En kreeg een keihard stomp met de achterkant van het pistool, in mijn ribben. Ik voelde het bloed omhoog komen, langs mijn keel. Maar slikte het weer door. Door de tranen was mijn zicht wazig, maar net niet wazig genoeg om te zien, dat Dave en Steven echt heel boos waren. "nog niet genoeg geleden" zei Steven op een boze en gemene toon. Dave pakte een scalpel en opeens voelde ik een scherpe pijn, en bloed druppelen langs mijn voeten. Ik probeerde mijn voeten te bewegen, maar ik voelde niks in mijn voeten, alsof ik slaapvoeten had. Ik probeerde niet te laten zien hoeveel pijn het deed, maar dat ik op mijn onderlip beet zei al genoeg. Dave kwam naar me toe gelopen, en veegde mijn tranen weg. "geloof me dit is nog lang niet over, je zult gaan wensen dat je dood was." hoorde ik hem met een gemene stem zeggen. Ik wou erop reageren, maar besefte dat ik dat niet kon. In mijn hoofd zei ik hardop "geloof me dat wil ik al heel lang". Door een klein raampje zag ik dat het nacht was geworden, mijn handen werden strakker vastgebonden en ik kreeg een doek in mijn mond. Dave en Steven liepen weg en deden de deur met een keiharde klap dicht en op slot. Weer begon het te regenen maar dit keer was het anders, het was geen warm zachtjes tikkende regen maar kille en harde regen. Langzaam huilde ik mezelf in slaap.
Dag 11
Heen en weer geschud wordt ik wakker, en realiseer me dat ik in een auto zit. Mijn handen zitten vast met handboeien, en de ramen zijn geblindeerd, langzaam kom ik overeind zover ik kan tenminste. Voor me zit een zwart scherm en achter me zijn de ramen ook geblindeerd, met een shock staan we stil. Met mijn hart in mijn keel wacht ik af wat er gaat gebeuren, langzaam voel ik het bloed van mijn polsen druipen. De autodeur wordt snel open gedaan en Steven komt naast me zitten, veel kan ik van buiten niet zien, want de autodeur wordt ook net zo snel weer dicht gedaan. "hey Step dorst?" Steven houdt een blikje cola voor mijn neus, en grijnst gemeen naar me. Hij zet het blikje cola in een bekerhouder en doet mijn handboeien af, zodra mijn handboeien af zijn wordt de auto op kinderslot gedaan. En begint de auto weer te rijden. Nog voordat ik me goed kan omdraaien voel ik een scalpel tegen mijn wang aan. Langzaam haalt steven de scalpel naar beneden, en voel ik hoe een flinke druppel bloed naar beneden druppelt. Steven drukt me stevig tegen zich aan en geeft me het blikje cola, gelijk wanneer ik mijn eerste slok neem lopen de tranen in mijn ogen, en vult mijn mond zich met cola en bloed. "wat is er Step prikt het?" hoor ik Steven zeggen, en duwt het blikje omhoog in mijn mond en houdt mijn handen strak vast achter mijn rug. Het bloedt loopt langzaam uit mijn mond en het hoesten maakt het er niet beter op. Steven houdt me weer tegen zich aan, en ik voel hoe hij zijn warme hand onder mijn shirt op mijn heup legt. Met een shock stoppen we, en omdat hij nog vroeg is, is het nog donker. Steven houdt een pistool tegen mijn ribben aan "als je schreeuwt of probeert weg te rennen, heb je een gat in je ribben begrepen?". Ik knik en stap uit de auto, Dave doet een deken over me heen en brengt me naar binnen. Het is een groot penthouse met 3 grote ramen en daarbij een terrasje en een donkerblauw zwembad, erg aangenaam zou je zeggen maar onder die verdieping was een grote moderne witte kelder, met een groot operatie bed en "dokters spullen". Het was erg koud en kil, Dave probeerde om naar de operatie tafel met me te lopen, maar ik verzette geen stap. Als een kind dat haar eerste stapjes zette en vastgehouden werd bij haar handjes, ging ik vooruit heel langzaam en schokkerig. Tegenstribbelend en bang tilde Dave me op de tafel. "ssst ss sst kom op Stephanie even meewerken" zei Dave, Steven deed een soorte met riem om mijn voeten heen en Dave zo'n riem om mijn handen. Daar lag ik dan alweer, vastgebonden en gemarteld door 2 vampiers waarvan ik dacht dat 1 daarvan mijn beste vriend was. Hopeloos en moedeloos keek ik voor me uit, "niemand aan wie je je nu nog kan hechten step" kwam er met een sadistische klank uit Dave's mond. Hatend keek ik hem aan, proberend niet te laten zien dat ik broken was aan de binnenkant, Maar mijn ogen wendde al snel op Steven die naald en draad in zijn handen had. Dave stopte een doek in mijn mond, en hield mijn hoofd stil, terwijl Steven de diepe snee in mijn wang hechtte, huilend en snikkend van de pijn wachtte ik totdat het klaar was. "you own us something, voor het weglopen" zei Steven met een geïrriteerde stem. Dave haalde zijn aansteker weer te voorschijn, en brandde een duister Wicca teken onder mijn pols, mijn ogen liepen vol van de tranen waardoor ik alles wazig zag. Ik schreeuwde het laatste beetje kracht eruit, en zag wazig hoe de witte doek, rood begon te worden. Dave deed de nu rode doek uit mijn mond, en gaf de aansteker door aan Steven. Die een mes begon te verhitten, hoofdschuddend en met tranende ogen begon ik te smeken, zonder te vragen drukte hij met het verhitte mes tegen mijn lippen aan, tot dat ik mijn mond open deed. Wat niet lang duurde, mijn nagels stonden nu officieel in mijn hand gedrukt. Dave en Steven keken elkaar grijnzend aan en daarna naar mij, "wil je weg?" vroeg Dave, verachtend keek ik hem aan maar ook met onbegrip, ik wist dat er iets was iets waardoor ik niet weg kon en weer pijn ging lijden. "en? We wachten" met een vragend en aarzelend blik knikte ik ja. Dave en Steven maakte me los, langzaam kwam ik omhoog en sprong ik met een hupje van de operatie tafel af. Dave gaf me een pistool in mijn hand, en richtte het op zichzelf "doe het dan, ik weet dat je me dood wilt". Waarbij de meeste mensen niet snel genoeg de trigger overhaalde, deed ik dat niet hoe graag ik het ook wilde, ik kon het niet. Steven en Dave keken afwachtend aan "nou, waar wacht je op". Trillend hield ik het pistool op hem gericht. "Ik kan het niet" net zoals de jongens die verbaasd waren was ik zelf ook verbaasd, niet om het feit dat ik Dave niet neer kon schieten, maar om het feit dat ik met een zachte schorre stem wat zei.
Steven begon te lachen "wauw, komt er toch nog wat zinnigs uit je mond.", de tranen liepen over mijn wangen en het pistool was nu gericht op de grond. Na bijna 2 weken lang mezelf weten staande te houden, pijn hebben te geleden fysiek en mentaal, klapte ik volledig in op de grond. Mijn gehoor werd dof en mijn zicht wazig, het enige wat ik voelde waren handen die me insloten en me warm hielden. Langzaam nam de dofheid af "je bent sterk step, erg sterk. Waarom voeg je je niet bij ons?" mijn ogen die eerst wazig waren werden nu zwart. Voor het eerst sinds dagen voelde ik me weer veilig en warm bij Dave.
