Happy birthday to me!!!!🎈🎉🎊
"ΤΙ?"
Τσίριξε η Άρια ενώ σηκωνόταν από το κρεβάτι, με τα κίτρινα σεντόνια, που της είχα πει να κάτσει για να μην έχουμε κανένα ατύχημα.
"Ά... Άρια συγγνώμη..."
Ψέλλισε η Άλκηστη ενώ έσκυβε το κεφάλι της για να κοιτάει το πάτωμα.
"Περίμενε!"
Είπε και έπειτα με κοίταξε σοβαρή.
"Εσύ το ήξερες?"
Ρώτησε έντονα κάνοντας με να γουρλώσω τα μάτια μου στραβοκαταπίνοντας.
"Ήξερα πως τον θέλει. Για τα προχθεσινά έμαθα το πρωί."
Απάντησα σχεδόν ψιθυριστά αλλά αρκετά δυνατά για να με ακούσει.
"Και γιατί το είπες μόνο στην Εβίτα?"
Ρώτησε για άλλη μια φορά αλλά αυτή την φορά το βλέμμα της ήταν πάνω στην Άλκηστη, η οποία ήταν φανερό πως ντρεπόταν.
"Φοβήθηκα πως θα σε πείραζε..."
Απάντησε σηκώνοντας το κεφάλι της.
"Ξέρεις, επειδή είστε αδέλφια..."
Συνέχισε δειλά κάνοντας την Άρια να γελάσει πνιχτά.
"Δεν με πειράζει! Η Εβίτα τα έχει με τον κολλητό μου, εγώ με τον κολλητό του αδελφού και του κολλητού μου και εσύ με τον αδελφό μου!"
Είπε και άρχισε να χοροπηδάει χαρούμενη σαν κατσίκα με σπασμένο πόδι, σε αντίθεση με εμάς που μόλις την ακούσαμε παγώσαμε.
"Εμμμ Άρια μην χαίρεσαι... Δεν την άφησες να τελειώσει."
Την προειδοποίησα και έπειτα κοίταξα την Άλκηστη περιμένοντας να μιλήσει. Η Άρια σταμάτησε να κινείται και με κοίταξε σμίγωντας τα φρύδια της.
"Την επόμενη μέρα, όταν ξυπνήσαμε...
~~FLASBACK~~
~~ΆΛΚΗΣΤΗ POV~~
Τον ένοιωσα να κουνιέται δίπλα μου. Χωρίς να χάσω χρόνο άνοιξα τα μάτια μου χαρούμενη και το πρώτο πράγμα που είδα είναι έναν τρομαγμένο-ξαφνιασμένο Μάριο.
"Τι κάνεις εδώ?"
Ρώτησε κατευθείαν εμποδίζοντας με να τον καλημερίσω. Ανασήκωσα τον κορμό μου με το μπλε σεντόνι γύρω από το σώμα μου και τα χέρια μου να το κρατάνε. Ο Μάριος αρχικά κοίταξε το δωμάτιο γύρω του και έπειτα εμένα ενώ σύντομα γούρλωσε τα μάτια του.
"Γιατί είσαι γυμνή?!"
Ακούστηκε σαν συνχισμένος. Σήκωσε ελάχιστα το σεντόνι από την μεριά του και αφού είδε πως και εκείνος ήταν γυμνός το κατέβασε απότομα κάτω.
"Άλκηστη τι κάναμε?"
Ρώτησε στον ίδιο τόνο. Στην αρχή δεν είπα κάτι, τον κοιτούσα έτοιμη να κλάψω αλλά σύντομα ξύπνησα.
"Τι κάναμε!? Δεν θυμάσαι τίποτα από χτες?"
Είπα ενώ η φωνή μου ήταν έτοιμη να σπάσει. Εκείνος έδειξε να το σκέφτεται λίγο και έπειτα κούνησε αρνητικά το κεφάλι μου.
"Αποκλείεται! Άλκηστη απλώς πες μου πως δεν το κάναμε!"'
Φώναξε καθώς έπιανε το μποξεράκι του με τον Ταζ που ήταν στο συρτάρι του κομοδίνου του.
"Δεν το κάναμε!"
Είπα και αμέσως γύρισε και με κοίταξε με τα γαλανά-γκρι μάτια του να λάμπουν από ελπίδα.
"Αλήθεια?"
Ρώτησε σαν ένα παιδί που ζητάει την άδεια να παίξει στον παιδότοπο.
"Όχι!"
Απάντησα κάνοντας τον να σμίξει τα φρύδια του χωρίς να καταλαβαίνει.
"Μάριε το κάναμε! Εντάξει?!"
Είπα φωναχτά ενώ εκείνος έβαζε τα χέρια του στο πρόσωπο του σιγοβρίζοντας.
"Όχι γαμώτο. Γαμώ την πουτάνα μου γιατί δεν κρατήθηκα?!"
Είναι ελάχιστες από τις βρισιές που άκουσα καθαρά να λέει. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα σήκωσε το κεφάλι του κοιτώντας με στεναχωρημένος.
"Δεν ήταν η πρώτη σου φορά! Έτσι?"
Ρώτησε με σχεδόν σπασμένη φωνή.
"Όχι, δεν ήταν."
Απάντησα κατευθείαν κάνοντας τον να ξεφυσίξει ανακουφισμένος.
"Κοίτα..."
Άρχισε να λέει αφού πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα, βάζοντας την φόρμα του.
"Καλύτερα να το ξεχάσουμε. Δεν ξέρω γιατί δεν κρατήθηκα και έγινε ότι έγινε αλλά όλο αυτό που έγινε είναι λάθος. Είμαστε κολλητοί και δεν θέλω να χαλάσ..."
Συνέχισε με δυσκολία αλλά τον διέκοψα πριν προλάβει να ολοκληρώσει.
"Εντάξει κατάλαβα! Τα ξεχνάμε! Τώρα μπορείς να φύγεις να ντυθώ?"
Ρώτησα με όση δύναμη μου είχε μείνει. Εκείνος έγνεψε θετικά και χωρίς να πει τίποτα άλλο βγήκε από το δωμάτιο. Αφού έκλεισε η πόρτα σηκώθηκα όρθια και άφησα το σεντόνι στο κρεβάτι μένοντας γυμνή. Με αργά βήματα περπάτησα μέχρι τον καθρέφτη και όταν έφτασα απέναντι με κοίταξα. Είχα αρκετά σημάδια από χτες. Σε λίγες βδομάδες θα φύγουν αλλά δεν θα ξεχαστούν τόσο εύκολα.
Ένα λάθος? Αυτό ήταν όλες οι ώρες που φιλιώμασταν? Που ο ένας ήταν πάνω στο άλλο? Τα κορμιά μας που ήταν κολλημένα όλη την νύχτα? Τα σημάδια που αφήσαμε? Τα 'σε θέλω' που ανταλλάξαμε? Ένα λάθος?
Ξεφύσιξα και χωρίς να πω τίποτα περπάτησα στο μέρος που είχε πατάξει την μπλούζα μου.
Καλύτερα να το ξεχάσουμε...
~~END FLASBACK~~
~~ΕΒΙΤΑ POV~~
"ΤΙ?!"
Φώναξε η Άρια διακόπτοντας την Άλκηστη. Κατευθείαν γύρισα και την είδα να κοιτάει την Άλκηστη νευριασμένη.
"Περίμενε! Εννοείς πως μετά από ότι έγινε σου είπε να το ξεχάσετε και δεν τον χτύπησες?! Δεν τον έβαλες κάτω και να αρχίσεις να τον κλοτσάς?! Δεν του ξερίζωζες το αυτί? Δεν του έβγαλες το μαλλί τρίχα τρίχα?! Δεν του έβγαλες τα νύχια με την τανάλια?! Δεν του έβγαλ..."
Άρχισε να λέει κουνώντας τα χέρια της δεξιά-αριστερά αλλά την διέκοψα.
"Πας καλά παιδί μου? Μήπως ήθελες να τον δέσουμε και να τον πετάξουμε από γκρεμό?"
"Ε όχι και από γκρεμό!"
Απάντησε κατευθείαν.
"Ευτυχώς..."
Ξεφύσηξα ανακουφισμένη.
"Πόσο βάθος έχει η θάλασσα?"
Ρώτησε και έπειτα κοίταξε το μικρό άσπρο παράθυρο που υπήρχε στην άχαρη καμπίνα.
"Ούτε να το σκέφτεσαι!"
Είπα ακουμπώντας το κεφάλι της γυρίζοντας το και πάλι σε εμάς.
"Άλκηστη!"
Ακούστηκε μια φωνή έξω από την πόρτα και έπειτα δυνατά χτυπήματα που μας έκαναν να πεταχτούμε.
"Σκάσε ρε μαλάκα θα μαζευτεί όλο το πλοίο!!"
Ακούστηκε και η φωνή του Στέφανου από πίσω.
"Άλκηστη!!!!!!"
Ακούστηκε η προηγούμενη φωνή δυναμώνοντας τα χτυπήματα.
"Ο Μάριος είναι?!"
Ρώτησε νευριασμένη η Άρια.
"Ήρεμα..."
Είπα προειδοποιητικά.
"Εβίτα! Άρια!"
Συνέχισε μάλλον ο Μάριος. Η Άρια χωρίς να πει τίποτα πλησίασε την πόρτα και με μια απότομη κίνηση την άνοιξε εμφανίζοντας την Αγία Τριάδα aka Στέφανος, Μάριος και Άλεξ. Ο Μάριος έπεσε κάτω αφού είχε στερεωθεί πάνω στην πόρτα ενώ οι άλλοι τον μούτζωναν.
"ΤΙ ΘΕ ΕΔ..."
Άρχισε να φωνάζει η κολλητή μου στον αδελφό της αλλά σταμάτησε μόλις είδε τον Μάριο να σηκώνεται. Με γρήγορα βήματα έφτασε απέναντι από την Άλκηστη και χωρίς να πει απολύτως τίποτα πέρασε το χέρι του γύρω από την λεπτή της μέση κολλώντας τα σώματα του και ενώνοντας τα χείλι τους. Η Άλκηστη στην αρχή δεν κουνήθηκε καθόλου, είχε γουρλώσει τα μάτια της και τα χέρια της ήταν στον αέρα χωρίς να ξέρει τι να κάνει. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα 'ξύπνησε' και αφού έκλεισε τα μάτια της απολαμβάνοντας το φιλί έβαλε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του. Η Άρια στεκόταν στην πόρτα με ανοιχτώ το στόμα χωρίς να ξέρει αν πρέπει να τον πιάσει από το αυτί και να ρίξει στην θάλασσα ή να κάτσει εκεί που κάθεται και να τους αφήσει να το απολαύσουν.
"Ποντικάκι?"
Ακούστηκε η φωνή του Στέφανου και έπειτα τα χείλι του βρέθηκαν πάνω στα δικά αφήνοντας με να γευτώ την υπέροχη γεύση σοκολάτας που είχε. Μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα πήγε να διακόψει το φιλί απομακρύνοντας το κεφάλι του από το δικό μου αλλά δεν τον άφησα αφού ήθελα να γευτώ κι άλλο την σοκολάτα. Έβαλα το χέρι μου στον αυχένα του σπρώχνοντας τον πιο κοντά μου ενώ τα πόδια μου σηκώθηκαν περισσότερο στις μύτες. Τον ένοιωσα να γελάει ελάχιστα βάζοντας τα χέρια του στον πωπό μου σφίγγοντας τον και στην συνέχεια σηκώνοντας με από το έδαφος έτσι ώστε να μην σκύβει. Όταν πέρασα τα πόδια μου γύρω του εγκλώβισα το κάτω του χείλος στα δόντια μου τραβώντας και δαγκώνοντας το απαλά. Εκείνος χαμογέλασε αμυδρά και έπειτα μίλησε πριν επιτεθεί για άλλη μια φορά στα χείλι μου.
"Το βράδυ θα σου πω εγώ!"
Γεια σας!!! Τι κάνετε??
Είπα να σας ανεβάσω ένα ωραίο κεφάλαιο χωρίς δράματα αφού έχω γενέθλια!
Λοιπόν...
Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο??
Τι νομίζετε πως θα γίνει με Άλκηστη και Μάριο?
Κάτι άλλο τώρα...
Επειδή η ιστορία σιγά-σιγά θα αρχίσει να τελειώνει δεν θα περνάω μόνο μερικές βδομάδες. Δηλαδή θα γράψω την εκδρομή κανονικά και έπειτα θα βάλω κεφάλαιο 4 ή 5 Μήνες μετά! Σας πειράζει πολύ αυτό??
Πατήστε το αστεράκι και γράψτε comment!!
Μέχρι το επόμενο...
ΤΑ ΛΈΜΕ!!