Το νέφος πάνω από την πόλη έμοιαζε με γκρι ιστό, λες και μία τερατώδης αράχνη είχε βάλει σκοπό να πιάσει όλα τα πουλιά της νύχτας. Μόνο ο Σείριος ξεχώριζε στον ουρανό.
Στους δρόμους κυκλοφορούσαν ελάχιστα αμάξια, αφήνοντας πίσω τους σύντομη σιωπή και καυσαέριο. Ένα κίτρινο μηχανάκι αγκομαχούσε, κάνοντας κάποιους μισοκοιμισμένους ενοίκους να βρίζουν την τύχη τους που μένουν σε αυτήν την καταραμένη πόλη.
Ο Μπιλ, οδηγός αυτής της φασαριόζας μηχανής, δεν άκουγε το χάος που προκαλούσε το όχημά του. Οι σκέψεις του τον είχαν εγκλωβίσει σε ένα επικίνδυνο αδιέξοδο. Οι σκέψεις είναι ύπουλες∙ μπορεί να είναι άυλες, αλλά μπορούν να κάνουν περισσότερη ζημιά στον άνθρωπο απ' ότι μια γερή γροθιά.
Ο Μπιλ έστριβε μηχανικά στους δρόμους που τον οδηγούσαν στο σπίτι του.
Δολοφονίες, πνεύματα, μάγισσες και κολοκύθια με ρίγανη.
Ήταν συγχυσμένος, κουρασμένος και απογοητευμένος από την συνάντηση με την Φρίντα. Είχε πιστέψει ότι θα έβγαινε κάτι καλό από εκείνη την επίσκεψη, όμως αποδείχτηκε ότι έκανε λάθος.
Στην τσέπη του τζιν του ήταν το χαρτί. Το δεύτερο χαρτί που έπαιρνε εκείνη τη μέρα από τη Φρίντα. Θα το διάβαζε με το που θα έφτανε σπίτι, παρότι δεν είχε υψηλές προσδοκίες. Αν μιλούσε κι αυτό για αρχαία πνεύματα που γουστάρουν να σκοτώνουν για να αποκτήσουν δύναμη, θα το πετούσε στα σκουπίδια. Οι ελπίδες του, βέβαια, δεν είχαν στραφεί ούτε στην αστυνομία, η οποία ακόμη δεν είχε βασικούς υπόπτους.
Ο Μπιλ έσμιξε τα φρύδια του.
Θα ξεκινήσω να ψάχνω μόνος μου, κατέληξε.
Πάρκαρε το Καναρίνι και μπήκε στην πολυκατοικία. Ήταν έτοιμος να ανοίξει την πόρτα του διαμερίσματός του, όταν η δόνηση του κινητού του τον επανέφερε στο παρόν. Ποιος είναι τέτοια ώρα;
Η φωτισμένη οθόνη του έλυσε την απορία. Ο Στέλιος;
«Ναι;».
«Έλα ρε, σόρι για την ώρα».
Ο ταραγμένος τόνος της φωνής τού Στέλιου τον έκανε να παραμείνει στη θέση του. Λες και ήξερε ξαφνικά ότι δε θα έμπαινε σπίτι του εκείνη τη νύχτα.
«Έγινε κάτι;».
«Βασικά, ναι... Αν μπορείς έλα από το σπίτι γιατί η Ελπίδα είναι... είναι σοκαρισμένη. Δεν ήξερα ποιον άλλο να καλέσω... ξέρεις τώρα... Οι γονείς μας είναι στο χωριό και δε θέλω να τους ξεσηκώσω. Εγώ, πάλι, δεν είμαι από τους αριστούχους της "Σχολής Υποστήριξης". Σε χρειάζεται».
«Πες μου ρε επιτέλους τι έγινε!» είπε ο Μπιλ όσο πιο σιγανά μπορούσε για να μην ξυπνήσει τους στριμμένους γείτονές του.
«Ο ψυχάκιας που σκότωσε τη Μαρία...».
«Ναι;» η καρδιά του Μπιλ επιτάχυνε.
«Ε... αυτός ο μουρλός δολοφόνησε πριν λίγες ώρες δύο φίλους της Ελπίδας. Τον Άκη και την κοπέλα του, τη Χαρά».
«Τι;».
Το φως του διαδρόμου έκλεισε και άφησε τον Μπιλ στο σκοτάδι.
«Πω, ρε πούστη μου» βλαστήμησε ο Μπιλ και ψηλάφισε τον τοίχο για να βρει τον διακόπτη.
«Τι έγινε;» ρώτησε ο Στέλιος από την άλλη άκρη του ακουστικού.
«Μισό λεπτό να ανάψω το φως».
Κάτι αντιλάλησε στον διάδρομο. Βήματα. Κάποιος πλησίαζε. Δεν έβλεπε μέσα στο πυκνό σκότος κι όμως, μπορούσε να νιώσει έναν όγκο να πλησιάζει. Τα μηνίγγια του κόντευαν να σπάσουν.
Κόλλησε την πλάτη στον τοίχο σαν φοβισμένο παιδί. Ήταν κρύος. Ψηλάφησε για τον διακόπτη. Ό,τι ήταν εκεί μαζί του έφτασε τόσο κοντά του που αν άπλωνε το χέρι του θα το άγγιζε. Αντ' αυτού, το χέρι του βρήκε επιτέλους τον διακόπτη για το φως. Οι παλιές λάμπες άναψαν και φώτισαν τον καταθλιπτικό διάδρομο με ένα αχνοκίτρινο φως. Ο διάδρομος δεν ήταν κενός, όπως πριν. Ένα χλωμό πρόσωπο εμφανίστηκε, δύο μάτια κακιασμένα.
Ο Μπιλ αναπήδησε λες και τον είχαν τσιμπήσει στο ψαχνό. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι βρισκόταν μπροστά στον γέρο γείτονά του.
«Κύριε Θεμιστοκλή, με τρομάξατε!».
Ο ηλικιωμένος άντρας ήρθε ακόμα πιο κοντά στον Μπιλ. Μύριζε πράσινο σαπούνι και στοματικό διάλυμα μέντα.
«Κι εσύ το ίδιο. Δε φωνάζουμε στους διαδρόμους τέτοια ώρα».
Η πλαδαρή κοιλιά του γέρου ανεβοκατέβαινε μέσα απ' την ξεχειλωμένη φανέλα, καθώς κουνούσε το δάκτυλό του κάτω από τη μύτη του Μπιλ.
«Δεν θα ξαναγίνει» είπε ο Μπιλ, σίγουρος πια ότι ο κύριος Θεμιστοκλής δεν κοιμόταν ποτέ. Καραδοκούσε στην πόρτα σαν επίδοξος θηρευτής που παραμόνευε για ανυποψίαστα θύματα. Ο γέρος διψούσε για τέτοιες καταστάσεις.
Ο Μπιλ είχε κατεβάσει το κινητό του. Κοίταξε την οθόνη˙ ο Στέλιος το είχε κλείσει.
«Πού πας;» ρώτησε με αυστηρή φωνή ο κύριος Θεμιστοκλής.
Ο Μπιλ που είχε ήδη αρχίσει να κατεβαίνει τα σκαλιά κοντοστάθηκε. «Για γκόμενες» είπε τελικά και άφησε τον γέρο να χάσκει αποσβολωμένος.
Κατεβαίνοντας τη μαρμάρινη σκάλα, σκέφτηκε πως τον τελευταίο καιρό έχανε πολύ εύκολα την υπομονή του.
***
«Κοιμήθηκε η αδελφή σου» είπε ο Μπιλ στον Στέλιο και έκλεισε την πόρτα πίσω του όσο πιο αθόρυβα μπορούσε.
Οι δύο άντρες κάθισαν στον καναπέ του σαλονιού αμίλητοι. Ο Στέλιος κοιτούσε την τηλεόραση δίχως να παρακολουθεί. Έδειχνε ακόμα πλάνα από τον τόπο του εγκλήματος. Μόνο τέσσερα στενά από εκεί.
Ο Μπιλ αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή. «Τους ήξερες κι εσύ;» ρώτησε τον Στέλιο.
«Όχι. Δεν έτυχε να τους γνωρίσω. Ξέρεις τώρα πως είναι με τις παρέες η Ελπίδα. Απλά μου είχε μιλήσει αρκετές φορές για αυτούς. Τους έχεις ακούσει κι εσύ, μωρέ - από εκείνη την ιστορία με το παιχνίδι με τα πνεύματα, Ουίτζι, Ουζίτζι – πώς σκατά το λένε».
«Α, ναι» μουρμούρισε ο Μπιλ και ανατρίχιασε άθελά του.
«Τέλος πάντων... Ειλικρινά πάντως, απορώ τι λέγατε τρία τέταρτα κλεισμένοι στο δωμάτιό της. Εγώ δε μπορώ να μιλήσω με γυναίκα πάνω από τέταρτο συνεχόμενα».
«Ήταν φρικαρισμένη, Στέλιο. Και λογικό το βρίσκω. Δεν ήταν εύκολο να την ηρεμήσω».
«Σε θαυμάζω, ρε Μπιλ, πάντως. Πάντα κατάφερνες να την καλμάρεις. Εγώ δεν το 'χω καθόλου».
«Εσύ την προστατεύεις διαφορετικά. Είστε αδέλφια. Και μόνο η παρουσία σου της κάνει καλό».
Ξανά σιωπή. Παρά το προχωρημένο της ώρας, στην τηλεόραση ξεκίνησαν να βομβαρδίζουν αμέτρητες διαφημίσεις με τα γνωστά προπαγανδιστικά μηνύματα.
«Πρέπει να τον πιάσουν» είπε ο Μπιλ. Οι αρθρώσεις στα χέρια είχαν ασπρίσει από το σφίξιμο.
«Μπιλ» ξεκίνησε ο Στέλιος σμίγοντας τα φρύδια του, «δε σου φαίνεται κάπως παράξενο;».
«Ποιο πράγμα;».
«Να, αυτό ακριβώς που είπες... Πώς δεν τον έχουν πιάσει ακόμη; Δε λέω ότι έχουμε τους καλύτερους εξιχνιαστές εγκλημάτων στον κόσμο, αλλά κρίνοντας από τις προσπάθειες τού Σάκη θα έπρεπε να έχουν τουλάχιστον ένα στοιχείο, κάτι τέλος πάντων που θα τους δώσει υπόπτους».
Ο Μπιλ ένιωσε ένα ξαφνικό κόμπο στο λαιμό και έδιωξε από τον νου του το πελιδνό πρόσωπο της νεκρής Μαρίας.
«Δεν υπάρχει ούτε ένας μάρτυρας» συνέχισε ο Στέλιος. «Εννοώ, είναι δυνατόν να έχει κάνει κάποιος τόσα εγκλήματα χωρίς να αφήσει το παραμικρό ίχνος;».
Ο Μπιλ ένιωσε να πέφτει στην μαύρη τρύπα μιας ξαφνικής διαπίστωσης. «Στέλιο» ξεκίνησε και τον κοίταξε στα μάτια. «Το αγόρι που δολοφονήθηκε πριν από ένα μήνα δεν ήταν από την σχολή σου; Τον ήξερες, έτσι;».
«Δεν τον ήξερα προσωπικά... Μόνο φατσικά. Γιατί ρωτάς;».
«Καταλαβαίνεις ότι όσους έχει δολοφονήσει ως τώρα ήταν γνωστοί μας;». Ο Μπιλ άκουσε στο μυαλό του την φωνή της Φρίντας.
(Είναι κάποιος από το στενό σου περιβάλλον.)
«Όχι δεν ισχύει αυτό που λες» είπε ο Στέλιος σχεδόν αμυντικά. «Δεν ξέραμε τα πρώτα θύματα του. Εκείνο το ζευγάρι εφήβων στο δάσος Συγγρού».
Ο Μπιλ ανακάθισε στον καναπέ ήρεμος. Ένιωσε απογοητευμένος με τον εαυτό του που επηρεαζόταν από τις ανοησίες της γριάς.
«Σωστά» παραδέχτηκε.
Ο Στέλιος τέντωσε τα χέρια του και χασμουρήθηκε. «Λέω να την πέσω. Κοντεύει τρεις. Λοιπόν, εσύ θα κοιμηθείς στο κρεβάτι μου και εγώ εδώ στον καναπέ».
«Όχι ρε, άστο, θα γυρίσω στο σπίτι».
«Δεν υπάρχει περίπτωση! Σ' έφερα που σ' έφερα ως εδώ βραδιάτικα -έχεις και κάποια πράγματά σου από χθες βράδυ- έχουμε και τον χώρο... Εδώ θα μείνεις».
Ο Μπιλ δεν έφερε αντίρρηση. Ήταν κατάκοπος με όλα αυτά που πέρασε εκείνη την ημέρα.
Σηκώθηκαν και διέσχισαν τον διάδρομο. Ο Στέλιος έσιαξε το σκέπασμα στο κρεβάτι του, το οποίο ήταν κουβαριασμένο από την προηγούμενη νύχτα, καληνύχτισε τον Μπιλ και βγήκε από το δωμάτιο.
Ο Μπιλ γδύθηκε και πέταξε τα ρούχα του στην καρέκλα δίπλα του. Άνοιξε το φως στο κομοδίνο και έκλεισε το μεγάλο φωτιστικό. Έψαξε λίγο τις τσέπες του πεταμένου παντελονιού του και έβγαλε το φύλλο χαρτί που του είχε δώσει η Φρίντα. Ξάπλωσε στο κρεβάτι φορώντας μόνο το μποξεράκι του. Το ξεδίπλωσε. Στη μία σελίδα υπήρχε ένα χειρόγραφο κείμενο και στην άλλη ένα ζοφερό σκίτσο μιας ακανόνιστης σκιάς. Τα μάτια της ήταν φωτεινά. Ο Μπιλ ξεροκατάπιε. Θυμήθηκε τον σκοτεινό ήλιο, μία ανθρωπόμορφη φιγούρα που είδε στον καθρέπτη την περασμένη νύχτα.
Οι δύο μορφές βέβαια δεν είχαν τίποτα το κοινό πέρα από το εβένινο χρώμα τους. Η απεικονιζόμενη θύμιζε περισσότερο σκιά κάποιου άγριου ζώου. Έμοιαζε με σκιά μυώδη λύκου.
Ο Μπιλ συνοφρυώθηκε. Λύκος... συλλογίστηκε. Δεν πίστευε στις συμπτώσεις. Αυτό όμως παραπήγαινε. Κάτω από την εικόνα έγραφε με ελληνικούς χαρακτήρες: «Βάγκραντ: Ο Βασιλιάς Μίσος».
Τα γράμματα στο κείμενο ήταν γραμμένα από κάποιο ασταθές χέρι και το άρθρο δεν φαινόταν να ξεκινάει από την αρχή.
«-και τότε έχασε από την Πρεσούλ στη μάχη για την απόλυτη δύναμη.
Ο άνθρωπος που κατέχεται από Αυτόν παρουσιάζει τα εξής συμπτώματα:
Αύξηση μυϊκής μάζας
Ελκύει έντονα το αντίθετο φύλο
Κενά μνήμης (μέχρι να αποκτήσει συνείδηση της κατοχής του από το πνεύμα)
Ο Βάγκραντ χρειάζεται συγκεκριμένη διατροφή μέχρι να αναπτύξει την απαραίτητη σωματική δύναμη για να μεταμορφώσει το κατεχόμενο σώμα στη δική του μορφή (ή να το σκοτώσει αφού εκπληρώσει τον σκοπό του). Σύμφωνα με τον μύθο της γέννησης του, ως βρέφος, ο Βάγκραντ στράγγιζε καθημερινά το γάλα από ολόκληρα κοπάδια αγελάδων. Έπειτα τρεφόταν με τα εντόσθιά τους.
Δε φτάνει μόνο η τροφή. Για να καταφέρει τη Μεταμόρφωση πρέπει να αποκτήσει και την απαραίτητη πνευματική δύναμη. Για αυτό το σκοπό χρειάζεται τις ψυχές των θυμάτων του. Τις παγιδεύει μέσα του και δεν τις αφήνει να προχωρήσουν στο Επέκεινα. Μένουν βασανισμένες στο χειρότερο Καθαρτήριο, ένα απαίσιο ορυχείο με αποκλειστικό σκοπό ύπαρξης να παρέχει ενέργεια στον Βάγκραντ».
Το κείμενο σταματούσε εκεί και από πίσω ήταν η εικόνα.
Ο Μπιλ δεν πείστηκε από το κείμενο. Του θύμιζε εγχειρίδιο ζώων για μεγάλα παιδιά που ανέλυε τα χαρακτηριστικά και τις διατροφικές συνήθειες κάποιου επικίνδυνου ζώου. Πρεσούλ; Κάτι μου λέει αυτό το όνομα... αναλογίστηκε ο Μπιλ.
Άφησε το χαρτί δίπλα του και αναστέναξε.
Τι κάθομαι και κάνω; Εναποθέτω τις ελπίδες μου σε αρλούμπες. Βάζω τον εαυτό μου να υποψιάζεται τους κοντινούς μου ανθρώπους.
Παρόλα αυτά, μια φωνούλα μέσα του φώναζε να μελετήσει ξανά αυτά που μόλις είχε διαβάσει. Ο Μπιλ δίπλωσε και έβαλε το χαρτί πίσω στην τσέπη του παντελονιού του. Έκλεισε την λάμπα του πορτατίφ κι έπειτα τα μάτια του.
Έκανε ένα ανήσυχο ύπνο γεμάτο σκιές και απόκοσμα βλέμματα. Ανάμεσά τους κι ένας πελώριος γύπας, ένας γύπας με ανθρώπινα χέρια και ράμφος βουτηγμένο στο αίμα.