«Πού είσαι; Άρη;»
Ξαφνικά χτυπάει το κινητό που κρατάω στο χέρι μου. Είναι εκείνος... το σηκώνω αμέσως.
«Πού είσαι;»
«Χρόνια μας πολλά κορίτσι μου γλυκό!»
«Είσαι εδώ... σε νιώθω... πού είσαι Άρη;»
Ακούω το γέλιο του και μου λύνονται τα πόδια. Τον βλέπω να στέκεται στη μπαλκονόπορτα. Είναι τόσο όμορφος, τόσο όμορφος.
Φοράει ένα καλοκαιρινό μπεζ παντελόνι και από πάνω λευκό πουκάμισο. Είναι ένας κούκλος κι εγώ αγουροξυπνημένη φορώντας μόνο το πουκάμισό του. Θεέ μου θα δείχνω γελοία σ' ένα τόσο όμορφο σκηνικό, αλλά είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει αυτή τη στιγμή. Παρατάω τα πάντα και τρέχω προς το μέρος του.
Με σηκώνει στην αγκαλιά του και με γυρνάει γύρω γύρω. Χαμογελάω τρισευτυχισμένη. «Είσαι εδώ... είσαι εδώ...».
Μ' αφήνει να πατήσω κάτω και πιάνει το πρόσωπό μου στις παλάμες του. Με φιλάει ρουφηχτά στα χείλη και με κοιτάζει στα μάτια.
«Δεν μπορούσα να φύγω! Δεν γινόταν να περάσουμε χώρια την επέτειό μας. Την ώρα που ήταν να επιβιβαστούμε, έκανα αναστροφή κι έφυγα. Ο Λευτέρης μου φώναζε να γυρίσω πίσω κι εγώ του ορκίστηκα πως αύριο θα είμαι εκεί. Σήμερα όμως είχα την ανάγκη να είμαι μαζί σου. Η βαλίτσα και τα πράγματά μου είναι ήδη στα Χανιά, εγώ όμως είμαι εδώ.. μαζί σου μέχρι αύριο μωρό μου!»
Σηκώνομαι στις μύτες και τον αγκαλιάζω όσο πιο σφιχτά μπορώ.
«Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ!!!!»
Σκύβει και με φιλάει στα χείλη. Κολλάμε ο ένας πάνω στον άλλο και αφηνόμαστε στο πάθος και τον έρωτα μας.
«Είσαι η αγάπη της ζωής μου. Θέλω να κοιτάζω τα μάτια σου μέχρι την τελευταία μου αναπνοή. Μαζί σου ζω, μαζί σου υπάρχω... μαζί σου γελάω...». Τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι από τα μάτια μου. «Πριν δυο χρόνια τέτοια ώρα γινόσουν γυναίκα μου. Είσαι κομμάτι μου, σάρκα από τη σάρκα μου... η καρδιά μου σου ανήκει, στο έχω ξαναπεί άπειρες φορές και θα στο πω άλλες τόσες».
«Ποτέ δεν θα βαρεθώ να το ακούω αυτό!»
«Αν μπορούσα να την βγάλω και να στην δώσω θα το έκανα στο ορκίζομαι... επειδή όμως δεν μπορώ...», βάζει το χέρι στη τσέπη του παντελονιού και βγάζει μια αλυσίδα που από πάνω της κρέμεται μια καρδιά από αυτές που κυκλοφορούσαν παλιά.
Την ανοίγει στα δυο και μέσα υπάρχει μια φωτογραφία από εμάς τους δυο την ώρα του γάμου μας. Κοιταζόμαστε στα μάτια και η αγάπη μας φαίνεται από μακριά. Έχει θέση και για δεύτερη φωτογραφία, αλλά εκείνη είναι κενή.
«Σου την πήρα σε κόσμημα λοιπόν και μέσα έχω βάλει εμάς. Όταν με το καλό κάνουμε ένα παιδάκι, γιατί θα κάνουμε ή θα υιοθετήσουμε, θα γεμίσουμε και τη δεύτερη θέση της καρδιάς. Προς το παρόν εσύ μωρό μου μονοπωλείς όλο το ενδιαφέρον της. Θέλω να μας φοράς πάντα πάνω σου νεράιδα, πάντα για να μην ξεχνάς ποτέ πως είσαι ότι πολυτιμότερο έχω. Πως χωρίς εσένα παύω να υπάρχω...».
«Άρη... σ' αγαπάω... αν μ' αφήσεις χάθηκα».
«Σσς, μην κλαις ζωή μου. Θα περάσουμε φουρτούνες και προβλήματα αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αλλά αν μου κρατάς το χέρι σφιχτά θα ξεπερνάμε κάθε εμπόδιο. Μαζί...».
«Μαζί... το δώρο που σου πήρα εγώ τι το έκανες;»
«Εδώ το έχω αφήσει στο καναπέ. Περίμενα να το ανοίξω μαζί σου, αλλά να ξέρεις δεν έχω πολλές αντοχές ακόμα».
«Ωραία», λέω και απομακρύνομαι από την αγκαλιά του. «Περίμενέ με έρχομαι...».
«Πού πας;»
«Πάνω, να αλλάξω, να γίνω όμορφη για σένα! Έχεις ετοιμάσει τόσο όμορφα πράγματα εδώ κι εγώ είμαι χάλια, άβαφτη, ξεμαλλιασμένη και μ' ένα πουκάμισο».
Με πιάνει από το χέρι και με τραβάει ξανά στην αγκαλιά του. «Τότε μάλλον πρέπει να σου πω κάτι που δεν το ξέρεις. Έτσι μ' αρέσεις. Νευριάζω όταν σε βλέπω βαμμένη διότι το μακιγιάζ κρύβει την απίστευτη φυσική ομορφιά σου. Όσο για το ντύσιμο που προτιμώ σε σένα είναι το φυσικό ξανά. Σε θέλω γυμνή συνέχεια, να μπορώ να σου κάνω έρωτα, να λατρεύω αυτό το κορμί που πλάστηκε για μένα. Αν όμως πρέπει να φοράς κάτι πάνω σου, τότε πεθαίνω να σε βλέπω με τα πουκάμισά μου. Οπότε για μένα είσαι τέλεια. Είσαι ότι ωραιότερο υπάρχει σ' αυτό τον κόσμο!»
«Κι εσύ για μένα... Άρη; Γιατί εμένα;»
«Τι εννοείς;»
«Εννοώ ότι υπάρχουν έξω τόσο όμορφες, έξυπνες, γυναίκες με πολύ περισσότερα προσόντα και χαρίσματα από εμένα. Γιατί διάλεξες εμένα;»
«Εσύ με διάλεξες... μόλις με κοίταξες μ' έκανες να δω το δρόμο μου σ' αυτή τη ζωή. Και δεν με νοιάζει τι κυκλοφορεί εκεί έξω. Για μένα το άλλο μου μισό είσαι εσύ, γιατί απλά είσαι εσύ! Και τώρα θα μου επιτρέψετε να σας κάνω το δείπνο εεε;»
«Θα σας επιτρέψω».
Με πιάνει από το χέρι, με οδηγεί στη τραπεζαρία, μου τραβάει την καρέκλα κι έπειτα κάθεται δίπλα μου. Αρχίζουμε να τρώμε το δείπνο μας χωρίς να βγάλουμε άχνα.
Μόνο κοιταζόμαστε. Από τις πρώτες κιόλας μπουκιές έχω χορτάσει. Το βλέμμα του καυτό, ταράζει το κορμί μου. Απλώνω το πόδι κάτω από το τραπέζι και αρχίζω να τον χαϊδεύω.
Αμέσως η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται επικίνδυνα. Τον θέλω σαν τρελή εδώ και τώρα και δεν με νοιάζει τίποτα άλλο.
Ξαφνικά κλείνει τα μάτια του και η μαγεία χάνεται. «Νομίζω πως ήρθε η ώρα να σβήσουμε την τούρτα μας».
Σηκώνεται από το τραπέζι προσπαθώντας και αρχίζει να μαζεύει τα πιάτα νευρικά. Κάνω κίνηση να τον βοηθήσω και με σταματάει.
«Σήμερα θα σας περιποιηθώ εγώ νεράιδα. Εσύ απλώς κάθισε!»
«Εγώ πάντως πιστεύω πως μπορούμε να παρακάμψουμε το κομμάτι της τούρτας και να πάμε παρακάτω».
Βγάζω τη γλώσσα και γλύφω τα χείλη μου για να καταλάβει το νόημα των λόγων μου.
Βγάζει ένα γρύλισμα σαν να υποφέρει και τον βλέπω να σφίγγει με δύναμη τα πιάτα που κρατάει. «Μελίνα... με ωθείς στα άκρα και κρατιέμαι με το ζόρι για να μην σου κάνω έρωτα πάνω στο τραπέζι. Θέλω να έχουμε μια κανονική επέτειο».
«Είσαι ο ρομανικός μου πρίγκιπας!», του λέω και χαμογελάει κόβοντάς μου την ανάσα ακόμα μια φορά.
Εξαφανίζεται στην κουζίνα κι επιστρέφει κρατώντας μια τούρτα. Την αφήνει μπροστά μου. Είναι σε σχήμα καρδιάς και πάνω γράφει,
ΩΣ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΑΠΕΡΑ!
Σηκώνομαι από τη θέση μου και πέφτω στην αγκαλιά του. Με σφίγγει πάνω του και παίρνει μια βαθιά ανάσα. Παίρνει το πρόσωπό μου ανάμεσα στα χέρια του και με κοιτάζει βαθιά στα μάτια.
«Νεράιδα μου, εύχομαι να σβήσουμε την τούρτα που θα λέει 60 χρόνια μαζί, θα είμαι παππούς κι εσύ μια όμορφη γιαγιά. Θα είμαι ακόμα τρελά ερωτευμένος μαζί σου και δεν θα μπορώ να κάνω βήμα χωρίς εσένα».
«Ότι και να γίνει, θα είσαι πάντα και πάνω απ' όλους. Εύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου να μεγαλώσουμε μαζί, να γεράσουμε όμορφα. Εύχομαι να με παίρνεις από το χέρι και να πηγαίνουμε βόλτα, να με κρατάς στην αγκαλιά σου, όπως τώρα και να κλείνουμε όλο τον κόσμο απέξω».
«Μαζί νεράιδα...».
«Μαζί πρίγκιπα», απαντάω βουρκωμένη. Κάνει κίνηση ν' ανάψει το κεράκι και τον σταματάω.
«Τι συμβαίνει;»
«Πριν σβήσουμε αυτή τη τούρτα μαζί πρέπει να...», λέω και κολλάω.
«Πρέπει να τι μωρό μου;»
«Πρέπει να σου δώσω το δώρο σου. Δεν είναι δίκαιο. Εγώ πήρα το δικό μου».
«Α καιρός ήταν».
Παίρνει το χέρι του από πάνω μου κι αμέσως νιώθω παγωνιά στο κορμί μου. Πηγαίνω στο καναπέ και πιάνω τη σακούλα με το δώρο του.
Τον πλησιάζω και από την αγωνία η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και το χέρι μου τρέμει καθώς του το δίνω. Εκείνος τη παίρνει και μου χαμογελάει σαν μωρό.
«Σου έχω πει πως τρελαίνομαι ν' ανοίγω δώρα;»
«Ελπίζω να μην σ' απογοητέψουν τότε αυτά που σου πήρα!»
«Είναι πολλά;», ρωτάει ενθουσιασμένος.
«Τρία».
Δεν προλαβαίνω ν' απαντήσω και ήδη έχει ανοίξει τη σακούλα. Πιάνει το πρώτο δώρο, ένα αρκουδάκι σε μπεζ χρώμα που φοράει ένα λευκό φανελάκι και πάνω γράφει,
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΔΩΡΟ!
Παρατηρώ την έκφρασή του και βλέπω πως έχει μπερδευτεί. «Δεν καταλαβαίνω... ποιο πρώτο δώρο;»
«Πήγαινε στο επόμενο», λέω μόνο καθώς κοντεύω να τρελαθώ από το άγχος μου.
Ακολουθεί τη συμβουλή μου και βγάζει το δεύτερο. Είναι τυλιγμένο και πάνω έχει ένα φάκελο. Αφήνει στην άκρη το φάκελο και σκίζει με αγωνία το χαρτί περιτυλίγματος. Βγάζει το δώρο του και προσπαθεί να καταλάβει τι είναι. Με κοιτάζει με απορία ο γλυκός μου.
«Διάβασε το φάκελο και θα καταλάβεις!»
Τον παίρνει στα χέρια του τον ανοίγει και βγάζει τη κάρτα από μέσα.
ΜΑΡΣΙΠΠΟ ΓΙΑ ΒΟΛΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ!
Ξαφνικά βλέπω τα χέρια του να τρέμουν και το ρυθμό της αναπνοής του να γίνεται γρηγορότερος.
«Μελίνα... Μελίνα μήπως;», χωρίς να του απαντήσω ψάχνει στη σακούλα και βγάζει το τελευταίο δώρο του.
Έναν ακόμα φάκελο. Τα μάτια του είναι βουρκωμένα και τα χέρια του μπερδεύονται καθώς τον ανοίγει.
Βγάζει τη φωτογραφία από το πρώτο υπέρηχο του παιδιού μας και βλέπω δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλά του. Πάνω της έχω γράψει,
Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΠΑΜΠΑ!
Την κοιτάζει μαγεμένος για κάποια δευτερόλεπτα κι έπειτα στρέφει το βλέμμα του σε μένα.
«Μελίνα... νεράιδά μου... αγάπη μου είσαι... είσαι έγκυος;;;»
Του γνέφω ναι ανίκανη να μιλήσω από την συγκίνηση της στιγμής.
Αμέσως αφήνει τη φωτογραφία στην άκρη και με τραβάει στην αγκαλιά του. Με σηκώνει και με γυρνάει γύρω γύρω. Γελάμε και οι δυο τρισευτυχισμένοι.
«Είσαι έγκυος;», ρωτάει φωνάζοντας από τη χαρά του.
«Ναιιιιιι».
«Θα γίνω πατέρααααααααας!!!»
Μ' αφήνει να πατήσω κάτω και παίρνει ξανά το πρόσωπό μου στις παλάμες του.
«Θα γίνουμε γονείς; Αλήθεια; Είσαι έγκυος;»
«Έχω κλείσει το δεύτερο μήνα και πάμε στο τρίτο».
Αμέσως κολλάει το στόμα του πάνω στο δικό μου. Τα χείλη του απαλά και υγρά χαϊδεύουν τα δικά μου. Η γλώσσα του τρυπώνει μέσα μου και αγγίζει τη δική μου, με ρουφάει, με πιπιλάει, με κάνει να χαθώ στο πάθος του φιλιού, της αγάπης του, του έρωτά του.
Με σηκώνει χωρίς να σταματήσει το φιλί και τυλίγει το πόδια μου γύρω από τη μέση του. Με πηγαίνει στο τραπέζι, με τα χέρια του σπρώχνει στην άκρη τα πράγματα και με αφήνει πάνω στη ξύλινη επιφάνεια.
Με το ένα χέρι με αγγίζει απαλά στο πρόσωπο ενώ με φιλάει και το άλλο το βάζει κάτω από το πουκάμισό. Το φέρνει στο ύψος της κοιλιάς μου και χαϊδεύει το μωράκι μας.
Θεέ μου θα τρελαθώ. Είναι ότι πιο τρυφερό έχω βιώσει.
Σταματάει το φιλί και ακουμπάει το κούτελο του στο δικό μου πασχίζοντας να πάρει ανάσα. Κι εγώ όμως είμαι στην ίδια ακριβώς κατάσταση.
Τα μάτια μας είναι κλειστά καθώς μου ψιθυρίζει, «πίστευα πως δεν μπορούσα να σ' αγαπήσω περισσότερο. Πόσο λάθος έκανα μωρό μου. Δεν μπορώ να στο περιγράψω με λόγια. Η καρδιά μου θα σπάσει».
Κατεβάζω το χέρι μου στην κοιλιά μου και το βάζω πάνω από το δικό του. Αμέσως ανοίγει τη παλάμη του και πλέκονται τα δάκτυλά μας. Μαζί χαϊδεύουμε τη νέα ζωή που δημιουργήσαμε.
«Το παιδί μας Μελίνα μου, εδώ μεγαλώνει μια ψυχούλα που θα είναι κομμάτι σου και κομμάτι μου». Ο τρόπος που με κοιτάζει είναι πιο τρυφερός από ποτέ. «Αυτό το παιδί θα είναι η απόδειξη της αγάπης μας!»
«Πίστευα πως μετά το γάμο, τότε στο σκάφος ήταν η κορυφαία στιγμή που έχω ζήσει μαζί σου. Εεε νομίζω πως αυτή που ζούμε τώρα την ξεπερνάει».
«Σου ορκίζομαι να ζήσουμε πολλές πολλές ακόμα που θα ξεπεράσουν αυτή. Εγώ λέω να φτιάξουμε ένα ημερολόγιο μαζί και να γράψουμε τις πιο ωραίες στιγμές μας από τότε που γνωριστήκαμε μέχρι και τα γεράματά μας. Θα είναι ένα υπέροχο δώρο για το παιδί μας, τα εγγόνια μας... τι λες;»
«Είσαι ο πρίγκιπάς μου. Είσαι εκείνος που κάνει όλα μου τα όνειρα αληθινά, μόνο και μόνο επειδή ξυπνάς δίπλα μου. Είναι τέλεια ιδέα, εγώ λέω να βγάζουμε και φωτογραφίες όπου μπορούμε και να τις προσθέτουμε στο ημερολόγιο».
«Ας αρχίσουμε από τώρα λοιπόν».
Παίρνει το κινητό και χωρίς να μας νοιάζει τίποτα με κοιτάζει στα μάτια και πατάει το κουμπί αποθανατίζοντας τη στιγμή.
Έπειτα με φιλάει πεταχτά στα χείλη και πιάνει τη τούρτα από το τραπέζι, τη φέρνει ανάμεσά μας και ανάβει το κεράκι.
Κοιταζόμαστε βαθιά στα μάτια. «Του χρόνου θα τη σβήσουμε με το παιδί μας δηλαδή;»
«Ναι αγάπη μου!»
«Σ' αγαπάω, σας αγαπάω».
«Κι εμείς... ως το άπειρο και ακόμα παραπέρα!»
Φυσάμε και οι δυο ταυτόχρονα και σβήνουμε το κεράκι. «Χρόνια μας πολλά».
«Χρόνια μας πολλά!»
Αφήνει τη τούρτα δίπλα μου, τραβάει μια καρέκλα και κάθεται μπροστά μου ανάμεσα στα πόδια μου.
Με καρφώνει με το βλέμμα του, ενώ παράλληλα αρχίζει να μου ξεκουμπώνει από πάνω μέχρι κάτω το πουκάμισο. Η ανάσα μου κόβεται καθώς τα δάκτυλά του αγγίζουν την επιδερμίδα μου.
Μόλις τελειώνει τραβάει το ύφασμα στο πλάι χωρίς να μου το βγάλει και κοιτάζει το κορμί μου ελέγχοντάς το, χαμογελαστός.
Η επόμενη κίνησή του κάνει τη καρδιά μου να λιώσει από αγάπη για εκείνον. Φέρνει το πρόσωπό του στην ελάχιστα φουσκωμένη κοιλιά μου.
Τρίβει τη μύτη του πάνω της, σκορπάει φιλιά και με μυρίζει. «Γεια», ψιθυρίζει τρυφερά, «είμαι ο μπαμπάς σου, σου υπόσχομαι να σε φροντίζω σε κάθε βήμα σου κι εσένα και την μανούλα σου. Θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είμαι ο καλύτερος πατέρας για σένα και να σε μεγαλώσω σωστά. Σ' αγαπάμε πολύ και σε περιμένουμε μωράκι μας να σε κρατήσουμε στην αγκαλιά μας. Ότι και όσο περνάει από το χέρι μου θα το κάνω, τα πάντα για σας».
Τελειώνει τη φράση του, τη φιλάει κι έπειτα με κοιτάζει στα μάτια δίνοντάς μου μια βουβή υπόσχεση.
«Κάνε μου έρωτα!», του ζητάω και δεν με απογοητεύει. Γινόμαστε ένα ακόμα μια φορά μ' ένα διαφορετικό τρόπο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω.