Να μαστε παλι εδώ..... η ιστορία συνεχίζεται δυο μήνες μετα κ θα μας κόψει την ανάσα...
Δυο μήνες μετά…
«Αγγελική γύρισα», κλείνω τη πόρτα και περιμένω ν’ ακούσω τη φωνή της για να δω σε ποιο μέρος του σπιτιού είναι.
Ό,τι και να πω γι’ αυτή τη γυναίκα είναι λίγο. Μου στάθηκε καλύτερα και από οικογένεια. Για μένα έγινε η μάνα που ποτέ δεν είχα.
Παρόλο που είχαμε ένα κουραστικό χειμώνα με τα γυρίσματα της σειράς, όλο το καλοκαίρι στάθηκε δίπλα μου βράχος. Εκείνη, ο Γιώργος, ο Στράτος, η Μαρία. Πιο πολύ βέβαια εκείνη, χωρίς να θέλω να ρίξω τους άλλους φυσικά. Με πήρε σπίτι της μετά το νοσοκομείο, με κράτησε και με φρόντισε όταν μυαλό μου δεν λειτουργούσε.
Αλλά κι αργότερα μαζί με τη Χαρά με βοήθησαν να σταθώ στα πόδια μου. Έκανε όλες τις διαδικασίες που χρειάστηκαν για να πουληθεί το σπίτι μου, αφού δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναμπώ εκεί μέσα μετά απ’ ότι έγινε.
Ήταν δίπλα μου το κάθε λεπτό. Πολλά βράδια από τότε που συνήλθα από τη φυτό κατάσταση που ήμουν, κοιμόμασταν μαζί αγκαλιά. Όσο μπορούσα φυσικά, μαζί μ’ εκείνη έμαθα να δέχομαι ξανά το άγγιγμα στο κορμί μου.
Με τη μαμά μου δεν δέχομαι να έχω επαφές. Δεν την θέλω στη ζωή μου. Επίσης, με προτροπή της Χαράς ξεκίνησα να πηγαίνω σε σχολή Krav maga. Έπρεπε ν’ αντιμετωπίσω τους μεγαλύτερους φόβους μου και αυτή η μέθοδος αυτοάμυνας ήταν η καλύτερη.
Σιγά σιγά βρήκα ξανά τη δύναμη και προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου.
Έχει μπει ο Σεπτέμβρης πια. Για τον Άρη δεν μιλάω καθόλου, ούτε και αφήνω τους άλλους να μου μιλάνε για κείνον.
Από τη σειρά σταμάτησε χωρίς να πει που είναι. Από εκείνη τη μαύρη μέρα έχει εξαφανιστεί και το γεγονός πως δεν γυρνάει πίσω λέει πολλά. Έτσι κι εγώ προσπαθώ να μάθω να ζω χωρίς εκείνον.
Κάνα δυο φορές ήρθε ο Χάρης να με δει, απ’ ότι μου είπε η Αγγελική, ανησυχούσε για μένα κι έπαιρνε να μάθει πως είμαι. Η συνάντηση μαζί του όμως μου έκανε κακό, γιατί είναι άτομο του Άρη και αυτό πονάει πολύ.
«Εδώ στο δωμάτιο είμαι», μου φωνάζει η Αγγελική από τη κρεβατοκάμαρα.
Παρατάω τη τσάντα του γυμναστηρίου, πετάω παπούτσια και σκαρφαλώνω μαζί της στο κρεβάτι.
«Τι κάνεις εδώ;»
«Απολαμβάνω τις τελευταίες μέρες ηρεμίας. Με πήρε ο Λευτέρης. Αύριο θα πάμε στο στούντιο, να μιλήσουμε, να γνωρίσουμε τον νέο σου συμπρωταγωνιστή…».
Μμμ ένα θέμα που πονάει επίσης κι ευτυχώς δεν γίνεται περισσότερη συζήτηση γι’ αυτό.
«Τέλεια, είμαι πανέτοιμη να πέσω με τα μούτρα στη δουλειά», λέω και δεν είναι καθόλου ψέμα. Θέλω τόσο πολύ να μπω ξανά στους ρυθμούς της δουλειάς, να δουλεύω από το πρωί έως το βράδυ, να μην σκέφτομαι, να μην νιώθω. «Αγγελική πέρασε το καλοκαίρι και δεν ξεκουράστηκες καθόλου. Νιώθω ένοχη γι’ αυτό καθώς έμεινες εδώ για μένα». Με κοιτάζει με το γλυκό της βλέμμα και μου δίνει δύναμη.
«Αυτό να μην το ξανακούσω από σένα».
«Θα το ακούσεις γιατί είναι αλήθεια. Γι’ αυτό το λόγο…», πιάνω τη τσάντα, βγάζω ένα φάκελο και της το δίνω, «σας έκλεισα ξενοδοχείο στην Ύδρα για όποιο σαββατοκύριακο θέλετε, να πάτε με το Γιώργο».
«Αγάπη μου γλυκιά, τι παιδί είσαι εσύ!», μ’ αγκαλιάζει δυνατά κι όσο και να ξέρω πως δεν θα με βλάψει, με πιάνει ο γνωστός φόβος και πόνος στη καρδιά.
Για να μην την στεναχωρήσω, απομακρύνομαι ελαφρά. Βέβαια με καταλαβαίνει αμέσως και αλλάζει κουβέντα.
«Πώς πήγε η προπόνηση σήμερα;»
«Όλα καλά, ξέδωσα!»
Πάω κάθε μέρα γυμναστήριο για προπόνηση και μετά κάνω διάφορα όργανα και γυμναστική. Τρεις ώρες τουλάχιστον.
Πρέπει κάπως να εξαντλώ τον εαυτό μου για να μπορώ να κοιμάμαι. Πολλές φορές σηκώνομαι νωρίς το πρωί και πηγαίνω για πρωινό τρέξιμο, εκτός από το γυμναστήριο.
Έχω γεμίσει όσο μπορώ το πρόγραμμά μου, έτσι όταν ξαπλώνω το βράδυ κοιμάμαι αμέσως. Αν με δει κάποιος, δεν θα καταλάβει πως ήμουν πριν δυο μήνες. Με τη βοήθεια της Χαράς και των φίλων μου είμαι όσο μπορώ καλύτερα.
Σηκώνομαι να πάω για μπάνιο αλλά φτάνοντας στη πόρτα, γυρνάω πίσω.
«Τελικά μάθαμε ποιος θα είναι ο συμπρωταγωνιστής μου;»
«Όχι, θα τον δούμε αύριο. Κατά τις εφτά το απόγευμα μας περιμένουν στο στούντιο».
Τέλεια! «Αγγελική σκέφτομαι μήπως έχει έρθει ο καιρός να φύγω από το σπίτι σου και να ψάξω να βρω δικό μου πια για να μείνω».
«Πήγαινε για μπάνιο και μην ξαναπείς κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να φύγεις. Μελίνα, δεν σε φιλοξενώ από λύπηση. Σ’ αγαπώ…», λέει συγκινημένη και βουρκώνουμε και οι δυο. Πάω στο μπάνιο όπου αφήνω ελεύθερα τα δάκρυα να τρέξουν.
…
«Απόλλωνας», κάνουμε χειραψία και μου χαμογελάει. «Χαίρομαι που σε γνωρίζω από κοντά».
«Κι εγώ…».
Πάω να τραβήξω το χέρι μου και μου το σφίγγει. Τον κοιτάζω με απορία και συνεχίζει να μου χαμογελάει, ενώ ταυτόχρονα με κοιτάζει βαθιά και μ’ αιχμαλωτίζει με το γκρι των ματιών του.
Στα τριανταπέντε του είναι πολύ ωραίος άντρας και γνωστός για τις επιτυχίες του στο χώρο του θεάτρου κυρίως και της τηλεόρασης.
Οι θαυμάστριές του τον κυνηγούν από πίσω κάθε φορά που τον βλέπουν. Το φαν κλαμπ του είναι τεράστιο και δεν τις αδικώ. Ψηλός, πολύ ψηλός, ξανθός με μαλλί που θες να χώνεις το χέρι σου και να χαϊδεύεις με τις ώρες.
«Χάρηκα πολύ, πάρα πολύ!», λέει με νόημα. Μου αφήνει το χέρι και με προσπερνάει. Η Μαρία δίπλα μου με σκουντάει με τον αγκώνα.
«Το είδες αυτό;»
«Ποιο;», πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι εννοεί.
«Παιδί μου σε φλέρταρε κανονικότητα ο ωραιότερος έλληνας ηθοποιός της εποχής μας!», αναφωνεί ενθουσιασμένη και τρισευτυχισμένη, καθώς ζει τον έρωτά της με το Στράτο.
Θέλω να της πω πως ο ωραιότερος έλληνας ηθοποιός είναι ο Άρης, αλλά σιωπώ.
«Πιο σιγά παιδί μου θα όμως ακούσουν».
Ξαφνικά νιώθω κάποιον πίσω μου κι ετοιμάζομαι να αμυνθώ.
«Μην της φωνάζεις, την αλήθεια λέει. Σε φλέρταρα, αλλά δεν φταίω εγώ. Είσαι πολύ πιο όμορφη από όσο μου είχαν πει για σένα και συγνώμη που θα στο πω, η τηλεόραση σε αδικεί!»
Η φωνή του Απόλλωνα που μιλάει στο αφτί μου, κάνει όμως τρίχες στον αυχένα μου να σηκωθούν. Με προσπερνάει ξανά και αυτή τη φορά μένω άφωνη, ενώ η Μαρία με κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα.
«Μην πεις λέξη!», την προειδοποιώ.
Δεν έχω καμία όρεξη να μπλέξω συναισθηματικά ξανά με κανένα. Πόσο μάλλον με κάποιο συνάδελφο. Αρκετή ζημιά έπαθα. Άσε που δεν μου έμεινε κανένα συναίσθημα για να δώσω σε κάποιον.
Χωρίς να το θέλω από το μυαλό μου περνάει η πρώτη φορά που είδα τον Άρη. Τον λάτρεψα από τη πρώτη ματιά, στο πρώτο του χαμόγελο ήμουν ήδη δική του.
Αυτό το κεφάλαιο έχει κλείσει πια. Καλύτερα να μην γυρνάω στο παρελθόν. Όλη η ζωή είναι μπροστά μου πια.
«Μελίνα είσαι έτοιμη; Ξεκουράστηκες το καλοκαίρι;», ρωτάει όλο ενδιαφέρον ο Λευτέρης που όμως έχει πλησιάσει.
«Ναι πολύ. Είμαι έτοιμη και μες το κέφι!»
«Άλλαξαν λίγο τα πράγματα βέβαια, τέλος πάντων πώς σου φάνηκε ο Απόλλωνας;»
«Νομίζω έκανες την καλύτερη επιλογή!», λέω με σιγουριά.
«Έτσι νομίζω κι εγώ, γι’ αυτό το λόγο κανόνισα να βγούμε να γιορτάσουμε».
Τελειώνει τη φράση του και ξεκαρδίζομαι στα γέλια. Τον φιλάω στο μάγουλο και γελάει μαζί μου.
«Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από εσένα. Όλο στα γλέντια ο νους σου».
Καταβάθος χαίρομαι που θα βγούμε. Δεν θυμάμαι από πότε έχω να διασκεδάσω με τη ψυχή μου. Λάθος, δεν έχω διασκεδάσει με τη ψυχή μου.
Ήμουν πάντα καταπιεσμένη από τη μαμά μου κι αργότερα από εκείνη και το Μίλτο. Εννοείται πως αποφεύγω να σκεφτώ όμως τέλειες στιγμές που ζούσα στο πλευρό του Άρη.
Οοο… που θα πάει αυτή η κατάσταση; Νευριάζω με τον εαυτό μου. Άρης τέλος είπαμε. Ο Άρης σε μισεί, έφυγε, εξαφανίστηκε και ούτε η οικογένεια του δεν ξέρει που είναι πια.
Δεν θέλησε καν να με ρωτήσει τι έγινε; Να μάθει γιατί άλλαξα να γνώμη. Εντάξει καταλαβαίνω να μη θέλει να με δει ζωγραφιστή μπροστά του όμως πρώτες μέρες.
Θα ήταν θυμωμένος και είναι λογικό.
Αργότερα όμως; Όταν μίλησε με τον αδερφό του και του είπε πως πρέπει να γυρίσει για να μου μιλήσει; Εκείνος επέλεξε να μείνει εξαφανισμένος. Τρεις μήνες… τρεις ολόκληροι μήνες.
«Άντε πάμε τι στέκεσαι;», με ταρακουνάει. «Πρέπει να γιορτάσουμε την έναρξη των γυρισμάτων!»
«Όλε!», λέω και πιάνω την Αγγελική αγκαζέ για να φύγουμε. Λίγες ώρες είμαι εδώ κι όμως αισθάνομαι καλύτερα.
Βέβαια ο χώρος είναι γεμάτος από αναμνήσεις με τον Άρη, κάτι που με κάνει την καρδιά μου να ματώνει συνεχώς. Παρόλα αυτά, και μόνο που είδα τα παιδιά άλλαξε όλη μου η διάθεση. «Πάμε να διασκεδάσουμε!!!»
…
«Ξημέρωσε για τα καλά», παρατηρεί ο Απόλλωνας καθώς μας αφήνει σπίτι στις εννιά το πρωί μαζί με την Αγγελική.
Είμαι ιδρωμένη από το πολύ χορό, τρελά ευτυχισμένη από τη τέλεια βραδιά που περάσαμε, ελεύθερη από καταπιέσεις και σίγουρα ελαφρώς μεθυσμένη.
«Απόλλωνα σ’ ευχαριστούμε πολύ που μας έφερες σπίτι», ακούω η φωνή της Αγγελικής, ενώ μου είναι αδύνατό να ανοίξω τα μάτια μου.
Η ζαλάδα και το κούνημα του αυτοκινήτου μ’ έχουν νανουρίσει για τα καλά. Κάθομαι μπροστά, ενώ η Αγγελική πίσω.
«Μπορώ να σου την απασχολήσω για λίγο Αγγελική;»
«Αν δεν έχει πρόβλημα η ίδια!», απαντάει εκείνη και ανοίγω τα μάτια. Γυρίζω πίσω και την κοιτάζω.
«Όλα καλά, έρχομαι σε λίγο», αποφασίζω να μείνω καθώς έχω μεγάλη απορία να δω τι θέλει να μου πει ιδιαιτέρως.
Μόλις μένουμε μόνοι στο χώρο του αυτοκινήτου, πιάνει τη παλάμη μου και τη φέρνει στα χείλη του, φιλώντας τη απαλά.
«Είσαι υπέροχο πλάσμα Μελίνα, μέσα σ’ ένα βράδυ μ’ έχεις τρελάνει. Ήσουν τόσο όμορφη και λαμπερή. Χαιρόσουν το κάθε λεπτό της βραδιάς, λες και δεν είχες ξαναβγεί ποτέ σου».
Δεν πέφτεις έξω θέλω να του πω αλλά προτιμώ να μείνω σιωπηλή.
«Θα ήταν πολύ αν σου ζητούσα να βγούμε οι δυο μας σήμερα;», λέει καθώς έχει ξημερώσει για τα καλά.
«Μ’ αρέσει πολύ η παρέα σου, αλλά… δεν αντέχω τα κουτσομπολιά Απόλλωνα».
«Τότε ας μη δώσουμε τροφή για αυτά. Εσύ αρκεί να πεις το ναι και άστα όλα πάνω μου».
«Ναι», απαντάω σε μια στιγμή τρέλας και τον βλέπω να χαμογελάει.
Άπαπα, το μεθύσι μου σε συνδυασμό με το χαμόγελό του, θανατηφόρος συνδυασμός. Ανοίγω τη πόρτα για να φύγω και με σταματάει το χέρι του. Τον κοιτάζω καθώς πλησιάζει και με φιλάει στο μάγουλο.
«Καληνύχτα όμορφη», λέει και απομακρύνεται.
«Καλημέρα», τον διορθώνω. «Σ’ ευχαριστώ που μας έφερες».
«Η ευχαρίστηση δική μου. Θα περιμένω τηλέφωνό σου μόλις ξυπνήσεις για να κανονίσουμε ώρα!»
Κουνάω το κεφάλι μου απαντώντας θετικά και φεύγω από τα αμάξι.
…
Ανοίγοντας τα μάτια μου, πιάνω το κινητό στα χέρια μου και βρίσκω μήνυμα στην οθόνη του κινητού. Πρώτη φορά εδώ και καιρό βρίσκω μήνυμα και παραξενεύομαι.
Καλημέρα όμορφη, ελπίζω να ξεκουράστηκες… τι ώρα θα ήθελες να έρθω να σε πάρω;
Καλημέρα… και πάλι σ’ ευχαριστώ για χθες. Κατά τις εννιά το βράδυ είναι καλά;
Μια χαρά… εννιά θα είμαι κάτω από το σπίτι σου! Να έχεις μια καλή μέρα όμορφη…
Χαμογελάω με το μήνυμα του και σηκώνομαι από το κρεβάτι. Η Αγγελική κάθεται στη κουζίνα και πίνει καφέ, μόλις με βλέπει γελάει με υπονοούμενο.
«Περάσαμε καλά χθες Μελινάκι εεε;»
«Πολύ!», απαντώ νυσταγμένα και γεμίζω μια κούπα καφέ. «Στις εννιά θα έρθει ο Απόλλωνας να με πάρει, θα βγούμε…».
«Όπα!»
«Το πρωί που μας άφησε σπίτι, μου ζήτησε ραντεβού και δέχτηκα».
«Μμμ ραντεβού ακούω», μου πετάει.
«Αγγελική…», την κοιτάω προειδοποιητικά, «ένα απλό ραντεβού μ’ ένα συνάδερφο είναι να γνωριστούμε καλύτερα. Μην δίνουμε στο θέμα μεγαλύτερη έκταση απ’ ότι έχει».
«Ναι αλλά ο Απόλλωνας έχει δείξει ενδιαφέρον για σένα».
«Θα ξεκαθαρίσω τα πράγματα μην αγχώνεσαι!»
...
«Εντάξει… υποκλίνομαι στις μαγειρικές σου ικανότητες», λέω μόλις δοκιμάζω τη πρώτη μπουκιά από το κοκκινιστό που έχει ετοιμάσει.
«Όμορφος, πολύ καλός ηθοποιός, ευγενικός και τρομερός μάγειρας! Τι άλλα χαρακτηριστικά σου μου κρύβεις; Για να ενημερώσω το φαν κλαμπ σου ρωτάω».
«Αυτό με το μάγειρας πρέπει να το συζητήσουμε λίγο. Η κουζίνα μου έχει αντίθετη άποψη, γι’ αυτό και σου απαγορεύω να μπεις σ’ αυτό το δωμάτιο. Θυμίζει εικόνες από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου», τελειώνει τη φράση του και ξεκαρδίζομαι από τα γέλια.
«Τώρα έχεις εξάψει τη περιέργεια μου».
«Να την αφήσεις ήσυχη… δεν θα μπεις είπαμε. Είμαι φρικτός με τη καθαριότητα!»
«Πάντως το φαγητό σου αξίζει το χαμό στη κουζίνα σου σε διαβεβαιώνω. Με εξέπληξες σήμερα. Δεν περίμενα να μου ετοιμάσεις δείπνο σπίτι σου». Στο υπέροχο υπερπολυτελές σπίτι του, συμπληρώνω από μέσα μου.
«Μα μου ζήτησες ένα μέρος που θα είναι κρυφό από δημοσιογράφους και αυτό είναι το πλέον κατάλληλο μέρος. Εσύ πώς και μένεις με την Αγγελική;»
«Είναι μεγάλη ιστορία…».
«Έχουμε χρόνο και σε πληροφορώ… για το φαν κλαμπ μου και μόνο, πως είμαι πολύ καλός ακροατής!»
«Θα προτιμούσα να μην το συζητήσουμε!»
«Δεν θα επιμείνω, αλλά είναι λίγο άδικο ξέρεις. Εσύ έχεις συλλέξει τόσες πληροφορίες για μένα, ενώ εγώ τίποτα άλλο πέρα ότι είσαι καλός άνθρωπος κι εκπληκτικά όμορφη… Θεέ μου, δεν πίστευα πως υπάρχει γυναίκα που κοκκινίζει ακόμα».
Κατεβάζω το βλέμμα στο πιάτο μου και πιάνω τα μάγουλά μου που καίνε.
«Συγνώμη δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Λοιπόν έχω ένα μέρος στο μυαλό μου που πραγματικά θα ήταν απόλαυση να πάω μαζί σου!»
«Ποιο;»
«Ααα δεν σου λέω…».
«Θα με πας;»
«Έχει πολύ κόσμο, αυτό είναι το μειονέκτημά του και εδώ στην Ελλάδα θα μας αναγνωρίσουν οπουδήποτε πάμε. Αν δεν σε νοιάζει να γίνουμε θέαμα…».
«Με νοιάζει, αλλά είμαι σίγουρη πως θα βρεις τη λύση!»
«Οκ τότε. Άφησε το πάνω μου. Θα το κανονίσω εγώ. Λοιπόν, πως γίνεται μια γυναίκα σαν εσένα να είναι μόνη της;»
«Γιατί δεν μπορώ να είμαι με κανέναν άντρα αυτή τη χρονική περίοδο τουλάχιστον. Μη παρεξηγηθώ, μ’ αρέσει το αντίθετο φύλο, απλά μόλις βγήκα από μια δύσκολη περίοδο».
«Την οποία δεν θέλεις να συζητήσεις είμαι σίγουρος».
Σέβομαι το γεγονός πως είναι διακριτικός και δεν με πιέζει. Τελειώνουμε το φαγητό και συνειδητοποιώ πως περνάω πραγματικά ωραία δίπλα του.
«Εσύ; Πώς και μόνος;»
«Δεν θέλω να φανώ υπερόπτης μ’ αυτό που θα πω, αλλά καμία κοπέλα ποτέ δεν έψαξε να βρει τον αληθινό εαυτό μου. Μου κόλλησαν την ετικέτα του «κακού» παιδιού, χωρίς να έχω δώσει αφορμές. Οι περισσότερες γυναίκες με μπερδεύουν με τους ρόλους που παίζω, αλλά δεν είμαι εγώ αυτός. Μπορεί να έχω κάποια κοινά με τον εκάστοτε ρόλο, αλλά μέχρι εκεί. Οπότε δεν φταίω εγώ που τις αλλάζω σαν τα πουκάμισα όταν καταλαβαίνω πως δεν ενδιαφέρονται για μένα, αλλά για το τίτλο μου».
«Πρέπει να είναι πολύ άσχημο αυτό».
«Ισχύει, θέλεις να χορέψουμε;», ρωτάει καθώς τελειώνουμε το επιδόρπιο. Θα ήθελα πολύ, αλλά φοβάμαι τις αντιδράσεις του κορμιού μου με το να έρθω τόσο κοντά σ’ επαφή μ’ ένα άλλο σώμα.
«Δεν μπορώ να χορέψω!», λέω απογοητευμένη.
«Δεν σε πιστεύω. Όλοι στο στούντιο μιλάνε για το ταγκό που χόρεψες με τον Άρη πέρσι».
Τα μάτια μου βουρκώνουν αμέσως και προσπαθώ να μην δείξω πόσο με πονάνε τα λόγια του, ο χορός… ο Άρης…
«Έχουν αλλάξει πολλά από τότε».
Τον κοιτάω στα μάτια και η έκφρασή του σοβαρεύει. Τραβάει τη καρέκλα του κοντά μου και βάζει το χέρι του στο πρόσωπό μου.
«Δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω. Σου ζητάω συγνώμη. Αλήθεια όμορφη, δεν ξέρω τι έχεις περάσει, αλλά σίγουρα κάτι άσχημο σου έχει συμβεί. Θα επανορθώσω αμέσως. Τι θέλεις να κάνουμε τώρα;»
«Θέλω… μμμ… τι θα έλεγες να δούμε την αγαπημένη σου ταινία;», του χαμογελάω κάνοντας μια προσπάθεια να σώσω τη βραδιά και να ξεχάσω τη καρδιά μου που πονάει.
«Υπέροχη ιδέα!»
Πώς σας φάνηκε το πρώτο Κεφάλαιο;;;τι έχετε να πείτε για τον Απόλλωνα;;;