«Πού ήσουν Μελίνα;»
«Με τον Απόλλωνα, σπίτι του!»
«Με τον Απόλλωνα… σπίτι του», επαναλαμβάνει τις λέξεις αργά προσπαθώντας να τις συνειδητοποιήσει.
«Ναι μιλούσαμε, μάλιστα του έλεγα…».
«Μιλούσατε; Ποιον κοροϊδεύεις; Σ’ έπαιρνα τηλέφωνο Μελίνα. Μάλλον κάτσε, καταλαβαίνω. Μιλούσατε τόσο πολύ, που σου ήταν αδύνατο να σηκώσεις το κινητό σου εεε; Πώς μιλούσατε; Με τη γλώσσα του στο στόμα σου;», μου φωνάζει έξαλλος από θυμό.
Η προσβολή του με πονάει απίστευτα. Δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη μεταξύ μας. Πώς θα τα καταφέρουμε όταν πέρα από όλα τα υπόλοιπα προβλήματά μας, έχουμε και αυτό της εμπιστοσύνης;
Τον κοιτάζω απογοητευμένη και ανασαίνω βαθιά. Συγκρατώ τον εαυτό μου για να μην του απαντήσω κατάλληλα ή τον χτυπήσω, όπως ήθελα αρχικά. Του γυρνάω τη πλάτη και με πιάνει από το μπράτσο.
«Πού πας;», συνεχίζει στον ίδιο θυμωμένο τόνο.
«Άντε παράτα μας!»
Τραβάω το χέρι μου και κλείνομαι γρήγορα στο δωμάτιό μου.
Γαμώτο δεν έχει κλειδιά για να κλειδώσω. Κάθομαι πίσω από τη πόρτα για να τον εμποδίσω να μπει μέσα. Αγκαλιάζω τα πόδια μου και προσπαθώ να μην κλάψω, αλλά αποτυγχάνω κι εκεί.
Εκείνος δεν έρχεται, δεν προσπαθεί. Από τη μια χαίρομαι και από την άλλη στεναχωριέμαι. Όταν περνάνε τα λεπτά και βεβαιώνομαι πως δεν θα έρθει, ξαπλώνω στο κρεβάτι και αγκαλιάζω το μαξιλάρι καθώς ξεσπάω.
…
Κλείνεται στο δωμάτιο και βαράω το χέρι μου στο τοίχο. Κάθομαι στο καναπέ έξαλλος και περνάω το χέρι μέσα από τα μαλλιά μου. Δαγκώνω τα χείλη μου και προσπαθώ να ηρεμήσω.
Το πέλμα μου πάει πάνω κάτω από τα νεύρα μου. Γαμώτο.
«Ηρέμησε, ηρέμησε Άρη!»
Και μόνο στην ιδέα πως ήταν μόνη στο σπίτι μαζί του, τρελαίνομαι. Επίσης το γεγονός πως δεν σήκωνε το κινητό της το κάνει πολύ πολύ χειρότερο. Τι έκαναν και δεν απαντούσε;
Γαμώτο ξανά. Σηκώνομαι νιώθοντας πως δεν με χωράει ο τόπος και το βλέμμα μου πέφτει στη τσάντα της και στο περιεχόμενό της που έχει απλωθεί στο πάτωμα.
«Τι είναι αυτό;», αναρωτιέμαι καθώς βλέπω ένα πουγκί σε σχήμα καρδιάς.
Το παίρνω στα χέρια μου και το ανοίγω, νιώθοντας πως κάνω κάτι κακό. Δεν μ’ αρέσει να ψαχουλεύω, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω τον εαυτό μου. Θέλω να δω τι κρύβει τόσο καλά και μάλιστα μέσα σε καρδιά.
Ανοίγω τη παλάμη μου και γυρνάω ανάποδα το πουγκί.
«Δεν το πιστεύω!», ψιθυρίζω και το περιεχόμενό του με ταξιδεύει στο παρελθόν.
Η αλυσίδα που της είχα φτιάξει. Βάζω το δάκτυλό μου πάνω της και χαϊδεύω τη λέξη νεράιδα. Από τη πίσω μεριά είναι σκαλισμένη η ημερομηνία που θα παντρευόμασταν. Επίσης από μέσα έπεσε το δακτυλίδι και μια φωτογραφία μας σε μικρό μέγεθος.
Στη φωτογραφία είμαστε τόσο ευτυχισμένοι. Κοιταζόμαστε και γελάμε. Τόση αγάπη ξεχειλίζει από το βλέμμα μας. Γαμώτο γιατί έπρεπε να τα χάσουμε όλα;
Τα έχουμε χάσει; Όχι βέβαια, τίποτα δεν μπορεί να έχει χαθεί.
Ξεκινάω αποφασιστικά για το δωμάτιο της. Ανοίγω τη πόρτα και τη βλέπω κουλουριασμένη στο κρεβάτι της.
Μπράβο, μπράβο Άρη την πλήγωσες. Περνάω το χέρι μέσα από τα μαλλιά μου προσπαθώντας να βρω τον καλύτερο τρόπο για να την πλησιάσω. Ξαπλώνω στο κρεβάτι δίπλα της. Εκείνη μου έχει γυρισμένη τη πλάτη.
«Συγνώμη».
…
«Συγνώμη», ψιθυρίζει με το κεφάλι του χωμένο στα μαλλιά μου. Παίρνει βαθιές αναπνοές καθώς με μυρίζει. Έχω μείνει ακίνητη και περιμένω σαν τρελή την επόμενη κίνησή του. «Στην ιδέα και μόνο πως ήσουν με άλλον άντρα τρελαίνομαι», παραδέχεται με φωνή που βγάζει πόνο.
Τυλίγει το χέρι του γύρω μου και τραβάει το κορμί μου μέχρι η πλάτη μου ν’ ακουμπήσει στο στήθος του. Δεν φέρνω καμία αντίσταση. Πώς θα μπορούσα άλλωστε όταν η αγκαλιά του είναι το μοναδικό μέρος που θα ήθελα να βρίσκομαι;
«Φοβάμαι τόσο πολύ!», λέω και γυρνάω. Το πρόσωπό του βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου. Θέλω τόσο να μηδενίσει αυτή την απόσταση ανάμεσα μας και να με φιλήσει.
«Μη φοβάσαι, θα παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις για μας!», χαϊδεύει το πρόσωπό μου και κλείνω τα μάτια απολαμβάνοντας το χάδι του.
«Πήγα σπίτι του για να του πω πως είμαι μαζί σου».
«Το ξέρω, τώρα που ηρέμησα ξέρω πως δεν θα έκανες κάτι με άλλον. Του είχες δώσει ελπίδες ότι θα είστε κάποτε μαζί;»
«Όχι βέβαια, τ’ αντίθετο. Του είπα πως θέλω να είναι δίπλα μου σαν φίλος και τίποτα περισσότερο. Πάντα ήξερε τη θέση μου. Άρη κι εγώ τρόμαξα που είχες εξαφανιστεί τόσες ώρες με το τηλέφωνο κλειστό. Νόμιζα πως μ’ εγκατέλειψες πάλι».
«Μωρό μου αυτό δεν θα γίνει ποτέ!»
«Πώς θα συνεχίσουμε αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη ανάμεσά μας; Έχουμε τόσα προβλήματα Άρη και προστίθεται και αυτό της εμπιστοσύνης. Πώς, πες μου πως θα το λύσουμε;»
«Κοίτα με στα μάτια καλά μωρό μου», μου ζητάει και τον κοιτάζω βαθιά. Τα μαύρα μάτια του λάμπουν μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο. Μ’ έναν τρόπο που έχει μόνο όταν συναντιούνται τα βλέμματά μας.
«Πιστεύεις στην αγάπη μου;»
«Ναι, δεν ξέρω πως και γιατί. Όταν με κοιτάς μ’ αυτό τον τρόπο, όταν τυλίγεις τα χέρια σου γύρω από το σώμα μου, είμαι σίγουρη για την αγάπη σου και ασφαλής!», χαμογελάει ικανοποιημένος με την απάντησή μου και κάνει τη καρδιά μου να χάσει πολλούς, πολλούς χτύπους στη θέα του χαμόγελού του.
«Θυμάσαι το τραγούδι μας Μελίνα; Γεννήθηκες προορισμένη να είσαι μαζί μου, δική μου, γυναίκα μου και τίποτα δεν το αλλάζει αυτό».
«Ναι», λέω συγκλονισμένη και μαγεμένη από τα λόγια του.
«Ωραία, αυτό είναι μια αρχή. Ας ξεκινήσουμε μ’ αυτό λοιπόν. Με αργά βήματα θα βάλουμε σταθερά θεμέλια αυτή τη φορά. Μόνο να μου έχεις εμπιστοσύνη θέλω. Να μην αμφιβάλεις ποτέ, ποτέ για την αγάπη μας κι εγώ σου ορκίζομαι πως θα τα φτιάξω όλα!»
Με φιλάει τρυφερά στο κρόταφο, μια κίνηση που με συγκινεί απίστευτα από τη μια, από την άλλη δημιουργεί κι άλλες ανάγκες στο κορμί μου.
Εκείνος φαίνεται απόλυτα ήρεμος κι ευτυχισμένος, σε αντίθεση με μένα που τον θέλω. Διψάω για το χάδι του στο κορμί μου, για τον έρωτά του, για το φιλί του που δεν έρχεται.
«Μ’ αγαπάς αλήθεια τόσο ώστε να καταφέρεις να σβήσεις όλα τα’ άσχημα γεγονότα μέσα από τη καρδιά σου;», ρωτάω αφού οι ανασφάλειές μου επιστρέφουν ξανά.
«Από τη δική σου καρδιά θέλω να τα σβήσω Μελίνα… όσο για το αν σ’ αγαπάω, δεν ξέρω αν είναι η κατάλληλη λέξη. Δεν ξέρω αν υπάρχει λέξη για να εκφράσει αυτό που νιώθω. Θα στο πω αλλιώς, όλοι οι άνθρωποι έχουν ένα εθισμό. Ο δικός μου είσαι εσύ. Σηκώνομαι το πρωί από το κρεβάτι, γιατί υπάρχεις εσύ. Αναπνέω εσένα και κάθε χτύπος της καρδιάς μου είναι για σένα. Όταν σε κοίταξα για πρώτη φορά στα μάτια κατάλαβα το νόημα της ύπαρξής μου. Γεννήθηκα για να αγαπώ και λατρεύω εσένα. Εσύ και μόνο εσύ κάνεις τον κόσμο μου καλύτερο.
Υπέφερα μακριά σου, κάθε μέρα ήταν ένας αγώνας, ένας αργός θάνατος. Εξαντλήθηκα χωρίς εσένα. Και ειλικρινά ψάχνω να βρω λέξη που να τα εκφράζει όλα αυτά, αλλά δεν… και το σ’ αγαπώ μου φαίνεται τόσο μικρό, τόσο λίγο!»
Τα μαύρα μάτια του επιβεβαιώνουν την αλήθεια των λόγων του. Είναι ότι καλύτερο άκουσα ποτέ και τόσο κοντά σ’ αυτά που νιώθω κι εγώ για εκείνον. Τον κοιτάζω μαγεμένη, εκστασιασμένη.
«Αν δεν υπάρχει λέξη, τότε να φτιάξουμε εμείς μια…», προτείνω, «μια λέξη που κάθε φορά που θα την λέμε, θα σημαίνουν όλα αυτά που είπες!»
«Πολύ ωραία ιδέα! Μια λέξη δική μας… για μας… μοναδική… όπως και η αγάπη μας Μελίνα!»
«Ποια θα είναι αυτή;»
«Μελίνα μου… μόνο αυτή η λέξη μπορεί να εκφράσει το λόγο ύπαρξής μου! Τ’ όνομά σου μωρό μου αντιπροσωπεύει εσένα κι εσύ αντιπροσωπεύεις όλα τα όνειρα και τα αισθήματά μου. Κάθε φορά που θα σε λέω Μελίνα μου θα ξέρεις πως νιώθω. Εντάξει;»
«Εντάξει… κι εγώ όταν θα σε λέω Άρη μου θα είναι σαν να σου λέω σ’ αγαπάω και ζω μόνο για σένα, είμαι δική σου με κάθε τρόπο. Γεννήθηκα για να βρίσκομαι εδώ στην αγκαλιά σου και να βλέπω τα μάτια σου!»
Με τραβάει τρυφερά πάνω στο σώμα του και ακουμπάω το κεφάλι μου πάνω στη καρδιά του. Χώνει το πρόσωπό του στα μαλλιά μου και παίρνει μια βαθιά ανάσα, καθώς με σφίγγει.
«Θέλω να είσαι εσύ το μοναδικό άρωμα για μένα!»
…
Το πρωί μπαίνουμε στο στούντιο πιασμένοι χέρι χέρι. Η μέρα μου ξεκίνησε ονειρεμένα. Ξύπνησα στην αγκαλιά του και το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν τα μαύρα μάτια του και το υπέροχο χαμόγελό του. Βλέπεις εκείνος είχε ξυπνήσει νωρίτερα και με παρατηρούσε.
Του είπα καλημέρα και μου απάντησε πως το πιο ωραίο πράγμα από το να κοιμάται μαζί μου, είναι να ξυπνάει μαζί μου γιατί είναι σαν βλέπει άγγελο ν’ ανοίγει τα μάτια του.
Εντάξει τα λόγια του μ’ έκαναν χίλια κομμάτια. Έκλεισα τα μάτια περιμένοντας το φιλί του, αλλά αυτό δεν ήρθε ποτέ. Με αποφεύγει σ’ αυτό το κομμάτι και είναι κάτι που με πονάει, αλλά προσπαθώ να το παραβλέψω.
Σηκωθήκαμε και φάγαμε πρωινό με την Αγγελική και το Γιώργο. Έπειτα ετοιμάστηκα και πήγαμε σπίτι του Άρη να ετοιμαστεί κι αυτός για να πάμε στο στούντιο. Σήμερα θα ξεκινήσουμε τα γυρίσματα μαζί.
Έτσι παρά τις αντιρρήσεις μου, μπήκαμε μέσα με τα δάκτυλά μας πλεγμένα. Ότι και να του είπα για να του αλλάξω γνώμη, πως είναι νωρίς και τα σχετικά για να μας δουν μαζί, μου απάντησε πως είμαι δική του, το κορίτσι του και θέλει να το ξέρουν όλοι.
Μου είπε πως δεν θέλει να το κρύψει και πως είναι περήφανος που μπορεί και κρατάει το χέρι μου δημόσια.
Έτσι έλιωσε τις αντιστάσεις μου και μόλις μπήκαμε στο χώρο άρχισαν οι επευφημίες, τα πειράγματα και τα γέλια από τους συναδέλφους μας! Όλοι το δέχτηκαν σαν κάτι αναμενόμενο.
«Τελικά ο κόσμος το έχει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι», μου ψιθύρισε ο Άρης στο αφτί και γελάσαμε με τη ψυχή μας.
Είχαμε γύρισμα μέχρι αργά ως γνωστόν. Βέβαια ο Άρης έφυγε για δυο ώρες χωρίς να πει σε κανένα που μπορεί να πήγε. Το βράδυ πήγαμε σπίτι του, αφού πρώτα πήρα κάποια πράγματα από την Αγγελική για να έχω. Φάγαμε βλέποντας ταινία και κοιμηθήκαμε αγκαλιά.