Hij lag daar nu al 30 seconden roerloos op de grond zonder adem te halen. Dood? Dood! Dat kan toch niet, ik heb gezworen dat ik nooit iemand zou vermoorden. Hij kan toch niet echt dood zijn? Ik wil niet dat hij dood gaat, als broer was hij nog zo tof. Dan opeens staat de kamer in brand, ik zie van waar dat het komt, het komt uit zijn ogen, die spuiten vuur, ik moet naar adem happen. Stomme astma!
Waar ben ik, vraag ik aan een man/jongen die er uit ziet als een dokter. In het ziekenhuis, antwoord hij met een stem die ik herken. Ik probeer na te denken wat er allemaal is gebeurt en dan komt het weer langzaam terug, mijn broer als vampier, zijn ogen die vuurschieten, ik die dacht dat ik hem had vermoord terwijl hij mij wou vermoorden. Dacht ik dat nu echt, dacht ik nu echt dat mijn broer mij wou vermoorden, zoiets zou Dave toch nooit doen?!
Ik voel dat ik weer een astma aanval ga krijgen en probeer rustig te blijven, ik besef nu pas wie die man/jongen was die zei dat ik in het ziekenhuis ben, dat zei mijn broer...