"Τι έπαθες?"
Ακούστηκε η ανήσυχη φωνή του πατέρα μου και αμέσως γύρισα για να τον κοιτάξω. Το ξαφνιασμένο του βλέμμα μεταφερόταν μια σε εμένα μια στο κινητό που πλέον βρισκόταν στο πάτωμα.
"Ποιος ήταν?"
Ρώτησε καχύποπτος κάνοντας ένα βήμα προς το μέρος μου.
"Κανείς."
Απάντησα κατευθείαν και αφού πήρα το κινητό άρχισα να ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες για να πάω στο δωμάτιο μου.
"Εβίτα περίμενε!"
Φώναξε ο πατέρας μου από το σαλόνι και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκε απέναντι μου, κρατώντας με από τους ώμους και σκανάρωντας το πρόσωπο μου.
"Γιατί είσαι αναστατωμένη?"
Ρώτησε για άλλη μια φορά ανήσυχος.
"Δεν είμαι αναστατωμένη! Απλός νυστάζω!"
Είπα όσο πιο πειστικά μπορούσα αποφεύγοντας το βλέμμα του που επίμονα προσπαθούσε να κοιτάξει τα μάτια μου.
"Εβίτα είσαι έτοιμη να κλάψεις! Ποιος ήταν?!"
Ρώτησε ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του. Κατευθείαν έκανα ένα βήμα πίσω ελευθερώνοντας με από το κράτημα του και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα ένωσα τα βλέμματα μας.
"Σου είπα! Κανείς!"
Απάντησα και χωρίς να περιμένω απάντηση, μπήκα στο δωμάτιο μου. Μόλις έκλεισα την πόρτα πέταξα το κινητό μου στο κρεβάτι και πήγα στην ντουλάπα. Κόλλησα την πλάτη μου στον κρύο τοίχο και έπειτα άρχισα να κατεβαίνω προς τα κάτω, μέχρι που ο πωπός μου ακούμπησε το ακόμα πιο παγωμένο πάτωμα. Τα χέρια μου πήγαν γύρω από τα γόνατα μου ενώ το κεφάλι μου ακούμπησε στον τοίχο. Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου αλλά δεν έκανα τον κόπο να τα σταματήσω.
Γιατί να εμφανιστεί τώρα? Τώρα που επιτέλους ξεκόλλησα από το παρελθόν? Τώρα νοιάστηκε? Δεν θέλω να μπει στην ζωή μου ξανά! Και το ξέρω, μπορεί να ακούγομαι υπερβολική αλλά πλέον έχω την ζωή που ονειρευόμουν, για πιο λόγο να γυρίσω στο παρελθόν αφού δεν με ενδιαφέρουν τα λάθη που μπορεί να έκανα? Τόσο καιρό που ήμουν μόνη μου δεν πήρε ούτε ένα τηλέφωνο να δει αν ζω ή όχι και τώρα έρχεται σαν να μην συνέβει τίποτα? Όταν έτρεχα όλη την μέρα για να προλάβω το σχολείο, την δουλειά και το διάβασμα δεν έδωσε κανένα σημείο ζωής! Τι έγινε τώρα? Τι άλλαξε? Γιατί δε....
"Εβίτα πες μου ποιος..."
Ακούστηκε η δυνατή φωνή του πατέρα μου βγάζοντας με από τον λήθαργο μου. Σύντομα η πόρτα του δωματίου μου άνοιξε και εμφανίστηκε ένας νευριασμένος-αναστατωμένος Γιώργος. Μόλις με είδε σταμάτησε την πρόταση του και με κοίταξε έκπληκτος. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του χαλάρωσαν και με αργά βήματα άρχισε να με πλησιάζει.
"Γιατί κλαις?"
Ρώτησε με απαλή φωνή όταν έφτασε απέναντι μου. Γονάτισε μπροστά μου, φτάνοντας στο ύψος μου και με το ένα του χέρι απομάκρυνε τα μαλλιά από το πρόσωπο μου. Χωρίς να πω τίποτα πέρασα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του αγκαλιάζοντας τον όσο πιο σφιχτά μπορούσα. Κατευθείαν έβαλε τα χέρια του στην μέση μου ανταποδίδοντας την αγκαλιά εμφανώς ξαφνιασμένος.
"Τι έχεις?"
Ρώτησε με απαλή φωνή καθώς το ένα του χέρι πήγε στα μαλλιά μου περνώντας από πάνω τους.
"Μην με αφήσεις..."
Ψέλλισα χωρίς τα δάκρυα να σταματήσουν να κυλάνε από τα μάτια μου.
"Δεν θα σε αφήσω καρδιά μου..."
Είπε κρατώντας με σφιχτά.
"Θες να κοιμηθούμε μαζί?"
Ρώτησε μετά από λίγο και αμέσως έγνεψα θετικά. Με μια κίνηση με σήκωσε και αφού άνοιξε την πόρτα άρχισε να περπατάει προς το υπνοδωμάτιο του. Όταν φτάσαμε στο κρεβάτι με άφησε απαλά πάνω και έπειτα ξάπλωσε κι αυτός δίπλα μου. Με πήρε αγκαλιά περνώντας τα χέρια του γύρω από τον λαιμό μου ενώ το κεφάλι μου ακούμπησε στο στέρνο του και αφού βολεύτηκα έκλεισα τα μάτια μου και τον άκουσα να ψελλίζει κάτι.
"Καληνύχτα μωρό μου..."
_________________
~ΓΙΏΡΓΟΣ ΑΓΓΕΛΊΔΗΣ POV~
Είμαι σίγουρος πως ταράχτηκε από αυτόν που την πήρε τηλέφωνο αλλά ποιος ήταν? Με τον Στέφανο απ'ότι κατάλαβα τα βρήκαν ξανά. Με τον Μάριο και τον Άλεξ δεν έχουν μαλώσει. Με την Άρια μιλούσαν κανονικά όπως και με την Άλκηστη. Άλλους φίλους δεν έχει, οπότε ποιος? Γιατί δεν μου λέει τίποτα και γιατί έκλαιγε? Γιατί δε...
"Μμμμ"
Ακούστηκε η Εβίτα και αμέσως γύρισα το κεφάλι μου για να την κοιτάξω. Είχε κουλουριαστεί στην αγκαλιά μου γουργουρίζοντας σαν μικρή γάτα. Με απαλές κινήσεις έβγαλα τις ελάχιστε τούφες μαλλιών που είχαν πέσει στο πρόσωπο της και την παρατήρησα καλύτερα. Οι γωνίες στο πρόσωπο της φαινόντουσαν περισσότερο και οι βλεφαρίδες που κάλυπταν τα καστανά της μάτια ήταν ομοιόμορφες, σαν κάποιος να είχε κόψει με ψαλίδι το σχήμα. Το στόμα της ανοιγόκλεινε αργά σαν ένα μωρό που πίνει το γάλα του και το χέρι την πίεζε και άφηνε το δικό μου. Μου θύμιζε τον καιρό που ήταν μπέμπα. Μόνο που τότε, δίπλα της ήταν ξαπλωμένη και η Δάφνη. Αυθόρμητα χαμογέλασα και χάιδεψα απαλά το απαλό της πρόσωπο.
Ποιος σε έκανε να κλάψεις?
Με απαλές κινήσεις σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στην πόρτα. Αφού την άνοιξα πήγα στο δωμάτιο της και με μια πρόχειρη ματιά βρήκα το κινητό της.
Κανείς δεν στεναχωρεί την κόρη μου.
Το άνοιξα και μπήκα στο αρχείο κλήσεων. Η τελευταία κλήση δεν έχει αποθηκευτεί ως επαφή αλλά έχει το νούμερο. Χωρίς να χάσω χρόνο περπάτησα στο γραφείο της όπου πάνω είχε ένα τετράδιο. Το άνοιξα σε μια σελίδα και αφού έγραψα το νούμερο την έκοψα και έβαλα πίσω το κινητό της.
Ποιανού να είναι?
Κοίταξα άλλη μια φορά το χαρτάκι καθώς περπατούσα στο σαλόνι για να βρω το δικό μου κινητό. Πληκτρολόγησα το νούμερο του Αλεξάντερ και πάτησα την αποδοχή ενώ κοιτούσα από τις σκάλες για να δω αν κατεβαίνει η Εβίτα.
"Γιώργο τι έγινε? Η Εβίτα είναι καλά? Να έρθω εκ..."
Ακούστηκε η αναστατωμένη φωνή του από την άλλη γραμμή αλλά αμέσως τον διέκοψε.
"Δεν έγινε κάτι, απλώς θέλω μια χάρη."
Είπα σε χαμηλό τόνο για να μην την ξυπνήσω. Τον άκουσα να ξεφυσάει ανακουφισμένος και έπειτα ρώτησε.
"Τι χάρη?"
"Θέλω να βρεις σε ποιον ανήκει ένα νούμερο."
Απάντησα και κοίταξα για άλλη μια φορά το χαρτί.
"Πες μου."
Είπε μετά από λίγα δευτερόλεπτα.
"69435...."
Του είπα το νούμερο ενώ εκείνος το έγραφε.
"Ωραία θα το έχεις αύριο το πρωί. Θες να σε πάρω τηλέφωνο μόλις έχω τον κάτοχο του?"
Ρώτησε κατευθείαν.
"Όχι θα περάσω από το τμήμα. Όταν το έχεις στείλε μήνυμα για να έρθω."
Απάντησα καθώς έβαζα το χαρτάκι μέσα στην μαύρη δερμάτινη τσάντα που έχω για το σχολείο.
"Ωραία θα σου στείλω. Αλήθεια γιατί δεν μου το είπες στο σπίτι σου?"
Ρώτησε περίεργος.
"Θα σου εξηγήσω αύριο."
"Εντάξει. Καληνύχτα!"
"Καληνύχτα!"
Είπα κι εγώ και έπειτα το έκλεισα.
Αύριο...
________________
"Καλημέρα!"
Είπα βιαστικά στον Αλεξάντερ καθώς έμπαινα στο γραφείο του.
"Καλημέρα. Η Εβίτα?"
Ρώτησε ξαφνιασμένος.
"Στο σχολείο. Η Ρόζα?"
Ρώτησα κι εγώ αφού είδα πως δεν είναι ούτε εδώ.
"Το πρωί πήγε για μια υπόθεση στην Αθήνα. Το απόγευμα θα είναι εδώ."
Απάντησε ενώ καθόμουν στην καρέκλα.
"Λοιπόν? Τι βρήκες?"
Είπα κοιτώντας τον στα μάτια.
"Ο αριθμός ανήκει στον Νικόλα Παπαδάκη."
Απάντησε σοβαρά.
"Τι?"
Είπα γουρλώνοντας τα μάτια μου.
"Τι θέλει? Γιατί την κάλεσε και πως βρήκε τον αριθμό της?"
Άρχισα να τον ρωτάω αναστατωμένος.
"Τι εννοείς? Την πήρε τηλέφωνο?"
Είπε ο Αλεξάντερ κοιτώνας με σοβαρά.
"Ναι, χτες το βράδυ."
Απάντησα κατευθείαν.
"Αλεξάντερ δεν μπορεί να την πάρει από εμένα, έτσι?"
Ρώτησα τρομοκρατημένος.
"Όχι δεν γίνεται αυτό. Οι εξετάσεις DNA έχουν βγει και η υιοθεσία της έχει διαγραφεί."
Απάντησε αφηρημένος αλλά έπειτα με κοίταξε ξανά στα μάτια.
"Πάρτον τηλέφωνο και ρώτα τον τι θέλει."
Είπε σοβαρός ενώ μου έδινε ένα χαρτάκι με το νούμερο που του είπα χτες. Χωρίς να πω τίποτα έβγαλα το κινητό μου και το πληκτρολόγησα.
"Βάλτω σε ανοιχτή ακρόαση."
Συνέχισε και αφού έκανα αυτό που είπε το ακούμπησα πάνω στο γραφείο.
"Παρακαλώ?"
Ακούστηκε μια αντρική φωνή από την άλλη γραμμή.
"Ο κύριος Νικόλας Παπαδάκης?"
Ρώτησα με σοβαρή φωνή.
"Ο ίδιος, πείτε μου!
Απάντησε κατευθείαν.
"Είμαι ο πατέρας της Εβίτας."
Είπα στον ίδιο τόνο.
"Ο κύριος Αγγελίδης?"
Ακούστηκε η ξαφνιασμένη φωνή του από την άλλη γραμμή.
"Ναι. Για ποιο λόγο την καλέσατε χτες το βράδυ?"
Ρώτησα λίγο πιο έντονα.
"Τι εννοείτε για ποιο λόγο? Να σας θυμίσω πως εγώ την μεγάλωσα? Εγώ της έδωσα την ανατροφή που έχει τώρα. Εγώ την..."
Άρχισε να λέει αλλά τον διέκοψα.
"Την παρατήσατε!"
Είπα ανεβάζοντας τον τόνο της φωνή μου.
"Και τώρα γιατί επιστρέψατε?"
Συνέχισα ειρωνικά.
"Την Εβίτα την αγαπάμε πραγματικά! Και εγώ και η Κατερίνα!"
Απάντησε πεισματικά.
"Την αγαπάτε? Που την αναγκάσατε να μεγαλώσει απότομα παρατώντας την ολομόναχη σε ένα σπίτι!"
Ειρωνεύτηκα για άλλη μια φορά.
"Μιλάτε εσείς που την παρατήσατε στο ορφανοτροφείο?"
Είπε κάνοντας με να κοκκινίσω από τα νεύρα.
"Όπως είπατε! Στο ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΊΟ όχι σε ένα σπίτι!"
Απάντησα κατευθείαν.
"Και τέλος πάντων γιατί γυρίσατε? Τι θέλετε?"
Συνέχισα περιμένοντας μια πειστική απάντηση.
Γεια σας!!! Τι κάνετε??
Λοιπόν πως σας φάνηκε το κεφάλαιο?
Γιατί επέστρεψε ο πατέρας της?
Τι λέτε πως θα συμβεί?
Πατήστε το αστεράκι και γράψτε comment!!
Μέχρι το επόμενο...
ΤΑ ΛΈΜΕ!!!