Penchant
Ep _ 3
စားပြဲတြင္ ထုိင္ၿပီး စာအုပ္ဖတ္ေနသည့္ လူႀကီး .... ရွပ္အက်ႌ မိုးျပာေရာင္ ကို ၾကယ္သီးအျပည့္ တပ္ထားသည္ ။ အသားညိဳညိဳႏွင့္ လိုက္ဖက္မႈ ရွိၿပီး လူႀကီးဆန္ဆန္ျဖင့္ ခန္႔ညားသည္ ။
စာအုပ္ကိုသာ အာရံုစိုက္ေနၿပီး မ်က္ခံုးေတြက တန္းေနသည္ ။ ဖတ္ေနရင္းပင္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ မ်က္ခံုးေလးမ်ားက တြန္႔ေကြး သြားသည္ ။
အေၾကာစိမ္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ လက္ေခ်ာင္းရွည္တုိ႔က စာအုပ္ကို ခပ္ဖြဖြ ကိုင္ထားၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္က စာရြက္ေတြကို ခပ္ေျဖးေျဖး လွန္ေနသည္ ။
ခပ္တိုတုိ ခပ္ပါးပါး ဆံပင္ပံုစံေၾကာင့္ ပိုၿပီး ေယာက်္ားပီသသည္ ။ အသက္ ၃၀ ဝန္းက်င္ ျဖစ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းမိေသာ္လည္း အစ္ကိုက ခုေခတ္ လူငယ္ေတြထက္ပင္ ႏုပ်ဳိေနၿပီး အေတာ္ေလး ၾကည့္ေကာင္းသည္ ။
အစ္ကို႔ နာမည္ကို အဲ့တုန္းက ၾကားလိုက္ပါသည္ ... ရွင္း .... ဟုတ္သည္ .. ရွင္း ... ။
"ကိုရွင္း "
ႏႈတ္ဖ်ားမွ ခပ္ဖြဖြ ထြက္သြားေသာ အစ္ကို႔နာမည္ကို လ်စ္လ်ဳရႈရင္း စိတ္ကူးယဥ္ ကမာၻသို႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနဟန္တူေသာ အစ္ကို႔ကိုသာ ျပန္ေငးၾကည့္ေနမိသည္ ။
စိတ္ထဲက ၾကည္ႏူးလာသည့္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ မႈိင္း အံ့ဩရျပန္သည္ ။
ကြ်န္ေတာ္ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ႀကိဳးစား ဖန္တီးထားသည့္ ဝတၱဳတစ္ပုဒ္ကို စာဖတ္သူတစ္ဦးက " သေဘာက်တယ္ " ဟု
တုန္႔ျပန္လာသည့္အခ်ိန္ ခံစားရသည့္ အေပ်ာ္မ်ိဳး .... ၾကည္ႏူးသည္ ...ပီတိျဖစ္သည္ ။
ကြ်န္ေတာ္ ေလးစားရပါေသာ စာေရးဆရာ တစ္ဦး၏ အႏႈိင္းမဲ့သည့္ ဖန္တီးမႈမ်ိဳးကို စီးေျမာခံစားခြင့္ရသည့္ အေပ်ာ္မ်ိဳး ။
ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕သည္ .... ေက်နပ္အားရသည္။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုသည္မွာ လူသားတိုင္းအတြက္ အေရးပါသည့္ ခံစားခ်က္တစ္ခုျဖစ္သည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာေၾကာင့္ ၾကည္ႏူးမိသည္ကို မစဥ္းစားမိေတာ့ ။
ကြ်န္ေတာ္ ကိုရွင္း ကို ေငးၾကည့္ေနရတာ ေပ်ာ္ရင္ ဆက္ေငးၾကည့္သြားမည္ ...ဤမၽွသာ ။
"အစ္ကို ျပန္ေတာ့မလို႔လား "
စာအုပ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ ဖုန္းနဲ႔ ကားေသာ့ကို ယူကာ ျပန္ဟန္ျပင္ေတာ့ စားပြဲထိုးေလးက ေမးသည္ ။
"အင္း ဒီည ဂ်ဳတီ ရွိလို႔ "
"ဟုတ္ကဲ့ "
မွန္တံခါးမွ ထြက္ခြာသြားေသာ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ရင္း ျပံဳးလိုက္မိသည္ ။
* ကိုရွင္း ကို လိုက္ၾကည့္ေနတာနဲ႔ အေအးေသာက္ဖို႔ေတာင္ ေမ့ေနၿပီ *
ဖန္ခြက္အျပင္တြင္ ေရစက္ကေလးမ်ားပင္ တြဲလြဲခိုေနေလၿပီ ။ တစ္ငံု ေသာက္လိုက္သည္ႏွင့္ ရင္ထဲကို ေအးျမသြားေစသည္ ။
ထူးထူးဆန္းဆန္း စိတ္ထဲတြင္ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ အေတြးမ်ားက ဝင္လာသည္ ။ အေတြးေတြ ဝင္လာခိုက္ပင္ ဖုန္းထုတ္ကာ ႏူးညံ့ေသာ စကားလံုးမ်ားကို ခ်က္ခ်င္း Note ထဲတြင္ မွတ္သားထားလိုက္သည္ ။
》》》》》》》》》》》
အေဆာင္အခန္းထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ျပတင္းေပါက္မွ ေလတိုက္သံေၾကာင့္ သစ္ရြက္ေလးမ်ား လႈပ္ခတ္ၿပီး အခ်င္းခ်င္း ထိသြားသည့္ အသံေလးမ်ားသာ ၾကားေနရသည္ ။
တစ္ခါတစ္ရံ စာကေလးမ်ား၏ "ပက်ိ ပက်ိ " ေအာ္သံ ေသးေသးေလးမ်ားက ေပၚထြက္လာတတ္သည္ ။ ေနေရာင္ျခည္ အလင္းတန္းက ျပတင္းေပါက္မွ ျဖာက်ေနသည္ ။
ဒီလို သာယာသည့္ မနက္ခင္းမ်ိဳးတြင္ စာေရးလၽွင္ အာရံုစိုက္၍ သိပ္ေကာင္းသည္။
ကြ်န္ေတာ္က စာေရးရင္ တိတ္ဆိတ္ေနမွ သေဘာက်သည္ ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မနက္ေစာေစာႏွင့္ ညနက္နက္မ်ားတြင္ ေရးျဖစ္သည္ ။
ေရးျဖစ္သည္ဆိုေသာ္လည္း ပံုမွန္ေတာ့မရွိ ။
ခံစားခ်က္အတုိင္း စီးေျမာၿပီး ေရးသည္ျဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ္ စာေရးျခင္း မေရးျခင္းသည္ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ခံစားမႈႏွင့္ စိတ္အေျခအေနေပၚတြင္ အမ်ားႀကီး မူတည္သည္ ။
ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ကလည္း သိပ္ေတာ့ အက်င့္ မေကာင္းေပ ။ စာေမးပြဲ ေျဖေနရခ်ိန္ အေတာအတြင္းတြင္ စာေရးခ်င္စိတ္ေတြက ထိန္းမရ သိမ္းမရ ။
အေတြးေတြကလည္း တအားကို ဆန္းသစ္ေနၿပီး ခ်ေရးခ်င္စရာ plot ေတြကလည္း စိတ္ကူးထဲတြင္ တန္းစီၿပီး ေပၚလာေလသည္ ။ ေက်ာင္းလည္း ပိတ္ေရာ ... စာေရးခ်င္စိတ္က လံုးဝ မရွိေတာ့ ။
ကြ်န္ေတာ့္ အေဖ စိတ္ပူလည္း စိတ္ပူခ်င္စရာပင္ ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း စာေရးခ်င္စိတ္တအားျဖစ္ေနရင္ ခ်ေရးလိုက္ရမွ ေက်နပ္သည့္ လူမ်ိဳး ။
စာေရးသည္ ဆိုတာကလည္း လြယ္ေတာ့ မလြယ္ ။ လူပင္ပန္းသည္ထက္ စိတ္ပင္ပန္းသည့္ အခ်ိန္မ်ားလည္း ရွိတတ္သည္ ။ ကိုယ္ေရးသည့္ ဇာတ္လမ္းတြင္ တအား စိတ္ႏွစ္ၿပီး စီးေျမာခံစားမိရင္ ပိုပင္ပန္းရသည္ ။
ေရးခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနၿပီး စိတ္ကူးထဲတြင္ ပံုေဖာ္ထားၿပီးသားကို ေရးရင္ေတာင္ တကယ္တမ္း ခ်ေရးရင္ စာလံုးေရ ၃ေထာင္ေက်ာ္ကို ၃ နာရီေလာက္ၾကာသည္။
ကြ်န္ေတာ္က စိတ္ခံစားခ်က္အတုိင္း လိုက္ၿပီး ေရးေတာ့ ဝတၱဳတစ္ပုဒ္ၿပီးဖို႔ကို အေတာ္ေလး အခ်ိန္ယူရသည္ ။ အျမန္ၿပီးခ်င္ရင္ စိတ္ေတြက တအားပင္ပန္းေရာ ။
ထိုေၾကာင့္ ဖတ္ရန္ စိတ္ေလာေနသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားနာေသာ္လည္း ခံစားခ်က္ကိုလိုက္ၿပီး အခ်ိန္ယူကာ ခပ္ေျဖးေျဖးသာ ဖန္တီးျဖစ္သည္ ။
ကြ်န္ေတာ့္ ဖန္တီးမႈေတြကို ေစာင့္ေနေပးသည္ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြသာ ရွိသည္ေလ ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို အားေပးသည့္ ပထမဆံုး စာဖတ္သူမ်ားက သူငယ္ခ်င္းေတြပင္ ျဖစ္သည္ ။
ဒုတိယကေတာ့ အေမ ... မရဲတရဲျဖင့္ ထုဆစ္ပံုေဖာ္ထားသည္ကို အတင္း ဖတ္ၾကည့္ခိုင္းၿပီး အေျခေနကို ေမးျမန္းရသည္ ။ အေမ့ရဲ႕ "မဆိုးပါဘူး " ဆုိသည့္ အေျဖစကားႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပံဳးမိသည္ ။
ဒါက မႏူးမနပ္ စာေရးဆရာေပါက္စေလး၏ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ခပ္ေသးေသး အေတြ႕အၾကံဳေလးမ်ားျဖစ္သည္ ။
"Dinnn Dinnn "
ဖုန္းရဲ႕ Vibrate ေၾကာင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုးေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းႀကီး ။
"ဘာလဲ "
"လန္႔တာ မႈိင္းရာ .. ဘာလုပ္ေနလဲ "
"စာေရးေနတယ္ဟ မင္းလုပ္လို႔ ဒီေန႔ mood ေတာ့ ပ်က္ၿပီ "
"ေသလုိက္ "
"ေျပာစရာရွိတာ ျမန္ျမန္ေျပာ "
"ငါဆဲလိုက္ရ မေကာင္းရွိေတာ့မယ္ သတိရလို႔ ဆက္တာေလ "
"အဲ့တာ စာေရးေနတဲ့အခ်ိန္ ေရြးဆက္ရသလား "
စာေရးေနခ်ိန္ လာေႏွာင့္ယွက္ရင္ စာက ဆက္ေရးခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ ။
"ငါက မင္းစာေရးေနမွန္း ဘယ္လိုလုပ္သိမွာလဲ လဒရဲ႕ "
"မင္းဒီတစ္သက္ ျပန္လာဦးမွာလား "
"ေအးေဆးေပါ့ ေက်ာင္းဖြင့္ဖို႔က လိုေသးတာဘဲ "
"ငါဒီမွာ ပ်င္းလို႔ေသေတာ့မယ္ ! "
သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ အေဆာင္ႀကီးကလည္း ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ျဖင့္ ... ဘာမွ လုပ္စရာလည္း မရွိေတာ့ လူက ပ်င္းလို႔ ေသေတာ့မည္ ။
စာေတာင္ ဒီရက္ပိုင္း ေရးခ်င္စိတ္ ရွိသည္ မဟုတ္ ... မေန႔က ကိုရွင္းနဲ႔ ေတြ႕ၿပီးေတာ့မွ ... ထားပါေလ ။
"မင္းအေၾကာင္းသိလို႔ ငါျပန္လာတာေပါ့ ခဏေန ေရာက္မယ္ ကားဂိတ္ကို လာေခၚ "
"ဘာ ! တကယ္လား "
"ေအး ဒါဘဲ "
ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားေသာ လဒကို ဂရုမစိုက္အားေသး ။ ဗီရိုကို ဖြင့္ၿပီး အျမန္ အဝတ္တစ္စံုေရြးလိုက္သည္ ။ ေရမခ်ိဳးရေသးသည္မို႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို ဒုန္းစိုင္းေျပးဝင္လိုက္သည္ ။
Ha ha ....ေနာက္ဆံုးေတာ့ အပ်င္းေျပၿပီ !
》》》》》》》》
ကားဂိတ္မွာ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ ေစာင့္ေနေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းဆိုသည့္ ျဂဳိလ္သားက ေပၚမလာ ။ ဒီေန႔မလာေသးဘဲ တမင္ ျပသနာရွာလိုက္သည္လား မေျပာတတ္ ။
စိတ္မရွည္လို႔ ျပန္မည္လုပ္ကာမွ ကားဂိတ္ကို ေျပးလာေနသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရသည္ ။
"ကိုရွင္း ..... "
》》》》》》》》