Dane's POV
We've been worried about the girls. Tulala lang sila lagi at walang kinakausap.
The rest of their parent's wake, ganyan lang sila palagi. Kasama ni Yumi si Mommy. And as my mom, I am with her too. Ganun din yung iba.
Mamayang after lunch na ang libing ng parents nila. May pamisa muna at saka sila nagkwento tungkol sa magupang nila.
Yumi stood up, same with the three girls. They look at their parents first before turning to us.
"Salamat po sa pakikiramay." Ela started. "Kilala niyo naman po ang nanay at tatay namin. Likas na sa kanila ang pagiging mabait. Sobrang swerte po namin dahil naging magulang namin sila." She sighed for a moment to stop her tears and smiled. "Ampon lang po kaming apat."
Maraming napasinghap at nagulat. May mga nagbulungan din.
"Akala ko si Yumi lang ang ampon."
"Lahat po talaga kami Aling Mena. Nagkataon lang na ako lang ang ipinaabot sa inyo ng magulang ko." Yumi said.
"Ito na po siguro yung tamang panahon para sabihin namin yung totoo. Aminin man po kasi ng iba sa inyo o hindi, alam naming may naninira sa amin. Kahit na ganyan kabait ang magulang namin, hindi pa din kayo makuntento." Aya butted in.
"Tama po. Ngayong wala na sila, mawawala na din po kami. Sa lahat ng nagmahal sa min lalo na sa magulang namin, hinding hindi po namin kayo makakalimutan." Sabi ni Mika at ngumiti.
The people clapped for them. They continue to tell some stories about their parents before we proceed to the last.
Naunang maglakad sila Ela. Katabi niya si Ethan na pinapayungan siya. I did the same to Yumi.
She's not complaining or what but she's also not talking to me. She's always putting a gap between us.
Nang makarating sa paglilibingan ng magulang nila ay binuksan muna ang mga coffin. The girls come to them and they are really crying out loud while calling their parents.
"Dane get her please." My mom told me.
Lumapit ako kay Yumi at pilit siyang hinila palayo sa mga kabaong ng magulang niya na ngayon ay isinasara na.
I saw Andrei hugged Aya. Vince is holding Mika's waist dahil patuloy sa pagwawala si Mika. Ela is still crying, Ethan is holding her shoulder.
They started to bury the coffins. My mom give me a water. Kinuha ko yun at binuksan. Pinainom ko si Yumi na nahihirapan na huminga kakaiyak.
Matapos iyon ay nag-alisan na ang mga tao. Even our parents, ipapaayos muna daw nila yung bahay naming apat dahil dun na kami ulit uuwi, para mabantayan na din daw silang apat.
"Ayaw niyo pa umuwi?" Tanong ni Andrei sa kanila. But the girls didn't answer.
"Okay. Una na kami ah?" Vince teased. "Bahala kayo, baka magpakita---"
"Tumahimik ka na Vince." Saway ko. The girls cried again.
Mika stood up. Tinignan niya kami ng masama habang patuloy na umiiyak.
"Kasalanan niyo 'to! Kung hindi dahil sa inyo sana nandito pa ang magulang namin!" Galit na saad niya.
Why would it be our fault? Aya then stood up too.
"Kayo lang naman yun eh, bakit ba kailangang idamay yung magulang namin? Bakit kailangan pati sila madamay dahil sa inyo??" Aya yelled.
"Sana kayo na lang yung napahamak. Sana kayo na lang yung pinuntirya! Sana kayo na lang!" Yumi exclaimed.
"Wait wait. Why do you keep on blaming us?" I asked.
"Kasi kasalanan niyo naman talaga!" Sigaw nila.
"Sandali nga! Hindi namin maintindihan. Bakit ba lagi na lang kami yung may kasalanan?" Tanong ni Andrei.
They was about to speak but Vince kicked a chair.
"Tang*na naman na yan! Lagi na lang bang kami yung sisisihin niyo? Kami na lang lagi yung pinagbubuntungan niyo ng galit at inis niyo! Maid lang kayo diba? Anong karapatan niuong sigawan at sagutin kaming mga AMO niyo? Unang una, wala kaming kasalanan, wala naman kaming ginagawa. Kapag napapahamak kayo, ginusto ba namin yun? Hindi! Sinubukan naman naming protektahan kayo ah? Bakit ganyan pa din kayo? Kami at kami pa din ang may sala at nasisisi." Litanya ni Vince.
"Isa pa, kami ba ang nag-utos na ipapatay ang magulang niyo? Ginusto ba naming mawala sila? Alam ba naming may mangyayaring masama sa kanila dahil sa kagagawan namin? Wala din kaming alam and it's confusing to be blame into a crime that we didn't know!" Galit na saad na din ni Andrei.
I closed my eyes and calm my nerves. I am getting pissed. We shouldn't be the one to blame here.
"Sorry for involving you to our situation kahit wala kaming kaalam alam kung ano nga bang sitwasyon namin ngayon. Kung ligtas pa ba kami o ano. Sorry for the death of your parents because of US. Hindi naman namin ginusto." I said calmly.
"Gusto niyong malaman kung bakit namin kayo sinisisi?" Aya glared at us.
"Kasi nasa inyo yung dia---" Naputol ang dapat ay sasabihin ni Mika.
"Tama na! Ano ba? Wala na eh! Nangyari na 'to! May magbabago ba kung maninisi kayo? Maibabalik ba nila yung buhay nila Nanay at Tatay? Hindi! Kaya pwede ba tumigil na kayo?" Ela said.
We all became quiet. Pumagitna siya sa amin at tinignan kami isa isa.
"Ako... Kasalanan ko lahat 'to. Wag kayong magsisihan. Lahat ng nangyagari ngayon kasalanan ko. Kung may sisisihin dito ako yun. Hindi naman aabot sa puntong 'to kung hindi ako pumayag na tulungan kayong apat. Wala din naman akong alam noon. Pero ngayon mas lalong nagulo dahil sa pagdating ko sa buhay niyo, mas napahamak pa kayo, at nadamay ang magulang namin. Kaya please tama na. Magalit kayo sa kin dahil sa mga nangyayari ngayon okay lang, pero hindi ako aalis sa tabi niyo, nawalan na ko ng taong mahalaga sa kin ngayon, hindi ako papayag na pati kayo idamay niya." Pagpapatuloy ni Ela.
"What do you mean?" Ethan asked.
"H-hindi namin maintindihan Ela." Yumi said.
"Hindi ko pa kayang ipaliwanag ng maayos ngayon dahil maging ako naguguluhan. Sorry." She apologized.
Even me. Ano ba talagang nangyayari? Gaano ba kahirap yung sitwasyon namin na kailangan pang may patayang maganap?
"Let's go home." Utos ni Ethan at nauna ng maglakad.
Pinaiwan nila Mommy yung isang Van dahil wala kaming mga sasakyan na dala. Sumakay si Ethan sa driver seat.
"Sit here!" He patted the Passenger seat while looking at Ela. She sat there.
Kami ang umupo sa first row sa back seat, sa second row yung tatlong babae.
"Aya oh.." Inabutan ng tubig nk Andrei si Aya, humihikbing kinuha ni Aya yun at uminom.
I saw Yumi lean her head on her seat. I sighed. I was about to speak when Andrei cut me.
"Bro, palit kayo ni Aya." Well, that's what I am going to say. Makikipagpalit na lang sana ko.
Tumango ako at lumipat. Medyo mahirap dahil umaandar na yung Van.
"Aya, let's change our seat." I said. Nagtataka man ay tumayo siya saka nakipagpalit sa kin. I am now sitting in the middle of Yumi and Mika.
Hindi pa din siya dumidilat at nanatiling nakapikit. I held her head and put it on my shoulder. She move a little in shock but didn't complain though.
Hindi ko sila masisisi kung kung kami yung iniisip nilang may kasalanan ng lahat. I know that there is something in us na kailangang kailangan ng sinasabi nila Daddy na kalaban daw once we heard them talking in their office, pero hindi ko naman alam. Hindi namin alam kung amo yun. We did ask them before pero ang sabi nila, lagi lang naman daw naming isasagot ay hindi namin alam o hindi namin matandaan.
I really can't understand what is happening to us.
Andrei's POV
Lumipat si Aya sa tabi ko. I don't know. I just can't help myself to care for her.
"Come.." Isinandal ko ang ulo niya sa balikat ko.
"Hindi wag na. Hindi naman ako inaantok." Sabi niya at sumilip na lang sa bintana. Hinayaan ko na lang siya at umupo ng maayos.
Hindi ko maintindihan lahat ng sinabi nila kanina. Ang daming tanong sa isip ko na hindi masagot at nadagdagan pa dahil sa mga sinabi ni Ela.
Our parents are hiding something to us. Everytime I ask my parents lagi lang nilang sinasabi 'We don't want tl invlove the four of you son.' O kaya naman 'Just live your life now Andrei, kami ng bahala.' See?
How can't we get involve kung in the first place kami naman yata talaga ang pakay ng kung sinoman yun? And Ela too? Argh! Hindi ko sila maintindihan.
Nung una hindi ko pinapansin, wala din akong pakielam kahit na gusto ko ng magreklamo dahil pinapaalagaan at pinapabantayan nila kami sa mas bata sa min and worse, mga babae pa.
I really want to complain that time. They are girls, we are guys, they will let them tale care of us when in fact kayang kaya naman namin ang sarili namin? Baka nga kami pa prumotekta sa mga babaeng 'to eh.
But that was before. I, no, I think even these three guys with me get used to their presence. Si Ethan hindi naman talaga nagrereklamo, he really is a go-with-the-flow guy. Dane, siguro sa aming apat siya yung pinaka-hindi nahirapan, I mean, he didn't focus to Yumi before, wala din siyang pakielam kahit minsan sinusungitan at sinasagot nila ang isa't isa. Basta may buhay siya, tapos. While Vince, I know that even he is always in a fight with Mika, nasanay na din siyang nandyan siya. Well, siguro pinipigilan lang niya yung sarili niya na maging malapit ulit sa katulong.
Napatingin ako kay Aya na sasandal sandali yung ulo then afterwards mapapayuko. Napangisi ako, hindi inaantok ah?
Napailing ako. Itataas ko pa lang yung kamay ko para hawakan yung ulo niya ay pumatong na ito sa balikat ko. Napangiti na lang ako ay hinayaan siya.
Nang makarating sa bahay, kusa namang nahising si Aya, napayingin sandali sa balikat ko tapos dire-diretsong bumaba. Napakunot noo ako, problema non? Nilingon ko si Dane na ginigising si Yumi. Nag-unat muna yung isa saka tumingin sandali kay Dane at bumaba na. Sumunod naman na bumaba si Dane. Bumaba na din ako para sundan si Aya.
Baka nahihirapan pa din siya mag-adjust sa pagkawala ng parents niya. I will just understand her situation.
And I will help her to get rid of what happened.
Vince's POV
Umasog si Andrei sa tabi ko at nagpalit si Dane at Aya ng upuan. Pero nanatili pa din akong nakatingin sa labas ng bintana.
I'm still upset. Lagi na lang kami ang sinisisi nila, lahat kasalanan namin. Nakaka-ewan na eh. Di ko naman sila maintindihan. Di ko nga alam yung kasalanan namin at kung may ginawa ba kami dahil lagi nilang sinasabi na mapapahamak kamo, at ngayon mas napahamak pa daw kami dahil kay Ela.
We can protect ourselves kahit wala sila. We didn't even ask them to take care of us. But one the other hand, nasanay na din ako na nandyan sila, yun lang ang mahirap. Ayokong masanay dahil alam kong aalis din sila. They won't stay with us, Mika won't stay with me.
Sumilip ako sa likod ko. Nakatagilid siya paharap sa bintana at medyo nakabaluktot na parang giniginaw habang nakasandal ang ulo sa inuupuan niya.
Humanap ako ng pwedeng ipatong. I saw a towel in front of Ela.
"Ela pwede paki-abot yung tu---" hindi ko natapos yung sasabihin ko kasi binato na ni Ethan sa mukha ko yung tuwalya.
"Shhh..." Sabi niya. Sumilip ako sandali sa rareview mirror. Tulog pala.
Lumuhod ako sa upuan ko paharap kay Mika. Inayos ko yung towel at ikinumot sa kanya, di nga lang sakop yung buo niyang katawan.
Umayos ulit ako ng upo at natulog. Wala ako sa mood ngayon.
Nagising ako dahil sa likot ni Andrei, pababa na pala. Ayos lang sila? Wala silang balak gisingin ako? Mga walang kwentang kaibigan.
Tumingin ako sa harap, nakita kong binuksan ni Ethan yung pintuan ni Ela. Initsa niya sa kin yung susi at tinanguan ako. Senyales na ako na ang magsara nitong Van.
Bababa na sana ako nang makarinig ako ng mahinang ungol. Napalingon ako sa likod at nandun pa pala si Mika.
"Hayyyy." Frustrated na sabi ko saka ginulo ang buhok ko. Hindi ko siya bubuhatin.
Tumabi ako sa kanya at niyugyog siya ng mahina.
"Ano ba... Natutulog eh..." Sabi niya at umiba ng ayos. Napasapo na lang ako sa noo ko. Ano bang gagawin ko sa babaeng 'to?
"Gumising ka na. Nasa bahay na tayo. Dun mo sa kwarto mo ituloy yang tulog mo." Sabi ko at sinundot yung pisngi niya. Kumunot sandali yung noo niya saa dahan dahang dumilat.
Nagulat siya nung nakita ako kaya natulak niya ko ng wala sa oras.
"Aray.." Daing ko kasi nauntog yung ulo ko sa bintana.
"Sorry. Nagulat lang ako." Sabi niya at naunang bumaba. Sumunod na lang ako habang hawak ang likod ng ulo ko. Sinara ko muna yung Van bago tumakbo papasok sa loob.
"Kumain na muna kayo." Rinig kong sabi ni Tita Vivien pagpasok ko sa loob.
"I'll bring her to her room first mom." Paalam ni Ethan at inakyat na si Ela.
"Let's go." Sabi ni Mama kaya sumunod na kaming anim.
Ethan's POV
I carried her upstair. She's still sleeping. I put her on her bed and stare at her for a moment.
She haven't eaten properly in the past days. But she didn't sleep too much too.
Lumuhod ako sa gilid ng kama niya at hinaplos ang buhok niya. She really looks confuse. I am too, what does she meant by that?
I stood up and put a blanket on her. I turned on the aircon and kiss her forehead first before I went back to the Dining.
"Where is Ela?" Mama asked.
"Still sleeping." Sagot ko at umupo sa tabi niya. I kissed her cheeks.
"Kayong apat, pagpahingahin niyo muna yang mga babae. Sa pasukan na lang ninyo utus-utusan ulit." Tita Lita, Vince's mother said.
"Where is Papa, Ma?" I asked her.
"They went out of a country. May aasikasuhin lang daw. Actually, we will follow them later after namin dito." She answered. Tumango ako at kumain na.
"Wag na po. Katulong po kami dito. Dapat po naming gampanan yun." Mika said.
"Kaya naman po namin." Aya followed.
"Isa pa po. Kailangan naming malibang para kahit papano hindi namin maiaip yung nangyari." Yumi butted in.
"Okay, if that what's you want. Pero ngayon magpahinga muna kayo. Pagkakain niyo bumalik na kayo sa kanya-kanya niyong kwarto." Tita Amanda, Andrei's mother told us.
"Maghuhugas pa po---"
"No need Aya, kami na ang bahala." Tita Amy, Dane's mommy cut off Aya's word.
"Pero--" Mika didn't continue her sentence.
"No buts ladies. Guys, take them to their room after you finish your food." Mama said to us. The guys nodded their head.
****
I prepare a food in a tray. Kumuha na din ako ng fresh milk sa ref at naglagay sa baso. Our parents left already. They have a flight tonight. The others headed back to their room.
I went to Ela's room and put the tray on her bedside table. She's still sleeping at binalot na niya talaga sa sarili niya yung kumot. I smiled, para siyang suman.
I set the things on the center table at the side. I get the tray and put it on the table. Binaba ko yung mga pagkain at lumapit ulit sa kanya.
"Hey.. Wake up." I tapped her shoulder. "Ela wake up."
"Hmmm." Gumulong siya sa kabilang side ng kama at biglang nahulog. "Aray ko..."
I laughed a little and faked a cough to stop myself from laughing. Sumilip siya sandali at nang makita ako, umayos siya ng tayo at inayos ang sarili.
"May kailangan ka ba? Sorry nakatulo---" She stop on what her going to say so I raised a brow, asking to continue her words. "Sino nagdala sa kin dito?" She asked.
"Who else do you think would do thay?" I asked back.
"Aish. Sorry talaga. Pagod lang ako. May ipapagawa ka ba? Pwede maligo muna kasi ang lagkit na ng pakiramdam ko."
"Later. Kumain ka muna. I don't need anything." I turn my back because I can't hide my smile anymore.
I take a deep breath first to avoid my smile before I faced her. She didn't follow neither move on where is is standing.
"Come here." I commanded. She walked towards me while staring at the foods.
"Dapat kanina mo pa ko ginising. Ikaw pa naghanda ng kakainin natin tapos dito pa sa kwa---"
"I have eaten already. That's all yours." I cut her off.
"Ano? Ang dami niyan. Anong tingin mo sa kin? Baboy?" I held her wrist and pulled her to sit down on the couch.
"No. You didn't eat properly. Pano kung may iutos ako sa'yong mabigat? You couldn't carry a thing if you aren't strong enough." I said. And I don't want you starve. I thought.
"Psh.. Kala ko pa naman concern ka." I lower my head a little to my right and gave her a confuse look.
"Come again? I didn't hear you."
"WALA! Kakain na ko." She started to eat.
Pumunta ako sa kama niya at dun umupo. She's not looking at my direction so I smile.