You can skip this chapter :) (if you're bored and you think it's boring)
--
Focus.
Sabi ko sa aking isipan at tumingin na ng deretso. Nang makuha ko ang tamang distansya kung nasaan kami at ang Abrian na tinutukoy ni Yvonne ay hinanda ko ang aking pana. Naningkit any aking mata kasabay ng pagbitaw ko dito.
Tumama ito sa tiyan ng ostrich na dahilan upang mawala iyon ng buhay, ngunit marami pa ring nasa likod nito na parang baliwalang nilundagan lamang iyon habang patuloy ang pagtakbo kung nasaan sila Red na animo'y gutom na gutom.
In my peripheral vision, I saw Dustine ready his weapon. Kung normal na arrow lang ang kanyang pinakawalan tulad nang sa akin ay makikita ko iyon gamit ang mata 'ko, ngunit hindi, dahil sa sobrang bilis noon ay halos mapanganga ako lalo na't may force pang kasama iyon na halos isang buong linya kung nasaan tumama ang arrow na iyon ang naapektuhan! Even Yvonne who beside me couldn't hide her amazement.
“Wow.” She said.
Kahit ang mga lalaki ay natigilan ngunit mabilis na nakabawi, ngunit sa tingin ko'y pakitahan na ng gilas ito lalo na nang makita ko ang ngisi sa kanilang labi.
Marky gripped his lancer (which I saw) before he casually move it like he's only playing with bamboo, at ang ibig kong sabihin d'on ay halos pinaikot-ikot nya iyon habang mabilis ang pagpapalit ng kanyang kamay sa paghawak dito habang patuloy na nakikipaglaban sa mga Abrian na nasa harap namin. And to tell you, napakaraming nagtatalsikan dahil doon!
My eyes moved to Stanley, who's like dancing with his sword. May bitbit itong armor na ginagamit nya rin in both offense and defense which made me gasp. I mean, paano nya nagagawa 'yon eh ang bigat bigat ng armor, 'di ba? I'm talking about the armor that both warrior and knight has. Iyon lang, walang gan'on si Marky dahil mas gusto nitong light armors lang.
Then my eyes stopped at Kayne. He's holding his sword but unlike Stanley, he doesn't have any armor but he swiftly avoiding every attacks those ostrich doing. Sobrang gaan ng pagkakagalaw nito na para bang nakikipaglaro lang!
And when my eyes travelled to Red, napanganga ako. He's using both of his hands! Using his dual sword, mabilis ang paglipat-lipat nito at mabilis rin ang pagkakapatay nya sa mga ito! Parang normal lang ang galaw nya, swiftly and gentle yet aggressive and rough at the same time.
And oh, they're easily avoiding the Abrain's fire breath like it was nothing!
That's only when I realized that this is the first time I'm officially watching them fight.
Ngunit napakunot ang noo ko. Really? May kulang eh.
Muli ay pinasadahan ko sila ng tingin. “Where's Weston?” I whispered. Nang mapaharap ako kay Yvonne at may nakapalibot na yellow na aura sa kanya. Kumunot ang noo ko. “What are you doing?” I asked her.
Dahan-dahan nyang binuksan ang mata nya at doon ko napansing may lumulutang na libro sa kanyang harap. “They're practicing while leveling up, so I'm doing the same.” Pag eexplain nito at nagulat ako nang may binanggit itong isang salita, kasabay ng paggaan ng pakiramdam ko. Then I saw her flipped the page of the book and search something from it.
Oh… okay. Magician's doings.
Nang bumalik ang atensyon ko sa mga lalaki ay napansin kong paubos na ang mga kalaban, ngunit ang atensyon ko ay napunta sa dulo nang makita kong nagsisibagsakan ang mga ostrich ng wala namang malapit sa kanila. Doon pumasok sa utak ko ang character ni Weston. Napangisi ako. Right. An assassin.
Ibinaba ko ang hawak ko at hinugot ang dagger sa aking binti. “Time for me to be serious.” Dagdag ko at mabilis na tumakbo pasugod sa mga ito.
Nang makarating ako ay unti nalang. It's either they enjoyed fighting with Abrains or maybe, nagpapagalingan nga. I kicked the ostrich's body before I shrunk my dagger in another ostrich's body. Paulit-ulit ko iyong ginagawa at paiba-iba hanggang sa namalayan kong naubos na namin.
And to tell you, halos hindi naman ako nakaramdam nf pagod dahil sa ginagawa ni Yvonne na syang ramdam na ramdam 'ko.
I saw Yvonne and Dustine jogged to us. “Good job, guys.” Dustine said as he highfived those boys. Sa aming dalawa naman ni Yvonne ay ginulo nya ang buhok namin na ikinatawa ng babae, habang ako'y ikinasimangot. Psh. Kapopony ko lang, ah?
“Shall we continue our adventure?” Stanley said while smirking. I stare at him in disgust and when he saw me, his forehead knotted. “What?”
“Puno ng dugo 'yung mga damit nyo.” Wika ko at napatingin sa aking sarili. Napangiwi rin ako nang makita ang aking suot. Ewww, paano 'to?
Mabilis na nag equip ang mga lalaki ngunit nandon pa rin ang dugo sa kanilang damit. Okay, let me tell you about their outfit. Kung ano ang suot nila bago sila may equip ay gan'on pa rin, iyon lang, magkakaroon lang ang mga iyon ng armor kaya't ngayong nawala ang mga armor ay duguan parin ang kanilang damit.
Lahat sila ay napangiwi. Ang natitirang malinis sa amin ay si Yvonne lang at si Dustine na kanina pa kami tinatawanan. Now, I regret. Dapat hindi na 'ko sumugod at patuloy na pumatay nalang habang malayo.
“Sa tingin ko pulutin muna natin 'tong mga gems na 'to bago tayo maghanap ng pwede nating mapagpaliguan.” Biro ni Marky bago yumuko at nagsimulang pumulot. Gan'on rin ang ginawa namin.
About gems, iyon ang magsisilbi naming pera. Pupunta kami sa town hall (kahit saan na malapit) at ipapapalit namin iyon. Dustine said the amount of money depends on the pounds of gems we'll offer, meaning, mas malalaki at mas maraming gems ay katumbas ng mas maraming pera.
Nang mapulot namin lahat ay nagsimula na kaming maglakad. Despite of the blood we have (which isn't our own blood, of course), alerto pa rin kami sa maaaring mangyari dahil syempre, mabuti ng handa. We were in the midst of walking and walking until Kayne spotted something.
A mansion.
At kami bilang atat ng makaligo, hindi namin iyon pinalampas.
At ngayo'y nasa harap na kami nitong parang hunted na mansion, handa ng sinenyasan kami ni Dustine na huminto. “Stay alert.” He said which all of us nodded.
Itinulak nya pabukas ang pinto na nakalikha ng nakakatakot na ingay (para sa akin). I felt Yvonne's hand on my shoulder which I just let her. Promise, nakakatakot dahil madilim at napakaluwag ng espasyo at ang bumungad pa ay ang dalawang malaking estatwa sa harapan. Kung hindi lang kami desperado at desperada sa paglilinis ng katawan ay hindi kami tutuloy dito.
Nagsimula kaming pumasok sa loob. Sobrang tahimik at tanging paghinga at aming mga yapak lamang ang maririnig sa buong paligid. Inililibot ko ang aking paningin nang biglang sumarado ang pinto na ikinakabog ng dibdib ko. Yvonne and the boys (except Red, Dustine and Weston) shouted because of that. I forgot that they are all scaredy-cat. Hmp.
Kasabay noon ay ang pagliwanag ng paligid na animo'y sinindihan ang mga kandilang nakahilera sa daanan. Dustine made a sign language that we should be alert in whatever might happen, which all of us nod (even the boys and Yvonne are still scared as ever). Hinagilap ko ang dagger sa aking binti at hinigpitan ang pagkakahawak don.
That's when I saw the candle… I mean the cantle holder, the metal candle holder started to move! Nanlaki ang mata 'ko nang makitang pati ang maliliit na mesa at pati ang mga cabinet ay nagsimulang gumalaw.
I heard Red cursed which is unusual. “Run!” He shouted. Lahat kami ay nagsimulang magtakbuhan na dahilan upang magkahiwa-hiwalay kami. I ran toward south, while I saw some of the ran on east and west. Ang mahirap lang, ako lang mag isa habang sila'y may mga kasama!
I bit my lowerlip. Mabilis akong tumakbo at pinagpatuloy ang lugar na aking pinuntahan. Umakyat ako sa hagdan na pinakamalapit sa akin.
Using my dagger in reverse grip, mabilis kong sinangga ang kutsilyo na papunta sa aking gawi, ay hindi nasangga ang isa na halos tumama sa aking dingding sa aking gilid! Gamit ang kaliwang kamay ay humugot rin ako ng dagger at nagsimulang sanggahin ang mga kutsilyo at mga sandok na ibinabato sa akin ng lamesa (maniwala kayo please).
Patuloy lang ako sa pag iwas sa mga bagay na ibinabato sa akin. May mga oras na mabilis akong tumatakbo at biglang mapapahinto dahil sa kutsilyong nasa aking harapan. Then an idea popped into my mind.
Mabilis kong hinagis ang aking dagger sa lamesa at tama nga ako nang tumigil ito ng matamaan. I'm right. Every things inside this mansion has life.
Even the stain I am right now.
Mabilia itong umuga at parang nagkaroon ng bibig. Believe me, please! But then, I don't know but I'm enjoying even though I know these things won't spare a second to end my life. I'm enjoying that I even slide to the stair handle that I landed safely on the floor. Muli ay tumakbo ako sa pinanggalingan ko kanina at sakto ay pabalik rin sila Yvonne, Marky at Red na magkakasama ngayon.
“Tatiana!” Red shouted when he saw me while avoiding the glasses which sacrificing their lives. I mentioned them to ran, that I'm going to follow them. Tumango ang mga ito at umiba ng daan na aking sinundan.
Nang makahabol ako ay binulungan ko sila. “Nasan sila Dustine?” Tanong ko na ikinailing ng mga ito. I sighed. “Listen. All things around here has lives. Lahat, kahit iyong statue na 'yon.” Wika ko at tinuro ang statue na dinaanan namin kanina na ngayo'y unti-unting gumalaw. “Even the doors and walls, I think.” I whispered.
“So do you have a plan?” Red asked. I nodded.
“We'll fight.” Only if someone has the ability of…
Natigilan ako sa aking naisip. Ibig kong sabihin ay natigilan ako sa pagtakbo na dahilan ng pagsangga ni Red sa baso na muntik tumama sa akin.
“Tss, careful.” He said, completely annoyed.
Tumingin ako kay Yvonne na iniiwasan ang mga basong tumatama sa kanya. Mabilis kong hinagis ang dagger ko sa malaling kabinet na dahilan upang maglock ito, at hindi makalabas ang mga basong nasa loob 'don.
I heard her sighed in relief. “Thanks Levina.” She said.
Lumapit ako sa kanya. “You know how to make fire, right?” She's a mage and she can get heat energies from the living candles which are igniting, right?
“I think so, why?” Hindi ako sumagot. Instead, I threw her a mischievous grin. Namutla ito. “Don't tell me…” Mabagal at mahina nitong pagkakasabi, hindi makapaniwala. I almost laugh at her reaction.
“Yes… we'll burn this house.”
To be continued...