➤ Όταν μπορείς να το διηγηθείς χωρίς να σε βουρκώσει... Τότε θα το έχεις ξεπεράσει!
D i a b l o ' s POV:
"Όχι, δεν θα το κάνεις. Δεν θα με πας πουθενά, πόσο μάλλον στο σπίτι μου" αντιμιλάει και την κοιτάζω θυμωμένος.
"Δεν θα μου αντιμιλάς εσύ εμένα! Μην ξεχνάς ποιο είναι το αφεντικό εδώ!" φωνάζω και κάνει κάποια βήματα πίσω, ως ένδειξη φόβου.
"Γιατί απομακρύνεις όλους τους ανθρώπους γύρω σου? Στο τέλος θα μείνεις μόνος σου" λέει και γελάω.
"Καλύτερα να είμαι μόνος μου, παρά με ανθρώπους που με κάνουν ευάλωτο, μωρό μου" της απαντάω.
"Σε παρακαλώ, μην με πας σπίτι μου, σου υπόσχομαι πως θα κάνω ότι μου ζητήσεις αρκεί να μην με πας εκεί πίσω" παρακαλάει και μου κινεί την περιέργεια η αρνητική στάση της, για να γυρίσει πίσω στους δικούς της.
"Γιατί όχι?" ρωτάω και κάθεται δίπλα μου.
"Δ-δεν μπορώ ν-να σου π-πω" τραυλίζει ενώ τα δάκρυά τηε δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους.
Τι της συνέβη άραγε?
"Κοίταξε δεν έχεις και πολλές επιλογές. Ή μου λες γιατί δεν θέλεις να πας πίσω και θα σκεφτώ τι θα κάνω, ή δεν μου λες τι έγινε και σε πηγαίνω εκεί όπου έμενες" της λέω και από το κλάμα της δεν μπορεί να ανασάνει.
"Ει ει ξανθούλα, κοίταξέ με και ηρέμησε" και για κάποιο λόγο υπακούει και ηρεμεί.
"Τώρα, πες μου γιατί δεν θέλεις να πας στο σπίτι σου".
Θα μάθω τι της συνέβη και αν χρειαστεί θα σκοτώσω όποιον την πλήγωσε.
"Ποτέ δεν γνώρισα τους πραγματικούς μου γονείς. Με έδωσαν σε άλλη οικογένεια όταν ήμουν μωρό. Ήμουν βάρος, το καταλαβαίνω. Όμως, οι θετοί μου γονείς με πούλησαν σε άλλους ανθρώπους οι οποίοι με εκμεταλλεύτηκαν. Με έβαλαν μέχρι και να δουλέψω ως... στρίπερ, με ρούχα που μετά βίας κάλυπταν τα επίμαχα σημεία μου. Με έδειραν επειδή δεν ήμουν αρκετά καλή για τα θελήματά τους" κάνει μία παύση για να σκουπίσει τα δάκρυά της.
Έτσι εξηγούνται τα σημάδια και οι ουλές που υπάρχουν στο λευκό της δέρμα.
Οργή με κατακλύζει. Δεν λέω πως της συμπεριφέρθηκα καλύτερα, μα ποιος μπορεί να την δείρει?
"Με έδωσαν πίσω στους θετούς μου γονείς και τους αποκάλεσαν άχρηστους επειδή δεν ήμουν καλή. Οι θετοί μου γονείς, θα έπαιρναν τα χρήματα που θα έβγαζα από αυτή τη δουλειά, όμως οργίστηκαν και αφού με χτύπησαν, με έδιωξαν από το σπίτι στα 15 μου. Τέσσερα χρόνια ζούσα στον δρόμο μόνη μέχρι που με βρήκατε εσείς. Και μετά ξέρεις τη συνέχεια..." τελειώνει την ιστορία της.
Γι΄αυτό δεν ήξερε πως ο Dark είναι αδελφός της.
Δεν θα της το πω, τουλάχιστον όχι ακόμη.
"Αν σε πάω στους αληθινούς σου γονείς? Θέλεις να πας εκεί?" ρωτάω και γνέφει αρνητικά.
"Γιατί θέλεις να μείνεις τόσο πολύ μαζί μου? Δεν είμαι καλύτερος από όλους αυτούς που σου έκαναν κακό. Ίσα-ίσα που εγώ έκανα και το χειρότερο από όλα. Σε βίασα. Αλλά παρ' όλα αυτά εξακολουθείς να θέλεις να μείνεις με εμένα. Γιατί?" της κάνω άλλη μία ερώτηση.
"Σοβαρά τώρα? Πώς μπορείς και ρωτάς κάτι τέτοιο?! Ξέρεις τι νιώθω για εσένα! Είσαι ο πρώτος άνθρωπος που ερωτεύτηκα και δεν ξέρω πως να το ελέγξω όλο αυτό. Δεν επιλέγεις ποιον θα ερωτευτείς, Diablo" απαντάει και την κοιτάζω στα μάτια.
Λέει αλήθεια, ξέρω πως είναι ερωτευμένη μαζί μου.
Όμως δεν ξέρω τι νιώθω εγώ. Όλο αυτό για εμένα είναι πρωτόγνωρο. Δεν έχω ερωτευτεί καμία γυναίκα στα 26 χρόνια της ζωής μου, όμως ήρθε η ξανθούλα για να το αλλάξει αυτό?
Θέλω να την προστατεύω από όποιον μπορεί να την βλάψει, θέλω να είναι ευτυχισμένη, στην σκέψη ότι μπορεί να πάθει κάτι κακό από κάποιον θέλω να σκοτώσω το άτομο αυτό, θέλω να είναι δικιά μου αλλά ταυτόχρονα φοβάμαι ότι θα την πληγώσω, λατρεύω όταν την βλέπω να χαμογελάει, κάθε φορά που την βλέπω νιώθω διαφορετικά.
Με ολοκληρώνει, είναι το ακριβώς αντίθετο άτομο από εμένα και με τρελαίνει.
Ίσως εκείνη είναι η λύτρωσή μου.
Όμως, δεν ξέρω πως να της τα πω όλα αυτά.
"Angel, νομίζω πως ξέρεις ότι και εγώ νιώθω πολλά για εσένα, αλλά δεν μπορώ να τα εκφράσω. Ξέρεις πως δεν είμαι καλός στο να λέω τα συναισθήματά μου και γενικότερα δεν είμαι καλός με τα λόγια, αλλάνα ξέρεις και να βάλεις καλά στο μυαλό σου πως δεν είσαι η μόνη που είναι ερωτευμένη" δεν μπορώ να πιστέψω τι μόλις είπα.
Εννοώ, το είπα! Της είπα ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της, όμως το είπα αυθόρμητα.
Μάλλον έπρεπε να γίνει έτσι, γιατί δεν θα το έλεγα ποτέ μόνος μου.
"Diablo..." λέει ενώ με κοιτάζει και τώρα τα βλέμματά μας τα λένε όλα.
Εκείνη ασυναίσθητα δαγκώνει το κάτω χείλος της, κάνοντάς με να θέλω να την φιλήσω.
"Δεν χρειάζεται να πεις κάτι, mi amor" ψιθυρίζω στο αυτί της και έπειτα κοιτάζω τα χείλη της.
Με κοιτάζει και έπειτα την φιλάω.
Hallooooo!
Τί κάνετε? Πώς είστε?
Πείτε μου τα νέα σας!
Εγώ έχω στενοχωρηθεί πάρα πολύ με όλα αυτά που γίνονται... Πόσοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, πόσοι άλλοι τραυματίστηκαν και πόσοι άλλοι αγνοούνται... Tα τοπία και τα σπίτια που καταστράφηκαν... Τα ζωάκια που επίσης έχασαν τη ζωή τους...
Πραγματικά είναι πολύ θλιβερό όλο αυτό και λυπάμαι πάρα πολύ...
Γι΄αυτό κι εγώ είπα σήμερα να βάλω ένα όμορφο κεφάλαιο.
Ελπίζω να σας άρεσε.
Αφήστε γνώμες & σχόλια.
Θα τα πούμε πολύ πολύ σύντομα.
Μέχρι τότε,
-Peace, hugs & hippie love🍒.