Ξυπνάω με μια αίσθηση πως κάτι μου λείπει. Είμαι ακόμα στην αγκαλιά του, ακόμα νιώθω τους χτύπους του στο μάγουλό μου, τότε τι συμβαίνει; Γιατί σηκώθηκα;
Ξαφνικά καταλαβαίνω, το χέρι μου βρίσκεται στη στύση του και έχω έναν αφόρητο πόνο ανάμεσα στα πόδια, ένα πόνο γνωστό.
Είμαι ερεθισμένη… υγρή. Το κορμί μου έχει πάρει φωτιά. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνομαι έτσι μαζί του. Με αφυπνίζει μ’ ένα μαγικό τρόπο. Και μόνο που είναι δίπλα μου, τον θέλω.
Είμαι διχασμένη ανάμεσα στο φόβο μου και στο πόθο μου για εκείνον. Ανασηκώνομαι ελάχιστα και στηρίζομαι στον αγκώνα μου. Μόλις κοιτάζω το πρόσωπό του, κάθε φόβος εξατμίζεται. Τον χαϊδεύω στη κοιλιά στο στήθος κι εκείνος αναστενάζει. Σκύβω και τον φιλάω.
«Νεράιδα», ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου και ανταποκρίνεται αμέσως. Τα στόματα μας τρίβονται το ένα πάνω στο άλλο. Δίνουμε μικρά πεταχτά φιλιά μέχρι που χωρίζουν και οι γλώσσες μας αγγίζονται.
Στην αρχή εξερευνεί η μια την άλλη, μέχρι που αρχίζουν να κάνουν κύκλους και να με ρουφάει. Το χέρι του ανεβαίνει στον αυχένα μου και με πιέζει ελαφρά. Παίρνει το κάτω χείλος μου ανάμεσα στα δόντια του, το πιπιλάει.
Το χέρι του κατεβαίνει στη πλάτη μου, στη μέση μου, στους γλουτούς μου, με χουφτώνει φουντώνοντας κι άλλο το πόθο μου για εκείνον.
«Αααχ Άρη».
Βγάζει ένα γρύλισμα, με δαγκώνει και πριν το καταλάβω βρίσκομαι από κάτω του. Δεν συγκρατιέται πλέον για να μην με πληγώσει. Έχει αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο και μ’ αρέσει τρελά από τη μία. Από την άλλη μεριά, το βάρος του στο κορμί μου φέρνει άσχημες αναμνήσεις, αλλά δεν το βάζω κάτω, είμαι πολύ ερεθισμένη πρώτον κι έχω ανάγκη να νικήσω το πόνο μου δεύτερον.
Πιέζει τη λεκάνη του πάνω μου, ενώ ταυτόχρονα το χέρι του σφίγγει το στήθος μου.
«Φύγεεεε», ουρλιάζω καθώς τον σπρώχνω από πάνω μου.
Εκείνος ανακάθεται και κρύβει το πρόσωπό του, εντελώς ξύπνιος πια. Εγώ έχω μαζευτεί σε μια γωνία.
Πότε; Ως πότε θα με βασανίζει αυτό που έζησα; Δεν του αξίζει αυτό του Άρη, δεν του αξίζει να τον μπερδεύω με το Μίλτο, όχι όταν είμαι τόσο τρελή από έρωτα για εκείνον. Αφήνω ένα λυγμό και ξεσπάω σε κλάματα.
«Μελίνα…», με πλησιάζει και σηκώνω το χέρι μου για να μην μ’ αγγίξει.
«Μελίνα μωρό μου συγνώμη, συγνώμη. Δεν θα ξαναγίνει στο υπόσχομαι κορίτσι μου. Δεν ήθελα, δεν ήθελα να σε πληγώσω!»
Θεέ μου δεν το πιστεύω, κατηγορεί τον εαυτό του, όταν η μοναδική υπαίτια είμαι εγώ. Εγώ, εγώ το προκάλεσα, εγώ φταίω. Σηκώνομαι και φοράω γρήγορα τα παπούτσια μου.
«Μελίνα τι κάνεις; Μελίνα μη φεύγεις. Σε ικετεύω, θα κάνω ότι θέλεις!»
Πρέπει να φύγω, πρέπει να φύγω μακριά του να σωθεί. Δεν του αξίζω. Ανοίγω τη πόρτα και βγαίνω έξω χωρίς να κοιτάξω πίσω μου.
Πριν φτάσω στην εξώπορτα μ’ έχει προλάβει. Με πιάνει από το χέρι και με τραβάει στην αγκαλιά του. Τον χτυπάω στο στήθος καθώς προσπαθώ να ξεφύγω, αλλά εκείνος αποδεικνύεται πιο δυνατός από εμένα.
Κάποια στιγμή σταματάω να παλεύω, αφού δεν έχει νόημα και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του.
«Δεν καταλαβαίνεις;», ρωτάω κλαίγοντας. «Εγώ, εγώ φταίω. Εμένα κατηγορώ όχι εσένα». Πιάνει το πρόσωπό μου ανάμεσα στα χέρια του μου σκουπίζει τα δάκρυα.
«Όχι νεράιδά, είναι καθαρά δικό μου λάθος. Δεν θα σε αγγίξω ξανά, μόνο μη φύγεις!»
«Άρη σταμάτα!», φωνάζω και ξεφεύγω από την αγκαλιά του, «εσύ κοιμόσουν, εγώ σε φίλησα, εγώ σε χάιδεψα. Σε ήθελα, σε θέλω σαν τρελή. Ξύπνησα με μια ανάγκη για σένα. Ήθελα να νιώσω ξανά τον έρωτά σου, αλλά δεν μπορώ. Το κορμί μου έχει άσχημες μνήμες. Εγώ, εγώ φταίω. Δεν σου αξίζω Άρη. Είσαι στην καλύτερη ηλικία σου, έχεις ανάγκη το σεξ, τον έρωτα».
«Μη λες χαζομάρες! Τόσο καιρό χώρια σου θα μπορούσα να πηδήξω όποια ήθελα. Δεν μπορώ ρε Μελίνα, δεν μπορώ να πάω με άλλη. Εσένα χρειάζεται το κορμί μου, εσένα έχει ανάγκη. Κατάλαβέ το. Αν δεν είσαι εσύ δίπλα μου δεν θέλω καμία. Λοιπόν σταμάτα να τρέχεις μακριά από μένα… από μας και μείνε να παλέψουμε! Δεν είπε κανένας πως θα είναι εύκολο, αλλά η αγάπη μας το αξίζει».
Ειλικρινά τα λόγια του με βάζουν στη θέση μου. Δεν έχω να σκεφτώ κάτι. Τον πλησιάζω και τυλίγω τα χέρια μου γύρω του. Με αγκαλιάζει κι εκείνος καθώς ξέρουμε πως στην αγκαλιά του δεν φοβάμαι.
«Άρη εγώ απλώς δεν θέλω να σε κρατάω πίσω στη ζωή σου!»
«Μελίνα δεν καταλαβαίνεις; Το να μην είμαστε μαζί με κρατάει πίσω!»
«Σ’ ευχαριστώ».
«Μην μας εγκαταλείπεις ρε μωρό μου», λέει απαλά με το πρόσωπό του χωμένο στα μαλλιά μου. «Σ’ αγαπάω, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα!», η σέξι χαμηλωμένη φωνή του, σε συνδυασμό με τη καυτή ανάσα του, βάζουν φωτιά στο κορμί μου και κολλάω περισσότερο πάνω του.
...
«Αγγελική; Αγγελική πού είσαι;», φωνάζω μόλις μπαίνω σπίτι.
«Εδώ στη κουζίνα μαγειρεύω. Τι έπαθες παιδί μου;», βγαίνει φουριόζα και τρομαγμένη από τη κουζίνα.
Ωχ γκάφα έκανα, με τόσα που έχω περάσει τρόμαξε η γυναίκα.
Τρέχω γρήγορα κοντά της και την αγκαλιάζω. Ξαφνιάζεται από την αντίδρασή μου, αλλά μόλις περνάει το πρώτο σοκ, σηκώνει τα χέρια της και με αγκαλιάζει απαλά. Αφού χορταίνω, τραβιέμαι και τη κοιτάζω με το πρόσωπό μου να λάμπει από ευτυχία.
«Αγγελική είμαστε ξανά μαζί!», λέω και είναι σειρά της να με αγκαλιάσει και να βάλει τις φωνές από χαρά.
«Κορίτσι μου αλήθεια; Επιτέλους, ήταν τόσο άδικο η δική σας αγάπη να χαθεί έτσι. Μείνατε μαζί χθες εεε;»
«Ναι, σηκωθήκαμε, είχαμε ένα σκηνικό, ευτυχώς όλα καλά όμως, μετά φάγαμε πρωινό και μ’ έφερε εδώ γιατί είχε δουλειές. Μου είπε πως θα μιλήσουμε αργότερα. Αγγελική το πιστεύεις; Εγώ και ο Άρης! Μήπως είναι λάθος;»
«Λάθος ήταν που ζήσατε τόσο καιρό χώρια».
«Αγγελική νιώθω πως δεν του αξίζω έτσι όπως έχω γίνει. Έχω ανάγκη να μιλήσω με τη Χαρά».
«Καλά θα κάνεις, αλλά δεν καταλαβαίνω όταν λες έτσι όπως έχω γίνει. Τι έχεις δηλαδή;», την κοιτάω με νόημα και αμέσως καταλαβαίνει.
«Μελίνα ο Μίλτος σου κατέστρεψε τη ζωή. Πέρασες άθλια και το καταλαβαίνω αλλά ευτυχώς και τις δυο φορές γλίτωσες. Αν συνεχίσεις να νιώθεις έτσι όμως είναι σαν να του επιτρέπεις να ελέγχει τη ζωή σου. Αυτό θέλεις; Τόσα χρόνια δεν σου είναι αρκετά δηλαδή;»
Τα λόγια της με βάζουν σε σκέψεις. Έχει δίκιο, έχει απόλυτο δίκιο. Αρκετά, φτάνει, δεν θέλω άλλο. Θέλω να ζήσω με τον άντρα που αγαπάω. Είναι εδώ τώρα και όσοι προσπαθούσαν να μας καταστρέψουν είναι μακριά μας.
«Με πήρε η μαμά σου πάλι σήμερα».
Να ένα εμπόδιο που δεν είναι πια στη μέση. Η μαμά μου… δεν θέλω να τη δω, δεν θέλω να της μιλήσω.
«Για μένα εσύ είσαι η μαμά μου Αγγελική… αν μου επιτρέπεις να είμαι κόρη σου δηλαδή».
Αμέσως παρατάει το μαγείρεμα και με κοιτάζει στα μάτια βουρκωμένη.
«Αλήθεια το λες αυτό παιδί μου;», την αγκαλιάζω ξανά.
«Πώς μπορείς να ρωτάς κάτι τέτοιο; Εννοείται πως έτσι νιώθω για σένα. Σε πειράζει να αποκτήσεις άλλο ένα παιδί;»
«Ψυχή μου μ’ έκανες τόσο χαρούμενη σήμερα. Εύχομαι όλα να πάνε καλά πια».
…
«Άρη; Πόσο χαίρομαι που ήρθες», η ξαφνιασμένη από την επίσκεψή μου Μαρία μ’ αγκαλιάζει αληθινά και με καλωσορίζει στο καινούριο σπίτι τους.
«Συγνώμη που δεν ειδοποίησα!»
«Τι λες τώρα, πέρνα μέσα. Είναι και ο Στράτος εδώ».
Προχωράω και βλέπω το Στράτο να κάθεται στο σαλόνι. Με κοιτάζει και το βλέμμα του είναι πιο μαλακό από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Σηκώνεται από τη θέση του και μου δίνει το χέρι του.
«Καλωσόρισες Άρη».
«Καλορίζικο το νέο σπίτι», εύχομαι με τη σειρά μου και τους δίνω το κουτί με τα γλυκά και το ποτό που πήρα γι’ αυτούς. Η Μαρία φεύγει για να μας αφήσει μόνους, με τη πρόφαση πως μου φτιάχνει καφέ.
«Έλα κάθισε», λέει ο Στράτος και μου δείχνει το καναπέ. Πάω δίπλα του, κάθομαι και τον κοιτάζω στα μάτια.
«Στράτο με τη Μελίνα είμαστε μαζί!»
«Χαίρομαι φίλε μου», απαντάει και μ’ αφήνει άφωνο. «Μη με κοιτάς έτσι Άρη. Εσείς οι δυο είστε φτιαγμένοι για να είστε μαζί. Έχετε να περάσετε πολλά μέχρι να σταθείτε στα πόδια σας, αλλά εγώ θα είμαι δίπλα σας σε ό,τι χρειαστείτε. Ήμουν πολύ θυμωμένος μαζί σου που την παράτησες κι έφυγες, αλλά κι εγώ στη θέση σου μπορεί να είχα κάνει το ίδιο. Παρόλα αυτά ξέρω πόσο την αγαπάς και πόσο σ’ αγαπάει κι εκείνη».
Δίνουμε τα χέρια σαν πραγματικοί άντρες και φίλοι που είμαστε και πλέον ξέρω πως όλα θα πάνε καλά.
«Ήρθα και για άλλο λόγο εδώ σήμερα…».
…
«Παιδί μου μην κάνεις έτσι».
Έχω γυρίσει πάνω κάτω όλο το σπίτι από τα νεύρα και την αγωνία μου. Από το πρωί που μ’ άφησε ο Άρης εδώ, έχει εξαφανιστεί και η ώρα είναι εννιά το βράδυ.
«Μελίνα σου μιλάω, σου είπε πως έχει δουλειά. Ίσως να μην μπορεί να μιλήσει». Η Αγγελική προσπαθεί να με καθησυχάσει αλλά μάταιος κόπος. Φοβάμαι… κι αν με παράτησε πάλι;
«Μελίνα παιδί μου έχει δίκιο η Αγγελική. Για να το έχει κλειστό το τηλέφωνό του σημαίνει πως έχει δουλειά», συμπληρώνει ο Γιώργος.
Εκείνη την ώρα χτυπάει το κουδούνι και παίρνω ανάσα επιτέλους. Ήρθε εκείνος θα είναι. Ανοίγω τη πόρτα και απογοητεύομαι, μπροστά μου στέκεται ο Απόλλωνας.
«Συγνώμη που δεν πήρα τηλέφωνο, ανησυχούσα για σένα και ήθελα να δω πως είσαι», με κοιτάζει απολογητικά και του κάνω νόημα να περάσει.
«Καλησπέρα».
«Έλα Απόλλωνα παιδί μου πέρασε».
«Δεν θα κάτσω, ήθελα να ρωτήσω την Μελίνα αν θα ήθελε να πάμε μια βόλτα».
«Ναι αμέ», απαντάω χωρίς να το σκεφτώ περισσότερο.
Είναι καλή ευκαιρία να του μιλήσω. Πρέπει να ξέρει πως είμαι με τον Άρη. Πρέπει να σταματήσει να έχει ελπίδες για μένα. Είναι τόσο μα τόσο καλό παιδί.
«Περίμενε να ρίξω κάτι πάνω μου κι έρχομαι». Η Αγγελική με κοιτάει παραξενεμένη, αλλά δεν της δίνω σημασία. Παίρνω το κινητό μου μαζί σε περίπτωση που με πάρει ο Άρης και φεύγω με τον Απόλλωνα.
«Πού θες να πάμε;», ρωτάει μόλις μπαίνουμε στο αυτοκίνητό του.
«Κάπου ήσυχα να μιλήσουμε».
Σε λίγη ώρα είμαστε σπίτι του, καθόμαστε στην αυλή του κι έχει σερβίρει ένα ποτήρι λευκό κρασί να πιούμε. Με ρώτησε αν ήθελα να παραγγείλουμε κάτι, αλλά ειλικρινά δεν πεινάω καθόλου.
«Λοιπόν τι θα ήθελες να πούμε;»
«Απόλλωνα ξέρεις πως για μένα είσαι ένας αληθινός φίλος!»
«Εγώ δεν μπορώ να σε δω έτσι όμως».
«Ξέρεις όλη την αλήθεια πια. Ξέρεις ποιον άντρα αγαπάω».
«Ξέρω και πραγματικά εκτιμώ τον Άρη».
«Θέλω να είμαι μαζί του Απόλλωνα. Θέλω να παλέψω δίπλα του και να τα καταφέρουμε».
«Εκείνος θέλει το ίδιο; Σ’ αγαπάει;»
«Ναι», απαντάω χωρίς να το σκεφτώ πια. Δεν θέλω άλλα εμπόδια μεταξύ μας. «Απόλλωνα δεν θέλω να απομακρυνθείς, θέλω να μείνεις φίλος μου».
«Δεν ξέω αν μπορώ να σε δω έτσι, αλλά σίγουρα εύχομαι το καλύτερο για σένα!»
…
Όταν μ’ αφήνει σπίτι ο Απόλλωνας η ώρα είναι έντεκα και μισή. Έχω στεναχωρηθεί αλλά προσπαθώ να μην το δείξω.
Το κινητό μου δεν χτύπησε καθόλου. Ο Άρης δεν με πήρε. Δεν τον αντέχω αυτό το φόβο, πότε θα ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας πια; Βασικά θα τα ξεπεράσουμε ποτέ;
Μπαίνω μέσα στο σπίτι και τον βλέπω να βγαίνει από το δωμάτιό μου. Επιτέλους ήρθε! Δεν έφυγε, δεν με ξέχασε. Παρατάω τη τσάντα στο πάτωμα από την λύσσα μου να τον αγκαλιάσω.
Αχ ναι, εδώ είναι το λιμάνι μου, σκέφτομαι καθώς τυλίγω τα χέρια μου στη μέση του και σφίγγομαι πάνω στο κορμί του. Είναι εδώ, αχ Θεέ μου σ’ ευχαριστώ. Αλλά για στάσου, τι δεν πάει καλά εδώ; Το σώμα του είναι σφιγμένο και δεν μ’ αγκαλιάζει.
Τραβιέμαι και κοιτάζω τα σφιγμένα και θυμωμένα χαρακτηριστικά του προσώπου του.
«Άρη τι συμβαίνει; Και πού είναι η Αγγελική με το Γιώργο;»
«Βγήκαν έξω βόλτα. Μάλλον ήθελαν να μας αφήσουν μόνους, αλλά κοίτα να δεις, εσύ δεν ήσουν εδώ!», η ειρωνεία είναι ξεκάθαρη στη φωνή του. «Πού ήσουν Μελίνα;»