Καταρχας να ξεκαθαρισω: Τα Σίλμαριλς (Quenya πληθ. Silmarilli,η λάμψη του καθαρού φωτός) είναι τρία λαμπερά κοσμήματα που έχουν κλεισμένο στο εσωτερικό τους το φως των Δύο Δέντρων του Valinor,Telperion και Laurelin. Τα Silmarils δημιουργήθηκαν από τον Fëanor των Noldor στο Valinor κατά τα Χρόνια των Δέντρων,και θεωρούνται το πιο διάσημο από όλα τα δημιουργήματα των ξωτικών.Λέγεται ότι η μοίρα της Arda είναι δεμένη με τα Silmarils.
(πηγη: http://mesi-gi.blogspot.com )
Επισης, ας υποθέσουμε πως ο Θραντουιλ και ο Λέγκολας μιλάν μεταξύ τους στην κοινή,απλα και μονο για να μην χρειαστεί να χάσω χρονο στις μεταφράσεις.
♥♥
Ημερολόγιο Σαμ
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό δεν έχω άσχημα νέα.
Για την ακρίβεια,τα πράγματα πάνε πολύ καλά.
Κατ'αρχάς ο κοσμός έχει συνέλθει σχεδόν και ο Ράνιαντοκ,ο αρχιθεραπευτης του Ροαν λεει πως ειναι θεμα ωρών μέχρι να αποκατασταθεί πλήρως η ψυχική υγεία τους.Φυσικα,μερικοι εχουν αποκτησει ψυχικο τραυμα αλλα ηταν μια τραυματικη εμπειρια και δεν μπορουν ολοι να το διαχειριστουν.
Τουλάχιστον θα μπορεσουν να συνεχισουν τη ζωη τους,εστω και με εφιάλτες το βράδυ και χωρίς νόημα φοβίες.
Ο Γκάνταλφ μας εξήγησε,εμένα και τον Πίπιν,ότι οι άνθρωποι δεν έχουν τοση ψυχικη δυναμη οσο τα χομπιτ και μπορουν να εχουν μακροχρονια ψυχολογικα θεματα για καταστασεις που τα χομπιτ θα ξεπερνουσαν μεσα σε λιγους μηνες.Μου ειπε οτι ενας ανθρωπος δεν θα μπορουσε να παει στην Μορντορ,να περασει οτι περασα κι εγω,και μετα να γυρισει πισω στην καθημερινοτητα του.Αυτο με εκανε να νιωσω καπως καλυτερα που δεν εχω τροπο να βοηθήσω με την Χελιοντορ και ολο αυτο το μπερδεμα.
Τωρα που ανεφερα τον Πιπιν,σημερα εγινε κατι φοβερο..ο Πιπιν γέλασε.
Και δεν ηταν αυτο το ψευτικο γελιο που κανει για να με καθησυχασει.Οχι,ηταν πραγματικο,αυθορμητο γελιο και δεν θα μπορουσα να ειμαι πιο χαρουμενος.
Υποθετω πως εχω να ευχαριστησω γιαυτο τον Θραντουιλ και τον Παλαντο που οι συζητησεις του ειναι οτι πιο γελοιο υπαρχει και ουτε ο Πιπιν δεν μπορει να μην γελασει.
Ο Ελροχιλ και η Εογουιν παιζουν ενα παιχνιδι που οποιος γελασει πρωτος με αυτα που λεει ο Θραντουιλ χανει.Δεν παιρνει και πολυ ωρα μεχρι καποιος να χασει.
Εντωμεταξυ,ο Γκανταλφ και ο Παλαντο εχουν κλειστει εδω και ποση ωρα μονοι τους και συζηταν.Σιγουρα εχουν καποιο μυστικο σχεδιο,διοτι ετσι οπως περνουσα αποκει(ΔΕΝ ΚΡΥΦΑΚΟΥΓΑ,ΕΤΥΧΕ,ΑΛΗΘΕΙΑ,ΕΜΑΘΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΜΟΥ)άκουσα τον Γκανταλφ να τον ρωταει αν θαχει την δυναμη να το κανει.Ποιο,δεν ξερω,παντως σιγουρα κατι θαναι για να νικησουμε.Τι ομως;
Ο Εομερ εστειλε και αλλους ανιχνευτες να δουν αν πλησιαζει και αλλο ο στρατος και φαινεται πως το πολυ μεχρι αυριο θαναι εδω.Παντως δεν φαινεται να κουβαλαν τα λαβαρα της Χελιοντορ και ο Γκανταλφ πιστευει πως εχουμε να κανουμε μονο με τον Αλαταρ.
Μαλλον ο Γκιμλι,η Ελιαν και οι υπολοιποι θα πρεπει να βρουν τροπο να κερδισουν την Χελιοντορ.Ανησυχω τοσο γιαυτους,ελπιζω να'ναι καλά.
Υποθετω πως πρεπει να σταματησω να γραφω τωρα.Το ημερολογιο μου τελειωνει και δεν θελω να αρχισω να γραφω σε σκορπιο χαρτι.
Αντίο ❤
✳✳
Η Έλιαν πίστευε πως δεν θα μπορούσε να σκοτεινιάσει πιο πολύ ο ουρανός όμως το επόμενο πρωί που ξύπνησε,το σκοτάδι ήταν πιο πυκνό από κάθε άλλη φορά.
Ο Γκίμλι και ο Γκέρι ήταν πολύ ανήσυχοι,ειδικά όταν είδαν πως ο στρατός της Χέλιοντορ είχε περικυκλώσει κανονικότατα το Βουνό.Δεν ήθελαν να περιμένουν άλλο,και ο Γκίμλι άθελά του πίεζε τον Λέγκολας λέγοντας του πράγματα του τυπου
"Πρέπει να βιαστούμε.Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έχουμε φύγει ακόμα."
Τα χέρια του Λέγκολας έτρεμαν καθώς κρατούσε ένα κλειστό γράμμα,το οποίο είχε έρθει στην κατοχή του απ την προηγούμενη μέρα κι όλας.Δεν είχε το θάρρος να το ανοίξει.Τα χρυσά,καλλιγραφικά γράμματα έλεγαν "Απο τον Βασιλιά Θραντουίλ"
Τελικά πήρε το θάρρος και πλησίασε τον καλύτερό του φίλο.
"Γκίμλι χρειάζομαι την βοήθεια σου σε κάτι"
Ο Γκίμλι σουφρώνοντας τα φρύδια του αποκρίθηκε "Ότι θες Λέγκολας, απλά θυμήσου πως πρέπει να βιαστούμε"
Ο Λέγκολας ξεροκαταπιε και του έδωσε το γράμμα "Μπορείς να μου το διαβάσεις;Δεν είχα το θάρρος ούτε να το ανοίξω."
Η έκφραση του Γκίμλι μαλάκωσε και έγνεψε καταφατικα.Ανοιξε το γραμμα,ξεροβηξε και αρχισε να διαβαζει,με την φωνη του να ραγιζει σε ορισμενα σημεια:
"Αγαπημένε μου Λέγκολας,
εφόσον διαβάζεις αυτό το γράμμα σημαίνει ότι είσαι στο Μιρκγουντ.Δεν ξέρω γιατί και πότε,αλλά φαντάζομαι πως έχει να κάνει με την εμμονή σου με την κόρη του σάουρον.Ελπίζω ο νάνος φίλος σου να μην σε παρασέρνει πάλι σε επιπολαιότητες.
Φύγε απο'κει Λέγκολας.Εγώ,προσωπικά.δεν πρόκειται να ξαναγυρίσω.Θα κλείσω ότι ανοιχτή υπόθεση έχω και μετά,μαζί με όσους απόμειναν απτον λαό μας,θα φύγω πέρα απτα γκρίζα λιμάνια.
Έλα μαζί μας Λέγκολας και μην κάνεις καμια τρέλα.Ξέρω ότι δεν θες να αποχωριστείς τον γιο του γκλόιν,ομως και οι δυο ξέρουμε πως θα καταλήξει αυτό.Ή θα τον εχεις βαρεθει σε δεκα χρονια και θα ευχεσαι να ειχες ερθει μαζι μου(το πιο πιθανον) ή ο νανος αναποφευκτα θα πεθάνει(το πολυ σε 150 χρόνια) και εσύ θα μείνεις μόνος σου,ανάμεσα στους αξεστους,τους ανθρώπους.Λυπάμαι,ομως αυτή είναι η πραγματικότητα.Εσύ ο ίδιος μουχεις πει για τους γλάρους που σε καλούνε συνέχεια και για όλο αυτό το βάρος που κουβαλάς στους ώμους σου.
Μην κανεις καμια ανοησια γιε μου.Εισαι μεγάλος πλέον και καταλαβαίνεις ποιο ειναι το σωστό.Ο κόσμος των ανθρώπων δεν έχει χώρο για εμάς.
Η μητέρα σου μας περιμένει.Ας μην την απογοητεύσουμε."
Μολις τελειωσε το διαβασμα κοιταξε τον Λεγκολας στα ματια "Θες να φυγεις;"ρωτησε με τρεμαμενη φωνη
Ο Λέγκολας πηρε μια βαθια ανασα"Δεν προκειται να σας εγκαταλειψω τωρα Γκιμλι."
"Άλλο ρώτησα."αντιγύρισε ο Γκίμλι
Χαμήλωσε το βλέμμα του και κοκκινησε"Κουράστηκα.Δεν με σηκωνει πλεον η Μεση Γη.Δεν νιωθω τιποτα πλεον οπως παλια.Ομως ολα αυτα τα ξες,δεν ειναι κατι καινουριο."
"Έκανα λάθος,ίσως τελικά θα έπρεπε να φύγεις.Δεν θες να είσαι εδώ,και ειναι πολυ εγωιστικο εκ μερους μου να σε κραταω εδω.Απλά φύγε"αποκριθηκε με οσο πιο σταθερη φωνη μπορουσε ο Γκιμλι
Ο Λεγκολας τον κοιταξε καταπληκτος"Δεν το εννοείς.Πες μου ότι δεν το εννοείς."
"Φυσικα και δεν το εννοω"απαντησε ο Γκιμλι νιωθωντας εναν κομπο στο λαιμο του"Γαμώτο Λέγκολας,ξες πολύ καλά ότι δεν θέλω να φύγεις.Ομως αν ειναι στην φυση σου να θες την θάλασσα τι μου δινει το δικαιωμα να σε κρατησω μακριά της?"
Τα μάτια του Λέγκολας γυάλιζαν κάτω απτον πρωινό ήλιο"Δεν πρόκειται να σε αφήσω πίσω.Ποτέ."
Ο Γκίμλι έγνεψε και ένιωσε ένα δάκρυ να στάζει στο μάγουλο του.Κάνοντας ένα βήμα μπροστά τύλιξε τα χέρια του γύρω από τον φίλο του.
Αφού συμμαζεύτηκαν επέστρεψαν στον Γκέρι και την Έλιαν.
"Πείτε μου πως επιτέλους φεύγουμε"έκανε αμέσως ο Γκέρι με το που τους είδε"Σκέφτηκα κάτι"
"Για πες"τον προετρεψε με ενδιαφερον ο Λεγκολας
"Δεν υπάρχει περίπτωση να μπούμε μες το παλάτι απτην μπροστινη εισοδο,σωστα?Ομως πρεπει να μπουμε γιατι μονο εκει θα ειναι σιγουρα η Χελιοντορ,σωστα?"του εγνεψαν οι αλλοι και συνεχισε"Παλιά ο πατερας μου μου ειχε δειξει ενα μυστικο δρομο που οδηγει κατευθειαν στην παλια εισοδο.Παιρνουμε αποκει και μπαινουμε μεσα οσο πιο γρηγορα γινεται."
"Και τωρα μας το λες αυτο;"τον ρωτησε ελαφρια ενοχλημενος ο Λέγκολας
"Έχουν περάσει τόσα χρόνια..ήμουν μόλις 15 όταν μου το'πε."
"Μάλιστα"έκανε ο Λέγκολας"Εσυ Γκιμλι εχεις ξανακουσει γιαυτο το τουνελ?"
"Αν ο μπαμπας μου γνωριζει κατι,δεν μου τοπε ποτέ.Είναι πολλά που ο μπαμπάς μου αγνοει,δεν τον πολυενδιαφερουν τα μυστικα τουνελ και ολα αυτα."αποκριθηκε ο Γκιμλι"Εγω λεω ας το προσπαθησουμε.Ποτε δε ξες."
"Εγώ λέω να μην έρθω"αποκριθηκε η Ελιαν"Πιστευω πως καποιος πρεπει να μεινει εξω,στην μαχη να ελεγχει τι γινεται."
"Το ιδιο κι εγω"εκανε ο Γκερι
"Πιστευω πως το πιο σοφο θαταν να πας εσυ και ο Γκιμλι μεσα,και γω με την Ελιαν να μεινουμε απεξω."είπε ο Λέγκολας"Τα ξωτικα και οι νανοι δεν τα πανε πολυ καλα,ακομα και σε καιρους πολεμου"
Το κερας της Αιλιν ακουστηκε απο μακρια.Η μάχη είχε ξεκινήσει.
"Έκλεισε.Αν σε δυο ωρες δεν εχουμε συναντηθει,ραντεβου στο αγαλμα του Θοριν."αποκριθηκε ο Γκερι και αποχαιρετωντας ο ενας τον αλλον,αυτος και ο Γκιμλι φυγαν
Η Ελιαν χαμογελασε ελαφρως στον Λεγκολας "Πάμε να τους σκίσουμε".
❤❤
10 Οκτωβριου.Εχετε το νου σας (･.◤)