Begin the story,
To enchant the enchanters.
And you will be amazed,
By the next encounters.
Kabanata 1
---
Aeresthelle
Bumangon ako sa aking higaan at tinitigan ang alarm clock kong kanina pa nambubulabog saakin. I glared and touched it and it suddenly cracked and finally, unti-unti itong tumigil.
I sighed.
Well, Aere, that's the 9th clock that you broke this week.
Bumangon na ako at tumingin sa aking repleksiyon sa salamin.
I was never ordinary. Even nung bata pa ako I can feel that strange power cursing out from my veins. But I know no one will believe me anyway.
I was an orphan at the age of eight. An orphan that lost her way back home with no memories to remember. An orphan with no parents, no memories, and no place to call home.
Actually, diba kapag nasa ganyan kanang edad, diba dapat may maalala ka kahit kaunti lang. What happened to me was peculiar. It's like I died and suddenly, I was in that orphanage and the caretaker was talking to me and I stared at her, dumbfounded and without any memory before.
Gusto kong matawa sa sarili dahil parang na amnesia lang ako. Pero hindi eh, sabi ni Manang Lilia, yung caretaker nung orphanage, kumakatok raw ako sa pintuan nila at humihingi nang tulong. She said I was shouting some incoherent words. Pinagbuksan niya naman ako and then I lost my memory. Hell! I didn't even knew how to speak or write anything. It's like I was a newborn in this world at hindi ko alam ang lahat.
She gave me hope. She gave me a name. She gave me love.
Nagpapasalamat nga ako at mayroon pang mga taong katulad nina Manang Lilia na may busilak na puso. Siya yung kumupkop saakin nang mga panahon noon at itinuring niya akong parang isang anak. Itinuring niya kaming mga anak, ang mga kasama ko doon sa orphanage. She showed and taught me all about this vast world we are living. But it all went down one night.
I could still remember it. Every bits of what happened that night. It was like I was reliving the same thing over and over again whenever I recalled it.
It may be that I have this thing that they call a long-term memory.
That night was the first time I discovered I have an enchantment. Abilities that no human nor any mortal should have. Abilities I don't know what or how to control.
Natutulog kami noon kasama na yung mga kapatid o mga kasama ko sa orphanage nang biglang may narinig kaming pagsabog at pagsigaw ng isang pamilyar na babae.
Naalimpungatan kami at dali-daling pumunta sa kung saan nagmula ang ingay. At sana, hindi nalang kami pumunta. Sana tumakbo nalang kami upang maghingi ng tulong. Sana hindi na lang kami nagpadala sa kuryosidad.
Naramdaman ko ang paghikbi ng mga batang kaedad ko lamang at unti-unti silang tumakbo palabas. Nakakabingi ang mga tunog ng kanilang pag-iyak at ang tunog ng kanilang mga paa na nagmamadaling makalabas dito sa bahay kung saan kami nanirahan na ngayon ay tinutupok na ng apoy. It was like in slow motion. I cannot take my eyes to the girl lying in the ground, lifeless.
And there, I felt it. It felt like something hit me. I felt something weird running in my veins and it was itching to get out. Simula noon, kahit pa noong una akong nadatnan dito sa orphanage, ay nararamdaman ko ang kakaibang bagay na dumadaloy sa aking mga ugat ngunit hindi ko alam kung ano ba o paano ito maipapaliwanag. Naramdaman ko nalang na tumulo yung luha ko habang nakatingin sa bangkay ng babaeng parang tinuring ko naring nanay. Hindi na ito humihinga kaya alam kong binawian na ito ng buhay.
Manang Lilia
Sa dami-dami namin dito sa orphanage, ako na lamang ang natitirang nakatayo dito habang ang mga kasama ko ay lumabas na sa takot na masama sa natutupok na apoy. Unti-unti akong naglakad patungo niya at napaluhod ng makarating na ako sa paanan niya. Niyakap ko siya ng mahigpit at hindi ko alintana ang dugo na nagmamantsa sa damit at pisngi ko.
Pakiramdam ko ay pasan ko ang mundo kahit ako ay sampung taong gulang lamang.
And then, I felt it again. But this time, I didn't held back. Hinayaan ko itong lumabas. Nanlaki ang aking mga mata ng umilaw ang kamay ko. Puting liwanag lamang ang nakikita ko sapagkat nakakasilaw ito. Hindi ko alam kung bakit itinutok ko ito sa wala ng buhay na si Manang Lilia. Pakiramdam ko ay wala akong kontrol hindi lamang sa aking mga kamay kundi pati na rin sa aking buong katawan.
At nabigla ako dahil unti-unti ay nakita ko ang pagtaas baba ng dibdib ni Manang Lilia at bigla na lamang nawala at naghilom ang mga sugat nitong napakamarami.
I stared at her dumbfounded. I looked at my hands na unti-unti nang nawawala ang ilaw. What just happened?
Did I just brought back a human to life?
Napakahirap paniwalaan ngunit parang ganoon narin ang nangyari. Nakatingin pa rin ako sa aking mga kamay na kani-kanina lang ay napuno ng liwanag. Hindi ako naniniwala sa mahika pero hindi rin naman ako manhid para hindi malaman na mahika ang dahilan kung bakit umilaw ang aking mga kamay kanina.
Namalayan ko nalang na tumakbo na ako palayo ng palayo sa lugar na iyon. I feared someone saw me. Paano na lamang kung may nakakita saakin? Baka saktan nila ako o patayin dahil sa kanilang takot na baka may gawin ako sa kanila.
But my fear doubled when I stopped running and stared at the sky. Hindi ko ito napansin kanina dahil sa takot na pumuno sa katauhan ko ngunit ngayon ay kitang-kita ng aking mga mata ang eksena na nakakamangha.
The sky was raining. Not droplets of water, but balls of light started to float anywhere around me. May umiikot na puting liwanag doon at parang may kanya-kanyang direksiyon na tinatahak. It's as if the wind is carrying it somewhere.
Tumingin ako sa mga taong nasa paligid. Hindi man lang sila natinag at ginagawa nila yung mga ginagawa nila. Hindi ko naiintindihan. Hindi ba nila nakikita ang aking nakikita ngayon? Hindi ba nila nakikita ang mga maliliwanag na parang bolang kristal?
Ako lang ba ang nakakakita nito?
Maraming katanungan na umiikot sa loob ng ulo ko at naramdaman kong sumakit iyon kaya napaupo ako sa sahig. Hindi ko na alintana ang aking itsura dahil napahawak na lamang ako sa aking ulo na bigla-bigla na lamang sumakit. Unti-unti akong nakaramdam ng pagkahilo kaya napahiga ako sa gilid ng kalsada.
I looked at the sky one last time, at nakikita ko parin ang mga maliliwanag na bola and a word entered my mind.
'Enchanting'
And now, I'm here. Seventeen years old and will be eighteen next month.
I stared at my eyes. They were the darkest color of green. But when you look at it closely, you could see hints of blue in it. I didn't know why I have this eye color. Back then, before the incident, the color of my eyes are black. But after I knew of this enchantment, unti-unting nagbago ang kulay at hanggang sa naging dark green na. Mabuti naman at may mga contact lenses na naimbento ang mga mortal kaya matatago ko ito.
Pero lately, ay kahit anong suot ko ng contact lense, ay wala ng effect at iyon ang pinagtataka ko. May effect naman ito noon, bakit ngayon wala na?
A couple of days ago, I received something. A letter from Mr. Liam Kennedy, one of the Professors of Odyssey High.
In the letter, they were inviting me to go to this School for Enchanters as they call it. At first, I thought it was a joke.
But they proved me wrong when they sent another message with the exact thing written on it with an owl who can talk.
Halos hindi ako makapaniwala nang magsalita ang owl na pinadala nila na nagpakilala bilang si V bago ito lumipad pabalik sa kagubatan.
That's when I understood it. They wanted me to go to the school to control and practice my Enchantment. At first, I was hesitant but then, I agreed and wrote back to the school and left it in my window where I first saw the letter and where V, the owl, landed.
Hindi naman ako nabigo dahil pagkagising ko noong sumunod na araw, ay mayroon nanamang bagong letter that says that they were happy that I agreed and they will welcome me tomorrow. They will sent a vehicle for me to ride upon at exactly 8 P.M in the evening.
I stared at myself again in the mirror and I wondered.
Will I be brave enough just this once?
---
(Aeresthelle is pronounced as Ay-Res-Thelle)
BlackenedLight