Na enkele uren naderden hij een groot huis, te midden in het bos waarin ze verdwaald waren. Ondertussen was het al erg donker geworden en werden de paden enkel verlicht door het prachtige maanlicht dat tussen de bomen scheen. Ze hadden niet gepland om zolang op pad te zijn, dus waren ze niet voorzien van licht. Eigenlijk begrepen ze niet hoe ze zo verdwaald konden geraken, ze hadden steeds goed op de kaart gekeken en het was zeker niet de eerste keer dat ze samen een wandeling deden.
Voorzichtig naderden ze de sierlijke houten deur van het huis en klopten ze aan. Een oudere vrouw opende de deur nadat het koppel haar vertelde dat ze verloren gelopen zijn in het bos en hoopten om even te kunnen uitrusten in het huis. De vrouw was heel behulpzaam. Ze gaf het jonge koppel een lekkere warme tas thee, met koekjes waar ze maar niet genoeg van kregen. Het was dan ook al een hele tijd geleden dat ze hadden gegeten.
Plots begonnen ze zich heel vreemd te voelen. Er kwam een waas voor hun ogen, ze werden heel duizelig en konden hun lichaam niet meer bewegen. Een doodsangst overviel hen. Zelfs al zouden ze kunnen roepen, er zou niemand hun schreeuw horen.
De vrouw bond hen vast aan de stoel, zodat ze rechtop bleven zitten. Het touw zat strak rond hun lichaam, maar dit konden ze niet meer voelen. Ze waren volledig verlamd. In hun hoofd schreeuwden ze het uit, maar er kwam geen enkel geluid uit hun mond. Het enige dat ze nog konden, was angstig toekijken naar wat er zou gebeuren.
Heel de tijd had de vrouw geen woord gezegd, of misschien hadden ze niks gehoord door het geschreeuw in hun hoofd. Na al die tijd stilte, riep ze ineens de naam George. Ze was dus niet alleen. De deur die toegang bood tot de tuin opende. Er kwam een grote oudere man de keuken in. Door de waas voor hun ogen, konden ze moeilijk zien hoe hij eruit zag of wat hij in zijn handen had. Pas toen het bijl hun handen afhakte, wisten ze het. Ondanks de gevoelloosheid van hun lichaam, begonnen ze nog harder te schreeuwen. Niet van de pijn, maar van wanhoop en angst.
Ze zagen hoe het bloed opgevangen werd in een schaal, hoe de man het been scheidde van de rest van hun handen en dit in kleine stukjes hakte. Ondertussen had de vrouw een kookpot met een kruidig geurende saus op het vuur staan pruttelen, waar de stukjes vlees aan toegevoegd werden. Terwijl de vrouw verder kookte, maakte de man het touw van het meisje los. Hij nam haar op zijn schouders en wandelde terug de tuin in. De jongen bleef achter, niet wetende wat er nog meer met zijn vriendin ging gebeuren of wat ze nog met hem zouden doen.
Een hele tijd later kwam de man terug de keuken binnen, helemaal besmeurd met bloed. Hij kwam de jongen halen. Hij deed het touw los, nam hem op zijn schouders en ging de tuin weer in. Het korte tuinpad leidde tot een schuurtje dat ze binnen gingen. De jongen werd neergelegd op een grote houten bank. Hij probeerde rond te kijken, op zoek naar zijn vriendin maar kon haar nergens zien. Het enige dat hij zag was een werkbank vol bebloed werktuig en een grote vriezer. Op slag wist hij wat er met hem zou gebeuren...