Η πόρτα χτύπησε και εγώ μουρμουρισα μισό ξύπνιος μισό κοιμισμένος. "Ποιος;"
Η Μαρίνα η οικιακή μας βοηθός μπήκε αθόρυβα μέσα στο δώματιο και με πλησίασε δειλά- δειλα. "Κυρίε Φίλιππε είναι ώρα να ξυπνήσετε. Τα αδέρφια σας είναι ήδη στον χώρο του πρωινού".
"Κατεβαίνω",μουρμουρισα. Σήκωσα τα σκέπασματα, σηκώθηκα ακέφα από το κρεβάτι μου και σύρθηκα προς το μπάνιο.
Από ότι μπορείτε να καταλάβετε είμαι πλούσιος. Πολύ. Δεν είναι κάτι που λατρεύω ούτε που με κάνει να υπερήφανο για αυτό που είμαι. Δεν είμαστε αυτά που έχουμε, αλλά αυτά που καταφέρνουμε.
Με τα υπολοιπα μελη της οικογενειας μου δεν τα παμε και πολυ καλα. Γενικά είμαστε αντιθέτοι σε πολλά θέματα και ειδικά με τον πατέρα μου. Δεν εγκρίνει τις παρέες μου και με κρίνει για ότι κάνω. Επειδή δεν θέλω να κάνω παρέα με ψωνισμενα παιδιά εφοπλιστών δεν σημαίνει ότι έχω κακές παρέες...
Κοίταξα το πρόσωπο μου στο καθρέφτη. Η Νεφέλη έλεγε πάντα ότι είμαι πανέμορφος. Εγώ της έλεγα να κοιταχτει στο καθρέφτη να δει πόσο πανέμορφη είναι η ίδια. Και όχι δεν καταλάβατε σωστά. Η Νεφέλη δεν είναι το κορίτσι μου αν και ένας Θεός ξέρει πόσο το θέλω.
Είμαστε κολλητοί εδώ και 2 χρόνια. Όταν λέμε κολλητοί εννοούμε αχώριστοι. Κάνουμε τα πάντα μαζί, φοράμε τα ίδια ρούχα και είμαστε όλη την ώρα μαζί. Εκείνη με έβλεπε πάντα σαν κολλητο της. Εγώ την ήθελα πιο πολύ από οποιοδήποτε άλλη.
Κατέβηκα δύο δύο τα σκαλιά και πήγα προς την κουζίνα. Η μητέρα μου με τα 3 αδέρφια μου καθόνταν και έπαιρναν πρωινό. Έκατσα απρόθυμα δίπλα τους και μουρμουρισα ένα Καλημέρα.
"Καλημέρα και σε σένα Φίλιπ. Κάτσε δειπνησε μαζί μας. Έχουμε όλου του κόσμου τα εδέσματα.", είπε η μαμά μου.
Αν δεν την είχα συνηθίσει θα γελούσα μαζί της. Τώρα πια δεν γελάω γιατί ξέρω πόσο σκύλα είναι βαθιά μέσα της.
"Μπα εγώ λέω να πάω να πάρω την Νεφ να πάμε μαζί σχολείο. Και πρόσεξε πολύ τι θα πεις γιατί δεν έχω όρεξη να έχουμε τα ίδια."
Η μούρη της ξίνισε και με ένα νεύμα μου έκανε να φύγω.
"Χαιρετίσματα στο πουτανακι", φώναξε η μεγάλη μου αδερφή και εγώ της απάντησα με ύψωνμενο το μεσαίο δάχτυλο μου και έφυγα κοπανώντας την πόρτα πίσω μου.
Μην με βλέπετε έτσι. Είμαι καλός. Με τους ανθρώπους που σέβομαι και αγαπώ.
Μπήκα σε ενα από τα αμάξια μας και καλημερισα τον σοφέρ μας Μπάμπη που καθόταν στην θέση του οδηγού. "Που να σας πάω σήμερα κύριε Φίλιππε;"
"Στην Νεφέλη. Και σου έχω πει μην μου μιλάς στο πληθυντικό. Δεν είναι η μάνα μου μπροστά. "
"Πολύ καλά", είπε και το αμάξι πήρε μπρος.
Η Νεφέλη μένει στα νότια προάστια. Εγώ στα βόρεια αν και αυτό ήταν λίγο προφανές. Μπορεί να είναι μακριά αλλά πιστέψτε με για αυτή έχω περπατήσει αυτή την διαδρομή...
Άνοιξα το κινητό μου και πληκτρολογησα γρήγορα ένα νούμερο.
"Κυρία Μαρία Ο Φίλιππος είμαι. Πείτε στην κόρη σας ότι θα είμαι εκεί σε μισή ώρα", είπα στην μητέρα της Νεφέλης που ηταν στην άλλη γραμμή.
"Εντάξει Φίλιππε μου. Καλή σου μέρα", είπε και η κλήση τερματιστηκε.
Οι γονείς της είναι τόσο καλοί. Οι γονείς μου έλεγαν πάντα ότι οι φτωχοί είναι υποκριτές και φθονουν τα λεφτά και την επιτυχία μας. Πράγμα που δεν ισχύει. Δύσκολο να αλλαξεις τα μυαλά αυτών των ανθρώπων...
Η ώρα πέρασε και το αμάξι σταμάτησε μπροστά στην πόρτα του σπιτιού της. Οπότε πάω να την δω νιώθω λες και την βλέπω πρώτη φορά. Και όταν βγαίνει από το σπίτι της και μου χαμογελάει νιώθω ότι την ερωτεύομαι ακόμα περισσότερο.
"Μπάμπη χτυπά μια κόρνα, η Νεφέλη μας άργησε", είπα και άκουσα το διαπεραστικο ήχο της κόρνας.
Εκείνη την ώρα την είδα να έρχεται κοντά μου. Ψηλολιγνη, με πανέμορφο πρόσωπο και προσωπικότητα μοναδική. Πως να μην την λατρεύεις;
Θες να κάνεις πάντα επιδηξη;", ρώτησε γελώντας και ήρθε κοντά μου.
"Πως με ξέρεις", της απάντησα και την πήρα αγκαλιά.
Καθήσαμε και αρχίσαμε τις καθημερινές μας βλακειες. Τόσο κοντά που είμαστε πολλές φορές μας περνουν για ζευγάρι. Πολύ θα ήθελα, αλλά να έχεις κολλητή αυτή την κοπέλα είναι ότι καλύτερο.
Κάποια στιγμή την είδα που με κοιτούσε και μου είπε ότι ήθελε το φούτερ μου. Αν και κάτι άλλο σκεφτόταν. Μακάρι να σκέφτεται ότι σκέφτομαι εγώ όταν την βλέπω...
Τώρα είμαστε αγκαλιά και της χαϊδεύω το κεφάλι. Σηκώθηκε και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Είπε ότι είδε μια συμμαθήτρια της και ότι έπρεπε να την αφήσω εκεί.
Κοίταξα κι εγώ να δω την 'συμμαθήτρια' της. Αλλά αντί για αυτήν είδα τον Κωνσταντίνο. Αυτός. Αν νιώθω μίσος για ένα πρόσωπο στο κόσμο σίγουρα είναι για αυτόν. Πες ότι τον ζηλεύω επειδή κάνει την κολλητή μου να τρελαίνεται για αυτόν. Ναι δεν ντρεπομαι να το παραδεχτώ.
Έχει σπατάλησα τόσο χρόνο να μιλάει για αυτόν. Είναι κολλημένη σε έναν δρόμο χωρίς διέξοδο. Έχει ρίξει τόσα δάκρυα για πάρτη του. Και μόνο που την βλέπω να δακρύζει θέλω να πάω και να σκίσω τον τύπο στα δύο.
"Αυτός πάλι. Ρε μωράκι μου ποτέ θα ξεκολλησεις από αυτόν τον μαλακα.", είπα στην Νεφέλη. Εκεινη την ωρα ρα νευρα μου ειχαν χτύπησει κοκκινο αλλα είμαι καλός στο να κρύβω τι νιώθω. Όπως τώρα.
"Το παλεύω Φιλιππακο", είπε και βγήκε έξω από το αμάξι.
Της ζήτησα να με αγκαλιάσει. Ποτέ δεν λέει όχι. Τώρα Μαντεψε τι. Απλά είπε ότι λυπάται και πρέπει να φύγει. Και απλά έφυγε και πήγε κοντά του.
"Βγαίνω και εγώ", είπα στον Μπάμπη και έτρεξα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να αφήσω την Νεφέλη μου μόνη με αυτόν.
Την είδα να πέφτει πάνω του. Κλασσικό. "Α ρε Νεφ είσαι πολύ καλύτερη από αυτό", είπα από μέσα μου . Τους είδα να μιλάνε. Τους είδα να χαμογέλανε ο ένας στον άλλον.
Τον ειδα να της χαϊδευει την πλάτη και να της τσιμπάει το μάγουλο. Την είδα να τον αποχαιρετάει και να τρέχει σαν παλαβη στην κολλητή της, Άρια.
Και το δάκρυ κύλισε. Σιχαίνομαι να κλαίω. Πιστεύω ότι είναι αδυναμία. Η Νεφέλη μου έλεγε πάντα ότι το κλάμα είναι ξέσπασμα, αντίδραση και έκφραση των συναισθηματων. Και εγώ αυτό κανω τώρα.
"Αχ μικρή μου και να ήξερες πως σπάει η καρδιά μου όταν σε βλέπω με αυτόν", ψιθυρισα. Ήλπιζα να το άκουγε ή έστω να το καταλάβαινε. Γύρισε και με κοίταξε και κρύφτηκα γρήγορα πίσω από ένα δέντρο.
Σταγόνες δακρύων κυλούσαν από τα μάτια μου. "Γαμωω", φώναξα και σκουπισα τα μάτια μου. Εγώ φταίω που η Νεφέλη δεν με θέλει. Εγώ. Δεν είμαι αρκετός.
Έβγαλα το κινητό μου και πληκτρολογησα το τηλέφωνο του κολλητού μου, Αγγέλου. Μόνο σε αυτόν μιλάω για αυτό το θέμα, μόνο αυτός με καταλαβαίνει.
" Έλα ρε μαλακα τι έγινε;", με ρώτησε. Όταν το σήκωσε.
"Είσαι να πάμε καμιά βόλτα κέντρο σήμερα; Δεν έχω καμία όρεξη για σχολείο."
"Έρχομαι να σε πάρω ", είπε και μου το έκλεισε.
Χελοοο♥
Τι μου κάνετε. Εγώ όλα καλά😇 Όχι ότι σας νοιάζει...
Σας άρεσε το νέο κεφάλαιο?
Το ξέρω ότι είναι βαρετό που γράφω τα ίδια πράγματα. Πιστεύω όμως πως για αρχή είναι ωραιο να δούμε και την πλευρά του Φιλίππου☻
Στο επόμενο θέλετε πλευρά Φιλίππου, Νεφέλη ή Άρια (ποια σκατα είναι αυτή?:)
Αν σας άρεσε πατήστε το αστερακιι🌟
Και αφήστε σχολιαα. Απλά αγαπάω να διαβάζω τα σχόλια σε όλες τις ιστορίες ( μόνη μου το ξέρω...😂)
See you soon with New Chapterrr❤