Chapter 43: Miracle
[PAUL TREVOR'S POV]
Pagod ako ng pumasok ng bahay, dala ang iba pang mga bagahe ko galing biyahe. May malaking ngiti sa mga labi ko nang makita ko si Manang at agad akong tinulungan.
“Oh, musta po kayo?” kumusta ko naman sa kanya.
Pero imbes na ngumiti ito bumalik, ay pansin ko ang pag-ngiwi niya. “Ayos lang naman, kaso yung ama mo, masama yata ang timpla... Eh kanina lang, ay nagbasag ng mga plato't baso!”
Nagbasag ng... what?!
“Nasaan po ba siya?”
“Umalis lang kanina. Kung gusto mo kumain ay mayroon dyang tinola sa kaserola. Buti na lang at nakapagluto na ako bago pa siya nagdabog. Kinailangan ko pang maglinis ng sandamakmak na bubog.”
“Alam niyo naman po iyon. Salamat na lang po.”
Agad akong umakyat patungo sa kwarto para maligo't matulog na rin dahil napagod nga ako sa biyahe. Masasabi kong hindi man masyadong nagtagumpay sa plano kong pasayahin siya, pero natupad ang naiisip kong magiging ayos kami, bagama't hindi pa siya handa talagang magsabi ng kung ano pang nasa isipan niya.
Kinabukasan, ay agad na akong naghilamos at bumaba para kumain ng lunch. Nakahanda na ang mga pagkain, pero parang ako yung kailangang maghanda dahil makakasama ko nanaman si Papa.
Nang umupo nga ako, ay pansin ko na ang matalim niyang pagtitig sa akin. Pinilit ko na lang siyang hindi pansinin at kumain noon. God, everything felt like forever.
I chew, he chews, I drink water, he drinks too.
Parang bawat segundo sa'kin, ay nagiging taon dahil lang ang awkward ng eksena sa'ming dalawa!
Wala kang maririnig kung hindi ang kaluskos ng mga kubyertos namin sa plato, at ang mahinangn tunog ng TV sa living room. Nang hindi ako nakatiis, ay agad akong napatayo at pumunta ng living room. Nanood ako ng TV at kahit papaano'y nawala ang kaninang irita at hindi kumportableng damdamin sa kanya, pero ganoon na lang ang gulat ko ng magsalita siya mula sa likod ko.
“Hindi ka ba nakikinig sa mga sinasabi ko?!” mahina ngunit galit na tanong niya. Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa sofa't hinarap siya.
Parang nag-uusok na ang ilong niya sa galit! Pulang-pula ang mukha niya't lumalabas na ang mga ugat sa leeg niya!
Sobra talaga siyang galit... e saan?
“Eh wala naman kayong sinabi kanina...”
“A-Anong walang sinabi?! Are you out of your mind, Trevor?! Remember what I told you about that girl?”
Napabuntong hininga ako, “Kahit anong sabihin mo Dad, hindi ko siya–”
“Alam ko na nagsama kayo pagkatapos ng field trip ninyo!” singhal niya. Bahagya akong natigilan, as of why he knew I was there with her.
“Wala akong magagawa kung hindi ang ituloy ang aya ni Mr. Hemphrey na ipagkasal kayo ni Alyana!!”
WTF?! “Do you even know what you're saying Dad?! Kahit kailan hindi ako magpapakasal doon!”
“At idadahilan mo nanaman iyang malaking imahinasyon mo?! HA?!”
Malakas na dumapo ang isang kamao niya sa mukha ko, dahilan para mapaupo ako sa sahig. Naramdaman ko sa likuran ko ang coffee table at sumandal na nga ako doon. Para akong nabalian ng buto sa sakit ng tama niya sa mukha ko't ramdam ko ang hindi-masabing hapdi nito na parang kumalat pa sa buong mukha ko!
“P*ny*ta ka! Hinalikan mo pa siya!”
Mas nanlaki ang mga mata ko roon. P-Paano ba niya kami nakita?? Hindi kaya siya sumunod sa amin?? O kaya nagpa-hire nanaman siya ng tauhan para tingan ako?! Tsk! Bwisit! Damn it!
“Ikaw... Ikaw... Sumosobra ka na!” sigaw pa niya habang tumatayo ako, at iniinda ang sakit ng suntok niya sa panga ko.
“Eh bakit ba galit na galit ka sa kanya Dad?!” hindi ko na napigilan ang sarili ko, gulat siyang tumingin sa akin at hindi nakapagsalita!
Sigaw na ng sigaw, pero hindi niya ako binibigyan ng totong sagot kung bakit, bakit siya ganyang umasta sa kanya! Noong inakala niyang may gusto ako kay Rhianne, eh hindi naman siya ganyan ka-galit para magawang masuntok ako!
Besides... you just kissed her... pero wala siyang magagawa!
At kahit pagbaliktarin ko man ang lahat, makikita kong iba ang galit niya kay Exellor. As if he knows her...
Nanlaki ang mga mata ko nang mapaisip...
“K-Kilala m-mo ba siya, Dad?” tanong ko. Kahit mahina iyon ay nakita kong narinig niya iyon ng ilipat niya muli ang tingin mula sa sahig, papunta sa akin. Wala man siyang ipinapakitang emosyon sa mukha, pero ang tingin niya'y parang may sinasabi na hindi ko mawari kung ano.
“K-Kilala m-mo b-ba s-siya, D-Dad?!”
“...Hindi ko kilala si Exellor.”
Huh?
“... pero kilala ko si Jaizen.”
Agad na nanlaki ang mga mata ko... J-JAIZEN?! P-Parang narinig ko na iyon–
Earlier. There's still room for that. Goodnight... Jaizen...
Naalala ko ang mga sinabi ni Rhianne! Wait, paanong alam ni Rhianne?! LALO AKON NAGUGULUHAN!!
Biglang sumilay ng maliit na ngisi si Dad, “Looks like she isn't telling anything to you...”
Hindi ako nakasagot. Sumasakit ang ulo ko sa mga nalalaman ko!!
“Maghintay ka diyan...” sabi pa niya, at saglit na pumasok sa office niya. Maya-maya pa'y lumapit siya sa akin, na may dalang brown envelope.
“Kahit kailan, hindi ko nakilala ang babaeng iyon bilang si Exellor... kung hindi, si Jaizen Rayanne Carlos.”
So, her name's Jaizen?
“She... has no mercy. She's... bad.” mariin na bulong niya, titig na titig sa'kin, at halos mayupi na ang envelope na hawak niya dahil sa paghigpit ng kuyom niya rito.
Hinablot ko na mula sa kamay niya iyon, pero hindi parin maaalis sa kanya ang galit niya.
“Tingnan mo yung laman...” utos pa niya, na sinunod ko. Dahan-dahan kong hinila ang mga papel na nasa loob.
Lumabas ang mga naglalantarang pictures na medyo may kalumaan na. Iyon ay mga CCTV footages, dahil sa mga quality ng mismong picture, at may time and date pa sa bottom-right ng picture. May isang babae na nakatayo doon at nakatingin sa isang batang babae na nakahiga ngunit may hawak na baril na nakatutok doon sa mismong nakatayong babae. Kita ang mga nagkakalat na mga taong nakahiga rin tulad niya na mga... pulis?!
Napapikit ng mariin si Dad, at halos hindi masabi ang gusto niyAaaaaa sabihin, hanggang hindi ko inaasahan ang mga lumabas sa mga bibig niya...
“Nawala si Miracle sa'kin... Pinatay niya si Miracle... Pinatay niya ang nanay mo...”
Parang gumuho ang mundo ko. Parang nawala ako bigla sa wisyo.
Isa sa mga pinakaseryosong tao na nakilala ko si Dad, at hindi niya kailanman nahiligang makipagbiruan sa akin o kahit kanino.
Kaya ganoon na lang ang biglang paghihina ko. Alam kong pinatay si Mama, pero hindi ko alam, na mismong siya, ang gagawa noon.
Kahit na bata pa ako, alala ko kung gaano mas napapasaya ni Mama ang mga araw ko noong bata ako. Oo, naaalala ko pa ang mukha niya. Dahil hindi naman ako ganoon pa kaliit noong mga oras na naakasama ko siya.
Kaya alam kong nang mawala siya sa amin, my life came down to sht.
Agad kong pinunasan ang takas na luha sa mga mata ko't walang anu-ano'y lumabas, dala ang envelope na iyon.
“Serr, saan kayo pupunta?! Serr Trevor!” rinig ko pang tawag ni Manang, pero agad ko iyong pinaharurot papunta sa fields.
I just need you to tell me, please Exellor.
Nanginginig ang mga kamay ko habang nakasakay sa motor, at nanlalamig na ito habang papalapit na nga ako sa fences. Mas binilisan ko pa ang takbo, at mabilis na umiwas sa mga dumaraang sasakyan sa harap ko. Walang ibang nanaig sa sistema ko kung hindi sakit sa nalamang katotohanan.
Marami pa mang tanong sa utak ko, pero hindi ko na muna inabala ang sarili ko dahil ang sakit sakit na ng utak ko! Bakit ba ganito kagulo ang sitwasyon?!
Naiinis ako dahil parang wala akong nalaman bagama't ako rin itong naghahanap ng mga sagot sa tanong ko! Para akong ipinagkait sa katotohanan! Ang sakit sakit! Para akong iiyak na hindi! Namamanhid ako pero nakakaramdam rin! Masakit na hindi! Ang sakit... sakit.
“KUYA, TABI PO!”
Nagising ang diwa ko nang makitang mabilis na humarurot ang motor ko tungo sa bike na kaharap ko. Agad akong kumanan at iniwas ang motor ko roon, dahilan para marinig ko ang malakas na gasgas ng mga gulong nito at sa hindi inaasahan, sa biglaang pag-break ko'y sumemplang ako!
Mabilis akong nakahawak sa ulo ko, nang maramdaman ang pagbagsak ng likod ko sa lupa, kasabay ang paggulong-gulong ko.
“A-Araaay...” usal ko ng maka-recover. Mabilis akong lumingon sa motor kong nakatayo pa rin naman. Nang sinubukan ko nang tumayo, ay napaupo ulit ako dahil sa biglaang hapdi na naramdaman ko sa kanang legs ko!
Agad ko tiningnan iyon at nakitang may mahabang hiwa ng sugat doon na dumudugo!
Bakit pa 'ko nasugat! Fck?! Mas lalo lang akong nasasaktan, from the inside and outside!!!
Napahilamos ako ng mukha at hindi nalaman ang gagawin! Pinilit kong tumayo kahit naramdaman ko ang pag-akay ng kaninang lalaking may ari ng bike na iniwasan ko kanina.
“Ayos lang po ba kayo?”
Aaminin ko't wala siyang kasalanan sa nangyari pero parang nakaramdam pa ako ng inis ng makita ko ang mukha niya na gulat na gulat sa akin.
“Ayos lang ako?! DIDN'T YOU SEE MY F*CKING LEG??!!” singhal ko sa kanya.
“P-Pasensiya n-na p-po!”
Kusa kong inalis ang pagkaka-akay niya ng kamay niya sa'kin, at at sumakay ako sa motor ko't pinaharurot ulit iyon. Nag-dahan dahan ako dahil sa pabugso-bugsong kirot na nararamdaman ko sa leg ko na hindi ko rin ngayon masyadong magalaw.
Sa paglalakad ko tungo sa kanya, hindi makakailang nanginginig ang buong katawan ko. Siguro, dahil sa sakit at kabang nararamdaman ko.
Kita ko na ang kulay kahel na kalangitan, na lumalaki sa paligid ng mga mata ko habang dahan-dahan akong naglakad. Bawat yapak ay mabigat, nagbibigay sakit...
Nang unti-unti ko nang maaninag ang babaeng nakaupo sa damuhan, ay ramdam ko agad ang pag-iinit ng mga mata ko.
Bakit ikaw pa? Sa lahat ng taong nakilala ko? Bakit... bakit ikaw? Ayokong maniwala kasi... naniniwala ako sa'yo. Naniniwala ka rin sa akin... Bakit ganito pa ang gusto ng mundo sa'tin?
Unting-unting siyang nagkaroon ng kulay sa aking mga mata. Mula sa kanyang itim na buhok, na nililipad ng hangin, sa mapuputi niyang balat, hanggang sa suot niyang damit. Hindi ko na alam kung paano ko kinaya na tumigil sa paglalakad at agaran ang pagtayo niya. She turned around, meeting my eyes.
Para nanaman akong nakulong sa mata niya... na kumikislap kahit sa umaga. Gusto ko man mangiti, pero wala akong lakas ngayon. Lumunok ako bago humugot ng hininga para makapagsalita.
“S-Sabihin m-mo s-sa'kin ang t-totoo.”
Iniabot ko sa kanya ang envelope, at kinuha niya iyon. Nang makita niya ang laman, nanlaki ang mga mata niya at ibinalik ang tingin sa mga mata kong bibigay na.
“S-Sabi–h-hin m-o s-sa a-akin n-na h-hindi k-ka m-mamamatay t-tao, E-Exellor.” halos mapiyok kong sabi sa kanya.
Inilabas niya ang isang picture na nagpapakita ng footage sa CCTV. Bahagya siyang ngumiti, na halatang pilit, at baligtad sa sayang ramdam ng isang normal na tao.
“Would you believe it with a single picture?” sabi pa niya, habang pinagmamasdan ang imaheng iyon na parang mapa ng buong mundo.
“Pictures...” hindi ko napigilan ang sarili ko.
“Still...” she whispered nonchalantly.
“Sinabi lahat sa akin ni Dad.”
Doon muli niya ibinalik ang tingin sa akin, at bakas sa mukha niya ang pait na naramdaman. Hindi ko tuloy siya maintindihan.
“Your Dad likes to twists facts.”
“But he never lies.” hinawakan ko ang dalawa niyang braso, na ikinagulat niya. “Bakit ba hindi mo masagot iyon? P-Pinatay mo ba siya?!”
Hindi siya sumagot, na nagbigay ng isang hindi pamilyar na damdamin sa loob ko. Para ba itong biglang nag-alab, hanggang lahat iyon ay dumiretso sa ulo ko.
“BAKIT HINDI MO SAGUTIN?!” naisigaw ko sa kanya! Titig na titig siya sa'kin pero wala 'kong makuha na sagot! Para akong dinamba sa pagkakataon na iyon!
“KAHIT NGAYON LANG PLEASE!”
Wala pa rin akong nakuhang sagot... Ikaw ba talaga? B-Bakit ikaw p-pa? Bakit mo iyon kailangan gawin?
Bigla siyang nag-iwas ng tingin, kaya niyugyog ko siya para mapatingin ulit sa mga mata kong hindi ko inaasahang nanlilisik na! “B-Bakit i-ikaw pa?! BAKIT IKAW PA!!!”
Tuluyan ko siyang nabitawan, at kasabay noon ang pagbagsak ng mga luha ko. Parang lahat ng kulo, sakit, bigat sa loob ko'y nilabas ko. Hindi ko nakikita sa kanya ang pumatay... pero bakit ganoon?
Bigla akong nakaramdam ng mga mainit na palad na pilti pinunasan ang mga luha ko sa pisngi. Pagbukas ng mga mata ko, ganoon na lang ang biglaang reaksyon ng puso ko ng makitang malapit ang mukha ni Exellor sa akin, hawak hawak ang pisngi ko.
“I would never have the guts to end one's life 'cause I never had dark thoughts inside my head. Hindi ko siya pinatay, Paul...” bulong niya.
Parang tumigil ang oras sa mga sandaling iyon. Para bang... nag-uugnay ang kanyang mga kilos at salita para maging ebidensya sa harap ko bilang katotohanan... pero hindi noon naalis ang gulo sa isipan ko. Kita sa mga mata niya ang sinseridad, ngunit hindi ko makita ang sagot na hinahanap ko. Dinig ko ang bawat salita niyang walang bahid ng katotohanan, pero hindi ko nadinig ang gusto kong sagot.
“K-Kung h-hindi mo nga siya pinatay, b-bakit s-siya p-pinatay k-kung g-ganoon?”
Rinig ko ang pagbuntong-hininga niya, “You'll get hurt.”
Nakunot ang noo ko, “Bakit? Hindi ba ako nasasaktan sa lagay na 'to, Exellor?”
Hindi siya nakasagot.
“M-Masakit...na m-masakit na ang l-loob ko. H-Hindi ko na kung a-anong iisipin k-ko... E-Eto yung s-sakit na hindi p-panandalian... Para akong tino-torture sa s-sakit. Lalo na dito tsaka dito.” sabi ko, turo ko pa sa utak ko't dibdib.
“Para akong nawalan ng pagkatao... parang kinuha sa'kin ang isang parte ng pagkatao ko. Oo, alam ko makakaramdam ako ng sakit kapag nalaman ko ang totoo, pero hindi ko inaasahan na... ganito kasakit... May nararamdaman man akong galit pero hindi noon magawang pangunahan ang utak ko dahil t'wing maiisip kita, maaalala ko yung pagpapakatotoo mo sa'kin! Hindi ko magawang magalit kasi mahal kita!”
Sa mga huling salita ko, sumabay ang unang pagpatak ng luha niya...
“Siguro nga tadhana kita...” napasinghap ako at tumingala, na parang pinipigilan ang patuloy na pagbagsak ng mga luha ko. “Mas naaalala kita sa dilim ng gabi. Tuwing makakakita akong ng nagkakalat na bituin sa langit.”
Matagal, ngunit nakapagsalita rin si Exellor. “You can never see the light without darkness. Maybe that's why I'm... the night for you. You we're my light...”
Napapikit ako ng sabihin niya iyon. Bigla na lang akong kumaripas ng takbo papalayo sa kanya.
“PAUL!” tawag pa niya sa'kin, pero hindi ko na nagawang marinig pa iyon dahil para akong napuno bigla. Hindi ko na kinakaya ang halo-halong emosyon na nararamdaman ko. Nang makita ang motor ko'y, nanginginig kong pilit na hinawakan ang susi at paandarin na iyon. Halos ang dinig ko na lang ang hagulgol na pag-iyak ko. Nang paandarin ko na ang motor, tinahak ko ang daan pauwi ng bahay... o sa kung saan man ako dalin ng motor ko.
[EXELLOR ONEIRO'S POV]
When he was gone from my sight, that's when I broke down.
I couldn't comprehend what I was feeling. It's like I held the world. Remembering his cries, made me kneel from where I'm standing. I struggled to breath as tears continued flowing down my cheeks. I could hear myself crying like a kid that was lost.
I stood up, shaking, and to the nearest tree, I furiously landed punches on it's trunk, not minding the pain. 'Cause his pain was more to it. His pain reminded me of the pain that I suffered when my father landed his fist the first time on my jaw, telling me to get lost.
“HIJA! TAMA NA IYAN! HIJA!” two arms were instantly wrapped around my waist, stopping me from punching the tree trunk, already stained with my blood.
His words repeated inside my head, at the same time, flashbacks started playing. I was going crazy. A migraine made it even worst!
I freed myself from Don Kael's hold, and went to punch the tree trunk again. Even still, Don Kael tried stopping me from punching by holding both my bleeding arms. I can feel myself shivering so much, still crying as now, I felt the seering pain from my knuckles.
“I-I can't... I-I c-can't... I-I j-j-just...”
“Hija, tama na... tama na... tahan na...” Don Kael's voice kept me from looking into the real world, meanwhile my head went from places.
I couldn't see the difference between reality and fantasy anymore.
“U-Umiiyak siya... Nagwawala... P-Pakipuntahan n-na d-dito s-si Exellor... Dito sa fields... Pakibilisan na lang...”
I remembered the scene earlier midnight.
How my father collapsed, in the kitchen.
It was dreadful. Tremor invaded my head, as I tried to wake him up. At that moment, I had the sudden rush of strength to actually carry him and bring him to the hospital with the help of Chris and Jamiel. I told myself not to cry.
I had trouble keeping up, when the nurse told me that he needed an immediate operation. Luckily, they were to help. He got operated but... that didn't mean he'd survive...
I felt like hope was lost. I couldn't find the peace that befriended me.
My eyes went to the envelope that fell from my hands earlier. I quickly pulled my arms to get free off his hold and picked it up. I tear every single thing that I saw inside. But it wasn't enough to alleviate the unknown pain inside me. Don Kael still tried to stop me but in this moment, I was given the unknown strength for revealing any emotion inside me.
“EXELLOR!” A voice of a girl was behind me. I turned around, and to my surprise, it was Kylie running towards me. Jayvee was behind her, walking, but ran when he saw my eyes.
Kylie embraced me as if it was the best thing to do. I didn't know, but I guess it was. The strength I had died down.
“O-Okay k-ka l-lang? S-Shh... t-tahan na...” she whispered in my ear, patting my back.
I felt Don Kael's arms wrapped around me from the side. Finally, I found some solace from them. Unknown to me, I quickly felt the slow heartbeats from my chest, and slowly, the world fell apart from my eyes. There was only darkness, and the slowly fading noises from my ears... before there was a blackout.
“Hija! Exellor!”
“Exellor! Oh my god! Exellor! Gising ka!”