest verbinden met hun netwerk, dat 'gratis wifi' heette en je vervolgens naar hartenlust op internet kon surfen zonder iets te hoeven betalen. Het klonk bijna te mooi om waar te zijn.
Die avond, toen ik thuiskwam, besloot ik het uit te proberen. Ik opende mijn laptop en zocht naar het netwerk met de naam "Gratis wifi". Het signaal was uitstekend, dus ik heb het geselecteerd en op "Verbinden" geklikt. Mijn internetbrowser verscheen en op een zwarte achtergrond met sinistere rode letters was er een boodschap:
"Welkom bij gratis wifi! Bedankt voor het bezoeken! We hebben geen betaling nodig. We hebben geen registratie nodig. We vragen alleen om wat basisinformatie over onze bezoekers. Beantwoord alstublieft de volgende vraag. "
Er stonden vier foto's op de pagina. Een bus, een boot, een trein en een vliegtuig.
Eronder was er een vraag:
"Wat is uw gebruikelijke wijze van transport?"
Ik fietste naar school, mijn vader had geen auto en we konden het ons nooit veroorloven om ergens op vakantie te gaan. Ik heb geen van die vervoerswijzen gebruikt, dus koos ik gewoon willekeurig de trein en klikte erop.
Er verscheen een "Thank You" -bericht op het scherm en toen kon ik op internet surfen. Ik was blij verrast. Dit was het antwoord op al mijn problemen. Nu zou ik een Facebook-account kunnen opzetten en contact houden met mijn vrienden op Twitter en Instagram.
De volgende dag werd de show echter, terwijl ik tv aan het kijken was, onderbroken door een waarschuwing voor het laatste nieuws. De lokale nieuwsverslaggever zei dat er een vreselijk ongeluk had plaatsgevonden. Een trein was ontspoord en kwam van de rails af net toen hij een brug overstak. Verschillende rijtuigen doken in de rivier beneden en bijna iedereen aan boord was gedood.
Ik was geschokt. Toen herinnerde ik me de website die ik de vorige avond had bezocht. Ik had de foto van de trein gekozen. Ik probeerde mezelf te vertellen dat het gewoon toeval was. Ik bedoel, wat zou er gebeurd zijn als ik de foto van het vliegtuig koos. Zou er de volgende dag een vliegtuigcrash zijn geweest? Het idee was belachelijk.
Die avond moest ik het internet opnieuw gebruiken. Ik maakte verbinding met het Free Wifi-netwerk en opnieuw verscheen dezelfde pagina. Deze keer was de vraag anders.
Er waren 4 foto's van huizen: een bungalow, een huis met twee verdiepingen, een huis met drie verdiepingen en een appartementencomplex.
Daaronder, in grote rode sinistere letters, stond de vraag:
"In welk type huis woont u?"
Mijn familie woont in een bungalow en ik stond op het punt om die optie te kiezen toen ik mezelf stopte. Mijn vinger hovverde over de muisknop, maar ik kon er niet op klikken. Wat als mijn vermoedens waar waren? Ik vroeg me af. Het was een dwaze gedachte, maar ik kon die kans niet nemen.
In plaats daarvan klikte ik op het flatgebouw om het zekere voor het onzekere te nemen. Er werd een bericht 'Bedankt' op het scherm weergegeven en ik kon weer verbinding maken met internet.
De volgende dag brandde het flatgebouw bij mijn school af. Gelukkig gebeurde het vuur gedurende de dag, dus de meeste mensen waren niet thuis. Ongeveer 20 mensen kwamen om in de vlammenzee. De politie zei dat ze brandstichting vermoedden.
Ik was bezorgd. Het begon meer te lijken dan een toeval. Hoe gek het ook leek, ik had een stiekem vermoeden dat de Free Wifi op de een of andere manier deze tragedies veroorzaakte. Ik besloot dat ik beter af zou zijn als ik het met rust liet.
Maar die nacht begon ik aan mezelf te twijfelen. Hoe meer ik erover nadacht, hoe gekker het leek. Was ik gewoon paranoïde? Hoe kan een verbinding met een Free Wifi-netwerk leiden tot de dood van meer dan 100 mensen. Wie zou ooit geloven dat zoiets mogelijk was?
Nadat ik het bijna een uur had overwogen, was ik ervan overtuigd dat het gewoon een krankzinnig toeval was. Ik pakte mijn laptop, zette hem aan en verbond me met de gratis wifi.
Mijn internetbrowser werd opnieuw geopend. Er waren nog 4 foto's. Toen ik ze zag, slaakte ik een zucht van ontzetting.
De foto's waren van mijn moeder, mijn vader, mijn kleine zusje en ik ...
Daaronder was in grote sinistere rode letters de vraag:
"Welke van deze is uw favoriete familielid?"