Met mijn zwarte hoodie en zwarte broek sta ik voor de spiegel. Ik draai me om en zie Maddison. Gelijk barst ik in lachen uit.
"Wat heb je aan?! We gaan inbreken niet naar een modeshow!"
"Dus als je gaat inbreken mag je er niet leuk uitzien?" Kat ze terug.
Wederom lach ik. "Je bent echt raar."
"Ik had hem ook in het roze kunnen nemen." Ik lach en rol met mijn ogen.
"Klaar voor?" Ik knik. "Let's do this." "We pakken die trut!" Roept Maddison.
"Hoho, zeg alsjeblieft dat we daar gaan inbreken en niet dat ze thuis is en je een moordplan hebt."
Maddison begint te lachen. "Nee, dat zou ik nooit doen.. Met jou." Dat laatste zegt ze heel zacht.
"Wat?!" "Nee niks, laten we gaan." Ze loopt naar de deur. Wat doe je?" Vraag ik verward. "We gaan toch?"
"Door de voordeur?" "Ja..?" "Zodat iedereen ons ziet?" "Dat was eigenlijk wel mijn plan, ja." Ik lach zacht.
"Wat, had je een beter plan dan?" Vraagt ze.
"Ja." "Nou vertel." "We klimmen uit het raam." "Het raam?" "Nee door een muizengat, wat denk je?" "Ha-ha. Als je opeens net zulk lang haar hebt als rapunzel dan doen we het." ik kijk naar mijn haar. "Oké, we gaan wel door de deur." "Mooi zo." Zegt ze en loopt naar de gang.
"Zorg dat niemand ons ziet." Maddison knikt. Ze maakt een paar ninjatekens. Raar kijk ik haar aan. "Kom." Fluister roept ze. "Oh, zeg dat dan."
"Wacht Em?" "Ja?" "Zullen we echt geen posters meenemen? Ik bedoel, ze gaan ons echt niet aangeven."
Ik denk na. Het is wel vernederend voor ze. "Oké, pak ze maar snel." "Jeah!" Ze geeft me een knuffel en rent naar haar kamer om de posters en spullen te halen.
~
We staan voor het huis. "Weet je zeker dat dit het huis is?" "Ja." Maddison voelt in haar zakken.
"Shit, ik ben de sleutel vergeten."
Verbaasd kijk ik haar aan. "Waarom heb jij een sleutel van hun clubhuis?"
"Ik was ooit ook een blue Dragon en ik heb toen een extra sleutel laten maken." Ze zucht en loopt weg.
"Waar ga je heen?" "De sleutel halen." "Nee. We breken die deur wel open."
Midden op de straat blijft ze staan. "Hoe dan?" "Met deze." Ik haal twee speldjes uit mijn haar.
"Heb je altijd speldjes in je haar zitten?" Hoor ik vragend naast me.
Ik kijk haar aan. "Ja." Antwoord ik op een duh-toontje. "Jij niet?"
"Nee." Ze kijkt me raar aan.
"Als het lukt hoor. Ik heb dit nog nooit gedaan."
"Is het raar dat dat me verbaasd?" Ik kijk haar beledigd aan. "Ha-ha."
"Grapje, ga je gang" Ik mompel iets in de richting van thanks en loop dan richting de deur waar ik voor buk. Ik houd het ene speldje recht en friemel met de andere. Na een tijdje hoor ik een klikje. Ik voel aan de deur, die open gaat.
"Het is je gelukt?" Vraagt Maddison verbaasd.
"Jep." Antwoord ik even verbaasd als zij is.
"Maar hoe dan? Jij kleine crimineel." Ze duwt me tegen mijn schouder.
Ik lach en duw haar terug. "Jij wilde inbreken hoor, niet ik."
"True." Ze loopt het huis binnen en doet doodleuk het licht aan. Gelijk klik ik het uit. "Wat doe?" Vraag ik.
"Ik doe het licht aan.." "Meen je die?" "Ja ze zijn toch niet thuis." "Maar de buren wel."
"Dus?" Ik zucht. "Zij weten toch dat ze weg zijn, dommie." "Ohja.."
Ik laat mijn rugtas van mijn rug glijden en gooi een zaklamp naar haar toe.
We schijnen door de kamer.
"Em, geef me de posters." Ik pak de posters uit mijn tas en gooi het haar kant op.
"Wat is dit?" Vraag ik en houd een doek omhoog.
"Een spandoek."
Zacht begin ik te lachen. "Dit wordt zo vernederend voor ze." Maddison knikt lachend en begint met de posters ophangen.
~
We kijken de kamer rond. Overal hangen posters.
"Waar zou je een hoofd kunnen verstoppen?" Zegt Maddison opeens.
Ik schrik op. "Wat zei je?" "Het hoofd van de mascotte." "Oh, ik dacht even dat.. Laat maar." Maddison kijkt me glimlachend aan. Je kan duidelijk zien dat ze hier van geniet.
"Het zou in de kelder kunnen liggen." Denkt ze hardop.
"Veel plezier."
"Wat?" Ze kijkt me aan alsof ik gek ben. "Ik ga echt niet alleen." Ze pakt mijn arm. "We doen dit samen."
Een moedeloze zucht verlaat mijn mond. Waarom ben ik meegegaan.
Langzaam lopen we naar de kelder. Maddison opent de deur. Een donker gat verschijnt voor ons. Maddison zucht en loopt naar beneden. De kelder is groot en donker. Opeens valt er iets. Verschrikt kijk ik om me heen.
"Maddy, ik weet dat je haar niet mag maar je hoeft niet het hele huis te slopen. Dan merken ze het."
"D-dat deed ik niet." Stamelt ze.
"Wat? Wie deed dat dan?" Ik schijn haar kant op. Haar gezicht is bleek in het felle licht. Ze ziet er geschrokken uit.
"Er is hier iemand anders."
"Nee, het was vast een kat." Ik weet niet wie ik gerust probeer te stellen, haar of mezelf?
"Ze hebben geen kat." Fluistert Maddison.
"Oh.. Zouden ze al thuis kunnen zijn?" "Nee, ik zag op snapchat dat ze net waren aangekomen." Ik hoor gestommel boven ons. Blijkbaar hoorde Maddison dat ook want ze kijkt naar het plafond, waar het geluid vandaan komt.
"We moeten hier weg." zegt ze zacht.
"Nee!" Ik pak haar arm vast om haar tegen te houden. "We kunnen beter hier blijven en wachten tot ze weggaan."
"En wat als ze hierheen komen?"
"Dan verstoppen we."
"Waar?" Vraagt ze in paniek. "We kunnen ons hier nergens verstoppen." Ik kijk rond. Ze heeft gelijk, er is hier geen verstopplek. "Zie je, de enige uitgang is de deur."
"Oké." Mompel ik en loop naar de deur. "Wat doen we als ze ons zien?" "Rennen..?" Ze knikt. "Oké, laten we gaan."
"Wacht!" Zegt Maddison. Ze draait zich om en loopt ergens heen. "Wat doe je?" Vraag ik verbaasd. Maddison komt terug met iets in haar handen. "We zijn hier gekomen voor dat hoofd dus we nemen het mee."
Langzaam open ik de deur van de kelder. Ik kijk rond. Er is niemand te zien. Ik sein naar haar dat we kunnen gaan. Snel lopen we naar de deur. In de woonkamer staan twee mannen met bivakmutsen op. Gelukkig staan ze met hun rug naar ons toe. "Weet je het zeker? Ik hoorde net echt iets." Zegt een. Ik laat Maddison voor gaan. "Doorzoek het huis dan!" Zegt de ander. Ik schrik van die stem.
Geschrokken zet ik een stap naar achter. Per ongeluk loop ik ergens tegenaan. Het valt met een harde klap in stukken. De twee mannen draaien zich gelijk om.
"Wat doe je hier?" Roept er een.
"Uhm.. I-ik kwam de plantjes water geven." "Welke planten?" Ik kijk om me heen. Oh shit. Maddison staat geschrokken in de gang.
Mijn blik blijft hangen bij één van de twee mannen. Die ogen.. Die groenegrijze ogen.. Oh mijn God.
"Ren!" Roept Maddison. Ze pakt mijn hand vast en trekt me mee.
"Pak ze!" Hoor ik nog. Maddison en ik rennen door de straten.
"Emma! Ren niet voor me weg!" Gelijk blijf ik staan. Wat?! Ik draai me om. De man staat achter me. Ondanks de bivakmuts zweer ik dat ik hem ergens van ken. Die stem, en die ogen..
"Emma!" Roept Maddison. De man komt dichterbij. Hij pakt iets. Als ik zie wat het is schrik ik. Een pistool.
"Em!" Roept Maddison weer. Ze trekt aan mijn arm. "Rennen!"
Een harde knal laat me opschrikken. Fuck! Ik ren met Maddison mee. We rennen door tot we ver weg zijn.
"Wie was dat?" Vraag ik aan haar. "Weet ik veel. Waarom bleef je staan?"
"Hij zei mijn naam." Mompel ik. "Nee niet waar." Verbaasd kijk ik haar aan. "Jawel, hij zei 'Emma, ren niet voor me weg'."
"Nee. Ik zei 'Emma weet jij de weg'. Hij zei helemaal niks." "Maar ik weet zeker dat-" "-Echt Em." Kapt ze me af. "Hij zei niks."
"Oh.. Ik weet zeker dat ik hem ergens van ken." "Vast niet. Iedereen lijkt op elkaar hierzo." Ik knik. "Ja, je hebt vast gelijk." Ze kijkt om zich heen.
"Waar zijn we?" "In de ambachtsliedenstraat."
Verbaasd draait ze zich om. "Hoe weet je dat?" "Er hangt daar een bordje." Ik wijs naar hij straatnaambordje. "Oh.." Mompelt ze. "Maar hoe komen we weer thuis?"
"Vragen aan mensen..?" "Heb je al rondgekeken? Het is zowat uitgestorven hier." Ik kijk om me heen. Ze heeft gelijk.
"Oké, dan bel ik Eline als jij Damian belt." "En Dan?" "Dan halen ze ons op, sukkel." Reageer ik feller dan bedoeld was.
Maddison mompelt iets en pakt haar mobiel. Ook ik pak mijn mobiel. Ik toets Eline haar nummer in en klik op bellen. Maar ze neemt niet op. Een geërgerde zucht verlaat mijn mond.
"Damian neemt ook niet op." Mompelt Maddison. "Dus, jij belt Jax dan bel ik Rafael."
Ik begin te lachen. "Rafael?" "Zo heet hij toch?" "Ja." "Waarom lach je dan?" Ik haal mijn schouders op. "Het klinkt gewoon raar."
Maddison rolt met haar ogen. "Bel Jax nou maar." Met tegenzin klik ik op bellen. "Voicemail." Mompelt Maddison.
"Yo, zeg alsjeblieft dat jullie niet zijn opgepakt." Hoor ik plots na de telefoon een aantal keer was overgegaan.
Ik lach kort. "Nee. Maar wat doe je nu?" "Niks." "Oké, mooi. Kun je ons ophalen?"
"Sure..? Waar zijn jullie?"
"Bij de ambachtsliedenstraat. Dichtbij een bos. Nou, daar weet jij alles van hè, bosjesman."
Ik hoor een spottende lach aan de andere kant van de lijn. "Ja, jij niet want jij houdt meer van takken, takkenwijf." Maddison begint hard te lachen.
"Ha-ha, kom nou maar. Het is echt koud hier." "Jaja, ik kom eraan. Doei." "Dag." Mompel ik en stop mijn mobiel weg. "Komt hij?" Vraagt Maddison nog lachend. Nors kijk ik haar aan. "Ja."
~
De auto raast over de weg. "Je hoeft niet te rijden alsof je word achtervolgd door een maffia baas die je wil vermoorden."
Jax kijkt me geërgerd aan en laat het gas los waardoor de auto automatisch zachter begint te rijden.
"Wat is er gebeurd?" Vraagt hij. "Er werd ingebroken." Antwoordt Maddison. "Door andere?" Vraagt Jax verbaasd. "Ja, toen zijn we weggerend. Nouja, Emma bleef staan."
Jax begint te lachen. "Waarom?"
Met een geërgerde blik kijk ik Maddison aan. Waarom vertelt ze dit aan hem? "Lang verhaal."
"Ze dacht dat hij iets zei en toen stopte ze met rennen."
"Dat is geen lang verhaal." Zegt Jax met een verbaasde stem.
"Nou en. Laat het gaan." Zuchtend leg ik mijn hoofd tegen het raam, hun verdere gesprek negerend.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het spijt me zo, zo erg van het lange niet updaten maar het is zo warm en ik heb totaal geen motivatie. Dus dit was een lang deel (voor mijn doen) voor de excuses.
Hoe was jullie vakantie?
Gaan jullie nog op vakantie? Zo ja waarheen?
Of zijn jullie al op vakantie geweest? Waarheen? Was het leuk?
Halleluja wat was het heet!
Lysm♡
~~B