(Zawgyi)
soeun's P.O.V,
'တီ…တီ…တီ'
အၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာေခၚဆိုေနေသာ္လည္းေျဖၾကားမႈမရွိသည့္
တစ္ဖက္မွဖုန္း
"ဘာလို႔ခုထိမလာေသးတာလဲ"
အခုခ်က္ခ်င္းလာခဲ႔မယ္ေျပာေသာသူမွာ1နာရီေက်ာ္
သြားတာေတာင္ေရာက္မလာေသး
သူ႔အိမ္ကေနဒီကိုလာရင္10မိနစ္ေတာင္မၾကာတဲ႔ဟာကို
တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္ေနလို႔လား
10ၾကိမ္ေျမာက္အျဖစ္သူ႔ဆီတဖန္ၾကိဳးစား၍ဖုန္းေခၚၾကည့္
လိုက္သည္
"ဟဲလို"
ကံေကာင္းစြာနဲ႔တစ္ဖက္ကေျဖဆိုသူထြက္ေပၚလာေသာ္
လည္းကံဆိုးစြာနဲ႔ထိုသူမွာmyungsooမဟုတ္
"ဟဲလို…ဟိုဟာ…Kim myungsoo ရဲ႕ဖုန္းဟုတ္ပါတယ္ေနာ္"
"noona…soeun noonaလား…myungsoo
အခုေဆးရံုေရာက္ေနတယ္…အီး ဟီး…ဘယ္လိုလုပ္ၾက
မလဲ…ကားတိုက္မိတာတဲ႔…အီး ဟီး…noona ***ေဆးရံုကိုျမန္ျမန္… ျမန္ျမန္လာခဲ႔ပါ…ဟင့္ ဟင့္"
လက္ထဲမွဖုန္း ေျမျပင္ေပၚသို႔လြတ္က် သြားသည္
3မိနစ္…မဟုတ္ဘူး…5မိနစ္ေလာက္ က်ြန္မထိုေနရာတြင္
မလႈပ္မယွက္ရပ္ေနမိသည္
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကရင္ဝကိုခ်ြန္ထက္ထက္ဓားတစ္ခုနဲ႔
ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိေဆာင့္ထိုးလိုက္သလိုရင္ဘတ္ၾကီီးတစ္ခု
လံုးေအာင့္တက္၍ပူေလာင္လာသည္
ကား…ကားတိုက္တယ္တဲ႔လား
မျဖစ္ႏိုင္တာ
လိမ္ေနတာလို႔
ေနာက္ေနတာလို႔
နားၾကားမွားတာလို႔ေျပာေပးၾကပါ
"မဟုတ္ဘူး…မဟုတ္ဘူး…မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး"
ပါးျပင္ေပၚတရစပ္စီးက်ေနတဲ႔မ်က္ရည္ေတြသုတ္ပစ္ရင္း
မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ႔ေျခေထာက္ေတြဆီအားထည့္ရင္း
ေၾကာက္ရြံေနတဲ႔စိတ္ကိုေျဖသိမ့္ရင္း
sungyeolေျပာျပသည့္ေဆးရံုဆီသို႔ေျပးထြက္လာခဲ႔
သည္
"သား noonaကိုျပန္ျပီးကာကြယ္ေပးမယ္...ဘယ္သူမွ မထိရဲေအာင္ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ္လို႔ကတိေပးတယ္"
လက္ေတာက္ေလာက္အရြယ္ကေလးေလးဘဝထဲကေပးခဲ႔တဲ႔ကတိတစ္ခုကိုသူ အခုခ်ိန္ထိတည္ေပးခဲ႔တယ္
သူဟာ အံ႔ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္က်ြန္မအတြက္
အျမဲရွိေနခဲ႔ေပးတယ္
သူ႔ေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္…သူသာအနားမွာရွိမေနခဲ႔ရင္
က်ြန္မဘဝၾကီးကအခုလိုလွပလာခဲ႔မွာမဟုတ္သလို က်ြန္မလည္းဒီေလာက္ထိေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ႔မိမွာမဟုတ္ဘူး
လုပ္တုန္းကေတာ့လုပ္ေပးခဲ႔ျပီးေတာ့ဒီအတိုင္းထြက္သြားလို႔
ရလို႔လား
က်ြန္မ သူ႔အတြက္ဘာမွလည္းျပန္မလုပ္ေပးရေသးဘူးေလ
က်ြန္မသူ႔ဆီေပးခဲ႔တာဆိုလို႔ဒဏ္ရာေတြပဲရွိခဲ႔တာ
ဟင့္အင္း…ေက်းဇူးျပဳ ျပီးေက်းဇူးျပဳ ျပီး ဒီအတိုင္းၾကီးေတာ့
ထြက္မသြားပါနဲ႔ myungsooရယ္
ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ကပိုပိုၾကီးမားလာသည္
"ဟို…ယာဥ္…ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ျပီး…ေရာက္…ဟင့္…လာတဲ႔အထက္တန္း…အဟင့္ ဟင့္…ေက်ာင္းသား…
ဘယ္…ဘယ္အခန္းမွာလည္း မသိဘူး…ဟင့္"
မ်က္ရည္ေတြကထိန္းမရေတာ့ေအာင္တရစပ္က်ေနသည့္
အျပင္အသံေတြပါေကာင္းေကာင္းေျပာလို႔မရေတာ့ေအာင္
တုန္ေနျပီျဖစ္သည္
သူသာတစ္ခုခုျဖစ္သြားလို႔ကေတာ့ က်ြန္မတကယ္ဘယ္လို နည္းနဲ႔မွဆက္ရွင္သန္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး
"ဟုတ္ကဲ႔…တတိယထပ္ကခြဲစိတ္ခန္းနံပါတ္4မွာခြဲစိတ္မႈ
ခံယူေနပါတယ္"
ခြဲ…ခြဲစိတ္ခန္းတဲ႔လား
အဲ႔ေလာက္ထိေတာင္အေျခအေနဆိုးသြားတာလား
ဘယ္လိုလုပ္မလဲ
သူေတာ္ေတာ္နာေနေတာ့မွာ
အမ်ားၾကီးခံစားေနရမွာ
သနားစရာေကာင္းလြန္းလို႔ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ
တတိယထပ္ကခြဲခန္းေရွ့ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ
ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ေတြထြက္လာၾကသည္
အကုန္လံုးစိတ္ပ်က္ေနၾကတဲ႔မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ေခါင္းေတြငံု႔ထား
ၾကသည္
လူနာရွင္ဆီစိတ္မေကာင္းစရာသတင္းတစ္ခုခုေပးေတာ့
မလိုပံုစံမ်ိ ဳ းနဲ႔အခန္းျပင္တြင္တစ္ဦးတည္းရွိေနေသာ
က်ြန္မဆီဦးတည္ေလ်ွာက္လာၾကသည္
ဘာလို႔လဲ…ခြဲစိတ္တာအဆင္မေျပလို႔လား
"စိတ္မေကာင္းပါဘူး…က်ြန္ေတာ္တို႔လည္းၾကိဳးစားခဲ႔ေပ
မယ့္တိုက္မိတဲ႔အရွိန္အရမ္းျပင္းသြားေတာ့ေနာက္က်သြားခဲ႔ပါတယ္…တကယ္…ဝမ္းနည္းမိပါတယ္"
"ဘာ…ဘာေတြေျပာေနတာလဲ…သူက…ဘယ္လို…ဘယ္လိုလုပ္……"
က်ြန္မစကားေတြျပတ္ေတာက္သြားသည္
သူနာျပဳေတြတြန္းလာတဲ႔ကုတင္ေပၚမွေက်ာင္းသားကိုျမင္
လိုက္ရတာေၾကာင့္
အျဖဴ ေရာင္အစၾကီးတစ္ကိုယ္လံုးဖုံးအုပ္ခံထားရတဲ႔
႔ရွည္လ်ားလ်ားခႏၶာကိုယ္
လႈပ္ရွားမႈမရွိေတာ့တဲ႔ျဖဴ ျဖဴ ႏုႏုလက္တစ္စံု
ေသြးေတြအႏွံ႔ေပေနတဲ႔သူစီးေနက်အားကစားဖိနပ္
က်ြန္မ ထိုေနရာတြင္ပင္ထိုင္လ်က္လဲက် သြားသည္
ေလာကၾကီးက ဒီေလာက္ထိရက္စက္ခဲ႔လိမ့္မယ္လို႔
သူ႔ကို က်ြန္မဘဝထဲကေနမတရားဆြဲႏုတ္သြားခဲ႔လိမ့္မယ္လို႔
ဒီလိုနည္းနဲ႔ သူ႔ရွင္သန္မႈကိုအဆံုးသတ္ခဲ႔လိမ့္မယ္လို႔
ေယာင္လို႔ေတာင္ မစဥ္းစားခဲ႔ဖူး
အခု ဒီထက္ပိုျပီး
သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုေငးၾကည့္ခြင့္
သူ႔အျပံဳးေတြကိုမက္ေမာခြင့္
သူ႔အသံေတြကိုနားစြင့္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူးတဲ႔လား
က်ြန္မအရမ္းေတြ႔ခ်င္ခဲ႔တဲ႔ကေလးေလးကသူဆိုတာကိုက်ြန္မ
ဒီေန႔မွသိခဲ႔ရတာေလ…ဒီလိုလုပ္လို႔ဘယ္ရမလဲ
သူ႔ကိုေျပာျပခ်င္တာေတြ
သူ႔အတြက္လုပ္ေပးခ်င္တာေတြ
တကယ္…အမ်ားၾကီး အမ်ားၾကီး ရွိေသးတယ္ေလ
က်ြန္မ မေကာင္းခဲ႔ဘူး
သူကေတာ့က်ြန္မဒုကၡေရာက္တိုင္းေရာက္လာခဲ႔ေပမယ့္
သူဒုကၡေရာက္တဲ႔အခ်ိန္က်ေတာ့က်ြန္မမကူညီႏိုင္ခဲ႔ဘူး
ေနာက္ဆံုး က်ြန္မ သူ႔ကို မကာကြယ္ေပးႏိုင္ခဲ႔ဘူး
"myungsooah…ထပါဦး…ငါ့ကိုထၾကည့္ပါဦး"
သူ႔လက္ေတြကိုဆုပ္ကိုင္ရင္းသူ႔ခႏၶာကိုယ္ကိုလႈပ္ယမ္း
ၾကည့္ေပမယ့္သူႏိုးမထလာခဲ႔
"ေတာင္းပန္ပါတယ္…ငါ နင့္ကိုမမွတ္မိခဲ႔လို႔ တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္…တကယ္တမ္း ငါအရမ္းေတြ႔ခ်င္ေနခဲ႔တာ…10ႏွစ္လံုးလံုးသတိရေနခဲ႔တာ"
"ျပီးေတာ့…ငါ…ငါအခုထိ နင့္ကိုအေျဖလည္းျပန္မေပးရ
ေသးဘူးေလ…ငါ နင့္ကိုဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္တယ္ဆိုတဲ႔
အေၾကာင္းေတြ…နင္ကငါ့အတြက္ဘယ္ေလာက္ထိအေရး
ပါတယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္းေတြ…နင္သိေအာင္ဘာမွမေျပာျပ
ရေသးဘူးေလ…ထျပီးနားေထာင္ပါဦး"
"နင္…ထြက္သြားရင္ ငါတစ္ေယာက္တည္းဘယ္လိုေနခဲ႔ရ
မွာလဲ…နင္မရွိတဲ႔ဘဝမွာဘယ္လိုမွေနတတ္မွာမဟုတ္ဘူး
…အဲ႔ဒါေၾကာင့္ ငါ့ကိုမထားခဲ႔ပါနဲ႔ေနာ္…ေက်းဇူးျပဳ ျပီး…
ထပါေတာ့myungsooah"
သို႔ေသာ္လည္း သူခႏၶာကိုယ္မွာ နည္းနည္းေလးမွလႈပ္ရွားမလာခဲ႔
က်ြန္မစကားေတြကိုမၾကားႏိုင္ေတာ့ဘူးနဲ႔တူပါရဲ႕
"noona"
"………"
ျပတ္ျပတ္သားသားၾကားလိုက္ရေသာသူ၏ေခၚသံ
က်ြန္မေရွ့မွထြက္လာသည့္အသံေတာ့မဟုတ္
သို႔ေသာ္ ေဘးဘယ္ညာလွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း သူႏွင့္တူေသာသူဘယ္သူမွမရွိ
သူ က်ြန္မနားမွာရွိေနတာလား
မဟုတ္မွလြဲေရာ သူ႔ဝိညာဥ္ထြက္သြားျပီလား
"အဟင့္…ဟင့္…အီး…ဟီး…ငါ…ငါ နင့္အသံေတြၾကားေနရတယ္…"
"noona…က်ြန္ေတာ္ ဒီမွာပါ"
အသံလာရာအေနာက္အရပ္သို႔လွည့္အၾကည့္
ေခါင္းအစေျခအဆံုးအကုန္အေကာင္းအတိုင္းရွိေနေသး
ေသာ Kim myungsoo
ေခ်ာကလက္ႏို႔ဘူးကိုစိန္ေျပနေျပစုပ္ေသာက္ေနေသာ
သူ႔ပံုစံမွာယာဥ္တိုက္မႈေၾကာင့္ေဆးရံုေရာက္လာသည့္လူနာ
ႏွင့္တစ္စက္ကေလးမွမတူ
ေန…ေနစမ္းပါဦး…ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ
ဒါကmyungsooအစစ္ဆိုရင္
ကုတင္ေပၚကဆံုးသြားတဲ႔တစ္ေယာက္ကဘယ္သူလဲ
ထိုသူအေပၚကပိတ္စအျဖဴ ကိုလွန္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ
က်ြန္မတစ္ခါမွမျမင္ဖူးသလိုရင္းလည္းမရင္းႏွီးေသာ
မ်က္ႏွာတစ္ခုအားေတြ႔လိုက္ရသည္
"သူ…သူက…ဘယ္သူၾကီးလဲ"
"က်ြန္ေတာ္လည္းဘယ္လိုလုပ္သိမလဲ"
"……"
ဒါဘယ္လိုအေျခအေနၾကီးလဲ
က်ြန္မ အခု အေသအလဲေတြမ်က္ရည္က်
ရွိသမ်ွအကုန္ေလ်ွာက္ေျပာ
အသည္းအသန္ကိုfeelလိုက္မိျပီးမွ လူမွားေနတာတဲ႔လား
"noona…တကယ္ ေတာ္ေတာ္ရယ္ရတယ္…က်ြန္ေတာ္
ၾကည့္ေနတာၾကာျပီ"
စပ္ျဖီးျဖီးျဖစ္ေနေသာသူ႔ကိုေရာေဘးနားမွာသူ႔သူငယ္ခ်င္းကို
ေရာမၾကည့္ရဲေတာ့ေလာက္ေအာင္မ်က္ႏွာေတြပူလာသည္
"Yah!နင္…နင္က ဘယ္လိုလုပ္ျပီးဘာမွမျဖစ္တာလဲ…Lee sungyeol…နင္ေျပာေတာ့ ကား…ကားတိုက္
တယ္ဆို"
"က်ြန္ေတာ္လည္းအစကသူကားတိုက္တယ္ထင္ျပီးေဆးရံု
ကိုအေျပးေရာက္လာတာ…ကားကမတိုက္သြားဘူးတဲ႔…
တိုက္ခါနီးမွာဘရိတ္အုပ္လိုက္တယ္တဲ႔…ဒါမဲ႔…ဒီေကာင္က
သတၱိရွိလြန္းေတာ့ခ်က္ခ်င္းသတိလစ္သြားျပီးေဆးရံုေရာက္လာတာ"
sungyeolမွာျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကိုက်ြန္မအားကမန္း
ကတန္းရွင္းျပေလသည္
"မင္းကလည္း…ငါလည္းတကယ္တိုက္မိျပီထင္လို႔ေပါ့"
"ထားပါေတာ့…ထားပါေတာ့"
တကယ္ သူဘာမွမျဖစ္သြားလို႔အရမ္းဝမ္းသာျပီးေျပးဖက္
လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ခုနကကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ျပန္ေတြးျပီးအခုမွ
လဲေသခ်င္စိတ္ေတြေပါက္လာသည္
အိမ္ေနရင္းအက်ၤ ီအစုတ္
ဆံပင္စုတ္ဖြား
မ်က္ရည္ရႊဲလဲနဲ႔ေအာ္ငိုခဲ႔တာ လူျမင္လို႔မွမေကာင္း
တကယ္ အရူးမၾကီးကိုျဖစ္လို႔
"ဒါနဲ႔…က်ြန္ေတာ့္ကိုအဲ႔ေလာက္ေတာင္ခ်စ္တာလား"
"ဘာ…ဘာေတြေျပာေနတာလဲ"
"မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔မရဘူးေနာ္…ခုနကေျပာတာ
ေတြအကုန္ၾကားလိုက္တယ္…ေဘးနားမွာsungyeol
ပါသက္ေသရွိတယ္ေနာ္"
"ဟုတ္တယ္…ဟုတ္တယ္"
ဒီသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အခုမွအတိုင္အေဖာက္လာညီေန
ၾကတယ္ ရွက္ပါတယ္ဆိုမွ
"မသိဘူး…မသိဘူး…ငါသြားေတာ့မယ္…ဖယ္"
ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အားတြန္းထုတ္ရင္း
က်ြန္မထြက္ေျပးရန္ျပင္လိုက္သည္
"မရဘူး"
သို႔ေသာ္ဖမ္းဆြဲခံလိုက္ရေသာလက္တစ္ဖက္ႏွင့္အတူက်ြန္မ
myungsooနားသို႔ျပန္ေရာက္သြားရသည္
"လႊတ္…ငါသြားေတာ့ပါမယ္ဆို"
"noona…အရမ္းေတြ႔ခ်င္ေနခဲ႔တာ"
"……"
က်ြန္မမ်က္လံုးေတြကိုအေသအခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနတဲ႔သူ႔
႔အၾကည့္ေတြေအာက္မွာ တဖန္ အသက္ရွဴ ဖို႔ေမ့သြားရျပန္
သည္
"အာ…ႏွစ္ေယာက္ ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာၾက
ေနာ္…က်ြန္ေတာ္သြားလိုက္ဦးမယ္"
sungyeolမွာအလိုက္သိသိႏွင့္ေနရာမွေရွာင္ေပးသည္
"noonaေသခ်ာေပါက္ျပန္လာမယ္ထင္ျပီးေန႔တိုင္းေစာင့္
ေနခဲ႔တာ…noonaထြက္သြားတဲ႔ေန႔တည္းကတစ္ရက္
ေလးမွေမ့မရခဲ႔ဘူး"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္…ကတိမတည္ႏိုင္ခဲ႔လို႔"
ကေလးတစ္ေယာက္ကိုလွည့္စားမိတဲ႔အျပစ္ကေတာ္ရံုၾကီး
တာမဟုတ္
"မဟုတ္ပါဘူး…အခု noona က်ြန္ေတာ့္နားမွာရွိေနျပီပဲ
ဟာ…အဲ႔ဒါဆိုရျပီ"
က်ြန္မ သူ႔မ်က္လံုးေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာျပန္စိုက္ၾကည့္ရဲဖို႔
ေတာ့အေတာ္ၾကိဳးစားရဦးမည္ျဖစ္သည္
"ဒါနဲ႔…နင္ကမေတာ္မတရားၾကီးအရပ္ေတြရွည္လာတာကို
ရုပ္ကလည္းကေလးတုန္းကပံုစံနဲ႔တစ္ျခားစီဆိုေတာ့ငါက
ဘယ္လိုလုပ္မွတ္မိေတာ့မလဲ"
"က်ြန္ေတာ္ကေတာ့noonaကိုျမင္တာနဲ႔ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိ
တယ္…ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့…noonaကက်ြန္ေတာ္9ႏွစ္
အရြယ္တည္းကျမတ္ႏိုးလာခဲ႔ရတဲ႔အခ်စ္ဦးမို႔လို႔"
"……"
ျပဴ းက်ယ္သြားေသာမ်က္လံုးေတြနဲ႔အတူပါးႏွစ္ဖက္ေႏြးခနဲ
ျဖစ္သြားတယ္
"ခ်စ္တယ္…noona"
"……"
ေဘးနားကလႈပ္ရွားမႈအလံုးစံုရပ္တန္႔သြားသလို
ၾကားေနရေသာဆူညံသံမ်ိ ဳ းစံုျငိမ္သက္သြားသလို
"က်ြန္ေတာ္တို႔ ဒီေန႔ကစျပီးပထမဆံုးေန႔ျဖစ္ျပီေနာ္"
"ဟင္…အင္း"
အေယာင္ေယာင္အမွားမွားႏွင့္ေခါင္းညိတ္လိုက္မိျပီး
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္သူ႔စကားကိုသေဘာတူလိုက္မိ
သည္
"အား…ေပ်ာ္လိုက္တာ"
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္သူ က်ြန္မပုခံုးေတြကိုသိုင္းဖက္လိုက္သည္
ငယ္ငယ္တုန္းကသူ က်ြန္မခါးကိုဖက္ေနက်ပံုစံအတိုင္း
သို႔ေသာ္ က်ြန္မမွာေတာ့ငယ္ငယ္တုန္းကလိုသက္ေတာင့္
သက္သာမျဖစ္
အဆမတန္ျမန္ဆန္စြာခုန္ေနေသာႏွလံုးသား
ပူေႏြးရဲတက္လာေသာပါးႏွစ္ဖက္
ခ်က္ခ်င္းေအးစက္လာေသာလက္ႏွစ္ဖက္
အတန္ၾကာသည္အထိ က်ြန္မကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲတြင္တင္းၾကပ္
စြာေပြ႔ဖက္ထားဆဲျဖစ္သည္
"အေရွ့က အျမန္ဖယ္ၾကပါ…အေရးၾကီးလူနာပါတယ္"
အေနာက္မွဆရာဝန္၏ေအာ္သံေၾကာင့္လမ္းလယ္ေခါင္တြင္
dramaရိုက္ေနမိေသာက်ြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္အျမန္
ေဘးကပ္လိုက္ရသည္
ဆရာဝန္ေတြသူနာျပဳေတြအေျပးအလႊားတြန္းသြားေသာ
ကုတင္ေပၚမွလူနာမိန္းကေလးဆီအၾကည့္ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္က်ြန္မ အံ႔ၾသတုန္လႈပ္သြားရသည္
"ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေသေၾကာင္းၾကံတာတဲ႔…ကေလးမေလးက
20ေက်ာ္ပဲရွိေသးတာကို"
ေဘးနားကတီးတိုးတီးတိုးေျပာေနၾကသံမ်ားေၾကာင့္ပို၍ပင္
ေျခာက္ျခားသြားရသည္
…………………
ခြဲစိတ္ခန္းေရွ့တြင္3နာရီနီးပါးေလာက္က်ြန္မနဲ႔
myungsooနဲ႔အတူရပ္ေစာင့္လိုက္ရသည္
အဲဒီကေလးကျပန္ပါေတာ့ဆိုတာကိုမရမကက်ြန္မနဲ႔ပဲအတူ
ျပန္မယ္လုပ္ေနလို႔ေနခိုင္းထားရသည္
unnie၏မိဘမ်ားမွာႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနတာေၾကာင့္,
woohyun oppaႏွင့္dongwoo oppa မွာလည္း ႏွစ္ေယာက္အတူခရီးထြက္ေနတာေၾကာင့္
ခ်က္ခ်င္းေရာက္မလာႏိုင္ၾကေပ
ကံေကာင္းေထာက္မစြာႏွင့္ဆရာဝန္မ်ားမွာunnieအသက္ကိုကယ္တင္လိုက္ႏိုင္သည္
3နာရီအၾကာခြဲစိတ္မႈျပီး၍5နာရီၾကာသတိေမ့ေျမာျပီး
ေနာက္unnieသတိျပန္ရကာစကားေျပာလာႏိုင္သည္
"unnie…သက္သာရဲ႕လား"
"နင္ကဘာလို႔ဒီေရာက္ေနတာလဲ…ျပန္ေတာ့"
ခြဲစိတ္ျပီးခါစလူနာလို႔ပင္မထင္ရေအာင္unnie၏
မ်က္ႏွာမွာက်ြန္မကိုျမင္တာႏွင့္မာေက်ာခက္ထန္သြားသည္
"ဘာလို႔ဒီလိုလုပ္ရပ္ေတြကိုမစဥ္းစားမဆင္ျခင္လုပ္ရတာ
လဲ…တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"နင္နဲ႔မဆိုင္ပါဘူး"
"woohyun oppaလည္းunnie ဒီလိုျဖစ္သြားတာကိုၾကည့္ရက္မွာမဟုတ္ဘူး"
"……"
oppaအေၾကာင္းေျပာေတာ့unnieမ်က္ႏွာညိႈးက်သြား
သည္
"ညီမလည္းunnieကိုမုန္းေပမယ့္unnieစိတ္ဆင္းရဲရမွာ
ဒုကၡေရာက္ရမွာကိုေတာ့မလိုလားဘူး"
"……"
"အဲ႔ဒါေၾကာင့္…စိတ္ညစ္စရာေတြကိုေမ့ပစ္ျပီးက်ိန္းေသ
ေပါက္အသက္ရွင္ပါ"
"နင္ဘာမွမသိဘဲနဲ႔……ငါ့အေၾကာင္းဘာမွလည္းမသိဘဲ
နဲ႔…"
သူမ ရုတ္တရပ္ထငိုရင္းက်ြန္မအားေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုသည္
သို႔ေသာ္ အရင္လိုေဒါသထြက္ကာရန္လိုခ်င္၍မဟုတ္ဘဲ
သူမ အရမ္းဝမ္းနည္းေနတာေၾကာင့္
"ဟုတ္ပါတယ္…ညီမ unnieနဲ႔ပတ္သက္ျပီးသိပ္မသိပါ
ဘူး…ဒါေပမယ့္ ညီမသိတာတစ္ခုကunnieကစိတ္ဓာတ္
ခိုင္မာျပီးရဲရင့္တဲ႔မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆိုတာပဲ…အခုလိုေပ်ာ့ညံ့တဲ႔လုပ္ရပ္ကunnieနဲ႔မလိုက္ဘူူး"
မသိမသာရိႈက္ရင္း
မ်က္ရည္ေတြကိုခိုးသုတ္ရင္း
ေခါင္းကိုေအာက္သို႔သာငိုက္စိုက္ခ်ရင္း
သူမႏႈတ္ဖ်ားမွတိုးတိုးသာသာထြက္လာေသာမဆီမဆိုင္
ေမးခြန္းတစ္ခု
"နင္……ငါ့ကိုလက္စားေခ်ခ်င္စိတ္ေတြ ဘာေတြမျဖစ္ဘူး လား"
"အတိတ္ကျပီးခဲ႔တဲ႔ကိစၥေတြကိုအတိတ္မွာပဲျမွဳပ္ႏွံထား
လိုက္ပါျပီ…အဲ႔ဒါေတြကိုပစၥဳ ပၸန္အထိသယ္လာရင္းမလိုအပ္
တဲ႔ျပႆ နာေတြမဖန္တီးခ်င္ဘူး"
"……"
သူမ မငိုမိေအာင္အတင္းၾကိဳးစားေနပံုရေသာ္လည္းမ်က္ရည္
မ်ားက သူမစကားကိုနားေထာင္ပံုမရ
"ဒီေန႔ေတာ့ဒီေလာက္ပဲငိုျပီးနားလိုက္ေတာ့…နက္ျဖန္က်ရင္
ထပ္လာခဲ႔မယ္"
သူမလက္ထဲလက္ကိုင္ပုဝါတစ္ထည္ထိုးထည့္ေပးရင္း
သူမအနားမွထြက္လာခဲ႔လိုက္သည္
"ေတာင္း…ေတာင္းပန္ပါတယ္"
အခန္းဝနားအေရာက္ ၾကားလိုက္ရေသာစကားေၾကာင့္
က်ြန္မ သူမကိုမ်က္လံုးအျပဴ းသားႏွင့္ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္
မိသည္
သူမ တစ္သက္လံုးအျမင္မွန္မရေတာ့ဘူးလို႔
ထင္ထားခဲ႔မိတာ
က်ြန္မကို ဒီတစ္သက္ အညိႈးထားလို႔ဆံုးေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး
လို႔ေတြးထားခဲ႔မိတာ
ဒီေလာက္ထိျမန္ျမန္ၾကီးေတာင္းပန္လာလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့
လံုးဝမထင္ထားခဲ႔ ေသျခင္းတရားကိုၾကံဳေတြ႔ျပီးသြားရင္လူေတြေျပာင္းလဲ
သြားတတ္ဆိုတာအမွန္ပဲထင္ပါရဲ႕
"မသိေသးဘူး…ခြင့္လႊတ္သင့္ မလႊတ္သင့္ကိုေတာ့တစ္ႏွစ္
ေလာက္အခ်ိန္ယူျပီးစဥ္းစားရမယ္ထင္တယ္"
့က်ြန္မ သူမမခံခ်င္ေအာင္စေနာက္ေျပာရင္းအခန္းတြင္းမွ
အျမန္လစ္ထြက္လာခဲ႔သည္
"Yah!Kang soeun!Yah!…"
သူမကေတာ့ ေအာ္ဟစ္ရင္းက်န္ခဲ႔ေလရဲ႕
…………………
4 months later,
အိပ္ခန္းတြင္းမွheaterေရာ
ေသာက္ဖို႔ေဖ်ာ္ထားတဲ႔ေကာ္ဖီပူပူေရာ
ကိုယ္ေပၚပတ္ထားတဲ႔ေစာင္ထူထူေရာ
တစ္ခုမွဒီဇင္ဘာညေနခင္းရဲ႕အေအးဒဏ္ကိုအံမတုႏိုင္ၾက
က်ြန္မ နံနက္မိုးလင္းထဲကအိပ္ရာေပၚကမဆင္းဘဲ
တစ္ေန႔လံုးနွပ္ကာတနဂၤေႏြေန႔၏စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို
အျပည့္အဝခံစားေနလိုက္သည္
'🎵🎶🎵🎶🎶🎵🎶🎵🎶'
လြန္ခဲ႔တဲ႔နာရီဝက္ကမွႏုိးျပီးျပန္အိပ္ရန္ျပင္ေနေသာက်ြန္မ
ရုတ္တရပ္ထျမည္လာေသာဖုန္းအားအိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္
ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္
"ဟဲလို"
"noona…မလာေသးဘူးလား…5နာရီေတြ႔မယ္ဆိုျပီး
ခုပဲ6နာရီထိုးေနျပီ"
ေသလိုက္ပါေတာ့လား Kang soeunရယ္
ေမ့ျပန္ျပီ ဒါနဲ႔ဆို5ခါမကေတာ့ဘူး
"အဟား…ဟား…လာေနျပီ…ေရာက္ေတာ့မယ္…စာလုပ္
ေနတာေလးအျပီးသတ္ေနလို႔နည္းနည္းေနာက္က်သြားတာ
…ခဏပဲေစာင့္ေနာ္"
"noona…ထပ္ျပီးေမ့သြားတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္"
ခဏခဏေမ့တတ္ကာအမ်ိ ဳ းမိ် ဳ းဆင္ေျခေပးတတ္ေသာ
က်ြန္မအား သူ သံသယကင္းပံုမရ
"ဘယ္ကသာ…မေမ့ပါဘူး…noonaဘယ္ေလာက္
myungsooေလးကိုအေလးထားလည္းသိရဲ႕သားနဲ႔"
ဟိုတစ္ေခါက္ကခ်ိန္းထားတာေမ့သြားလို႔ သူအၾကီးအက်ယ္ စိတ္ေကာက္ျပီး က်ြန္မအသည္းအသန္ျပန္ေခ်ာ့
လိုက္ရေသးသည္ အခုလည္းေမ့ေနတယ္ဆိုတာသူမိသြား
လို႔မျဖစ္တာေၾကာင့္agyeoေတြထုတ္သံုးေနရသည္
"သိပါျပီ…ေစာင့္ေနမယ္"
အသံအေနအထားအရ က်ြန္မေျဖရွင္းခ်က္ကိုယံုၾကည္ကာ
ေက်နပ္သြားပံုရသည္
သူဖုန္းခ်ျပီးတာနဲ႔က်ြန္မ ဘာမွမျပင္ဆင္ႏိုင္ဘဲအိမ္ျပင္သို႔ဝုန္း
ဒိုင္းၾကဲေျပးထြက္ခဲ႔ရသည္
…………………
ေကာ္ဖီဆိုင္၏လွပလြန္းေသာdecorationႏွင့္လိုက္ဖက္စြာခန္႔ညားလြန္းသည့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
ဧည့္သည္တိုင္းအတြက္ထိုေကာ္ဖီဆိုင္ေလးမွာႏွစ္သက္ဖြယ္
ေကာင္းသလိုမိန္းကေလးအတြက္ထိုေကာင္ေလးမွာစိတ္
ကူးယဥ္ခ်င္စရာေကာင္းလွသည္
ထိုသူမွာတစ္ျခားသူေတာ့မဟုတ္
က်ြန္မ၏ရည္းစား myungsooပင္
"အၾကာၾကီးေစာင့္လိုက္ရလား…တကယ္ mian"
"ၾကည့္…ဒီေလာက္ေအးေနတာကိုအဲ့ဒီအေႏြးထည္ပါးပါး
ေလးဝတ္လာျပန္ျပီ…noonaကက်ြန္ေတာ့္စကားဆို
ဘယ္ေတာ့မွနားမေထာင္ဘူး"
က်ြန္မအားဆူရင္း သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွမိန္းကေလးဝတ္
အေႏြးထည္ လက္အိတ္ မာလဖာတို႔ကိုဆြဲထုတ္ရင္းက်ြန္မ
ကိုတစ္ခုခ်င္းဆီလာဆင္ေပးသည္
"နင္ အဲ႔ဒါေတြအကုန္သယ္လာတယ္"
"noonaအေၾကာင္းသိလို႔ၾကိဳထည့္လာတာ…
noonaကကိုယ့္ကိုယ္ကိုဂရုမစိုက္ေတာ့က်ြန္ေတာ္ကပဲ
ဂရုစိုက္ေပးရမွာေပါ့…ႏႈတ္ခမ္းေတြေျခာက္ေနျပီ…ေရာ့…ဒါေလးဆိုးထားလိုက္"
ေျပာရင္းဆိုရင္း သူ႔အိတ္ထဲမွပန္းေရာင္ႏႈတ္ခမ္းနီဘူးေလး
ထုတ္ေပးသည္
သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္မွာ သူ႔ပစၥည္းမပါဘဲက်ြန္မအတြက္ယူလာ
ေပးတာေတြနဲ႔သာျပည့္ေနပံုရသည္
"aigoo…ငါတို႔myungsooေလးကသိတတ္လိုက္
တာ"
သူ႔ေခါင္းေလးကိုအသာပုတ္ေပးရင္းေျပာေတာ့
"သိတတ္ရမွာေပါ့…noonaကက်ြန္ေတာ့္ေကာင္မေလး
ပဲဟာ" တဲ႔
တကယ္တမ္း သူဟာက်ြန္မထက္ငယ္တဲ႔ေမာင္ေလး
တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္းအစ္ကိုတစ္ေယာက္လိုက်ြန္မ
ကိုအျမဲကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးသည္
က်ြန္မစိတ္ညစ္တဲ႔အခါ ဂစ္တာတီးျပသည္
က်ြန္မပင္ပန္းတဲ႔အခါ သီခ်င္းဆိုျပသည္
က်ြန္မဝမ္းနည္းတဲ႔အခါ ဟာသေတြေျပာျပသည္
သူဟာ က်ြန္မစိတ္ရႈပ္ေအာင္
ႏွစ္ေယာက္စကားမ်ားရေအာင္ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္
အရာရာနားလည္ေပးျပီးအျမဲက်ြန္မဘက္ကရပ္တည္ေပး
သည္
ထိုသို႔ေသာသူ၏အခ်စ္ကိုရရွိထားေသာက်ြန္မေလာက္
ကံေကာင္းသည့္မိန္းကေလးရွိေတာ့မည္မဟုတ္
သူ႔ေၾကာင့္ က်ြန္မရွင္သန္ေနရေသာေန႔ရက္တိုင္း
ေန႔ရက္တိုင္းဟာအဓိပၸါယ္ရွိလာရသည္ ေပ်ာ္စရာေကာင္း
လာရသည္
ဆံပင္ကိုအထူးတလည္မျပင္ဆင္ထားေတာင္ၾကည့္ေကာင္း
ေနတဲ႔
သိပ္လွတဲ႔မ်က္ဝန္းေတြကိုပိုင္ဆိုင္ထားတဲ႔
အနက္ေရာင္အက်ၤ ီနဲ႔လိုက္ဖက္လြန္းတဲ႔
က်ြန္မေရွ့မွmyungsooကိုေငးၾကည့္ရင္း
သိလိုက္ရတာတစ္ခုက
က်ြန္မအတြက္ ေဆာင္းတြင္းရဲ႕အေအးဒဏ္ကိုအံတုေပးႏိုင္
မယ့္ေႏြးေထြးမႈက သူတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္ဆိုတာ
끝
………………………
ေနာက္ဆံုးေတာ့ျပီးဆံုးသြားပါျပီ😭
ဒီအေတာအတြင္း
အဆံုးထိမျငီးမေငြ႔ဘဲဖတ္ရႈေပးၾကတဲ႔
updateမမွန္တဲ႔ၾကားကစိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ေစာင့္ေမ်ွာ္ေပး
ၾကတဲ႔
စိတ္ဝင္တစားနဲ႔commentေတြေရးေပးၾကတဲ႔
မပ်က္မကြက္voteလုပ္ေပးၾကတဲ႔
reading listထဲကိုတကူးတကထည့္ေပးၾကတဲ႔
ဒီficေလးကိုေရာ characterေတြကိုေရာခ်စ္ေပးၾကတဲ႔
readerေလးေတြအားလံုးကိုတကယ္ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္💓💓💓
ေနာက္ထပ္ficအသစ္တင္တဲ႔အခါက်ရင္လည္း
အားေပးၾကပါဦးေနာ္
saranghamithar💕💕💕
(Unicode)
soeun's P.O.V,
'တီ…တီ…တီ'
အကြိမ်ဖန်များစွာခေါ်ဆိုနေသော်လည်းဖြေကြားမှုမရှိသည့်
တစ်ဖက်မှဖုန်း
"ဘာလို့ခုထိမလာသေးတာလဲ"
အခုချက်ချင်းလာခဲ့မယ်ပြောသောသူမှာ1နာရီကျော်
သွားတာတောင်ရောက်မလာသေး
သူ့အိမ်ကနေဒီကိုလာရင်10မိနစ်တောင်မကြာတဲ့ဟာကို
တစ်ခုခုများဖြစ်နေလို့လား
10ကြိမ်မြောက်အဖြစ်သူ့ဆီတဖန်ကြိုးစား၍ဖုန်းခေါ်ကြည့်
လိုက်သည်
"ဟဲလို"
ကံကောင်းစွာနဲ့တစ်ဖက်ကဖြေဆိုသူထွက်ပေါ်လာသော်
လည်းကံဆိုးစွာနဲ့ထိုသူမှာmyungsooမဟုတ်
"ဟဲလို…ဟိုဟာ…Kim myungsoo ရဲ့ဖုန်းဟုတ်ပါတယ်နော်"
"noona…soeun noonaလား…myungsoo
အခုဆေးရုံရောက်နေတယ်…အီး ဟီး…ဘယ်လိုလုပ်ကြ
မလဲ…ကားတိုက်မိတာတဲ့…အီး ဟီး…noona ***ဆေးရုံကိုမြန်မြန်… မြန်မြန်လာခဲ့ပါ…ဟင့် ဟင့်"
လက်ထဲမှဖုန်း မြေပြင်ပေါ်သို့လွတ်ကျ သွားသည်
3မိနစ်…မဟုတ်ဘူး…5မိနစ်လောက် ကျွန်မထိုနေရာတွင်
မလှုပ်မယှက်ရပ်နေမိသည်
တစ်စုံတစ်ယောက်ကရင်ဝကိုချွန်ထက်ထက်ဓားတစ်ခုနဲ့
ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိဆောင့်ထိုးလိုက်သလိုရင်ဘတ်ကြီးတစ်ခု
လုံးအောင့်တက်၍ပူလောင်လာသည်
ကား…ကားတိုက်တယ်တဲ့လား
မဖြစ်နိုင်တာ
လိမ်နေတာလို့
နောက်နေတာလို့
နားကြားမှားတာလို့ပြောပေးကြပါ
"မဟုတ်ဘူး…မဟုတ်ဘူး…မဟုတ်လောက်ပါဘူး"
ပါးပြင်ပေါ်တရစပ်စီးကျနေတဲ့မျက်ရည်တွေသုတ်ပစ်ရင်း
မလှုပ်နိုင်တော့တဲ့ခြေထောက်တွေဆီအားထည့်ရင်း
ကြောက်ရွံနေတဲ့စိတ်ကိုဖြေသိမ့်ရင်း
sungyeolပြောပြသည့်ဆေးရုံဆီသို့ပြေးထွက်လာခဲ့
သည်
"သား noonaကိုပြန်ပြီးကာကွယ်ပေးမယ်...ဘယ်သူမှ မထိရဲအောင်စောင့်ရှောက်ပေးမယ်လို့ကတိပေးတယ်"
လက်တောက်လောက်အရွယ်ကလေးလေးဘဝထဲကပေးခဲ့တဲ့ကတိတစ်ခုကိုသူ အခုချိန်ထိတည်ပေးခဲ့တယ်
သူဟာ အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင်ကျွန်မအတွက်
အမြဲရှိနေခဲ့ပေးတယ်
သူ့ကြောင့်သာမဟုတ်ရင်…သူသာအနားမှာရှိမနေခဲ့ရင်
ကျွန်မဘဝကြီးကအခုလိုလှပလာခဲ့မှာမဟုတ်သလို ကျွန်မလည်းဒီလောက်ထိပျော်ရွှင်နေခဲ့မိမှာမဟုတ်ဘူး
လုပ်တုန်းကတော့လုပ်ပေးခဲ့ပြီးတော့ဒီအတိုင်းထွက်သွားလို့
ရလို့လား
ကျွန်မ သူ့အတွက်ဘာမှလည်းပြန်မလုပ်ပေးရသေးဘူးလေ
ကျွန်မသူ့ဆီပေးခဲ့တာဆိုလို့ဒဏ်ရာတွေပဲရှိခဲ့တာ
ဟင့်အင်း…ကျေးဇူးပြု ပြီးကျေးဇူးပြု ပြီး ဒီအတိုင်းကြီးတော့
ထွက်မသွားပါနဲ့ myungsooရယ်
ဆေးရုံရောက်တော့ စိုးရိမ်စိတ်ကပိုပိုကြီးမားလာသည်
"ဟို…ယာဉ်…ယာဉ်တိုက်မှုဖြစ်ပြီး…ရောက်…ဟင့်…လာတဲ့အထက်တန်း…အဟင့် ဟင့်…ကျောင်းသား…
ဘယ်…ဘယ်အခန်းမှာလည်း မသိဘူး…ဟင့်"
မျက်ရည်တွေကထိန်းမရတော့အောင်တရစပ်ကျနေသည့်
အပြင်အသံတွေပါကောင်းကောင်းပြောလို့မရတော့အောင်
တုန်နေပြီဖြစ်သည်
သူသာတစ်ခုခုဖြစ်သွားလို့ကတော့ ကျွန်မတကယ်ဘယ်လို နည်းနဲ့မှဆက်ရှင်သန်နိုင်တော့မှာမဟုတ်ဘူး
"ဟုတ်ကဲ့…တတိယထပ်ကခွဲစိတ်ခန်းနံပါတ်4မှာခွဲစိတ်မှု
ခံယူနေပါတယ်"
ခွဲ…ခွဲစိတ်ခန်းတဲ့လား
အဲ့လောက်ထိတောင်အခြေအနေဆိုးသွားတာလား
ဘယ်လိုလုပ်မလဲ
သူတော်တော်နာနေတော့မှာ
အများကြီးခံစားနေရမှာ
သနားစရာကောင်းလွန်းလို့ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ
တတိယထပ်ကခွဲခန်းရှေ့ရောက်ရောက်ချင်းမှာပဲ
ခွဲစိတ်ဆရာဝန်တွေထွက်လာကြသည်
အကုန်လုံးစိတ်ပျက်နေကြတဲ့မျက်နှာတွေနဲ့ခေါင်းတွေငုံ့ထား
ကြသည်
လူနာရှင်ဆီစိတ်မကောင်းစရာသတင်းတစ်ခုခုပေးတော့
မလိုပုံစံမျိ ု းနဲ့အခန်းပြင်တွင်တစ်ဦးတည်းရှိနေသော
ကျွန်မဆီဦးတည်လျှောက်လာကြသည်
ဘာလို့လဲ…ခွဲစိတ်တာအဆင်မပြေလို့လား
"စိတ်မကောင်းပါဘူး…ကျွန်တော်တို့လည်းကြိုးစားခဲ့ပေ
မယ့်တိုက်မိတဲ့အရှိန်အရမ်းပြင်းသွားတော့နောက်ကျသွားခဲ့ပါတယ်…တကယ်…ဝမ်းနည်းမိပါတယ်"
"ဘာ…ဘာတွေပြောနေတာလဲ…သူက…ဘယ်လို…ဘယ်လိုလုပ်……"
ကျွန်မစကားတွေပြတ်တောက်သွားသည်
သူနာပြုတွေတွန်းလာတဲ့ကုတင်ပေါ်မှကျောင်းသားကိုမြင်
လိုက်ရတာကြောင့်
အဖြူ ရောင်အစကြီးတစ်ကိုယ်လုံးဖုံးအုပ်ခံထားရတဲ့
့ရှည်လျားလျားခန္ဓာကိုယ်
လှုပ်ရှားမှုမရှိတော့တဲ့ဖြူ ဖြူ နုနုလက်တစ်စုံ
သွေးတွေအနှံ့ပေနေတဲ့သူစီးနေကျအားကစားဖိနပ်
ကျွန်မ ထိုနေရာတွင်ပင်ထိုင်လျက်လဲကျ သွားသည်
လောကကြီးက ဒီလောက်ထိရက်စက်ခဲ့လိမ့်မယ်လို့
သူ့ကို ကျွန်မဘဝထဲကနေမတရားဆွဲနုတ်သွားခဲ့လိမ့်မယ်လို့
ဒီလိုနည်းနဲ့ သူ့ရှင်သန်မှုကိုအဆုံးသတ်ခဲ့လိမ့်မယ်လို့
ယောင်လို့တောင် မစဉ်းစားခဲ့ဖူး
အခု ဒီထက်ပိုပြီး
သူ့ရဲ့မျက်နှာလေးကိုငေးကြည့်ခွင့်
သူ့အပြုံးတွေကိုမက်မောခွင့်
သူ့အသံတွေကိုနားစွင့်ခွင့် မရှိတော့ဘူးတဲ့လား
ကျွန်မအရမ်းတွေ့ချင်ခဲ့တဲ့ကလေးလေးကသူဆိုတာကိုကျွန်မ
ဒီနေ့မှသိခဲ့ရတာလေ…ဒီလိုလုပ်လို့ဘယ်ရမလဲ
သူ့ကိုပြောပြချင်တာတွေ
သူ့အတွက်လုပ်ပေးချင်တာတွေ
တကယ်…အများကြီး အများကြီး ရှိသေးတယ်လေ
ကျွန်မ မကောင်းခဲ့ဘူး
သူကတော့ကျွန်မဒုက္ခရောက်တိုင်းရောက်လာခဲ့ပေမယ့်
သူဒုက္ခရောက်တဲ့အချိန်ကျတော့ကျွန်မမကူညီနိုင်ခဲ့ဘူး
နောက်ဆုံး ကျွန်မ သူ့ကို မကာကွယ်ပေးနိုင်ခဲ့ဘူး
"myungsooah…ထပါဦး…ငါ့ကိုထကြည့်ပါဦး"
သူ့လက်တွေကိုဆုပ်ကိုင်ရင်းသူ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုလှုပ်ယမ်း
ကြည့်ပေမယ့်သူနိုးမထလာခဲ့
"တောင်းပန်ပါတယ်…ငါ နင့်ကိုမမှတ်မိခဲ့လို့ တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်…တကယ်တမ်း ငါအရမ်းတွေ့ချင်နေခဲ့တာ…10နှစ်လုံးလုံးသတိရနေခဲ့တာ"
"ပြီးတော့…ငါ…ငါအခုထိ နင့်ကိုအဖြေလည်းပြန်မပေးရ
သေးဘူးလေ…ငါ နင့်ကိုဘယ်လောက်ထိချစ်တယ်ဆိုတဲ့
အကြောင်းတွေ…နင်ကငါ့အတွက်ဘယ်လောက်ထိအရေး
ပါတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေ…နင်သိအောင်ဘာမှမပြောပြ
ရသေးဘူးလေ…ထပြီးနားထောင်ပါဦး"
"နင်…ထွက်သွားရင် ငါတစ်ယောက်တည်းဘယ်လိုနေခဲ့ရ
မှာလဲ…နင်မရှိတဲ့ဘဝမှာဘယ်လိုမှနေတတ်မှာမဟုတ်ဘူး
…အဲ့ဒါကြောင့် ငါ့ကိုမထားခဲ့ပါနဲ့နော်…ကျေးဇူးပြု ပြီး…
ထပါတော့myungsooah"
သို့သော်လည်း သူခန္ဓာကိုယ်မှာ နည်းနည်းလေးမှလှုပ်ရှားမလာခဲ့
ကျွန်မစကားတွေကိုမကြားနိုင်တော့ဘူးနဲ့တူပါရဲ့
"noona"
"………"
ပြတ်ပြတ်သားသားကြားလိုက်ရသောသူ၏ခေါ်သံ
ကျွန်မရှေ့မှထွက်လာသည့်အသံတော့မဟုတ်
သို့သော် ဘေးဘယ်ညာလှည့်ကြည့်လိုက်သော်လည်း သူနှင့်တူသောသူဘယ်သူမှမရှိ
သူ ကျွန်မနားမှာရှိနေတာလား
မဟုတ်မှလွဲရော သူ့ဝိညာဉ်ထွက်သွားပြီလား
"အဟင့်…ဟင့်…အီး…ဟီး…ငါ…ငါ နင့်အသံတွေကြားနေရတယ်…"
"noona…ကျွန်တော် ဒီမှာပါ"
အသံလာရာအနောက်အရပ်သို့လှည့်အကြည့်
ခေါင်းအစခြေအဆုံးအကုန်အကောင်းအတိုင်းရှိနေသေး
သော Kim myungsoo
ချောကလက်နို့ဘူးကိုစိန်ပြေနပြေစုပ်သောက်နေသော
သူ့ပုံစံမှာယာဉ်တိုက်မှုကြောင့်ဆေးရုံရောက်လာသည့်လူနာ
နှင့်တစ်စက်ကလေးမှမတူ
နေ…နေစမ်းပါဦး…ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ
ဒါကmyungsooအစစ်ဆိုရင်
ကုတင်ပေါ်ကဆုံးသွားတဲ့တစ်ယောက်ကဘယ်သူလဲ
ထိုသူအပေါ်ကပိတ်စအဖြူ ကိုလှန်ကြည့်လိုက်သောအခါ
ကျွန်မတစ်ခါမှမမြင်ဖူးသလိုရင်းလည်းမရင်းနှီးသော
မျက်နှာတစ်ခုအားတွေ့လိုက်ရသည်
"သူ…သူက…ဘယ်သူကြီးလဲ"
"ကျွန်တော်လည်းဘယ်လိုလုပ်သိမလဲ"
"……"
ဒါဘယ်လိုအခြေအနေကြီးလဲ
ကျွန်မ အခု အသေအလဲတွေမျက်ရည်ကျ
ရှိသမျှအကုန်လျှောက်ပြော
အသည်းအသန်ကိုfeelလိုက်မိပြီးမှ လူမှားနေတာတဲ့လား
"noona…တကယ် တော်တော်ရယ်ရတယ်…ကျွန်တော်
ကြည့်နေတာကြာပြီ"
စပ်ဖြီးဖြီးဖြစ်နေသောသူ့ကိုရောဘေးနားမှာသူ့သူငယ်ချင်းကို
ရောမကြည့်ရဲတော့လောက်အောင်မျက်နှာတွေပူလာသည်
"Yah!နင်…နင်က ဘယ်လိုလုပ်ပြီးဘာမှမဖြစ်တာလဲ…Lee sungyeol…နင်ပြောတော့ ကား…ကားတိုက်
တယ်ဆို"
"ကျွန်တော်လည်းအစကသူကားတိုက်တယ်ထင်ပြီးဆေးရုံ
ကိုအပြေးရောက်လာတာ…ကားကမတိုက်သွားဘူးတဲ့…
တိုက်ခါနီးမှာဘရိတ်အုပ်လိုက်တယ်တဲ့…ဒါမဲ့…ဒီကောင်က
သတ္တိရှိလွန်းတော့ချက်ချင်းသတိလစ်သွားပြီးဆေးရုံရောက်လာတာ"
sungyeolမှာဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ကိုကျွန်မအားကမန်း
ကတန်းရှင်းပြလေသည်
"မင်းကလည်း…ငါလည်းတကယ်တိုက်မိပြီထင်လို့ပေါ့"
"ထားပါတော့…ထားပါတော့"
တကယ် သူဘာမှမဖြစ်သွားလို့အရမ်းဝမ်းသာပြီးပြေးဖက်
လိုက်ချင်ပေမယ့်ခုနကကိုယ့်အဖြစ်ကိုယ်ပြန်တွေးပြီးအခုမှ
လဲသေချင်စိတ်တွေပေါက်လာသည်
အိမ်နေရင်းအင်္ကျ ီအစုတ်
ဆံပင်စုတ်ဖွား
မျက်ရည်ရွှဲလဲနဲ့အော်ငိုခဲ့တာ လူမြင်လို့မှမကောင်း
တကယ် အရူးမကြီးကိုဖြစ်လို့
"ဒါနဲ့…ကျွန်တော့်ကိုအဲ့လောက်တောင်ချစ်တာလား"
"ဘာ…ဘာတွေပြောနေတာလဲ"
"မသိချင်ယောင်ဆောင်လို့မရဘူးနော်…ခုနကပြောတာ
တွေအကုန်ကြားလိုက်တယ်…ဘေးနားမှာsungyeol
ပါသက်သေရှိတယ်နော်"
"ဟုတ်တယ်…ဟုတ်တယ်"
ဒီသူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်အခုမှအတိုင်အဖောက်လာညီနေ
ကြတယ် ရှက်ပါတယ်ဆိုမှ
"မသိဘူး…မသိဘူး…ငါသွားတော့မယ်…ဖယ်"
ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနှင့်သူတို့နှစ်ယောက်အားတွန်းထုတ်ရင်း
ကျွန်မထွက်ပြေးရန်ပြင်လိုက်သည်
"မရဘူး"
သို့သော်ဖမ်းဆွဲခံလိုက်ရသောလက်တစ်ဖက်နှင့်အတူကျွန်မ
myungsooနားသို့ပြန်ရောက်သွားရသည်
"လွှတ်…ငါသွားတော့ပါမယ်ဆို"
"noona…အရမ်းတွေ့ချင်နေခဲ့တာ"
"……"
ကျွန်မမျက်လုံးတွေကိုအသေအချာစိုက်ကြည့်နေတဲ့သူ့
့အကြည့်တွေအောက်မှာ တဖန် အသက်ရှူ ဖို့မေ့သွားရပြန်
သည်
"အာ…နှစ်ယောက် အေးအေးဆေးဆေးစကားပြောကြ
နော်…ကျွန်တော်သွားလိုက်ဦးမယ်"
sungyeolမှာအလိုက်သိသိနှင့်နေရာမှရှောင်ပေးသည်
"noonaသေချာပေါက်ပြန်လာမယ်ထင်ပြီးနေ့တိုင်းစောင့်
နေခဲ့တာ…noonaထွက်သွားတဲ့နေ့တည်းကတစ်ရက်
လေးမှမေ့မရခဲ့ဘူး"
"တောင်းပန်ပါတယ်…ကတိမတည်နိုင်ခဲ့လို့"
ကလေးတစ်ယောက်ကိုလှည့်စားမိတဲ့အပြစ်ကတော်ရုံကြီး
တာမဟုတ်
"မဟုတ်ပါဘူး…အခု noona ကျွန်တော့်နားမှာရှိနေပြီပဲ
ဟာ…အဲ့ဒါဆိုရပြီ"
ကျွန်မ သူ့မျက်လုံးတွေကိုသေသေချာချာပြန်စိုက်ကြည့်ရဲဖို့
တော့အတော်ကြိုးစားရဦးမည်ဖြစ်သည်
"ဒါနဲ့…နင်ကမတော်မတရားကြီးအရပ်တွေရှည်လာတာကို
ရုပ်ကလည်းကလေးတုန်းကပုံစံနဲ့တစ်ခြားစီဆိုတော့ငါက
ဘယ်လိုလုပ်မှတ်မိတော့မလဲ"
"ကျွန်တော်ကတော့noonaကိုမြင်တာနဲ့ချက်ချင်းမှတ်မိ
တယ်…ဘာလို့လဲဆိုတော့…noonaကကျွန်တော်9နှစ်
အရွယ်တည်းကမြတ်နိုးလာခဲ့ရတဲ့အချစ်ဦးမို့လို့"
"……"
ပြူ းကျယ်သွားသောမျက်လုံးတွေနဲ့အတူပါးနှစ်ဖက်နွေးခနဲ
ဖြစ်သွားတယ်
"ချစ်တယ်…noona"
"……"
ဘေးနားကလှုပ်ရှားမှုအလုံးစုံရပ်တန့်သွားသလို
ကြားနေရသောဆူညံသံမျိ ု းစုံငြိမ်သက်သွားသလို
"ကျွန်တော်တို့ ဒီနေ့ကစပြီးပထမဆုံးနေ့ဖြစ်ပြီနော်"
"ဟင်…အင်း"
အယောင်ယောင်အမှားမှားနှင့်ခေါင်းညိတ်လိုက်မိပြီး
ကြောင်တောင်တောင်နှင့်သူ့စကားကိုသဘောတူလိုက်မိ
သည်
"အား…ပျော်လိုက်တာ"
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့်သူ ကျွန်မပုခုံးတွေကိုသိုင်းဖက်လိုက်သည်
ငယ်ငယ်တုန်းကသူ ကျွန်မခါးကိုဖက်နေကျပုံစံအတိုင်း
သို့သော် ကျွန်မမှာတော့ငယ်ငယ်တုန်းကလိုသက်တောင့်
သက်သာမဖြစ်
အဆမတန်မြန်ဆန်စွာခုန်နေသောနှလုံးသား
ပူနွေးရဲတက်လာသောပါးနှစ်ဖက်
ချက်ချင်းအေးစက်လာသောလက်နှစ်ဖက်
အတန်ကြာသည်အထိ ကျွန်မကို သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင်တင်းကြပ်
စွာပွေ့ဖက်ထားဆဲဖြစ်သည်
"အရှေ့က အမြန်ဖယ်ကြပါ…အရေးကြီးလူနာပါတယ်"
အနောက်မှဆရာဝန်၏အော်သံကြောင့်လမ်းလယ်ခေါင်တွင်
dramaရိုက်နေမိသောကျွန်မတို့နှစ်ယောက်အမြန်
ဘေးကပ်လိုက်ရသည်
ဆရာဝန်တွေသူနာပြုတွေအပြေးအလွှားတွန်းသွားသော
ကုတင်ပေါ်မှလူနာမိန်းကလေးဆီအကြည့်ရောက်သွားချိန်တွင်ကျွန်မ အံ့သြတုန်လှုပ်သွားရသည်
"ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသေကြောင်းကြံတာတဲ့…ကလေးမလေးက
20ကျော်ပဲရှိသေးတာကို"
ဘေးနားကတီးတိုးတီးတိုးပြောနေကြသံများကြောင့်ပို၍ပင်
ခြောက်ခြားသွားရသည်
…………………
ခွဲစိတ်ခန်းရှေ့တွင်3နာရီနီးပါးလောက်ကျွန်မနဲ့
myungsooနဲ့အတူရပ်စောင့်လိုက်ရသည်
အဲဒီကလေးကပြန်ပါတော့ဆိုတာကိုမရမကကျွန်မနဲ့ပဲအတူ
ပြန်မယ်လုပ်နေလို့နေခိုင်းထားရသည်
unnie၏မိဘများမှာနိုင်ငံခြားရောက်နေတာကြောင့်,
woohyun oppaနှင့်dongwoo oppa မှာလည်း နှစ်ယောက်အတူခရီးထွက်နေတာကြောင့်
ချက်ချင်းရောက်မလာနိုင်ကြပေ
ကံကောင်းထောက်မစွာနှင့်ဆရာဝန်များမှာunnieအသက်ကိုကယ်တင်လိုက်နိုင်သည်
3နာရီအကြာခွဲစိတ်မှုပြီး၍5နာရီကြာသတိမေ့မြောပြီး
နောက်unnieသတိပြန်ရကာစကားပြောလာနိုင်သည်
"unnie…သက်သာရဲ့လား"
"နင်ကဘာလို့ဒီရောက်နေတာလဲ…ပြန်တော့"
ခွဲစိတ်ပြီးခါစလူနာလို့ပင်မထင်ရအောင်unnie၏
မျက်နှာမှာကျွန်မကိုမြင်တာနှင့်မာကျောခက်ထန်သွားသည်
"ဘာလို့ဒီလိုလုပ်ရပ်တွေကိုမစဉ်းစားမဆင်ခြင်လုပ်ရတာ
လဲ…တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"နင်နဲ့မဆိုင်ပါဘူး"
"woohyun oppaလည်းunnie ဒီလိုဖြစ်သွားတာကိုကြည့်ရက်မှာမဟုတ်ဘူး"
"……"
oppaအကြောင်းပြောတော့unnieမျက်နှာညှိုးကျသွား
သည်
"ညီမလည်းunnieကိုမုန်းပေမယ့်unnieစိတ်ဆင်းရဲရမှာ
ဒုက္ခရောက်ရမှာကိုတော့မလိုလားဘူး"
"……"
"အဲ့ဒါကြောင့်…စိတ်ညစ်စရာတွေကိုမေ့ပစ်ပြီးကျိန်းသေ
ပေါက်အသက်ရှင်ပါ"
"နင်ဘာမှမသိဘဲနဲ့……ငါ့အကြောင်းဘာမှလည်းမသိဘဲ
နဲ့…"
သူမ ရုတ်တရပ်ထငိုရင်းကျွန်မအားအော်ဟစ်ပြောဆိုသည်
သို့သော် အရင်လိုဒေါသထွက်ကာရန်လိုချင်၍မဟုတ်ဘဲ
သူမ အရမ်းဝမ်းနည်းနေတာကြောင့်
"ဟုတ်ပါတယ်…ညီမ unnieနဲ့ပတ်သက်ပြီးသိပ်မသိပါ
ဘူး…ဒါပေမယ့် ညီမသိတာတစ်ခုကunnieကစိတ်ဓာတ်
ခိုင်မာပြီးရဲရင့်တဲ့မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဆိုတာပဲ…အခုလိုပျော့ညံ့တဲ့လုပ်ရပ်ကunnieနဲ့မလိုက်ဘူူး"
မသိမသာရှိုက်ရင်း
မျက်ရည်တွေကိုခိုးသုတ်ရင်း
ခေါင်းကိုအောက်သို့သာငိုက်စိုက်ချရင်း
သူမနှုတ်ဖျားမှတိုးတိုးသာသာထွက်လာသောမဆီမဆိုင်
မေးခွန်းတစ်ခု
"နင်……ငါ့ကိုလက်စားချေချင်စိတ်တွေ ဘာတွေမဖြစ်ဘူး လား"
"အတိတ်ကပြီးခဲ့တဲ့ကိစ္စတွေကိုအတိတ်မှာပဲမြှုပ်နှံထား
လိုက်ပါပြီ…အဲ့ဒါတွေကိုပစ္စု ပ္ပန်အထိသယ်လာရင်းမလိုအပ်
တဲ့ပြဿ နာတွေမဖန်တီးချင်ဘူး"
"……"
သူမ မငိုမိအောင်အတင်းကြိုးစားနေပုံရသော်လည်းမျက်ရည်
များက သူမစကားကိုနားထောင်ပုံမရ
"ဒီနေ့တော့ဒီလောက်ပဲငိုပြီးနားလိုက်တော့…နက်ဖြန်ကျရင်
ထပ်လာခဲ့မယ်"
သူမလက်ထဲလက်ကိုင်ပုဝါတစ်ထည်ထိုးထည့်ပေးရင်း
သူမအနားမှထွက်လာခဲ့လိုက်သည်
"တောင်း…တောင်းပန်ပါတယ်"
အခန်းဝနားအရောက် ကြားလိုက်ရသောစကားကြောင့်
ကျွန်မ သူမကိုမျက်လုံးအပြူ းသားနှင့်နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်
မိသည်
သူမ တစ်သက်လုံးအမြင်မှန်မရတော့ဘူးလို့
ထင်ထားခဲ့မိတာ
ကျွန်မကို ဒီတစ်သက် အညှိုးထားလို့ဆုံးတော့မှာမဟုတ်ဘူး
လို့တွေးထားခဲ့မိတာ
ဒီလောက်ထိမြန်မြန်ကြီးတောင်းပန်လာလိမ့်မယ်လို့တော့
လုံးဝမထင်ထားခဲ့ သေခြင်းတရားကိုကြုံတွေ့ပြီးသွားရင်လူတွေပြောင်းလဲ
သွားတတ်ဆိုတာအမှန်ပဲထင်ပါရဲ့
"မသိသေးဘူး…ခွင့်လွှတ်သင့် မလွှတ်သင့်ကိုတော့တစ်နှစ်
လောက်အချိန်ယူပြီးစဉ်းစားရမယ်ထင်တယ်"
့ကျွန်မ သူမမခံချင်အောင်စနောက်ပြောရင်းအခန်းတွင်းမှ
အမြန်လစ်ထွက်လာခဲ့သည်
"Yah!Kang soeun!Yah!…"
သူမကတော့ အော်ဟစ်ရင်းကျန်ခဲ့လေရဲ့
…………………
4 months later,
အိပ်ခန်းတွင်းမှheaterရော
သောက်ဖို့ဖျော်ထားတဲ့ကော်ဖီပူပူရော
ကိုယ်ပေါ်ပတ်ထားတဲ့စောင်ထူထူရော
တစ်ခုမှဒီဇင်ဘာညနေခင်းရဲ့အအေးဒဏ်ကိုအံမတုနိုင်ကြ
ကျွန်မ နံနက်မိုးလင်းထဲကအိပ်ရာပေါ်ကမဆင်းဘဲ
တစ်နေ့လုံးနှပ်ကာတနင်္ဂနွေနေ့၏စည်းစိမ်ချမ်းသာကို
အပြည့်အဝခံစားနေလိုက်သည်
'🎵🎶🎵🎶🎶🎵🎶🎵🎶'
လွန်ခဲ့တဲ့နာရီဝက်ကမှနိုးပြီးပြန်အိပ်ရန်ပြင်နေသောကျွန်မ
ရုတ်တရပ်ထမြည်လာသောဖုန်းအားအိပ်ချင်မူးတူးနှင့်
ကောက်ကိုင်လိုက်သည်
"ဟဲလို"
"noona…မလာသေးဘူးလား…5နာရီတွေ့မယ်ဆိုပြီး
ခုပဲ6နာရီထိုးနေပြီ"
သေလိုက်ပါတော့လား Kang soeunရယ်
မေ့ပြန်ပြီ ဒါနဲ့ဆို5ခါမကတော့ဘူး
"အဟား…ဟား…လာနေပြီ…ရောက်တော့မယ်…စာလုပ်
နေတာလေးအပြီးသတ်နေလို့နည်းနည်းနောက်ကျသွားတာ
…ခဏပဲစောင့်နော်"
"noona…ထပ်ပြီးမေ့သွားတာတော့မဟုတ်ပါဘူးနော်"
ခဏခဏမေ့တတ်ကာအမျိ ု းမျိ ု းဆင်ခြေပေးတတ်သော
ကျွန်မအား သူ သံသယကင်းပုံမရ
"ဘယ်ကသာ…မမေ့ပါဘူး…noonaဘယ်လောက်
myungsooလေးကိုအလေးထားလည်းသိရဲ့သားနဲ့"
ဟိုတစ်ခေါက်ကချိန်းထားတာမေ့သွားလို့ သူအကြီးအကျယ် စိတ်ကောက်ပြီး ကျွန်မအသည်းအသန်ပြန်ချော့
လိုက်ရသေးသည် အခုလည်းမေ့နေတယ်ဆိုတာသူမိသွား
လို့မဖြစ်တာကြောင့်agyeoတွေထုတ်သုံးနေရသည်
"သိပါပြီ…စောင့်နေမယ်"
အသံအနေအထားအရ ကျွန်မဖြေရှင်းချက်ကိုယုံကြည်ကာ
ကျေနပ်သွားပုံရသည်
သူဖုန်းချပြီးတာနဲ့ကျွန်မ ဘာမှမပြင်ဆင်နိုင်ဘဲအိမ်ပြင်သို့ဝုန်း
ဒိုင်းကြဲပြေးထွက်ခဲ့ရသည်
…………………
ကော်ဖီဆိုင်၏လှပလွန်းသောdecorationနှင့်လိုက်ဖက်စွာခန့်ညားလွန်းသည့်ကောင်လေးတစ်ယောက်
ဧည့်သည်တိုင်းအတွက်ထိုကော်ဖီဆိုင်လေးမှာနှစ်သက်ဖွယ်
ကောင်းသလိုမိန်းကလေးအတွက်ထိုကောင်လေးမှာစိတ်
ကူးယဉ်ချင်စရာကောင်းလှသည်
ထိုသူမှာတစ်ခြားသူတော့မဟုတ်
ကျွန်မ၏ရည်းစား myungsooပင်
"အကြာကြီးစောင့်လိုက်ရလား…တကယ် mian"
"ကြည့်…ဒီလောက်အေးနေတာကိုအဲ့ဒီအနွေးထည်ပါးပါး
လေးဝတ်လာပြန်ပြီ…noonaကကျွန်တော့်စကားဆို
ဘယ်တော့မှနားမထောင်ဘူး"
ကျွန်မအားဆူရင်း သူ့ကျောပိုးအိတ်ထဲမှမိန်းကလေးဝတ်
အနွေးထည် လက်အိတ် မာလဖာတို့ကိုဆွဲထုတ်ရင်းကျွန်မ
ကိုတစ်ခုချင်းဆီလာဆင်ပေးသည်
"နင် အဲ့ဒါတွေအကုန်သယ်လာတယ်"
"noonaအကြောင်းသိလို့ကြိုထည့်လာတာ…
noonaကကိုယ့်ကိုယ်ကိုဂရုမစိုက်တော့ကျွန်တော်ကပဲ
ဂရုစိုက်ပေးရမှာပေါ့…နှုတ်ခမ်းတွေခြောက်နေပြီ…ရော့…ဒါလေးဆိုးထားလိုက်"
ပြောရင်းဆိုရင်း သူ့အိတ်ထဲမှပန်းရောင်နှုတ်ခမ်းနီဘူးလေး
ထုတ်ပေးသည်
သူ့ကျောပိုးအိတ်မှာ သူ့ပစ္စည်းမပါဘဲကျွန်မအတွက်ယူလာ
ပေးတာတွေနဲ့သာပြည့်နေပုံရသည်
"aigoo…ငါတို့myungsooလေးကသိတတ်လိုက်
တာ"
သူ့ခေါင်းလေးကိုအသာပုတ်ပေးရင်းပြောတော့
"သိတတ်ရမှာပေါ့…noonaကကျွန်တော့်ကောင်မလေး
ပဲဟာ" တဲ့
တကယ်တမ်း သူဟာကျွန်မထက်ငယ်တဲ့မောင်လေး
တစ်ယောက်ဖြစ်သော်လည်းအစ်ကိုတစ်ယောက်လိုကျွန်မ
ကိုအမြဲကာကွယ်စောင့်ရှောက်ပေးသည်
ကျွန်မစိတ်ညစ်တဲ့အခါ ဂစ်တာတီးပြသည်
ကျွန်မပင်ပန်းတဲ့အခါ သီချင်းဆိုပြသည်
ကျွန်မဝမ်းနည်းတဲ့အခါ ဟာသတွေပြောပြသည်
သူဟာ ကျွန်မစိတ်ရှုပ်အောင်
နှစ်ယောက်စကားများရအောင်ဘယ်တော့မှမလုပ်
အရာရာနားလည်ပေးပြီးအမြဲကျွန်မဘက်ကရပ်တည်ပေး
သည်
ထိုသို့သောသူ၏အချစ်ကိုရရှိထားသောကျွန်မလောက်
ကံကောင်းသည့်မိန်းကလေးရှိတော့မည်မဟုတ်
သူ့ကြောင့် ကျွန်မရှင်သန်နေရသောနေ့ရက်တိုင်း
နေ့ရက်တိုင်းဟာအဓိပ္ပါယ်ရှိလာရသည် ပျော်စရာကောင်း
လာရသည်
ဆံပင်ကိုအထူးတလည်မပြင်ဆင်ထားတောင်ကြည့်ကောင်း
နေတဲ့
သိပ်လှတဲ့မျက်ဝန်းတွေကိုပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့
အနက်ရောင်အင်္ကျ ီနဲ့လိုက်ဖက်လွန်းတဲ့
ကျွန်မရှေ့မှmyungsooကိုငေးကြည့်ရင်း
သိလိုက်ရတာတစ်ခုက
ကျွန်မအတွက် ဆောင်းတွင်းရဲ့အအေးဒဏ်ကိုအံတုပေးနိုင်
မယ့်နွေးထွေးမှုက သူတစ်ယောက်ပဲရှိတယ်ဆိုတာ
끝
………………………
နောက်ဆုံးတော့ပြီးဆုံးသွားပါပြီ😭
ဒီအတောအတွင်း
အဆုံးထိမငြီးမငွေ့ဘဲဖတ်ရှုပေးကြတဲ့
updateမမှန်တဲ့ကြားကစိတ်ရှည်ရှည်နဲ့စောင့်မျှော်ပေး
ကြတဲ့
စိတ်ဝင်တစားနဲ့commentတွေရေးပေးကြတဲ့
မပျက်မကွက်voteလုပ်ပေးကြတဲ့
reading listထဲကိုတကူးတကထည့်ပေးကြတဲ့
ဒီficလေးကိုရော characterတွေကိုရောချစ်ပေးကြတဲ့
readerလေးတွေအားလုံးကိုတကယ်ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ်💓💓💓
နောက်ထပ်ficအသစ်တင်တဲ့အခါကျရင်လည်း
အားပေးကြပါဦးနော်
saranghamithar💕💕💕