Mabilis akong nagtago sa likod ng isang puno nang makita ko si Bonzon na hawak si Oryang sa kanyang braso. He was forcefully dragging her. Hindi marinig ang sigaw nito sa ingay na gawa ng mga baril at sigaw ng iba. I looked at Andres. He was busy fighting and saving his comrades, he didn't notice that his wife was being harassed by this colonel. I searched for Antonio. Maging siya rin ay patuloy na nakikipaglaban.
I was mesmerized at the same time terrified seeing him fighting. Mesmerized because he was good at it. He looked like a real warrior. Terrified because any moment he could get hurt. Alam ko kung ano ang magiging kapalaran nina Andres. Pero hindi ko alam ang kay Antonio. Kaya natatakot ako na baka mangyari ang kinatatakutan ko nang hindi ko alam. I am only certain of one thing. Karlos told me about Antonio's future. He doesn't have one. The first time I looked into Antonio's eyes, it was empty. Like an empty shell. Na para bang tinanggap na niya ang kung ano man ang mangyayari sa kanya dahil sa pagsali niya sa katipunan. Pero hindi nagtagal, I saw something in there. Something that I wanted to protect. Something that I was yearning for. That's another reason why I want to save him.
Nagpabalik-balik ang tingin ko kina Oryang at Antonio. I start to get anxious when Bonzon drag Oryang to an empty hut. Naguguluhan na ako kung ano ang gagawin. If I go and get Antonio out of there, mapapahamak si Oryang. Alam ko ang maaaring mangyari sa kanya at kaya ko itong mapigilan. Pero kung pipigilan ko ito, who knows what fate might do to Antonio.
My gaze landed on Antonio. But if he is fighting to save his comrades, shouldn't I do the same thing? Naging parte na ako ng katipunan. Andres treated me as a member of this organization. They gave us refuge when we were drawn out of Kalookan. Oryang treated me as her own family. They've done so much for me. Isn't it right for me to repay them?
I sighed. Pilit kong pinakalma ang sarili ko. I'll save Oryang. I'll save Antonio. I'll change the past.
Hindi na ako nagdalawang-isip pa at tumakbo na sa pinagdalhan ni Oryang. Gusto kong bigyan ng magkabilang malulutong na sampal ang sarili ko.
"I'm being reckless again!"I shouted while running.
Pagkatapos kong ialis si Oryang dun, fuck it, with this small body of mine I'll get Antonio out of this shit.
Nanag makarating ako sa bahay na pinagdalhan kay Oryang ay dahan-dahan kong binuksan ang pinto nito. Sumilip ako sa maliit na siwang ng pinto. I gripped the wooden frame of the door when I saw the colonel forcing himself into Oryang.
How can he stoop this low? He's harassing the wife of the person he used to follow. Napansin ko ang isang putol na kahoy sa tabi ng pintuan. Kinuha ko ito at dahan-dahang pumasok. I was careful not to make any sound and throw a surprise attack at the perpetrator. My heart was racing. Pero mas nangingibabaw ang galit kaysa kaba at takot.
This is what I hate the most. Rape. It reminds me of the inhumane treatment my brother received. I swore to myself that I'll make the people who violated him pay. And seeing that same type of person in front of me, fuels my anger even more.
I inhaled, and with all my strength, I slammed the piece of wood into the colonels back. Napaatras siya at napahiga sa sahig habang namimilipit sa sakit.
Ibinaba ko ang kahoy at agad na lumapit kay Oryang. Nanginginig ito at basang-basa ng luha ang mga pisngi.
"O-Oryang, nasaktan ka ba?" Umiling siya at patuloy na umiyak. "Halika, umalis na tayo dito. Kaya mo bang tumayo?"
Nanginginig siyang tumango, "O-oo."
"Halika." Tinulungan ko siya. I lend her my arm and shoulder as a support. Pero bago pa man siya tuluyang makatayo ay biglang may humila ng buhok ko.
Oryang fell, "Kristin!"
"Ack!" I winced in pain. I held Bonzon's wrist, "Fuck, let go!"
"Anak ng puta!" he cursed while massaging his nape. "Ang lakas ng iyong loob upang hampasin ako."
Hinila niya pa lalo ang buhok ko para mapalapit sa kanya. I bumped into his chest while trying to to lessen the pain I feel in my scalp. Inilapit niya ang bibig malapit saking tenga, "Ikaw ang babaeng nagdala ng aming makakain kagabi. Matapang ka pala. At kakaiba ang kulay ng iyong buhok."
"Bonzon! Bitawan mo siya!" sigaw ni Oryang. Kahit na nanginginig sa takot, pinilit niya pa ring magmukhang matapang.
Napahagalpak sa tawa ang koronel, "Sa pagkakaalam ko, wala na sa kapangyarihan ang Supremo. Ibig sabihin noo'y wala ka na ring kapangyarihan, Lakambini. Kaya't ipaubaya mo na lamang ang iyong sarili sa akin." Nagsitayuan ang balahibo sa katawan ko dahil sa pandidiri nang hawakan nito ang aking leeg. "Kung hindi ay mararanasan ng babaeng ito ang mga dapat na ikaw ang dumanas. Matitiis mo ba iyon, Lakambini?"
I cringe in disgust. "She will never give herself to you," I said, emphasizing the word "never" . "Hinding-hindi niya ibibigay ang sarili niya sa maduming baboy na tulad mo."
He gripped my hair even tighter. Pakiramdam ko pati anit ko matatanggal na. Mahigpit niyang hinawakan ang baba ko at ipinaharap ang mukha ko sa kanya.
"Matalas ang iyong dila. Makakapagsalita ka pa kaya kung puputulin ko iyan?'
Without hesitation, I spit on his face. Napapikit diya at bahagyang lumuwag ang pagkakasabunot niya sa buhok ko. "Even if you cut my tongue, I'll still find a way to throw shit at a trash like you."
Pinahid niya ang mukha niya. He glared at me and in a flash, I was thrown into the wall.
"Kristin!"
Hindi ko pa man naimumulat ang mata ko ay malakas niyang sinipa ang hita ko. "Ack!"
"Tama na!"
"Walang-hiya ka! Sino ka sa tingin mo tratuhin ako ng ganun? Ikaw na isang babae lamang? Ikaw na walang pinag-aralan? Sino ka sa tingin mo?"
My back hurts from getting slammed into the wall. Dinagdagan pa ng pagkakasipa niya sa
"Subukam mong idampi 'yang kamay mo sa kanya, hindi ako magdadalawang-isip na patayin ka!"
Iminulat ko ang mata ko nang marinig ko ang boses na iyon. Nangilid agad ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan.
Antonio...
Nakatayo siya sa likuran ni Bonzon habang nakatutok ang hawak na itak sa ulo nito. Pero imbes na makahinga ng maluwag, mas lalo kong nahigit ang hininga ko nang hugutin ni Bonzon ang baril na nakasukbit tagiliran nito at itinutok kay Antonio. But Antonio's reflexes was quick at mabilis niyang sinipa ang kamay ni Bonzon na may hawak na baril. Nabitawan ng koronel ang baril at tumilapon ito sa sahig. Antonio was quick to grab his collar and slam his back to the wooden pillar in the middle of the hut.
Bonzon winced but a smirk appeared on his face, "Isa na namang alagad ng supremo. Bakit hindi na lamang kayo sumuko gayong wala na sa tuktok ang inyong taksil na pinuno?"
Antonio gripped the colonel's collar, "Hinding-hindi kami susunid sa taong may baluktot na paniniwala tulad ng taong iyong sinunod. At kahit kailan, hindi magagawa ng supremo na pagtaksilan ang bayang buong-buhay niyang prinotektahan!"
"Hindi matagumpay ang rebolusyong isinusulong niya! Mali siya! Mali ang supremo! Mali si Rizal! Dahas o salita, hindi tayo nito mapapalaya sa gapos ng mga dayuhan!" Bonzon yelled at the top of his lungs as he pushed Antonio away from him. Mabilis niyang sinuntok si Antonio dahilan upang mapaatras ito. "Dapat ay pumailalim tayo kung lumaban! Sa paraang iyon, mababawi natin ang bayang dapat na sa atin."
Antonio wiped the blood on his lips and once again charged at Bonzon. He slammed him again into the pillar, "Mga taong takot at mahina lang ang madumi kung lumaban! Hindi ganun ang supremo at ang mga kasamahan niya!"
Bonzon raised his hand and gripped Antonio's wrist, "Matapang at dakila ang iyong pangkat. May isang ayaw iwanan ang asawang papalubog na sa putik. Ikaw, na handang ibuwis ang buhay para sa supremo. At isang babaeng," he glanced at me with a smirk on his face. I gulped. "Handang tanggapin ang mga suntok at sipa para sa supremo't lakambini. Akalain mo nga naman, nagtipon-tipon ang mga dakila—"
Before Bonzon could finish his sentence, Antonio's fist landed on his jaw. Malakas siyang bumagsak sa sahig ngunit hindi siya tinigilan ni Antonio at pumaibabaw ito sa kanya saka siya pinaulanan ng suntok.
"Antonio!" I shouted but it it didn't reach him.
"Anong ginawa mo sa kanya, hayop ka!"
"Antonio.."
Antonio's hair fell into his eyes. Pero kahit na natatabunan, kitang-kita ko ang galit sa mga mata nito. His anger was fuelled even more, and the blaze in his eyes shone even brighter. I am not used to seeing this side of him. It's terrifying. He turns into a dufferent person. The gentle and calm Antonio gets burried by this terrifying side of him. But even if I hate seeing this side of him, it's the proof of how much he cares for his loved ones.
"He will die."
"You can't alter history."
And I love everything about him. That's why, I'll do everything to change his future.
Itinukod ko ang dalawang kamay at pinilit na tumayo. Pero bago pa man ako makaalis sa kinauupuan ko ay umalingawngaw sa buong kubo ang malakas na putok ng baril. My eyes widen when I saw Antonio's body dropped to the floor habang nakatutok sa kanya ang baril na hawak ni Bonzon.
"No!" sigaw ko at mabilis na nilapitan si Antonio. Hindi ko na pinansin ang sakit na nararamdaman makalapit lang kay Antonio. "N-no.." Hindi ko mapigilang mapatakip ng bibig. Antonio was clutching his shoulders as he winced in pain.
"A-ack—!"
I wanted to touch him but I was afraid that I might hurt him. Na baka kapag hinawakan ko siya mas lalo pang lumala ang sakit. Nangingilid na ang luha ko dahil hindi ko alam ang gagawin. Blood was gushing out of his shoulders. Namamantsahan na din ang suot kong saya.
"A-Antonio.. hang on. Ililigtas kita.."
"K-Kristin.. umalis.. k-ka na."
"Mga lapastangan!" nilingon ko si Bonzon at napansin kong nakatutok ang hawak nitong baril sakin. His face was swelling because of the punches he received from Antonio. "Ang nararapat sa inyo ay mamatay!"
I was in shock and I didn't know what to do when he held the trigger. One thing that came into my mind was to hug Antonio and cover him with my body. I closed my eyes and waited for the bullet to hit me.
But nothing came. Instead, I heard something dropped to the ground.
Iminulat ko ang mata ko. I looked over my shoulder and saw Bonzon lying on the ground unconscious and Oryang standing behind him holding the piece of wood I had earlier.
"O-Oryang.." I uttered.
Ibinaba niya ang kahoy at iika-ikang lumapit sakin. "U-umalis na tayo dito."
"P-pero si Antonio..."
Oryang removed her shawl and she wrapped it around Antonio's shoulders. "Antonio, kaya mong maglakad? Kailangan nating umalis bago pa magising si Bonzon."
Antonio nodded and we helped him get up. Ipinatong ko ang braso nito sa balikat ko upang alalayan siya at hindi matumba. Quickly, we went out of the house. Naging maingat pa rin kami upang hindi mamataan ng mga tauhan ni Bonzon ang aming pagtakas.
"Kristin, nasaktan ka kanina. Hindi mo dapat ito ginagawa," Antonio said. He was pale at halatang nahihirapan dahil sa iniindang sugat sa balikat. "Ako dapat ang umaalalay sayo."
Parang pinipiga ang puso ko dahil sa kalagayan ngayon ni Antonio. Kailangan naming madala siya sa isang ligtas na lugar at magamot bago pa siya maubusan ng dugo.
"Gagawin ko ang lahat para sayo gaya ng ginagawa mo palagi sakin," I answered while keeping my eyes on the road.
"Hindi ko man lamang napigilan si Bonzon na saktan ka. Nangako ako na hinding-hindi kita hahayaang masaktan ngunit.."
"Wag mo ng sisihin ang sarili mo. Konting pasa lang 'to. Wala ito kung ikukumpara sa sugat na natamo mo. Kaya ipunin mo ang lakas mo at hayaan mo akong alalayan ka," I assured him.
Hindi na nagsalita si Antonio nang makapasok kami sa kakahuyan. Doon nakasalubong namin sina Santiago at Rafael. Pareho silang may mga sugat at halatang mula din sa pakikipaglaban.
"Lakambini, Kristin! Ayos lang ba kayo?" tanong ni Santiago saka inalalayan si Antonio na makaupo. Isinandal niya si Antonio sa katawan ng isang malaking puno at tinggal ang telang nakapalibot sa sugat nito. "Naku, mukhang malalim ang pagkakabaon ng bala. Kailangan nating matanggang ito agad upang sumara ang sugat."
Santiago studied medicine while he was in England, he can take care of Antonio's wound. I'm glad he's here.
"Mabuti na lamang at nakaalis kayo doon," ani ni Rafael habang inaabot kay Santiago ang isang puting tela. "Magpahinga muna kayo. Aalis agad tayo pagkatapos linisin ni Santiago ang sugat ni Antonio."
We got out alive. Pero hindi pa rin kami tuluyang nakakligtas. Soon, Bonzon's men will surround this place to arrest all of Andres' men as much as possible. Kaya kailangang makalayo agad kami sa lugar na to. Hindi pa kami masyadong nakakalayo sa pinagyarihan ng laban. Mula dito ay kitang-kita pa rin namin si Andres at ang mga kasamahan nitong nakikipaglaban. Oryang was watching them. Kitang-kita sa mukha nito ang pag-aalala para sa asawa.
"Oryang, huwag kang mag-alala. Hindi hahayaan ng supremo matalo siya ng mga yun," pagpapagaan ko sa loob niya kahit na alam ko na ang mangyayari pagkatapos nito. Hindi ko man nailigtas si Andres, nagawa ko namang iligtas si Oryang. And I plan on getting her out of here with us. "Magiging maayos din ang lahat."
Hindi nagsalita si Oryang. Patuloy niyang tinignan ang labang nagaganap.
"Lakambini, tayo'y aalis na," nilingon ko si Rafael nang magsalita ito. Tinutulangan na nitong makatayo si Antonio.
"Oryang... Halika na," I said.
She faced me, "Kristin, umalis na kayo. Hindi ako sasama."
Lumapit ako sa kanya at hinawakan ang kamay niya, "No, sasama ka samin. Pag nakalayo tayo, iisip tayo ng paraan para iligtas ang supremo."
"Hindi," umiling siya. "Alam mo, nakaramdam ako ng takot kanina ngunit noong nakita ko kung paano mo protektahan si Antonio, nawala ang takot na iyon."
Hinigpitan niya ang hawak sa kamay ko, "Kristin, ako ang Lakambini. Responsibilidad ko na panatilihing nagkakaisa ang bawat kasapi ng katipunan. At bilang asawa ng supremo, responsibilidad kong manatili sa tabi niya." She paused and she gave me a reassuring smile, "Pinakasalan ko ang supremo sa harap ng Diyos dahil mahal ko siya. Kasabay nito ang pangakong poprotekhan namin ang isa't isa. Mananatili ako sa tabi niya kahit na anong mangyari. Kaya't umalis na kayo at iligtas ang mga sarili ninyo."
"O-Oryang, hindi kami aalis dito nang hindi ka kasama."
Niyakap niya ako, at sa hindi ko malamang dahilan, it felt comfortable. It was like mom's hugs. Warm and gentle.
"Kristin, napakagaan ng loob ko sayo. Kaya hindi ko hahayaang mapahamak ka." And with that she let go of me. "Rafael, Santiago, kayo na ang bahala sa iba."
"Pero, Lakambini—"
"Magtiwala kayo sakin gaya ng pagtitiwala niyo sa supremo." Nabato nalang ako sa kinatatayuan ko at tinignan na lamang siyang bumalik sa kinaroroonan ni Andres.
Despite their age gap, Oryang loved Andres so much. Hindi ko man alam ang kwento nila pero nakikita ko kung paano nila titigan ang isa't isa na, lubos silang nagmamahalan. We were the same. I was willing to risk everything for Antonio and so is she.
I stared at her as she run towards her beloved. Ngunit hindi pa man siya tuluyang nakakalabas sa kakahuyan ay bigla siyang napahinto. Humakbang ako para lapitan siya pero bigla siyang napaupo habang nakatingin pa rin sa direksyon ng supremo.
There I saw Andres on his knees as the chinese guy accompanying Bonzon jumped ito him, and slit his throat.
Nanlaki ang mata ko at agad na nilingon si Antonio. He saw it. I hitched my breath when I saw the three of them looking at the Andres' direction.
They saw it.
I saw as despair falls into their faces. Nakita ko ang gulat at kung paano dumilim ang mga mukha nila. The three of them thinks highly of Andres. Malaki ang utang na loob nila sa supremo. But I was concerned more for Antonio. Bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa takot at kaba nang makita ko ang ekspresyon sa mukha nito. I saw how his expression changed. His eyes were now narrowed, rigid, cold and hard. He had that same expression when he beat up Bonzon. But this time, it was full of despair. His jaw was clenched and his knuckles turned white from clenching his fist too hard. His face was red from suppressed rage.
Bigla niyang itinulak palayo si Rafael.
"Antonio, wag!" Rafael shouted at muling hinawakan ang braso ni Antonio. He winced in pain because of the wound on his shoulder but he didn't let it stop him. Muli niyang itinulak si Rafael at kinuha ang itak na dala ni Santiago.
"Antonio!"
He ran towards my direction but before he could pass me, I hugged him. Sinubukan niya akong itinulak pero hindi ako nagpapigil. I hugged him tightly and burried my face into his chest. His heart was beating so fast.
"Bitawan mo ako! Ang supremo!" he yelled.
I shook my head, "Hindi.. Antonio, may sugat ka. Hindi mo sila kayang labanan. Please."
But he didn't listen. He continued struggling. Rafael and Santiago tried to help me but I stopped and told them to let me handle this.
"Antonio, makinig ka sakin." I have to stay strong. Kahit na nakakaramdam na ako ng pagod, kahit na masakit ang katawan ko, kahit na gusto ko nalang magpahinga at umiyak na lamang sa isang sulok, kahit na gusto ko ng sumuko, hindi pwede. Papanindigan ko ang pangako ko.
"Umalis ka diyan."
"Antonio, snap out of it!"
"Bitawan mo ako!"
I held both his arms and I reached for his eyes, "Tignan mo ako Antonio." When he didn't listen, I cupped his face and forced him to look at me. His enraged eyes landed on mine. "Tignan mo lang ako," my voice croaked from suppressing my tears. "Wag kang magpapadala sa galit. Maiiligtas natin ang supremo pero hindi sa paraan na kailangan mong ibuwis ang buhay mo. Sa oras na lumabas ka doon at makipaglaban, hindi mo na ako makikitang muli. Please, stay with me until it's over. Nangako ka saking hindi mo ako iiwan. Kaya kung makikipaglaban ka ngayon, para mo na ding hindi tinupad ang pangako mo."
Antonio's eyes softened. Unti-unting tumulo mula sa mga mata nito ang mga luha. He held my hand before leaning towards me. Ipinatong niya ang noo sa balikat ko at doon umiyak.
-
Tinignan ko mula sa malayo si Antonio. Nakaupo ito sa tabi ng isang puno habang nakatingin sa papalubog na araw. Hindi siya umalis sa pwestong yun simula noong makaalis kami sa Limbon. Sa bahay kami nina Rafael nanatili kasama ang iba pa nilang mga kasamahan na nakatakas din sa Limbon. Malayo ito sa bayan at nasa paanan ng bundok.
It was as if Andres knew his fate. Inutusan niya ang mga tauham niya na ialis ang iba pang mga kasamahan nila sa Limbon upang hindi madamay sa kaguluhan. Pero may ibang nanatili pa rin sa tabi niya at naiwan sa Limbon. Oryang was also arrested along with Andres. Hindi na siya sumama samin at mas piniling manatili sa tabi ng asawa.
I sighed and turned my back. Bumalik ako sa loob ng bahay nina Rafael. Isinara ko ang pinto at doon na nagsiunahan sa pagtulo ang mga luha ko. Napaupo ako at hinayaan ang sarili kong umiyak.
Lahat sila ay tahimik. They were all filled with sadness. I failed to change Andres' fate. Marami pa ding buhay ang nawala.
"You're pitiful." I raised my head and searched for that voice. It was Karlos. He was standing on the corner of the room.
"Karlos.."
"Maarte ka. Masama ang ugali mo. Mapang-mata, makasarili, ma-pride. You think you can do everything even when you're a coward."
I stood up saka pinahid ang luha sa mga mata.
"Karlos, what are you—"
"At higit sa lahat, ang tigas ng ulo mo!" He raised his head and I saw anger in his eyes. "I warned you! Binalaan na kita na sa oras na makialam ka, ako ang makakalaban mo! Ako!" He pointed himself, "Ako, ang oras. Pwede kong gawin ang kahit na ano sayo. Pwede kong kunin ang buhay mo pero hindi ka nagpatinag. Hindi ka natakot sa maaaring mangyari sayo at nakialam ka pa rin!"
"What the hell are you being angry for?" I felt my face flushed because of irritation. It mixed with the sadness I feel. "Hindi ko man sinunod ang sinabi mo pero wala namang nangyari, ah? Dinakip pa din nila si Andres at Oryang. Napatay pa din ang isa niyang kapatid. Kahit anong gawin ko, hindi ko pa din sila nailigtas! Gets ko na, okay? Wala akong karapatang makialam sa nakaraan! Pero, please! Hayaan mo naman akong iligtas si Antonio. Kahit isang buhay lang ang mabago ko."
Karlos balled his fist amd his face turned dark, "You're educated but still stupid."
I gritted my teeth, "Call me stupid, I don't give a fuck. I do this for a purpose and I'll continue doing it until my last days in this era. Hindi mo na ako mapipigilan—"
"Shut up!"
Nagulat ako nang bigla niyang sinuntok ang pader. "You're stupid." He raised his head and he looked at me. Bumilis ang tibok ng puso ko nang makita ko ang mga luha sa mata nito. His eye held a very sad emotion that I failed to comprehend. "How stupid can you get? You're no hero! You don't have powers, you're not immortal! You're just a crazy, reckless, ariheaded human being! Hindi ka nagmula sa panahong to! Wala kang karapatang makialam! Pero ginawa mo pa rin. Hindi lang isang beses kundi paulit-ulit! And, everyting single time, I had to save you.."
"Karlos.."
"K-kapag namatay ka dito, sa panahong 'to, hindi ka babalik sa hinaharap. Tuluyang kang maglalaho. You will cease to exist."
Karlos is not someone who would show his emotions. He's the type of person who would rather scowl at me the whole instead of concerning himself with my affairs. But seeing him crying, which is not something he usually does, shows how much he is worried and concern about me. At kaya pala wala pa ring nangyayari sakin kahit na ilang beses na akong nakialam sa nakaraan, ay dahil sa kanya. He was helping me all along.
At first. I thought of him as an ungrateful, cocky brat who asked me to help him with his history homework into a proud and autistic deity. But there's still so much more about him.
Lahat ng galit at pagkairita na naramdaman ko ay napawi. I walked towards him and I held his small hand. "Karlos, that's what we are. Humans exist for another human. We exist to save ourselves." He flinched when I wiped his tears. Pakiramdam ko isa akong nakatatandang kapatid ng isang batang matanda kung mag-isip. "Saka, nakita mo ba kung paano sinisi ni Antonio ang sarili niya dahil hindi niya nailigtas si Andres? He was hurt to the point that even him, a brave guy, cried. And I don't want to see him in that state, Karlos. Gusto kong palaging nakangiti si Antonio. Gusto kong palagi siyang masaya. Just like what you said, I am reckless. But that's because I'm human. We do crazy and stupid things for the people we cherish. I want to try. I want to save Antonio. Hindi ko ipapahamak ang sarili ko dahil may pamilyang naghihintay sakin.
Ililigtas ko si Antonio bago pa ako bumalik sa hinaharap."
He stared at me for a moment before taking his hand away from mine. Iniwas niya ang tingin at tumikhim, "You're still stupid."
I chuckled, "I am."
"I'll do eveything I can—"
Before Karlos could finish his sentence, we heard a noise coming from behind the door.
"Kristin, may nakarinig satin!" Karlos quickly said habang inililibot ang tingin sa paligid. His senses must have lowered when he let his emotions take control over him kaya hindi niya napansing may nakikinig na pala samin.
Agad akong kinabahan. Karlos told me not to tell anyone about me coming from the future.
"Diyan ka lang, Karlos," I said before walking towards the door.
"Kristin.."
Hindi ko na pinansin ang sasabihin ni Karlos at naglakad papunta sa pinto. I inhaled as I open the door.
My whole world sank when I saw the person behind the door. Tuluyan ng lumubog ang araw ngunit nagsilbing ilaw ang mga alitaptap.
"N-nagmula ka sa hinaharap?"
I gulped, "Antonio."
-
This chapter needs serious revision. >_<
Hemegerd! Anong mangyayari ngayong nalaman ni Antonio na from the future si Kristin???? Hindi ko din alam!
Nga pala, shout out kay gelawp at sa mga kaibigan niya na sa smart tv binasa ang My Handsome Katipunero. 😂 Awiee, nakakaflatter talaga. 😂😅 Natutuwa ako at sabay-sabay niyong binasa ang kwento. Mygas, amganacry. 😂 Sana'y patuloy niyong suportahan ang kwento. 😊
-
Hi. Did you like this chapter? I hope you did. Please vote and share your thoughts in the comment section. Thank you!