Ο Λύκος Δεν Είναι Νεκρός

28. Η Τελική Μάχη

     Η μεταμόρφωση ήταν σύντομη και βίαιη. Η μπλούζα του Μπιλ σκίστηκε και από μέσα της ξεπήδησαν δύο μεγάλα, πλατιά φτερά γεμάτα βλέννες. Δεν ήταν τα φτερά κάποιου αγγελικού πλάσματος. 'Ήταν σκοτεινά φτερά αρπακτικού πουλιού που κάνουν τα ζώα να τρέμουν κάτω από τη σκιά τους. Τα νύχια μάκρυναν και έγιναν γαμψά σκίζοντας τα παπούτσια του Μπιλ σαν από χαρτί. Ο λαιμός του τώρα φαινόταν παράταιρα μακρύς. Τα μάτια του χάθηκαν και τη θέση τους πήραν δύο ολοστρόγγυλες, πονηρές κόρες. Η μύτη του έμοιαζε πια περισσότερο με ράμφος.

      Ο Βαγκραντ, φανερά σοκαρισμένος από την εξέλιξη των πραγμάτων, δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Η Πρεσούλ εκτινάχθηκε μπροστά αρπάζοντας τον δαίμονα με τα γαμψά νύχια των ποδιών της. Τον σήκωσε στον αέρα και πέταξε ψηλά στη μεγάλη αίθουσα σαν να οδηγούσε το θήραμα στη φωλιά της.

      Ο Βάγκραντ έσχιζε στα τυφλά με τα νύχια του τη σάρκα των ποδιών που τον είχαν αρπάξει από τη μέση. Η Πρεσούλ τον άφησε να πέσει από ψηλά. Ο Βάγκραντ αντί να τσακιστεί και να σπάσει τα μαύρα κόκαλά του στο τσιμεντένιο δάπεδο, έπεσε όρθιος δίχως να κάνει θόρυβο.

     Η Πρεσούλ βούτηξε κάθετα, όσο ο Βάγκραντ άρπαζε το κοντέινερ δίπλα του. Το σήκωσε και το πέταξε προς την Πρεσούλ με την ίδια ευκολία που πριν από λίγο ο Μπιλ είχε διώξει από πάνω του τους δίδυμους. Η Πρεσούλ απέφυγε το γιγαντιαίο βλήμα και γράπωσε το μαύρο τέρας για άλλη μια φορά.

     Μία αστραπή φώτισε τα τέρατα που πετούσαν και μάχονταν, αφήνοντας κοφτές ανάσες και σχισίματα. Η βροχή απ' έξω είχε δυναμώσει.

     Ο Στέλιος παρατηρούσε τα δύο πλάσματα με το ενδιαφέρον κάποιου ερευνητή που παρακολουθεί τον καυγά δύο άγνωστων ειδών. Το μυαλό του είχε αδειάσει μπροστά σ' όλα αυτά τα ανεξήγητα φαινόμενα και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να παρακολουθεί μουδιασμένος. Δεν ήξερε τι απέγινε ο ξάδερφός του, αλλά για έναν άγνωστο λόγο ένιωθε σίγουρος ότι ήταν επιλογή του να γίνει έτσι. Ήταν ο μόνος τρόπος για να τους σώσει.

     Η Ντάλια, δίπλα του, έκλαιγε δίχως να νοιάζεται για τη μάχη των Αρχαίων Πνευμάτων επάνω από τα κεφάλια τους. Ο αδερφός της ήταν τώρα πια ένα άγνωστο πλάσμα. Μεταμορφώθηκε σε τέρας μπροστά στα μάτια της. Δεν μπορούσε να σκέφτεται ότι ο Μπιλ πιθανώς να μην ξαναγινόταν ποτέ όπως πριν. Ήθελε να ανοίξει τα μάτια της και να τον αντικρίσει δίπλα της. Μακάρι να ήταν ακόμα παιδιά, ξαπλωμένοι στο κρεβάτι τους στο χωριό, και εκείνος να έχει δει έναν φρικτό εφιάλτη κι αυτή να τον καθησύχαζε με ένα απαλό χάδι...