Chapter 27.5: Lonely Is The Night
[PAUL TREVOR'S POV]
Pagkatapos naming mag snack break, ay nagpatuloy ang exams. Easy lang naman ang mga pagte-test, at bukas pa yung iba na medyo mahihirap na (such as General Mathematics and Computer Programming. Sheezsh). Hinintay kong lumipas ang oras nang matapos ko na ang exam ng pinakahuling subject sa araw na 'to dahil mabilisan ko lang iyon natapos.
Hindi nagtagal, ay nagpasahan na lahat ng papel sa harap at nagsitayuan na ang mga kaklase ko sa kani-kanilang mga upuan dahil excited nang umuwi ng bahay, just as I am, pero may kailangan muna akong gawin before this.
Bago pa man makalabas ng pintuan si Rhianne ay hinabol ko siya't mabilisang hinugot ang braso niya at hinila papunta sa isang klasrum na wala nang tao. Agad kong sinara ang pinto para walang makarinig sa magiging usapan namin.
“Rhianne, can we talk please?”
Biglang nagtaas ang kilay niya, at nawala ang tensyon sa aming dalawa. “Uhm, you dragged me here and locked the door so... what am I supposed to do?”
“Baka kasi manahimik ka lang or something... kasi this is important.”
“What about it?”
“Yes, that 'it' you're talking about, is Exellor got beat up by your friends.”
Kita ko ang paglaki ng mga mata niya, at ang bahagyang pagnganga niya. She did it!
“Rhianne naman! Bakit mo ginawa iyon?” I asked her. Para siyang nakabalik sa reyalidad, at kita kong sumeryoso nga siya.
“She deserved it anyway. So, galit ka?”
“Yes. Galit na galit ako sa'yo na nasa point na gusto kong kalimutan yung pinagsamahan natin bilang bestfriends.” giit ko.
Why does she have to do that?! Alam ko galit siya sa akin pero bakit kailangan idamay si Exellor? And coming with Caily makes it worst! How would you freaking fight an MMA fighter?! Nagpapractice si Caily ng MMA since she was 14, at mapahanggang ngayon. So imagine how hard her punches are!
Naalala ko ang pag-uusap namin kanina nang matapos akong mag-snack break. Mabilisan lang iyon pero doon ko nalaman ang mga hinahanap kong sagot.
Nahuli ko siyang naninigarilyo sa labas ng school sa may tapat ng isang tindahan. Pwede naman kasing lumabas lalo na pag ganitong half-day, and I know where she is, dahil nasabi rin sa akin ni Rhianne noon. Nang lapitan ko siya, kita ko ang namuong ngisi sa kanyang mukha at nagbuga ng malaking usok mula sa pag-ihip ng sigarilyo.
“Pwede ba tayong mag-usap?”
“Sure, pretty boy.” Geez, this girl!
Mabilis kong kinuha ang mga picture sa bag ko na tinago ko at pinakita sa kanya lahat iyon. “Ikaw lahat ang kumuha niyan diba?”
Kita ko na natahimik siya, at titig na titig sa mga pictures. “Would you be angry if I did, my boy?”
“So, you took the pictures! Sabi na!”
Realization hits me. Kahit na hindi parin sinabi ni Exellor kung sinong gumawa noon sa kanya, kutob ko'y etong si Caily ang may gawa dahil hawak ko ang mga ebidensya. Unang-una kasi, ay inisip ko kung sinong pwedeng kumuha noon eh kung si Exellor nga na nagtetresspass, ay hindi nakukuhanan, ako pa kaya?
And that day when I saw her on her motorcycle.
It wasn't definitely her business.
“Bakit na kay Exellor lahat?”
“I don't know what you're talking–”
“Just spill, o kung hindi isusumbong kita sa guidance office na naninigarilyo.”
“I'm outside school boundaries, Trev.”
“I have a photo, and video of you smoking, inside school premises.” I threatened her, dahil pag hindi ko napigilan ang sarili ko'y baka masuntok ko siya.
Kita ko kung paano siya nagbuntong hininga at nagtaas ng dalawang kamay, na para bang sumusuko sa pulis sa nagawang krimen. “Alright, alright, fine! I did it.”
What. The. FCK?!
“Then why do I–”
“I was part of it, Trev.”
“Part?” Part? Grupo sila?
Tumango siya. “I wasn't supposed to tell you but since I'm caught red-handed, yes, we three did it.”
“Y-You... t-three?!”
“Yes, us three. You sure know what I'm talking about, right?”
Hindi ko alam kung magwawala ba ako o hindi. Hindi ko alam kung susuntukin ko na ba siya dahil sa biglang galit na namuo sa aking loob. Of course I know the three!
Caius Bailey 'Caily' Emerson, Dasha Tolentino and Rhianne Jaqui Sebastian.
The three most popular girls ngayon sa Florentin. Magbe-bestfriends ang tatlo at hindi kailanman natibag ng kahit anong rumors o hindi pagkakaintindihan. Pinakamalakas si Caily, pinaka-influential si Dasha, and pinakamatalino si Rhianne.
“And if you're going to ask me, hindi ako ang talagang pasimuno. It's Rhianne, that you should have been talking with this... thing.” pag-amin niya.
Para bang may lumabas na bumbilya sa taas ng ulo ko't umilaw iyon. Tama nga ang idea ko. I mean who would be angry just to see this happen. Bumalik ako papasok ng room, speechless hanggang magtitigan kami ni Rhianne sa malayong distansya.
Bakit? Bakit mo kailangang gawin iyon? We're bestfriends for heaven's sake! Tsaka what's up with you? Bakit kailangan mong maging bayolente sa kanya? Sa isang babaeng wala namang kasalanan sa lahat ng 'to??
Lahat iyon ay gusto kong itanong sa kanya pero hindi ko magawa dahil hindi iyon kakayanin ng titigan namin. At isinakatuparan ko na iyon ngayon. Nabalik ako sa katotohanan ng maglabas siya ng isang malalim na hininga.
“Yun nga Trev eh. We were bestfriends!”
“So, kakalimutan mo lang iyon dahil lang may nagbago?!”
“I should ask you the same thing!” Natahimik kaming pareho. I pinched the bridge of my nose, trying to calm myself down.
“Rhianne, hindi kita kinalimutan... nirerespeto lang kita. And sabi mo layuan kita so I did, pero hindi kita tinigilan sa text at calls tuwing gabi, hangga't mapagod ako. Hangga't pinaparating ng budhi mo na ayaw mo na talaga akong makita. Hindi mo na ako nilalapitan, hindi mo na ako chinachat at pinupuntahan. Hindi mo na rin nilalapitan sina Jayvee!”
“Pagod? Mapapagod ka sa ginagawa mo?”
“You want me to pursue someone na ayaw naman sa akin?!”
“Na ginagawa mo kay Exellor?!”
“ANO?!” hindi ko na mapigilang mapasigaw. Yung kaninang galit sa loob ko'y biglang nag-alab. Ramdan ko ang pag-igting ng sariling panga sa mga sinabi niya. Nanginginig na ang mga kamao ko sa inis, at galit.
“Kita mo naman kung paano niya tratuhin lahat ng tao sa paligid niya diba? She treats them like nothing, Trev! Umaasa ka lang sa kanya!”
“Rhianne, I believe in my own insticts and facts... Hindi siya g-ganoon!”
“You saw how she stares at nowhere right? Kita mo rin kung paano niya inignore si Jayvee noon–”
“THAT WAS BEFORE I MET HER! That was before I made an effort to know her! And I know I'm getting there, not now, but soon! Maghihintay ako dahil ramdam ko rin na magiging akin rin siya balang araw.”
Gulat siyang napa-atras sa akin. I saw how she gritted her teeth in anger, and clenched her fist. I saw her like that once when some girl tried to flirt with me way back that I don't like. Apparently, that girl had the guts to tell Rhianne that she liked me to the point that Rhianne almost punched her. So, she's real angry.
Ako naman ay papalit-palit ng emosyon. Magagalit na hindi. Kakalma na magagalit. Pero sa dalawang iyon, nananaig pa rin talaga ang galit, sanay lang akong makontrol iyon.
“If you only did that, hindi na humantong sa ganito. Ikaw, pabubugbog ang babaeng wala namang kinalaman dito?! I know you better than that!”
“Kaya ni-replace mo ako sa kanya? How low, Trev. I know you better than that.”
“That's never true. Nagkaroon siya ng lugar sa sistema ko, pero meron ka ring lugar sa akin, Rhianne. Ayaw mo lang tanggapin dahil ayaw mo makipagkaibigan sa akin. Hindi kita kayang mahalin, kung iyon ang hihingin mo. Mas masasaktan lang kita sa pilit, keysa sa pagmamahal kong totoo sa iba.”
Agad na napagilid ang ulo ko, ng maramdaman ang sakit ng kanyang sampal sa aking mukha. Sumunod na roon ang paghahambas sa aking dibdib at sunod-sunod na pagtulo ng kanyang mga luha.
“Bwisit ka! Bwisit ka! Bakit ikaw pa!” pagsisigaw niya sa mukha ko, mas lalong lumalakas ang mga hampas ng kanyang kamay sa aking dibdib. Rinig na rinig sa buong kwarto ang hagulgol niya't hindi ko mapiligilang yakapin siya kahit sapilitang tinutulak ako palayo sa akin.
Isa si Rhianne sa mga taong nagpakita ng kabaitan sa akin magmula noon. Naniniwala akong nagawa lang niya ito dala ng emosyon. Hindi siya nagdesisyon ng tama dahil lang sa inggit, at selos na naramdaman niya dahil siguro sa mga pictures. Bestfriend ko siya, and bestfriends don't hurt each other. Kaso lang, may mga oras talaga na ang isa'y masasaktan dahil sa desisyon ng isa.
Dahil sa dikta ng puso ko, siya ang naging collateral damage.
Dahil gusto ko si Exellor ngayon, siya ang nasasaktan.
Masakit iyon sa akin. Importante rin siya, at may parte sa akin na hindi kumpleto pag hindi ko siya nakikita o nakakausap.
Matagal ko siyang niyakap hanggang kumalma siya.
“Naaalala kong sinasabi mo sa akin noon na, ang mga lalake, maaaring maraming dumaan na babae sa kanya, pero isa roon ay ang kanyang totoong pag-ibig. Hindi lang para sa laro, para sa toong reyalidad ninyong dalawa. Kung naniniwala ka roon, ako naman, naniniwala sa kabaliktaran noon. Kung maraming dumaraan na lalaki sa isang babae, isa roon ang kanyang totoong pag-ibig.”
“A-Anong i-ibig s-sabihin mo doon?” Umalis siya sa pagkakayakap, kita ang namumugtong mga mata at namumulan mukha.
“Na siguro hindi ako ang deserving para sa'yo. Na may darating diyan, o kaya baka nandyan na siya, namamasid lang sa'yo. Magkakaroon ka rin ng totoong pag-ibig. Maaring hindi ako iyon, pero deserve mo ang totoong pagmamahal.”
“Pero hindi alam kung nang sino ang pag-ibig ng isang tao, kaya bakit ka sumusugal sa pag-ibig? Maibabalik ba ni Exellor lahat iyan? Mahal ka ba niya?”
Hay nako.
Napabuntong-hininga ako bago sumagot. “Sumusugal ka rin naman para sa pag-ibig ngayon hindi ba? Sumusugal ka sa akin. Parehas lang naman ang ginagawa naten ngayon, sumusugal sa isang larong wala namang kasiguraduhan.”
Parehas kaming napalingon sa likod ng marinig ang malakas na kalabog ng pinto. Hingal na hingal si Jayvee ng titigan kaming dalawa ni Rhianne. Palipat-lipat ang kanyang mata sa amin, at parang binabasa ang mga utak namin kung ano mang nangyari sa aming dalawa.
Syempre naman, seeing Rhianne's face makes you think otherwise.
“P-Pwede k-ko ba makausap si Rhianne?” he asked.
Wala na lang akong nasabi, at tumango na lamang. Tumulak ako palabas ng kwartong iyon at sinimulan nang tahakin ang daan pauwi para makapagbihis na't makaalis para bumili ng pagkain.
Aaminin ko, na nakalimot ako sa kanya ng makasama ko si Exellor, but that doesn't mean na talagang permanente iyon. Sa tagal ng panahon na magkasama kami bilang magkaibigan, ay hindi ko siya makakalimutan. Mabait siyang babae at wala siyang ginawa kung hindi bigyan ako ng comfort tuwing nagagalit ako kay Papa.
Labag sa aking pamilya ang makipagkaibigan sa kanya, dahil sa hindi pagkakaintindihan ng Papa ko't mama niya. As usual, business matters. Yun ang dahilan niya kung bakit strikto siya sa mga nagiging kaibigan ko, pero minsan ay sumosobra siya... sa puntong nakakasakal na.
Buti na lamang at alam niyang business owners rin ang mga magulang ni Jayvee at Kylie. Muntikan na niyang kamuhian si Kylie noon pero dahil sa mga magulang nila'y parang nagiba ang ihip ng hangin sa kanya't mabilis ang pagtanggap nito sa akin para kaibiganin.
Isa pang ayoko ang sapilitang kasal na gusto niyang gawin sa mga ka-business partner niya. Dahil ako lang ang nag-iisang anak niya, ay napipilitan akong sumunod sa mga yapak niya para hawakan ang kumpanya namin.
He doesn't understand me, and I think he never will.
I shook my thoughts off my head. Lalo lang sumasakit ang ulo ko kapag iniisip si Dad. Buti na lang noong pag-kauwi ko'y wala pa rin siya and who knows where he is. Sinalubong ako ni Manang, hawak hawak ang isang basket ng labahan.
“Sir Trevor, pansin ko lang na napapadalas na ang pag-alis mo sa mansyon ah? Ikaw bata ka, siguraduhin mo lang na pinagbubutihan mo pag-aaral mo at iwasan mo ang kapusukan lalo na't alam ko ang kabataan ngayon. Tsk!” sermon nanaman niya sa akin sa kwarto habang nagpupulot ng mga labahan at ako naman ay naghahanda na sa pagalis matapos maghapunan, maligo at magbihis.
Kapusukan talaga. Hindi na lang, 'wag kang patukso, Trevor'. Masyado talagang tradisyonal si Manang.
“Manang, hindi naman po ako pumupunta sa kahit saan lang.”
“Ako, hinahayaan lang kita pero syempre ayaw kitang napapagalitan sa Papa mo dahil sa ginagawa mo.”
“I'm just enjoying what I have now. Habang wala siya, gagawin ko na muna ang mga gusto ko. Ikaw pa nga nagsabi sa akin niyan.”
“Alam ko Serr, pero sana ay mag-iingat ka lagi sa mga ginagawa mo.”
“Nako Manang, sinabi niyo na sana iyan, nasayang pa laway ninyo sa point niyo.”
Kita kong kumunot ang noo nito sa aking nasabi. “Ikaw bata ka wag mo akong ma-pilosopo ha!” suway ngunit ngiting sabi nito.
Manang talaga.
***
Hindi naman ako masyadong ginabi sa pag-bili ng mga pagkain para sa fields mamaya. Mag-aalas kwatro na ng matanaw ko na ang napakahabang fence na gawa sa bakal at barbed wire na hindi basta-basta maaakyat ng nino man.
Noong una, inakala ko ay trespasser si Exellor, sa kadahilanang pagpasok nito sa isang butas lamang mula sa fields at hindi sa mismong gate. Pero pinayagan pala siya. May karapatan pala siya roon.
Dahan-dahan akong gumapang sa maliit na butas na iyon tungo sa kabilang dako ng fences para makapasok sa fields. Sunod kong pinasok ang mga pagkaing nabili ko para sa kanya. Ang suot ko lang ay putting t-shirt at itim na pantalon ay tama lang para sa kundisyon ng klima ngayon, dahil agad akong sinalubong ng masarap na simoy ng hangin.
And for the record, hindi ko pa natitikman ang hangin.
As per usual, naglakad ako tungo sa spot niya na malapit sa isang maliit na lake. Di nagtagal, ay bumungad sa aking mga mata, ang nakaupong babae na nakatalikod sa akin. Hindi nanaman maibura ang ngiting nakaguhit agad sa aking labi.
“Buti na lang at naghintay ka.”
Lumingon siya sa kanyang likuran, dahilan para magtama ang mga mata namin. Walang imik niyang ibinalik ang tingin sa harap.
Kahit kailan snob -__-
Umupo ako sa tabi niya, at inilapag sa aking harapan ang mga pinamili. Kita ko kung paano nalipat ang atensyon niya roon, habang isa-isa ko iyong nilalabas. Ang picnic basket, isang litrong softdrinks, chips, and some snacks.
“Sige, para matapos na yung misteryo sa balak kong gawin, kailangan mong kumain kasama ako. That's what you've missed yesterday. Nnagprepare ako ng pagkain and you didn't show up.”
“When exactly did you have planned this all out?”
“Just when I thought so. Ewan, basta gusto ko,” tumayo ako. “... at kakain ka ha? Para naman hindi ka
mag-mukhang poste.”
[EXELLOR ONEIRO'S POV]
“Bakit hindi mo sinabi sa akin na binugbog ka pala... nina Caily?”
Luckily, the question isn't gonna make me choke on my ham sandwich, not right after asking the question that he did not asked me 'till now. My wounds are already fine, but somehow, her words are still replaying inside my head like a broken record.
You should just stay away from my life!
Remembering Rhianne yelling it at me makes it ten times worse.
“You never asked.”
I saw the disappointment in Paul's eyes. “Seriously?”
“The time differences makes sense, you weren't here at morning and the afternoon to ask that.”
“I guess so. Kamusta mga sugat mo? Masakit pa ba?”
“They're already fine.”
“Good. Okay lang ba yung mga pagkain? Did they taste good?”
I had to admit they really taste good. The sandwich that I just ate tasted like those sold from Subway. I'm guessing he didn't bought the sandwiches, he made it or someone.
“They taste really good, especially the sandwiches.”
“Ang hirap nga gawin lahat niyan, nagpatulong pa ako kay Manang noong makabalik ako ng bahay mula sa pag-bili ng ingredients.”
So, he really made it. I took the time to finally stare at him completely. Wearing a striped, aqua blue v-neck, and black long pants, paired with white Adidas shoes, he looks like a mature man. A rich city man lost in the forest, sitting beside a lonely, broken girl.
His carefree hair defines every-inch of his face. From his twinkling brown orbs, strong nose bridge, to his pink lips.
Somehow, this guy... this guy is an attention-getter.
I realized how long I was staring at him. Longer that I could manage. The thing this, his eyes were on me too.
“Ganito pala ang feeling kapag napatitig ka na sa akin...” he whispered.
The staring continued. The grass blades didn't matter, just our eyes, and the sky above.
I know to myself that this guy makes me feel different. Of course, I was the one who paved the way to meet him. If it wasn't for me introducing my name, he wouldn't have known. His search for me is something that will happen. But it didn't, and now, staring eye-to-eye, is that guy who I just met at a teddy bear store that became a part of me.
“Tayo tayo!” he immediately shouts, pulling me up as he stood and went not far from the picnic blanket where the foods are prepared.
“Sayawin natin! Sayang naman moment, gabi pa man din!” his voice was dripping with excitement, plus the childish smile he would always wear is present.
~Now I'm so lost without you
Now you're not here and now I know
Lonely is the night when I'm not with you,
Lonely is the night ain't no light shinig through,
'Till you're in my arms, 'till you're here by the side,
Lonely am I...
“Ang ganda kasi ng kanta e...” komento niya patungkol sa biglaang sayaw nanaman namin. Nanatili ang himig ng kumakanta mula sa aming mga tenga mula sa earphones na nakakabit sa phone ko. Sa posisyon namin, ay para niya akong yakap-yakap, twirling around as if the grass was clouds, and we were dancing on it like two fairies.
I can't properly see his face, but I felt he wants to say something. With the night's ambiance and gloom, he's only waiting the chance. So, I did. In a matter of moments, he spoke, he asked. But it wasn't what I'm expecting.
“Kung liligawan kita, papayagan mo ba ako?”
My heartbeats rose quickly. Everyone had asked me a question. Well, not everyone, but most likely. They don't bother me, but now... I felt as if his question had a double meaning.
It goes back to the word trust.
Letting someone enter my life will mean secrets flying out of the window. Deep, dark secrets that time kept from everyone.
“... It depends.”
“Depends on what?”
“Depends on everything. On the circumstance. Just everything.”
“Kapag ba niligawan ka, eh...” his voice longed, finding the right words.
“...Paasa ka or some sort?”
“No. I prefer to be straightforward and precise. Uncertainties are better explained early that nothing.”