Ik zit alleen in een wc-hokje. Lucas en zijn vriend zijn net naar buiten, maar ik durf niet. Niet na wat ze gedaan hebben. Niet. Niet. Niet.
Alec p.o.v.
Ik loop de wc in en hoor ineens iemand snikken. Ik weet dat niet iedereen graag gestoord wordt tijdens een momentje alleen. Daarom was ik mijn handen en wil net naar buiten lopen, als ik ineens blijf staan. Die stem herken ik uit duizenden.
"Jax! Jax, doe open, ik ben het! Jax?"
Het snikken stopt en even hoor ik niets. "Jax?" zeg ik nog een keer. Dan vliegt de deur van het wc-hokje ineens open en iemand loopt naar buiten. Ik kon niet zien wie het was, hij had een kap op.
Maar ik zou hebben kunnen zweren dat dat Jackson was. Hmm. Vreemd.
Ik loop naar buiten, naar het schoolplein. Ik heb frisse lucht nodig. Hopelijk heeft Alec me niet herkend. Ik knipper even met mijn ogen als het felle zonlicht erin schijnt. Dan staat Alexandra ineens voor me.
"Jax! Jax, we moeten praten!" Ze stopt met praten als ze mijn betraande ogen ziet. Zonder iets te zeggen slaat ze haar handen om me heen.
Even voelt het goed, maar dan ziek ik Lucas en zijn vriend voorbijlopen. Oogcontact. Een gemene grijns en een knipoog.
Met één harde beweging duw ik Alexandra van me af. Dit is allemaal haar schuld! Allemaal dankzij haar!
En zonder nog een woord te zeggen slenter ik weg, haar verbazend achter me latend.
Ik ben een tijdje ziek geweest en kon daarom niet uploaden... sorry! Volgende deel komt snel!
Comment/like/share