"Στέφανε μπορείς να έρθεις? Δεν νιώθω καλά και ο πατέρας μου λείπει..."
"Τι έχεις?"
Ρώτησα κατευθείαν χωρίς να κουνηθώ από τον καναπέ.
"Πονάει πολύ η κοιλιά μου και έχω λίγο αίμα."
Ακούστηκε για άλλη μια φορά η φωνή της κάνοντας με να γουρλώσω τα μάτια μου.
"Έρχομαι!"
Ήταν το μόνο που είπα πριν το κλείσω. Αγνοώντας τους άλλους που με κοιτούσαν περιμένοντας να τους εξηγήσω πήρα το μπουφάν μου και έτρεξα προς την πόρτα.
"Τι έγινε?"
Ρώτησε αναστατωμένος ο Μάριος.
"Δεν ξέρω."
Απάντησα ενώ έκλεινα την πόρτα.
"Στο σπίτι της Εβίτας!"
Είπα στον οδηγό μπαίνοντας στο αμάξι. Εκείνος χωρίς να πει τίποτα άνοιξε την μηχανή και άρχισε να οδηγάει.
"Γρήγορα!"
Συμπλήρωσα και έπειτα έκατσα πίσω κοιτώντας τον δρόμο.
Γαμώτο ας φτάσουμε γρήγορα...
Ναι αλλά δεν μας είπες! Το θες το μαλακι... εεε το παιδί ή όχι?!
Δεν ξέρω... Μου άρεσε αυτό που σκέφτηκα αλλά θα είναι δύσκολο.
Τι θα είναι δύσκολο ρε Μαλάκα?! Ένα παιδί είναι! Σιγά την δυσκολία!
Τάκη δεν μας χέζεις λέω εγώ?!
Δεν με λένε Τάκη!
Χέστηκα!
Σκουπίσου!
"Φτάσαμε!"
Ακούστηκε η φωνή του οδηγού. Κατευθείαν βγήκα από το αμάξι και άρχισα να τρέχω προς την πόρτα. Άρχισα να την χτυπάω αλλά τίποτα. Έτσι χωρίς να το σκεφτώ πήγα στην πόρτα της κουζίνας.
Ευτυχώς είναι ξεκλείδωτη.
Την άνοιξα και μπήκα στο σπίτι κοιτώντας γύρω μου.
"Εβίτα!?"
Φώναξα όταν είδα πως δεν είναι στο σαλόνι. Άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες λέγοντας το όνομα της αλλά καμία απάντηση.
Γαμώτο που είσαι?!
Άνοιγα μια-μια τις πόρτες ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά μέχρι που έφτασα έξω από την μωβ πόρτα του δωματίου της.
Λογικά εδώ θα είναι...
Με γρήγορες κινήσεις μπήκα μέσα και άκουσα κλάματα από το μπάνιο. Χωρίς να το σκεφτώ μπήκα μέσα και την είδα να κάθεται στο πάτωμα κλαίγοντας ενώ τα δύο της χέρια είχαν αγκαλιάσει προστατευτικά την κοιλιά της.
"Στέφανε..."
Ψέλλισε με δυσκολία όταν με είδε ενώ σήκωνε το κεφάλι της.
"Είμαι εδώ..."
Είπα όταν έφτασα δίπλα της. Έκατσα στα πόδια μου και πέρασα το ένα μου χέρι γύρω από τον λαιμό της. Πρόσεξα πως δίπλα της είχε ένα χαρτί με λίγο αίμα πάνω κάνοντας τους παλμούς μου να αυξηθούν.
Δεν είναι έγκυος? Έκανε λάθος ο γιατρός? Μαλάκα το γλίτωσα!!!!!!!!!!! Πάμε να πιούμε!!!!! Fuck το γλίτωσα!!!!! Σε ευχαριστώ θεέ μου!!! Θα σου ανάψω μια λαμπάδα!!!!! Θα έρχομαι στην εκκλησία κάθε δεύτερη Κυριακή!!!! Σε ευχαριστώ!!!!!!!! Δεν θα γίνω μπαμπάς!!! Μαλάκα πάμε να χορέψουμε!!!!!! Δεν θα έχω παιδί από τα 17!!!!!!!! Μαλάκα!!!!!!!! Δεν θα έχ....
"Στέφανε πονάω..."
Την άκουσα να ψελλίζει βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.
"Έλα βρε Ποντικάκι μου... Πρώτη φορά έχεις περίοδο?..."
Την είπα ενώ χάιδεψα απαλά τα μαλλιά της.Εκείνη κατευθείαν σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε με τα κλαμένα της ματάκια ενώ έλεγε κάτι.
"Δεν έχω περίοδο Στέφανε!"
Τι εννοεί? Και το αίμα?
...
Χάνει το παιδί?!
Επιτέλους το κατάλαβες!
Περίμενε! Τώρα χάνει το παιδί ΜΟΥ?!
Ναι!
Τι λες ρε?! Με ποιο δικαίωμα το χάνει?! Του είπα εγώ να φύγει?! Όχι εδώ θα κάτσει για τους επόμενους... Περίμενε... 9-2= εμμμ.... 7! Εδώ θα κάτσει για τους επόμενους 7 μήνες θέλει δεν θέλει! Ακούς εκεί! Φεύγουν τα μωρά χωρίς να ρωτάνε! Δικό μου είσαι όποτε θέλω εγώ θα φύγεις! Βλαμένο!
Είσαι μαλάκας!
ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΌ ΤΟ ΘΈΜΑ ΜΑΣ ΤΏΡΑ!
"Στέφανε πονάω..."
Ψέλλισε ξανά ακουμπώντας το κεφάλι της στο στήθος μου χωρίς να σταματήσει να κλαίει. Κατευθείαν πέρασα το χέρι μου κάτω από τα πόδια της σηκώνοντας την σε στυλ νύφης. Κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες και αφού βγήκαμε έξω πήγα στο αμάξι.
"Στο νοσοκομείο!"
Είπα στον οδηγό ενώ έκλεινα την πόρτα. Το αμάξι ξεκίνησε και την έβαλα να κάτσει πάνω μου με το κεφάλι της να ακουμπάει στον ώμο μου. Την αγκάλιασα πολύ σφιχτά προσπαθώντας να την ηρεμήσω και να σταματήσει να κλαίει αλλά δεν κατάφερα και πολλά.
"Ποντικάκι ηρέμησε! Αν κάνεις έτσι τώρα πως θα κάνεις στην γέννα?"
Της είπα στην προσπάθεια μου να την παρηγορήσω αλλά δεν κατάφερα και πολλά.
"Ποια γέννα ρε Στέφανε? Το έχασα..."
Ψέλλισε και κατευθείαν απομάκρυνα το κεφάλι της από τον ώμο μου, κάνοντας την να με κοιτάξει.
"Άκουσε με!"
Είπα απότομα κοιτώντας την έντομα.
"Το παιδί μας είναι εδώ μέσα!"
Συνέχισα ακουμπώντας απαλά την κοιλιά της.
"Και από εκεί θα βγει σε λίγους μήνες! Αυτό που είπες δεν θα το ξαναπείς ούτε για αστείο! Εντάξει?"
Συνέχισα σε πιο γλυκό τόνο και εκείνη έγνεψε θετικά. Το άλλο μου χέρι πήγε στα μαλλιά της απομακρύνοντας μερικές τούφες που είχαν πέσει. Κοίταξα για λίγο τα χείλι της και χωρίς να το σκεφτώ τα ένωσα με τα δικά μου σε ένα απαλό φιλί που ηρέμησε και τους δύο.
"Στέφανε φοβάμαι..."
Ψιθύρισε όταν σταματήσαμε το φιλί. Ακούμπησα το μέτωπο μου με το δικό της ακουμπώντας τα χείλι μας. Δεν ήταν φιλί. Απλός ήθελα να την νιώθω...
"Και εγώ..."
Παραδέχτηκα με απαλή φωνή κουνώντας ελάχιστα το χέρι μου πάνω στην κοιλιά της.
"Αλλά μην το πεις στους άλλους και με κοροϊδεύουν!"
Συνέχισα κάνοντας την να χαχανίσει. Αυθόρμητα χαμογέλασα κοιτώντας μια εκείνη και μια το χέρι μου αλλά η φωνή του οδηγού με σταμάτησε επαναφέρνωντας με στον φόβο.
"Φτάσαμε!"
_________________
"Πηγαίνετε στο δωμάτιο να την δείτε και έρχομαι με τις εξετάσεις!"
Είπε η νοσοκόμα και αφού έγνεψα θετικά απομακρύνθηκε. Πλησίασα το δωμάτιο που της είχαν βάλει και με αργές κινήσεις άνοιξα την πόρτα. Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι με τα χέρια της να έχουν αγκαλιάσει την κοιλιά της κοιτώντας αναστατωμένη το παράθυρο.
"Ποντικάκι?"
Ψέλλισα κλείνοντας την πόρτα. Κατευθείαν έστρεψε το βλέμμα της σε εμένα και σύντομα ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της.
"Σου είπε κάτι η γιατρός?"
Ρώτησε όταν έφτασα απέναντι της.
"Όχι..."
Απάντησα ενώ καθόμουν στο κρεβάτι.
"Να ακουμπήσω?"
Είπα δείχνοντας την κοιλιά της. Εκείνη με κοίταξε ξαφνιασμένη αλλά έγνεψε θετικά απομακρύνοντας τα χέρια της περιμένοντας να δει τι θα κάνω. Με απαλές κινήσεις σήκωσα ελάχιστα την μπλούζα της και έπειτα έβαλα το άλλο μου χέρι πάνω.
Εδώ μέσα είναι το παιδί μου... Αυτό που θα με λέει 'μπαμπά' και θα με ξυπνάει τα βράδια. Το τερατάκι που θα ευθύνεται αν η Εβίτα και εγώ δεν κάνουμε συχνά σεξ. Το βλαμένο που θα χέζει και θα θέλει συνέχεια κάποιον από πάνω του. Το μαλακιστίρι που θα μου γαμήσει την ζωή. Αυτός ο άγγελος που θα γίνει σαν κι εμένα. Που θα κάνει βλακείες και θα γελάω. Που θα με ρωτάει πως λύνεται αυτή η άσκηση και θα του λέω 'Δεν ξέρω! Λύστειν μόνο σου και μετά έλα πες μου πως γιατί τώρα έχω αγωνία'. Που θα με κάνει περήφανο. Που θα μου λένε όλοι πως είναι υπέροχο. Που θα ενώσει ακόμα περισσότερο με την Εβίτα. Που θα το αγαπάω όσο και την μητέρα του. ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ!
Μαλάκα αποφάσισε! Το θες ή όχι?!
ΤΟ ΘΈΛΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
...
"Συγγνώμη που άργησα!"
Ακούστηκε η φωνή της γιατρού βγάζοντας με από τον λήθαργο μου. Γύρισα και την είδα να μπαίνει στο δωμάτιο κρατώντας ένα φάκελο στα χέρια της. Κατευθείαν έβγαλα το χέρι μου από την κοιλιά της, κατεβάζοντας την μπλούζα και έπειτα της έπιασα απαλά το αριστερό χέρι ακούγοντας αυτά που έλεγε η γιατρός.
"Λοιπόν το έμβρυο είναι καλά δεν έπαθε κάτι. Η αιμορραγία είναι φυσική στους πρώτους μήνες. Καλό θα ήταν να αποφύγετε το στρες ή γενικός την έντονη συναισθηματική φόρτιση!"
_____________
"Στέφανε?"
Άκουσα την φωνή της και κατευθείαν γύρισα να την κοιτάξω.
"Πρέπει να το πούμε στους δικούς μας."
Είπε κοιτώντας με στα μάτια. Ήταν αγχωμένη, το καταλάβαινα και στον τρόπο που με κοιτούσε και από τον τόνο της φωνής της.
Λογικό...
"Ναι πρέπει..."
Είπα ξεφυσώντας.
"Αλλά δεν θέλω να αγχώνεσαι! Αν θέλεις το λέω εγώ στον πατέρα σου!"
Συνέχισα σφίγγοντας την περισσότερο.
"Όχι εγώ θα του το πω αύριο που θα γυρίσει. Άλλωστε πρέπει να το πεις στους δικούς σου... Λες να σου πουν κάτι?"
Ρώτησε χωρίς να μετακινήσει από το βλέμμα της από τα μάτια μου.
"Δεν ξέρω..."
"Σε πόσους μήνες θα έχουμε το τερατάκι?"
Είπα αλλάζοντας θέμα.
"Δεν ξέρω... Λογικά σε 6."
"Πότε θα πάμε στον γιατρό?"
Ρώτησα αγανακτισμένος.
"Πότε μπορείς?"
Είπε χαχανίζοντας.
"Δεν με νοιάζει! Κανόνισε όποτε θέλεις!"
Απάντησα και την φίλησα πεταχτά στα χείλι.
_________________
~ ~ΕΒΊΤΑ POV~~
"Πες το!"
Ακούστηκε η φωνή του και κατευθείαν γύρισα να τον κοιτάξω.
"Τι να πω?"
Ρώτησα χωρίς να καταλαβαίνω.
"Από τότε που ήρθα κάτι θέλεις να πεις αλλά δεν το λες! Πες το δεν δαγκώνω! Μου έχουν κάνει όλα τα εμβόλια!"
Απάντησε χαχανίζοντας.
Μωρέ θα σου κοπεί το χαχανιτό!
"Κοίτα μπαμπά δεν ξέρω αν πρέπει να στο πω τώρα ή όχι αλλά..."
Άρχισα να λέω αλλά με σταμάτησε.
"Εβίτα με τρομάζεις! Πες το!"
"Είμαι έγκυος!"
Πέταξα κλείνοντας τα μάτια μου και έπειτα... τίποτα. Η απόλυτη ησυχία.
Πέθανε?
Δειλά-δειλά τα άνοιξα και τον είδα να με κοιτάει ξαφνιασμένος-έκπληκτος-με βλέμμα αγελάδας χωρίς να κουνάει.
"Μπαμπά είσαι καλά?"
Ρώτησα κάνοντας τον να ανοιγοκλείσει γρήγορα τα μάτια του.
"Είσαι έγκυος?"
Ψέλλισε και έπειτα πήρε μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να ηρεμήσει.
"Ναι..."
"Από ποιον?!"
Φώναξε ενώ σηκωνόταν απότομα από τον καναπέ.
"Από τον Στέφανο!"
Απάντησα σε χαμηλό τόνο.
"Και?"
Είπε περιμένοντας να συνεχίσω.
"Τι και?"
"Τι θα κάνετε!?"
Απάντησε ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του.
"Θα το κρατήσω, το θέλουμε και οι δύο."
Είπα κάνοντας τον να με κοιτάξει ακόμα πιο έκπληκτος.
"Είστε 17 και θα κάνετε παιδί?! Άλλο τι θέλετε και άλλο τι μπορείτε! Θα είναι εμπόδιο σε όλα! Είναι σαν να καταστρέφεται την ζωή σας!"
Φώναξε κουνώντας έξαλλος τα χέρια του τρομάζοντας με.
"Και που ξέρεις εσύ πως είναι να μεγαλώνεις παιδί?!"
Είπα χωρίς να το σκεφτώ και κατευθείαν έβαλα τα χέρια μου μπροστά από το πρόσωπο μου.
"Δεν το εννοούσα έτσι."
Ψέλλισα με κομμένη την ανάσα.
"Ναι όντως δεν ξέρω! Συγγνώμη που προτίμησα να είσαι ασφαλής!"
Είπε έξαλλος.
"Δεν το εννοούσα!"
Είπα ξανά λίγο πιο δυνατά.
"Εβίτα ένα παιδί σε αυτή την ηλικία είναι εμπόδιο στις σπουδές, στο μέλλον σε όλα! Ακόμα και αν θέλετε να χωρίσετε δεν θα μπορείτε τόσο απλά!"
Είπε κατεβάζοντας τον τόνο της φωνής του.
"Ωραία τώρα έγινε! Δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω και ούτε πρόκειται να κάνω έκτρωση!"
Είπα κοιτώντας τον στα μάτια.
"Αφού έτσι το θες κράτα το! Αλλά στο δικό μου το σπίτι δεν το επιτρέπω αυτό! Μάζεψε τα πράγματα σου και πήγαινε στο δικό του!"
Είπε και γύρισε την πλάτη του για να πάει στην κουζίνα.
Δεν το εννοεί...
"Ωραία και αφού θεωρείς πως ένα παιδί είναι εμπόδιο γιατί επέστρεψες?! Γιατί δεν άφησες το εμπόδιο σου να μείνει μόνο του!?"
Φώναξα κάνοντας τον να σταματήσει να περπατάει και να κάνει αναστροφή για να με κοιτάξει.
"Εσένα δεν σε κάναμε στα 17! Ήμασταν πολύ μεγαλύτεροι σου!"
Απάντησε με σταθερή φωνή.
"Και αν γνώριζες την μαμά στα 16 και έμενε έγκυος σε εμένα στα 17?! Θα της έλεγες να με ρίξει? Αλλά τι λέω?! Εδώ δεν σε νοιάζει να με χάσεις ξανά!"
Είπα και χωρίς να περιμένω απάντηση ανέβηκα τις σκάλες πηγαίνοντας στο δωμάτιο μου ελευθερώνοντας τα δάκρυα μου.
Δεν το πιστεύω πως αντέδρασε έτσι...
___________
"Εβίτα κλαις?!"
Ακούστηκε η φωνή του από το ακουστικό.
"Τώρα θα σε έπαιρνα..."
Ψέλλισα αφήνοντας την μπλούζα στην βαλίτσα.
"Τι έγινε?!"
Ρώτησε αγχωμένος ενώ άφηνα έναν λυγμό.
"Είπα στον μπαμπά μου για το μωρό."
Είπα κάνοντας μια παύση ενώ κυλούσα στο πάτωμα μέσα στο δωμάτιο της ντουλάπας.
"Δεν το πήρε καλά..."
Συνέχισα σκουπίζοντας τα δάκρυα μου.
"Δηλαδή τι είπε?"
Ρώτησε πιο έντονα.
"Να φύγω από το σπίτι."
Απάντησα και έπειτα άρχισα να κλαίω ξανά έντονα.
"Ποντικάκι μου μην κλαις. Άκουσε με!"
Είπε ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του για να τον ακούσω.
"Μάζεψε τα πράγματα σου και έρχομαι να σε πάρω ψυχή μου. Εντάξει?"
Ρώτησε σε έναν πιο γλυκό τόσο.
"Ναι..."
Απάντησα ψιθυριστά ρουφώντας την μύτη μου.
"Μην κλαις δεν κάνει!! Έρχομαι!"
Είπε γλυκά αλλά την τελευταία λέξη απότομα και έπειτα έκλεισε το τηλέφωνο. Κατευθείαν άφησα το κινητό δίπλα μου και αφού ακούμπησα το κεφάλι μου στα γόνατα άρχισα να κλαίω έντονα.
Δεν γίνεται να μου το είπε αυτό γαμώτο...
"Εβίτα..."
Ακούστηκε μια φωνή από δίπλα μου κάνοντας με να πεταχτώ. Κοίταξα και είδα τον πατέρα μου να με κοιτάει στεναχωρημένος. Χωρίς να πει τίποτα με πλησίασε και όταν έφτασε απέναντι μου έκατσε οκλαδόν ενώ τα χέρια του πήγαν στα μαλλιά μου βγάζοντας τα από το πρόσωπο μου.
"Αν η μαμά σου έμενε έγκυος στα 17 και της έλεγα να σε ρίξει θα αυτοκτονούσα."
Ψέλλισε κοιτώντας τα μάτια μου καθώς χάιδευε απαλά το μάγουλο μου.
"Συγγνώμη..."
Συνέχισε και πρόσεξα ένα δάκρυ να φεύγει από το δεξί του μάτι.
"Αν θες κράτα το. Κάνε ότι θες! Αλλά σε παρακαλώ ξέχνα ότι είπα."
Είπε ανεβάζοντας λίγο τον τόνο της φωνής του. Κατευθείαν έπεσα πάνω του αγκαλιάζοντας τον από τον λαιμό ελευθερώνοντας τα δάκρυα μου. Εκείνος πέρασε τα χέρια του στην μέση μου σφίγγοντας με πάνω του.
"Σε παρακαλώ μην φύγεις..."
Ψέλλισε στο αυτί μου με σπασμένη φωνή.
"Δεν θα φύγω."
Είπα χωρίς να το σκεφτώ κάνοντας τον να χαμογελάσει. Απομάκρυνε τα σώματα μας και με κοίταξε στα μάτια αλλά έπειτα κοίταξε την κοιλιά του.
"Πόσο είσαι?"
Ρώτησε ακουμπώντας την απαλά.
"Περίπου δύο μηνών."
Απάντησα δειλά. Εκείνος χαμογέλασε περισσότερο και έπειτα με κοίταξε ξανά στα μάτια.
"Συγγνώμη..."
Ψέλλισε την στιγμή που το κουδούνι άρχισε να χτυπάει μανιακά.
"Πάω να ανοίξω. Βγάλε τα ρούχα από την βαλίτσα, εντάξει?"
Ρώτησε και κατευθείαν έγνεψα θετικά. Εκείνος με φίλησε απαλά στο κούτελο και έπειτα σηκώθηκε βγαίνοντας από το δωμάτιο μου. Πήγα μπροστά στην βαλίτσα και έπιασα την μπλούζα πλησιάζοντας την ντουλάπα αλλά δύο χέρια τυλίχθηκαν απότομα γύρω μου σταματώντας με.
"Είσαι καλά?"
Ρώτησε γυρίζοντας με για να τον κοιτάξω.
"Ναι, ηρέμησε!"
Απάντησα χαχανίζοντας με το πρόσωπο του. Εκείνος κοίταξε όλο το πρόσωπο μου και έπειτα με αγκάλιασε σφιχτά ψελλίζοντας κάτι.
"Χριστέ μου, νόμιζα πως θα είχες ξανά αιμορραγία..."
Γεια σας!!! Τι κάνετε??
Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο?
Είναι το μεγαλύτερο που έχω γράψει!!!
Ελπίζω να μην ήταν βαρετό!
Η αντίδραση του πατέρα της??
Πως λέτε να το πάρουν και οι άλλοι?
Λοιπόν θα σας κάνω κι άλλη μια ερώτηση:
Ποιο ζευγάρι είναι το πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο αγαπημένο σας?
Πατήστε το αστεράκι και γράψτε comment!!
Μέχρι το επόμενο...
ΤΑ ΛΈΜΕ!!!!