"Αμέλια, Αχιλλέα!"
Ακούστηκε η φωνή του Στέφανου και αυτόματα γύρισα να τον κοιτάξω. Έτρεχε προς το μέρος μας δακρύζοντας από χαρά. Ο Αχιλλέας, μόλις τον είδε έπεσε πάνω του ενώ η μικρή άπλωνε τα χέρια της καθώς και την είχα αγκαλιά,αφού δεν μπορούσε να περπατήσει. Τον πλησίασα και με απαλές κινήσεις την άφησα σε εκείνον. Τους κρατούσε αγκαλιά ενώ τα μάτια το ήταν κλειστά με ένα τεράστιο χαμόγελο να είναι κολλημένο στα χείλι του. Αυθόρμητα χαμογέλασα και πρόσεξα τον αστυνομικό, που πριν λίγες ώρες δεν με άφηνε να περάσω, με κοιτούσε έκπληκτος.
"Τελικά τα βρήκες! Συγχαρητήρια!"
Ακούστηκε η ειρωνική φωνή του. Γύρισα και είδα τον Μάνο με χειροπέδες να μου χαμογελάει ειρωνικά. Το κλάμα των παιδιών ήχησε σε όλο τα αστυνομικό τμήμα και γύρισα να τα δω. Είχαν σφίξει τον Στέφανο ενώ και εκείνος είχε βάλει το κεφάλι του στον λαιμό του μικρού, αγνοώντας τους πάντες. Οι αστυνομικοί πήραν τον Μάνο και τον πήγαν σε ένα δωμάτιο.
"Νόμιζα πως μας έκαναν πλάκα...."
Η έκπληκτη φωνή της κολλητής μου ακούστηκε από την είσοδο. Γύρισα και είδα την Άρια, τον Άλεξ και τον Μάριο να κοιτάνε τον Στέφανο με τα αδέλφια του. Έπειτα τα βλέμματα τους στράφηκαν πάνω μου καθώς πρόσεξαν πως αντί για μπλούζα φορούσα το σακάκι του Αλεξάντερ.
"Αυτά φορούσες στο σπίτι του Στέφανου?"
Ρώτησε ο Μάριος.
Ναι ρε! Το βρήκες! Κυκλοφορούσα με ένα σακάκι 10 νούμερα μεγαλύτερο μου!
"Όχι βέβαια!"
Απάντησα γελώντας.
"Που είναι η μπλούζα σου?"
Ρώτησε ο Άλεξ.
"Την φοράει η Αμέλια?"
Απάντησα και με κοίταξαν έκπληκτοι.
"Εσύ βρήκες τα παιδιά?"
Ρώτησε ο Μάριος χωρίς να το πιστεύει.
"Ναι."
Απάντησα απλά. Πήγαν να μιλήσουν αλλά εκείνη την στιγμή μπήκε τρέχοντας ένα ζευγάρι. Πλησίασε τον Στέφανο με τα μικρά και τους αγκάλιασε πέφτοντας στα γόνατα. Όλοι τους έκλαιγαν τρανταχτά με ένα τεράστιο ενώ πλέον ο Αχιλλέας και η Αμέλια βρισκόντουσαν στην μέση. Η Άρια με τα αγόρια με πλησίασαν και με την σειρά τους με αγκάλιασαν.
"Λοιπόν... Μικρή."
Ακούστηκε η φωνή του Αλεξάντερ, μετά από περίπου πέντε λεπτά, και σπάσαμε την αγκαλιά.
"Σε άλλη περίπτωση θα σου φώναζα που πήγες μόνη σου εκεί..."
Άρχισε να λέει και κοίταξε τα μικρά, που πλέον είχαν φύγει από τις αγκαλιές των άλλων και με πλησίαζαν. Ενώ οι γονείς τους με τον Στέφανο και την παρέα μας τον κοιτούσαν περιμένοντας να συνεχίσει.
"Αλλά επειδή ξέρω πως το έκανες για τον φίλο σου... Ας πούμε πως θα μιλήσω τον πατέρα σου, ο οποίος έχει γίνει έξαλλος, που δεν μας είπες που πας."
Κατέληξε και χαμογέλασα.
"Και για να δεις τι νονά έχεις, θα του μιλήσω και εγώ!"
Ακούστηκε η φωνή της Ρόζας, που ερχόταν προς το μέρος μας.
Η αλήθεια είναι πως δεν με ενδιαφέρει και πολύ. Δεν πρόκειται να μου φωνάξει. Το μόνο που θα κάνει είναι να αρχίσει την μουρμούρα. Βασικά άστω... Να του μιλήσετε! Δε θα αντέξω να τον έχω στο σπίτι να γκρινιάζει!
"Ευχαριστώ."
Απάντησα χαμογελώντας. Ένιωσα ένα μικρό χεράκι να με ακουμπάει στο πόδι. Γύρισα και είδα τον Αχιλλέα να είναι όρθιος και την Αμέλια να κάθετε κάτω απλώνοντας τα χεράκια της προς το μέρος μου. Έσκυψα και την σήκωσα ενώ την πήρα αγκαλιά. Ο μικρός όμως ζήλεψε και χωρίς να πει τίποτα έπεσε πάνω μου ρίχνοντας με στο έδαφος. Τον αγκάλιασα και εκείνον ενώ ένοιωσα την μικρή να πειράζει τα μαλλιά μου.
Ακόμα και τα μικρά ως αρκουδάκι με βλέπουν...
Κοίταξα τον Στέφανο που με κοιτούσε χαρούμενος. Τα πράσινα μάτια του γυάλιζαν ενώ τα μάγουλα του ήταν υγρά από τα δάκρυα. Ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλι του εμφάνιζε τα άσπρα δόντια του που έκανε αντίθεση με τα μαύρα ρούχα που φορούσε.
Οι γονείς του με κοιτούσαν ευγνώμων ενώ έχει πιάσε ο ένας το χέρι του άλλου.
Ο Αλεξάντερ με την Ρόζα είχαν κολλήσει τα μάτια τους πάνω μου ενώ στο βλέμμα τους φαινόταν πόσο περήφανοι είναι για εμένα.
Τα παιδιά με κοιτούσαν χαρούμενοι χωρίς να λείπει αυτό το χαμόγελο που είχαν και οι υπόλοιποι.
"Δεν θα την πειράξω!"
Ακούστηκε η φωνή του Μάνου. Γύρισα από την ίδια μεριά και τον είδα να πλησιάζει με αστυνομικούς γύρω του, που τον κρατούσαν. Ο μικρός έφυγε από πάνω μου ενώ η μικρή με έσφιξε περισσότερο. Σηκώθηκα και τον κοίταξα σοβαρή κρατώντας την Αμέλια στην αγκαλιά μου.
"Πως το ήξερες?"
Ρώτησε όταν έφτασε απέναντι μου.
"Ποιο?"
"Ότι ήταν μέσα στο ορφανοτροφείο! Ήρθες και μου είπες πως ξέρεις πως κάτω από το πάτωμα υπάρχει ένα δωμάτιο. Πώς το ήξερες?"
Ρώτησε με οργή.
"Εσύ μου το είπες! Εγώ απλά έκανα μια πρόβλεψη. Εσύ την επιβεβαίωσες!"
Απάντησα με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Εκείνος έκανε μια κίνηση να με πλησιάσει αλλά ένας αστυνομικός τον σταμάτησε σπρώχνοντας τον προς μια πόρτα.
"Αμέλια?"
Είπε η Άρια ενώ την έπαιρνε από τα χέρια μου.
"Εβίτα."
Ακούστηκε η φωνή του πατέρα μου και έπειτα ένα χέρι με άρπαξε από την ίδια μεριά βάζοντας με, μέσα στην αγκαλιά του. Πέρασε τα χέρια του γύρω μου και με έσφιξε όσο πιο πολύ μπορούσε. Χωρίς να το σκεφτώ ανταπέδωσα την αγκαλιά και τον ένοιωσα να με φιλάει στα μαλλιά.
"Είσαι καλά?"
Ρώτησε χωρίς να με αφήσει.
"Ναι!"
Απάντησα γελώντας. Με απομάκρυνε από εκείνον και πήγε να μιλήσει τεντώνοντας το δάχτυλο του αλλά η φωνή του Αλεξάντερ τον σταμάτησε.
"Γιώργο έρχεσαι στο γραφείο μου να σου πω κάτι?"
Γύρισε και τον κοίταξε. Έπειτα κοίταξε εμένα και ξεφύσιξε.
"Ναι."
Απάντησε και άρχισε να προχωράει προς το μέρος του. Όπως περπατούσαν ο Αλεξάντερ γύρισε και μου έκλεισε το δεξί του μάτι. Γέλασα πνιχτά και κοίταξα την Αμέλια.
"Εβίτα..."
Ακούστηκε η φωνή του Στέφανου. Γύρισα και τον είδα να στέκεται μπροστά μου ενώ έξυνε τον σβέρκο του.
"Σε ευχαριστώ."
Είπε και με κοίταξε στα μάτια. Χαμογέλασα και κοίταξα άλλη μια φορά τα μικρά.
"Μην το ξαναπείς. Σημασία έχει που είναι καλά."
"Αυτό που έκανες..."
Άρχισε να λέει αλλά σταμάτησε αφού δεν έβρισκε λέξεις.
"Δεν ξέρω τι να πω..."
Είπε και με μια κίνηση με πήρε αγκαλιά. Με έσφιξε πάνω του ενώ με αργές κινήσεις πέρασε τα χέρια του κάτω από το σακάκι χαϊδεύοντας την πλάτη μου. Έβαλε το κεφάλι του στον λαιμό μου και τον ένοιωσα να παίρνει μια βαθιά ανάσα μυρίζοντας το άρωμα μου. Έπειτα από λίγο τον άκουσα να μουρμουρίζει:
"Σε αγαπάω γαμώτο..."
Τι είπε?
Γεια σας!! Τι κάνετε??
Πριν λίγο είδα πως την ιστορία την ξεκίνησα 3 Ιουλίου. Πως κατάφερα να γράψω 34 κεφάλαια σε λιγότερο από μήνα, ένας θεός ξέρει.
Τέλος πάντων πάμε πίσω σε αυτό το κεφάλαιο...
Ωχχ τι ήταν αυτό που είπε ο Στέφανος?
Και βέβαια η Εβίτα το άκουσε... Όχι που θα της ξέφευγε!😂
Πως σας φάνηκε η αντίδραση του, όταν είδε τα αδελφάκια του μετά από τρία χρόνια?
Ο πατέρας της έτοιμος να αρχίσει το κήρυγμα😂
Μέχρι το επόμενο....
ΤΑ ΛΈΜΕ!!