~~ΕΒΙΤΑ POV~~
Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω γύρω. Είμαι στο σπίτι του 'πατέρα' μου. Ανακάθισα στο κρεβάτι και παρατηρούσα τον χώρο.
Τι κάνω εδώ? Δεν πέθανα?
Τις σκέψεις μου διέκοψαν τα βιαστικά βήματα που ακουγόντουσαν από τις σκάλες. Χωρίς να το σκεφτώ ξάπλωσα ξανά στο κρεβάτι παριστάνοντας την κοιμισμένη. Η πόρτα άνοιξε απότομα και τα βήματα σταμάτησαν.
"Εβίτα το ξέρουμε πως είσαι ξύπνια!"
Άκουσα την φωνή της Άριας αλλά δεν της έδωσα καμία σημασία.
Πως το ξέρεις ρε φωστήρα?
"Έλα ρε Εβίτα! Αφού σε είδαμε από τον κήπο να σηκώνεσαι!"
Ακούστηκε άλλη μια φωνή που απ,ότι κατάλαβα είναι του Άλεξ.
"Χέστηκα!"
Είπα χωρίς να κουνηθώ.
"Δεν θες να μας μας μιλήσεις?"
Είπε ο 'πατέρας' μου.
"Όχι!"
Είπα λίγο πιο δυνατά.
"Ρε Εβίτα μία εβδομάδα μας αποφεύγεις! Δεν βαρέθηκες?"
Ακούστηκε για άλλη μια φορά, η φωνή την Άριας.
"Καθόλου όμως!"
Απάντησα χωρίς να κάνω την παραμικρή κίνηση. Άκουσα κάποιους να ξεφισάνε και έπειτα η πόρτα έκλεισε. Μετά από λίγο σηκώθηκα από το κρεβάτι και πλησίασα την μπαλκονόπορτα. Στον κήπο εκτός τα παιδιά και τον 'πατέρα' μου καθόταν και μία γυναίκα αγκαλιά με κάποιον άλλο.
Κάτι μου θυμίζει αυτός...
Τον κοίταξα καλύτερα.
Όταν με είχε απαγάγει ο Μάρκος... Ο 'πατέρας' μου με εκείνον με έλυσαν! Δεν ήταν απλός σωματοφύλακας?
Ξαφνικά γύρισε το κεφάλι του προς το παράθυρο. Με κοίταξε και χαμογέλασε ενώ σκούντηξε λίγο την γυναίκα, που κρατούσε στην αγκαλιά του. Γύρισε να τον κοιτάξει και εκείνος της είπε κάτι. Αμέσως και εκείνη με κοίταξε και χαμογέλασε. Αμέσως απομακρύνθηκα από την πόρτα και πήγα προς το γραφείο. Παρατήρησα καλύτερα τις φωτογραφίες. Ήταν ο διευθυντής με μία γυναίκα και στην αγκαλιά της κρατούσε ένα μωρό. Σε μία άλλη φωτογραφία ήταν ένα άλλο ζευγάρι, που μοιάζει αρκετά με αυτούς που είναι κάτω. Και αυτοί έχουν αγκαλιά το ίδιο μωρό, ενώ σε άλλες είναι και τα δύο ζευγάρια, στην θάλασσα και έχουν στην μέση το μωρό, με τα κουβαδάκια του. Υπάρχουν πάρα πολλές φωτογραφίες.
Λες να είμαι εγώ?
"Εβίτα θέλω να σου μιλήσω!"
Ακούστηκε η φωνή της Άριας. Αμέσως γύρισα και την κοίταξα.
Πότε μπήκε χωρίς να το καταλάβω?
"Δεν θέλω εγώ,όμως!"
Είπα ψυχρά και με κοίταξε στεναχωρημένη.
"Ρε Εβίτα να σου μιλήσω θέλω! Με ακούς και μετά αν επιμένεις δεν θα σε ενοχλήσω ξανά!"
Είπε εμφανώς εκνευρισμένη με την στάση μου.
"Δεν θέλω να ακούσω κανένα σας! Μπορείτε να με αφήσετε ήσυχη?!"
Ανταπάντησα απότομα.
"Εσύ μπορείς να μην είσαι τόσο εγωίστρια?!"
Ρώτησε φωνάζοντας.
"Εγώ εγωίστρια?!"
Είπα χωρίς να το πιστεύω.
"Ναι Εβίτα! Εσύ! Εδώ και μια εβδομάδα προσπαθούμε να σου μιλήσουμε και εσύ κρύβεσαι! Δεν στεναχωριέσαι μόνο εσύ! Εκεί κάτω- είπε και έδειξε την μπαλκονόπορτα- είναι ο κύριος Γιώργος, ο κύριος Αλεξάντερ, η κυρία Ρόζα, ο Μάριος, ο Άλεξ και ο Στέφανος! Και πίστεψε με δεν είναι μαζί επειδή κάνουν καλή παρέα! Εδώ και μια εβδομάδα προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να σου μιλήσουμε και εσύ είσαι κλεισμένη στο σπίτι σου! Μία εβδομάδα δεν έχουμε πατήσει στο σχολείο προσπαθώντας να σου μιλήσουμε! Έχουμε να κοιμηθούμε κανονικά μία εβδομάδα και εσύ σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου! Δεν σου ζήτησα να ανοίξεις την πόρτα, αν δεν θέλεις! Αλλά ένα γαμημένο μήνυμα που να λέει 'Είμαι καλά' δεν μπορούσες να το στείλεις?! Που και άνθρωπο να είχαμε σκοτώσει θα μας άφηναν να εξηγήσουμε!"
Πλέον ούρλιαζε. Οι άλλοι στον κήπο πλέον κοιτούσαν την μπαλκονόπορτα προσπαθώντας να καταλάβουν τι συμβαίνει.
"ΣΟΥ ΠΈΡΑΣΕ ΑΠΌ ΤΟ ΜΥΑΛΌ ΠΩΣ ΘΈΛΩ ΝΑ ΜΕΊΝΩ ΜΌΝΗ ΜΟΥ!"
Φώναξα και την κοίταξα στα μάτια.
"Για πόσο καιρό θα κρύβεσαι ρε Εβίτα? Μία εβδομάδα είσαι κλεισμένη στο σπίτι και αντί να κάτσεις να σκεφτείς τι θα κάνεις, κατηγορείς τους άλλους! Εντάξει όλοι κάναμε λάθος! Αλλά να σου πω κάτι?! Τουλάχιστον εμείς μια εβδομάδα τώρα προσπαθούμε να το διορθώσουμε! Εβίτα το παραδέχομαι, κάναμε λάθη αλλά αυτή την στιγμή έχεις χάσει το δίκιο σου! Σταμάτα πια να κρύβεσαι και αποδέξου το!"
Είπε λίγο πιο σιγά.
"Νομίζεις πως είναι εύκολο, να αποδεχτώ κάτι τέτοιο?!"
Είπα χαμηλώνοντας τον τόνο της φωνής μου.
"Όχι! Αλλά ούτε και αδύνατον!"
Απάντησε και με κοίταξε στα μάτια. Αμέσως γύρισα το κεφάλι μου για να αποφύγω την συνάντηση με τα μάτια της. Εκείνη ξεφίσιξε απογοητευμένη.
"Και ξέρεις πιο είναι το χειρότερο? Δεν κρύβεσαι μόνο από τα γεγονότα... Αλλά και από τον εαυτό σου."
Είπε εμφανώς απογοητευμένη και περπάτησε προς την πόρτα. Την άνοιξε και λίγο πριν βγει με κοίταξε πάλι.
"Θα πω στα αγόρια να φύγουμε... Ελπίζω να κάνεις το σωστό..."
Είπε και βγήκε έξω. Κοίταξα άλλη μια φορά της φωτογραφίες. Παρατήρησα πως μία κορνίζα έγραφε με κεφαλαία μωβ γράμματα 'ΕΒΊΤΑ' και για φωτογραφία είχε ένα μωρό που είναι ολόιδιο με αυτό στις άλλες φωτογραφίες. Χαμογέλασα και πήγα στην μπαλκονόπορτα. Τα αγόρια χαιρετούσαν τους άλλους με ένα ψεύτικο χαμόγελο. Αφού έφυγαν γύρισα στο κρεβάτι.
Τι εννοούσε? Ποιο είναι το σωστό? Να πάω να του μιλήσω? Θα με βρίσει και θα έχει και δίκιο. Μία εβδομάδα προσπαθεί να με πλησιάσει και τον διώχνω. Απορώ γιατί με έσωσε... Στην θέση του θα με άφηνα να πνιγώ... Μην σου πω πως θα καθόμουν σε μια μεριά με πατατάκια και θα απολάμβανα το θέαμα. Και τώρα να πάω να του πω να μιλήσουμε?
Αλλά από την άλλη για να έχει τόση υπομονή μαζί μου σημαίνει πως στα αλήθεια με θέλει. Το ελπίζω τουλάχιστον... Θα πάω και ότι γίνει!
Σηκώθηκα και περπάτησα στην πόρτα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και άνοιξα την πόρτα. Περπάτησα τον διάδρομο και λίγο πριν τις σκάλες παρατήρησα ένα δωμάτιο. Η πόρτα είναι ανοιχτή. Μέσα έχει ένα διπλό κρεβάτι και δίπλα του έχει μία κούνια μωρού ενώ παντού στο δωμάτιο υπήρχαν κοριτσίστικα παιχνίδια και ρούχα μωρού. Χωρίς να δώσω σημασία περπάτησα και άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες. Μία συρόμενη πόρτα είναι ανοιχτεί και ακουγόντουσαν διάφορες συζητήσεις. Άρχισα να την πλησιάζω και έπειτα βγήκα στον κήπο. Τους είδα να κάθονται στο τραπέζι συζητώντας με καθόλου όρεξη. Το ζευγάρι με είδε πρώτο και κοκάλωσαν. Σταμάτησαν να μιλάνε και με κοιτούσαν σαν να μην πιστεύουν ότι βγήκα έξω.
"Τι πάθατε?"
Ρώτησε ο 'πατέρας' μου και γύρισε να δει που κοιτάνε. Όταν με είδε και εκείνος γούρλωσε τα μάτια του.
"Εβίτα?"
Ψέλλισε χωρίς να κουνηθεί.
"Ήθελα να σου πω αν θέλεις να μιλήσουμε αλλά δεν μπορείς... Οπότε κάποια άλλη φορά."
Είπα και γύρισα την πλάτη μου καθώς άρχισα να περπατάω προς τα μέσα.
"Εβίτα!"
Με διέκοψε η φωνή του. Χωρίς να χάσω χρόνο γύρισα και τον κοίταξα.
"Το εννοείς?"
Ρώτησε έκπληκτος.
"Ποιο?"
Ρώτησα αμέσως.
"Πως θες να μιλήσουμε."
Είπε και με κοίταξε με αγωνία.
"Ναι..."
Απάντησα σιγά. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλι του και αμέσως σηκώθηκε. Χωρίς να πει τίποτα στους άλλους ήρθε προς το μέρος μου αγκαλιάζοντας μες. Ανταπέδωσα την αγκαλιά και εκείνος με έσφιξε περισσότερο πάνω του.
"Έλα!"
Είπε ανυπόμονος αφού σπάσαμε την αγκαλιά ενώ έδειξε μέσα στο σπίτι.
"Οι.."
Πήγα να πω αλλά με διέκοψε.
"Μπορούν να περιμένουν!"
Είπε δείχνοντας μέσα. Χαμογέλασα καθώς έμπαινα. Με ακολούθησε και έκατσε στον καναπέ.
"Λοιπόν?"
Ρώτησε ανυπόμονος.
Ήρθε η ώρα να βγω από την κρυψώνα μου...
Γεια σας! Τι κάνετε?
Σας άρεσε το κεφάλαιο?
Πως σας φάνηκε η αντίδραση της Άριας?
Ήταν λογική ή όχι?
Μέχρι το επόμενο...
ΤΑ ΛΈΜΕ!!