Chapter 47: His Beanie Girl (Final Chapter)
[PAUL TREVOR'S POV]
Imbes na matulala sa usual na kisame ng kwarto ko, hindi ko inaasahan ang pagmulat ng mga mata ko, para lang makita ang isang nakakasilaw na ilaw, na parang napansin kong... hindi pangkaraniwan.
Ramdam ko ang panghihina, pero pinilit kong lumingon sa paligid-ligid, at doon nakita kung gaano kaputi yung kwarto, na konti lang ang lamang gamit. Pero and nakapukaw ng atensyon ko, ay ang isang dextrose na nasa kanan ng higaan ko– wait...
I-I'm in a hospital??
Kahit papaano'y hindi ko na nga maramdaman ang tindi ng sakit ng ulo ko. Siguro nga para akong baliw ng makita agad ang anti-depressant pills sa drawer ko. Siguro nga baliw ako para inumin lahat ng laman noon, at walang inisip kung hindi, and kadiliman na sumakop na sa mga mata ko.
Hinintay ko ang ilang segundo, para maramdaman ang pagkawala ng hininga ko.
Maramdaman ang hilo sa aking mga mata.
Maramdaman ang matinding panghihina ng katawan.
Maramdaman ang mga huling luha na babagsak mula sa mga mata ko.
Maramdaman ang matinding kirot sa ulo ko.
Maramdamang mawala na sa mundong ito.
Pero... nang marinig ang kanyang tinig, bakit parang gusto kong bawiin lahat ng mga iniisip ko? Bakit ganoon? Bakit nakaramdam ako ng inis sa sarili ko, at parang binalewala ko ang lahat-lahat ng sakripisyo ng mga taong ang nais lang ay mapabuti ako?
I couldn't explain the details of what I experienced the whole time I was at my room. It's too depressing to discuss.
Ngayong nasa iba akong kwarto, ay para bang nawala ng saglit ang mga bumabagabag sa isip ko. It's like... I had that peace of mind again. Gagalawin ko na sana ang mga kamay ko, nang maramdaman ko ang mga isa sa mga iyon ay nakasalikop sa isa pang kamay... sa kamay ni Exellor. Kusa akong napangiti ng makita ang ulo niyang katabi ko lang pala, na nakatulog na. Naka-side ang ulo niya, at nakita ko nanaman ang kanyang mukha... imbes na mairita ako dahil wala paring emosyon ang mukha niya sa pagtulog, ay mas lumapad pa ang ngiti ko sa aking mga labi.
“E-Exellor...” pagtawag ko sa kanya, bahagyang napaos pa dahil sa natuyong lalamunan ko.
Gumalaw ang ulo niya ng kaunti, at dahan-dahang bumukas ang mga mata. Nang saktong magtama ang mga mata namin, bigla siyang napatayo sa inuupuan niya't gulat na gulat.
Magsasalita pa sana ako, nang bigla niya akong yakapin. Yakapin ng pagkahigpit-higpit. Para muli akong nabuhayan. Nakaramdam ako ng bagong enerhiya mula sa yakap niya. Humiwalay siya sa pagkakayakap, at tiningnan ako ng parang hinahanap kung may masakit pa ba sa'kin.
Handa akong kalimutan ang sakit, basta makita kita.
“Y-You're a-awake?”
“Of course. Bukas ang mga mata ko. Nako, nawawala yata yung pagiging pilosopo mo ngayon?” I tried to pull a joke, kahit na parang bibigay na ako sa harapan niya dahil gusto nang bumagsak ng mga luha ko. Dahil sa hindi maipaliwanag na saya.
“I-I'm j-just... I-I... ” napaiwas siya ng tingin. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako sa nagiging reaksyon niya.
Bigla ko siyang sinuggaban ng halik. Nanigas pa siya dahil sa pagkabigla, pero hinalikan niya ako pabalik. Hindi ko alam kung saan ko ba ipopokus and sarili ko. Sa saya bang bigla kong naramdaman, o sa tamis ng halik niya. Parang gusto ko malimutan lahat ng sakit at lungkot, dahil sa mga oras na gusto ko nang maglaho, ay dumating siya. Dinig ko pa ang nag-aalalang boses niya ng ramdam ko na ang panlalamig ng katawan ko, na siguro'y epekto ng gamot. She called my name, as if to wake me up from a nightmare.
Kusa akong humiwalay sa halik at niyakap naman siya. Binigyan niya ako ng rason para ipagpatuloy ang buhay ko. Para niyang pinatunayan na may mga taong nandyan pa para sa'kin. Hindi lang siya, pati pa ang mga kaibigan ko. Mga totoong kaibigan ko.
Nang malaman nila ang kundisyon ko, I know they all visited me. Lahat sila nagbahagi ng mga salitang makakapagkalma sa'kin, especially Kylie. Sarkastiko si Kylie, pero concern siya sa mga kaibigan niya. Pinatunayan nila sa'kin na importante rin ako sa kanila. They were real people.
“TREVOR!” biglang bulalas ni Tito Fred, na ngayon ko lang napansin na nasa sofa. Nabalikwas siya ng tayo at agad akong niyakap, matapos bawiin ni Exellor ang yakap ko.
“A-Anong oras na?”
“3:20 AM. Midnight.” sagot agad ni Exellor.
Madaling araw na?!
“It's good that you woke up so soon. Ibig sabihin hindi ganoon kalala ang naging epekto ng droga sa'yo...” sabi pa ni Tito Fred na bumalik sa sofa.
“K-Kailan p-po a-ako makakalabas?”
“Depends. Hihintayin natin ang magiging anunsyo ng doktor tungkol sa kondisyon ng katawan mo.”
Natuon muli ang pansin ko kay Exellor, na ngayo'y nakatingin nanaman sa kawalan. Noon na-we-weirduhan pa ako kung bakit niya yun laging ginagawa... iyon pala, sa dami ng kailangan niyang isipin, she had to be lost in her own mind. Nakaupo na muli siya sa monobloc chair na malapit sa'kin.
Mahina kong kinalbit ang braso niya, at agad naman ito napatingin sa akin.
“Okay ka lang?”
It took a few seconds before she replied, “I should ask you that question. A-Are you okay?”
“Hmm... Y-Yeah. Parang pagkagising ko, nawala yung bigat na nasa loob ko. E-Eh ikaw?”
“... I-I want to talk to you... but I don't know how. It's just... your mind's very tired of thinking, I'm assuming.”
Bagama't hindi ko naintindihan ang nais niyang sabihin, lalo lang nadagdagan ang kuryosidad ko sa gusto man niyang pag-usapan namin. Hindi tulad ng dati, mas mahahalata mo ang katahimikan niya dahil sa pag-iisip. Parang tahimik siya dahil pwersahan siyang pinapatahimik at hindi yung usual niyang siya mismo ang hahanap sa katahimikan.
Something's really bothering her.
“Umm... E-Exellor?”
“Hmm?”
“Punta tayo ng hospital garden. Gusto mo doon tayo mag-usap. Kaya ko naman maglakad, hindi nama ako napilay.” mahinang aya ko, at dahan-dahan siyang tumango. Nilingon ko si Tito Fred na busy sa kanonood ng tv. “Pwede po bang lumabas muna kami'ng saglit?”
“Saan?”
“Diyan lang po sa garden ng hospital.”
Tumango lang ito, at nginitian kaming dalawa. Hindi naman umangal si Exellor at agad akong inalalayan sa pagtayo. Siya na mismo ang tumulong sa akin na mag-guyod ng mismong dextrose. Tahimik naming tinahak ang daan tungo sa garden ng ospital na nasa first floor. Hindi naman exactly garden iyon, pero parang orchard and mismong room kung titingnan dahil sa sapak na ornamental plants na nandoon. Dati na kasi akong na-confine sa ospital na 'to at nabisita ko na rin ito dati.
Umupo kami sa isa sa mga benches na nakapabilog sa iisang puno na nasa gitna ng room. Hindi ko matandaan kung ano mang pangalan ng puno, pero masasabi kong matagal na ito doon, dahil sa mayabong ito, at matingkad ang kulay ng mismong puno.
Narinig kong bumuntong-hininga si Exellor. Nang lumingon ako sa kanya, ay lumingon rin siya sa'kin. Binigyan ko siya ng maliit na ngiti, at ganoon rin ang ginawa niya, ngunit hindi iyon umabot sa kanyang tenga.
Gusto ko tuloy malaman kung anong mga naiisip niya... matapos ang mga nangyari. Sa akin man, ay hindi maaalis ang bigat ng pakiramdam, pero mas iniisip ko si Exellor. Nakita ko ang pagtulo ng mga luha niya ng makitang nakahandusay na si Don Kael sa sahig, na walang buhay. Nasaktan ako ng lubos ng magsimula na siyang humagulgol, na parang nakaluhod, sa harap ni Don Kael.
Hindi ko inaasahan na mawawala siya. Napakabait na tao ni Don Kael, and god knows how much Exellor cares for him. Kita ko iyon, kahit na hindi sobrang expressive si Exellor.
“I need to tell you something important, but I don't know how will I start...”
Bigla siyang nagsalita, kaya nabalik naman ako sa katotohanan. Titig na titig siya sa mga mata ko. Ngayon ko lang nakita sa kanya ang ganoong emosyon. May halong pagka-seryoso, at lungkot.
Bakit kaya??
“Sana maintindihan mo ang magiging desisyon ko.”
Nakaramdam ako ng matinding kaba sa mga sumunod niyang sinabi. Pinisil-pisil ko ang kamay niyang hawak ko. Pinilit niyang ngumiti, pero hindi niya kinaya, at napapikit.
“Iitindihin ko, then.”
Matagal, bago niya napagdesisyunang magsalita muli...
“I'm going to the States.”
What? She's going away?
“Wait? Bakit ka pupunta ng States?” hindi ko maitago ang bahid ng lungkot sa tono ko.
“Rayanne decided that Rhianne, her and me should go to the States and live there for our safety. We'll live there for less than 2 years. I agreed, c-'cause I needed to find myself again.”
Para bang may tumarak sa puso ko ng sabihin niya ang mga huling salita niya.
“But the thought of leaving you here? It makes me weak and confused. But I can't lie to myself that I'm so broken, from skin to soul. You're the only part of me that I can never consider as something broken. You're a piece of me that I rely on, because you're smiles were the way to alleviate my pain, your presence became a reason why I felt I needed my own existence.”
Tumulo ang kanyang luha, at napaiwas ng tingin sa'kin. Dahan-dahan kong hinawakan ang mukha niya para punasan ang mga luha pa niyang tumutulo.
“Maiiwan kita dito, pero babalikan kita.”
“P-Pano kung wala ka nang.. babalikan?”
“Then, I'll find my way back to you. Even if that destiny thing doesn't want to.”
Sh*t. I instantly hear the rapid heartbeats from my chest.
“Naniniwala ka pa rin ba sa destiny?”
“Sometimes.” she smiled. “But destiny is from the outcomes of your decisions. Destiny isn't making you, you're making destiny.”
Hindi ko mahanap ang mga salitang pwede kong sabihin sa kanya. Hindi ko rin alam ang mararamdaman. Masaya ako na kinakabahan na nalulungkot. Ewan.
Pero nalaman ko ang sinseridad sa mga sinabi niya. Hindi ko maitatangging nagsimula si Exellor sa pag-iisa. Hanggang ngayon pa rin naman, pero hindi na ganoon kalala dahil nasamamahan na siya ng mga kaibigan ko't mga sarili rin niyang kaibigan. Hindi ko lang maintindihan kung bakit kailangan pa niyang mag-isa... pero dahil siya si Exellor, I would never know what runs inside her head. All I know is, I trust her. And she trusts me already.
“Sige. Ayos lang na pumunta ka sa States. I just hope that... after that, everything will be okay. No more pain, just the two of us...” I smiled.
She smiled back, and this time, it's her genuine one.
Gulat ako ng bigla siyang tumayo, at nag-aya ng kamay. “Let's dance for this night.”
“Hmm... E diba dapat ako yung mag-aaya sa'yo?”
“Go ahead.” she smirked. NABIGLA AKO SA BIGLAAN NIYANG PAG-NGISI! THAT'S THE FIRST TIME SHE DID THAT!! Damn! Ang bilis ng pagtibok!
Tumayo ako sa kinauupuan ko't nag-aya ng kamay. “Let's dance, beanie girl?”
She chuckled, and held my hand. Talagang napaghandaan niya't may naka-setup na siyang phone at earphones! Natawa ako sa nakita.
Nang isulot na niya sa kabila kong tenga ang isang earphone, rinig ko ang pagtugtog ng Upside Down, ng Two Minds Crack. Oo nga pala, hilig niya rin ang mga lumang kanta.
~I've been spending some time, thinking I'd be alright, don't know if I could really make it tonight, lie awake in the dark, come down then I start, thinking about you, is almost breaking my heart~
Mabagal lang ang naging pagsayaw namin (to the fact that I have a dextrose). Her eyes were twinkling as I looked upon it. Ngayon nababasa ko na kung anong naramdaman niya. Her eyes are so sure. There was no doubts. Lalo tuloy akong nangiti.
Kahit pa hindi siya nakadress, kahit nakikita ko ang mahabang peklat niya sa ulo, wala akong pakealam. Sa mga mata ko, kahit anong anggulong tingnan ko siya, maganda siya para sa'kin.
~You're turning me on, you turn me around, you turn my whole world upside down... You're turning me on, you turn me around, you turn my whole world upside down...~
Naalala ko bigla ang mga unang araw na kinailagan naming sumayaw dalawa para sa Foundation Day ball. Naalala ko ang mga mata niya tuwing sumasayaw kami sa practice. Hindi iyon nakatingin sa kalangitan, sa damuhan, kung hindi sa mata ko lang. At kahit ano pang pag-iwas ng tingin ko noon sa kanya, hindi ko magawa, kasi kahit ako, parang na-hyponotize sa pagtitig sa kanya.
~Well I just wanted to say that I need you today, tell me it's all gonna work out alright, I don't know where should I start, but with all my heart, baby let me be your lover tonight...~
Hinayaan ko siyang ihilig ang ulo sa dibdib ko. Nagsitaasan ang mga balahibo sa buong katawan ko, pero hinayaan ko na siya. I liked the feeling as we danced. Nangiti siya sa sarili niya, kahit hindi na nakatingin sa akin.
~You know... you turn me upside down... you know... you turn me upside doown...~
Pero ganoon na lang ang biglaan niyang pagtayo, para siya mismo ang humalik sa labi ko. Her lips tasted different for me. It's like bland then it'll turn sweet. Hinahanap-hanap ko yung tamis, sa kabila ng pagiging bland. Parang ganoon. Nakaka-adik. Mas linapit ko pa siya sa'kin, and she didn't protest. She even wrapped her arms around my neck. Everything felt so surreal.
I couldn't imagine myself in this scenario. Hindi ko ni minsan, na-imagine, na makikipaghalikan ako sa taong mahal ko ng ganito ang sitwasyon naming dalawa. Well, we even did that in a hospital. I couldn't stop myself from laughing inside my head. Para akong nakikiliti na ewan.
***
Few days later...
[EXELLOR ONEIRO'S POV]
“EXELLOR ONEIROOO COLLIAAAS! WAAAAIT!”
I stopped from my tracks when I heard that heart-stopping yell. I turn around to see a very sweaty Paul running towards me. I smiled as he stopped, a few inches from me.
“Kahit kailan! Lagi kang pa-surprise! Hindi mo man lang sinabi ngayon ka na aalis!” he pouted.
I'm actually weirded out about his pouting. When he got out of the hospital, he did his best to get back up. And finally, he's making great progress. 'Cause I saw another smile from him.
“I don't know. Ask Rayanne about it. We changed schedules.”
“Hehe, 'wag na lang.” he scratched the back of his neck. “'Di pa tuloy kita naihatid.”
I touched his shoulder to assure that it's fine. “Paul, it's fine...”
He smiled, and heaved a big sigh, “I guess... hanggang dito na lang muna 'ko. Well, magkikita pa naman ulit tayo. Aasa ako diyan.”
“Of course.”
“Sana naman, destiny pa rin tayo hanggang huli!” he joked, and laughed. I laughed with him.
“We were never destined, Paul, we just decided. You caught my eye, and I caught your heart that I never knew. That feelings you have, fought for what you wanted: A girl, who came from a delirious dream. That's how I learned to finally open my own heart to your inevitable smiles.”
I saw how he was taken aback from that. He laughed to himself, and cupped my cheeks, plastering a childish smile. “Alam mo ba, lagi kong naiisip yung pangalan mo... tapos parang may na-realize ako... you were named Exellor Oneiro... because you were a beautiful dream. You weren't a sin, you are a blessing in disguise.”
And by that, I hugged him tightly. I'm gonna miss his smiles. His face. His reactions. In short– his entire existence.
“P-Paano pala kung... makahanap ka doon ng katulad ko?”
“I won't. 'Cause you're my only one. Promise me, Paul Trevor, that you’ll be the man that you wanted yourself to be. If you want to remember me, then remember this, you’re the only guy I'll ever love and I'll kiss in my entire life– expect that 'till eternity.”
“I promise.” he nodded, and gave me a quick peck on the lips. “Osige na, baka mahuli pa kayo sa flight niyo. I'll see you again, beanie girl.”
“Sure.” I went towards Rhianne who waited for me. She's smirking, seeing what happened earlier.
“Kala mo 'di ko alam na hinalikan ka ni Trev noong nasa Nueva Ecija tayo ah... noong nag-su-swimming tayo!” she teased, and gave me a light punch on my shoulder as we both pulled our luggages.
“And you thought I didn't know Jayvee kissed you when we were running for the color run last time...”
“Ikaw ah! Nag-aasar ka na!”
There's so many things in life that I never regret having or losing. It's because I accepted the truth of life. The past became memories, and the present became the coming destiny. It's true that I still wanted to leave 'cause I wanted to find myself. But... I know I still would't still find my own self 'till it's my judgement day. All I needed to do is, find the things that will make me feel complete.
Paul made me feel complete. I just wanted to be complete, even if he isn't on my side.
He's the reason why I'm here already. I never regretted the day I stared at him at Parisians. His eyes had this unknown emotion, that curiousity strucked me. The next thing I knew, he loves me already. And I love him for who he is. I admire him for being... him.
He gave me colors, I gave him truth.
He loves me, I love him back.
He's my shooting star...
And I am his beanie girl.
~~*~~
THE END.
a.n. // yas. Finally got to finish a book! This doesn't end here though. Keep an eye for the epilogue! Thanks!