Kasalukuyan akong nakaupo rito sa ganda ng aming bahay. Dito na ako lumaki at nausto ang isip sa States. My parents chose to live here for good. At habang pinagmamasdan ko ang mga halamang narito. Ay hindi ko maiwasang isipin at maalala ang aking nakaraan.
Simula nung nag migrate kami rito sa States. Nawalan kami ng communucation ni Jonathan sa isa’t-isa. Naaalala niya pa kaya ako? Natatandaan niya pa kaya ako? Ako pa rin ba kaya ang best friend niya? Mga katanungang hanggang ngayon ay hindi ko mabigayan kasagutan.
Hanggang ngayon ay nasasaktan pa rin ako na iniwan ko si Jonathan na wala man lang pormal na pagpapaalam. Oo. At alam ko na biglaan ang aming pag-alis. Hindi na ako nagkaroon pa ng pagkakataon na makausap ang kaibigan ko. ‘Yung taong mahal ko simula pagkabata.
My parents knew it. Because of them, nasira at nawalay ako kay Jonathan. Kung hindi sana nangyari iyon, sana hanggang ngayon ay masaya pa kami. Sana palagi naming napupuntahan ‘yung park na ipinangako ko sa kaniya na madalas naming pupuntahan. Is Jonathan has the same feelings as me? May iba na kaya siyang nagugustuhan?
My parents controlled me since then. Sila na lang ang parating nasusunod pagdating sa pagde-desisyon sa buhay ko. They should’ve at least considered my feelings as well. Kailangan nilang unawain ang opinyon ko. Ang nararamdaman ko. Ang pananaw ko dahil anak nila ako.
I want to live them alone. I wanna live my life alone, too. I just want to be free from everything that hinders me to do those. I just want to bree as a human. Malaya sa pagpili at malaya sa taong mamahalin. Dahil lahat ng iyan ay ipinagdamot sa akin ng aking sariling mga magulang.
Tumayo ako sa aking pagkakaupo at kinuha ko ang aking cellphone na nasa pocket ko. Isinet ko ang musika na nais kong mapakinggang. Ito lamang ang nakakatulong sa akin kapag nalulungkot ako. Kapag naaalalla ko si Jonathan. Music helped me always.
I promise that one day I'll be around
I'll keep you safe
I'll keep you sound
Right now it’’s pretty crazy
And I don’t know how to stop or slow it down
Sana, sa muling pagbalik ko, ay tanggapin pa ako ni Jonathan. Sana patawarin niya pa ako sa pag-iwan ko saa kaniya ng walang dahilan na sinasabi. Sana muli niya akong matanggap sa buhay niya bilang isang espesyal na tao. Para na akong masisiraan ng bait sa kakaisip kay Jonathan.
Kung may iba na ba siya. Kung may taong nagpapangiti sa kaniya. Kung may mahal na ba siyang iba. These freaking thoughts made me paranoid.
Hey
I know there are some things we need to talk about
And I can’t stay
Just let me hold yoi for a little longer now
Take a piece of mt heart
And make it all your own
So when we are apart
You’ll never be alone
You’ll never be alone
I know that everything would be fixed. Every issues have its solutions. Sana pati iro ay mairesolba ko. Sana makita ko pa ulit si Jonathan. I’ve hurted him so much. I know that. I left him without giving any eexplanations to him. And I regreted it for a long time. If I could bring back time, hindi na sana ako pumayag saa kagustuhan ng aking mga magulang.
You'll never be alone
When you miss me close your eyes
I may be far but never gone
When you fall asleep tonight just remember that we lay under the same stars
And hey
I know there are some things we need to talk about
And I can’t stay
Just let me hold you for a little longer now
Nangingilid na ang aking luha. Ganitong-ganuto ang pangungulila ko kay Jonathan simula nung araw na umalis kami hanggang ngayon. Sa tuwing naaalalla ko siya, kumukuha ako ng mga photos niya sa album na aking nadala noong umalis kami. Itinabi ko ito para kahit pa-paano ay may maiwan sa aking na alaala si Jonathan.
Mula noon hanggang ngayon ssiya pa rin ang lamang ng aking puso. Walang nagbago roon. Walang segundo, minuto o oras ang nagdaan na hindi siya sumasagi sa aking isipan. He always in my heart and my mind as well. Siya lang ang lalaking mamahalin ko at wala nang iba pa.
And take a piece of my heart
And make it all your own
So when we are apart
You'll never be alone
You'll never be alone
You'll never be alone
You'll never be alone
You'll never be alone
You'll never be alone
And take a piece of my heart
And make it all your own
So when we are apart
Never be alone
You’ll never be alone
Kahit ang sarili ko ay hindi ko rin makumbinsi. Sa reyalidad na maaaring kaharapin ko oras na muli kaming magkita na dalawa. Kahit ano pa man ang kalalabasan ng desisyung aking gagawin. Handa ako roon. Sobrang tagal na ng aking tiniis na pagdurusa. Sobrang tagal ko nang naghihintay.
Sana at tulad ko, ay may parte pa rin sa kaniya, sa puso’t isipan niya ako. Sana ay iniisip niya rin ako. Hindi ko na palalagpasin pa ang oportunidad na ito. Handa akong sawayin ang aking mga magulang. Handa akong lumaban kung kinakailangan. Handa na akong kumuwala sa mga kadenang matagal nang nakakabit saakin.
Handa na akong bawiin at kuhain ang taong mahal ko mula sa taong nagpapasaya sa kaniya ngayon. I don’t care whatever it takes. Una siyang naging akin. Ako lamang ang may karapatan para kay Jonathan. He only belongs to me not to anyone else.
Matapos ang musikang aking pinapatugtog. Pinatay ko na aking aking cellphone para pumasol at bumalkik na sa aking kuwarto. Maglalakad na sana ako ng biglang dumating ang aking ina.
“Mom—” Tawag ko sa kaniya.
Wala man lang kahit na anong emosyon ang mababakas sa mukha ng aking ina. Nakaramdam ako ng ibayong kaba sa mga sandaling ito. Ilang segundo ang itingal bago siya nagsalita saakin.
“Hanggang kailan mo balak itaho ito saamin ng papa mo?” Nagulat ako sa naging katanungan saakin ng aking ina. How could she know about my plan? Wala naman akong pinagsabihan kundi ako lamang ang nakakaalam nang fungkol sa bagay na ito.
Nang hindi ako nakasagot sa tanong ng aking ina. Muli itong nagtanong sa akin. At base sa tono ng kaniyang pagsasalita, ngayon ay may otoridad niya nang pagtatanong sa akin.
“Ano ito? Flight ticket? Kailan mo pa natutunan ang maglihim sa amin ng papa mo? Bakit ka babalik ng Pilipinas? Hindi ka aalis rito at you will never go back to the Philippines. Is that clear, Avin?” Galit na pagsasalita ng aking ina. Sa ginawa niyang iyon, doon na ako napilitang magsalita.
“Opo, mom. Plane ticket ang mga iyan. Yeah, mom. I’m just planning back to the Philippines. Sa bansa kung saan ako isinilang. Kung saan ako natutong maglakad at magsalita. Nagkaisip at nakakilalla. Bakit kayo, mom? Hanggang kailan niyo po ba itatago sa akin ang totoo? ‘Yung totoong rason kung bakit tayo biglaang nag migrate dito sa States.
Mom. Ever since, you didn’t consider my point of view. My feelings. My opinions. Kayo lagi ni papa ang nasusunod when it comes in making decision for me. Kailan ko ba mararansan na ako naman ang magde-decide para sa sarili ko? ‘Yung masasabi kong enough na ako para sa sarili ko.”
Matapos kong sabihin ang lahat ng hinanakit ko sa aking magulang. Isang malakas na sampal ang aking natanggap mula sa mom ko. I just can’t help it but to let my tears down.
“Ayan ba ang itinuro namin sa ‘yo ng papa mo? Ang sagutin kami ng harapan? Ano bang mali ang nagawa namin sa ‘yo, Avin para gawin sa amin ang ganito? Ok. Fine. Do you really want me to tell you thee truth?” Huminto ito sa kaniyang pagsasalita at napakapit ito sa kaniyang sentido. Tanging pagtango lamang ang aking ginawa. Sapat na iyon para sabihin niya sa aking ang totoo. Ang totoong matagal nilang itinago sa akin.
“We had come up with the idea of migrating here at States. Dahil iba ang nararamdaman namin sa tuwing magkasama kayo ni Jonathan. Ayaw lang ni papa mo na maligaw ka ng landas. Alam namin na malapit kayong dalawa ni Jonathan sa isa’t-isa. At habang tumatagal ang samahan ninyo, parehas naming nakikita na unti-unti kayong nag-iiba na dalawa. Na daig pa ang magkapatid ang turingan.
Ayaw ni papa mo na maging bakla ka because of that guy. He wants you to have a good, decent amd bright future ahead. Jonathan doesn’t fit you, son. Babae ang babagay sa ‘yo. Babae ang makakapagbigay ng desenteng pamumuhay sa ‘yo. Were just concerned. We just wanted to protect you from those people na magiging mali ang tingin sa ‘yo, sainyo.
“Pero ano ‘tong ginawa ninyo mom? Kayo ‘yung unang humusga sa amin ni Jonathan. You were the one who against us. Mom, ganun ba talaga ang tingin mo sa akin? Bakla na magiging pariwara? Kung kasalanan ang pagkagusto sa kapwa lalaki, then fine. I’ll take it a sin. I don’t care about what other people could say about us. Hindi sila ang makakapagbigay saya sa akin. I don’t really care about them. I do care about, Jonathan. Mom, wala ba akong nagawang mabuti sainyo ni papa? Bakit hindi ninyo na lamang suportahan ang gusto ko? Kung ito man ‘yung magiging kasiyahan ko?”
Mahaba kong pagtatanong sa akin ina. Hindi ko kayang pigilan pa ang mga luhang dala ng sakit na aming nararamdaman, na itinago ko sa mahabang panahon. ‘Yung sakit na na hanggang ngayon ay nakaukit na sa puso ko. Na tila hindi na ata ito maalis pa kailanma .
Sa buong taon na paninirahan namin rito sa States. Kailanman hindi ko nagawang maging masaya. Para bang napakalaking kulang ang mayroon sa aking pagkatao na halos lukubin na nito ang buong ako. Buo na ang desiayon ko. Pumayag man ang aking mga magulang o hindi. Babalik ako sa Pilipinas.
Desidido na ako sa aking plano. It’s about time for me to make my own decision. Malaki na ako at usto na rin ang aking gulang para sa mga ganitong klase ng bagay. No one can stops me even my parents.
Matagal na panahon ang hinintay ko para sa pagkakataong ito. And I don’t wanna lose it for nothing. I’m just gonna see you soon, Jonathan. Just wait me there.