The moment Antonio's gaze landed on Burandai, I closed my eyes.
"Bernarda.."
I swallowed the lump in my throat. Gusto kong umalis, but I was rooted to the ground. Gusto kong takpan ang tenga ko para di na marinig ang sagot niya, but I went numb. My heart was beating fast. At sa sobrang bilis pakiramdam ko mawawalan na ko ng hininga at lakas. I wasn't ready for this. Hindi ko pa man nasasabi ang nararamdaman ko para sa kanya pakiramdam ko rejected na ako. Hindi pa ako handang malaman ang sagot niya. Hindi pa. Dahil kapag nangyari yun, I don't know what to feel anymore.
I heard Antonio take a deep breath. Then moments later, he answered.
"Sumama ka na sa iyong ina."
My eyes shut open dahil sa naging sagot nito. Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko. Nakayuko si Antonio kaya hindi ko makita ang ekspresyon sa mukha nito.
"H-hindi iyan ang sagot sa tanong ko, Antonio... Hindi yan ang gusto kong marinig mula sa iyo. S-sagutin mo ang tanong ko, Antonio! Mahal mo ba ako?" Burandai's voice croaked as if she was about to cry. She raised a hand and touched Antonio's cheeks. "Antonio, mahal na mahal kita. Mahal kita. Mula sa simula pa lamang, ikaw na ang aking iniibig. Huwag mong durugin ang aking puso. Parang-awa mo na."
She was desperate. And we were the same. I was desperate to know his answers. Dahil ayoko ng umasa.
Hinawakan ni Antonio ang kamay ni Burandai saka ito dahan-dahang ibinaba ngunit hindi niya ito binitawan. He raised his head and looked directly into her eyes. "Patawarin mo ako. Patawarin mo ako kung nasaktan kita. Bernarda," he paused and took a deep breath. "Tama ang iyong ina. Hindi makabubuti sa iyo kung ika'y mananatili pa rito."
Napaatras ng isang hakbang si Bernarda, "B-bakit? Itinataboy mo na ba ako? Pagkatapos ng lahat itatapon mo lamang ako?"
"B-Bernarda, hindi-" Antonio trued to reach her pero mas lalong umatras si Burandai.
"Ayaw mo na ba sakin?"
Nagtangkang lumapit si Doña Florencia sa anak ngunit tinabig siya nito dahilan upang siya'y matumba. Mabilis naman siyang inalalayan ni Santiago.
"Hindi mo ako kayang mahalin," Burandai said in a low voice then tears started rolling down her cheeks. She gripped her skirt, "Tama ba? Hindi mo ako kayang mahalin. Bakit?" Burandai turned her head towards me, "Dahil ba sa kanya?"
I hitched my breath.
Ibinalik ni Burandai ang tingin kay Antonio. "Siya ang dahilan, hindi ba?" Mas lalo kung nahigit ang aking hininga when Antonio's gaze landed on me. I can't read his expression. Halo-halong emosyon ang makikita sa mga mata nito. Our gazes locked. Di ako umiwas. Walang umiwas sa amin.
Naputol lamang iyon nang sumigaw si Burandai. Napasabunot ito sa kanyang buhok. My heart was racing. What the hell is wrong with Burabdai? "Siya ang may kasalanan ng lahat!"
"Bernarda, anak.." napansin kong nag-umpisa ng umiyak si Doña Florencia habang nakakapit sa braso ni Santiago. She was clutching her chest. The woman was hurt seeing her daughter in this state.
Muli kong ibinalik ang tingin kay Burandai at nagulat na lamang ako nang bigla itong lumapit sakin. Sa sobrang bilis ng pangyayari ay di ko na namalayan ang nangyari. I found myself sitting on the ground and my arms bleeding.
"Kristin!" Corazon rushed towrds me habang hawak ni Antonio si Burandai sa magkabilang braso para pigilan ito.
Walang ni isang salita ang lumabas sa bibig ko. I just stared at Burandai. Nagpupumiglas siya at gustong kumawala sa hawak ni Antonio. She badly wants to hurt me.
"Kasalanan mo ang lahat ng ito! Kasalanan mo! Kung hindi ka dumating, ako sana ang pinili ni Antonio!" she yelled while crying her heart out. "Akin lang siya! Simula't sapul, akin lang siya! Pero, ikaw! Ikaw na babaeng wala namang pinanggalingan, ikaw ang umagaw sa kaniya!" She clutched her chest. Nanuyo ang lalamunan ko nang mapansin ang mga mata niya. Her fatigued eyes was full of fear, anger, and sadness. The same with my brother. "Walang hiya ka! Kung hindi ka dumating, hindi sana kami magkakaganito! Tulad pa sana kami noong dati.."
"Santiago, papuntahin mo si Rogelio rito," narinig kong utos ni Doña Florencia kay Santiago na agad naman nitong sinunod. Maya-maya lang ay dumating ang lalaking kasama ng Doña kanina. "Rogelio, dalhin mo na si Bernarda sa karuwahe."
"Masusunod, doña Florencia," sagot nito saka lumapit kau Bernarda. "Uuwi na po tayo, señorita."
"Bitawan mo ako! Hindi ako sasama sa inyo!" Burandai struggled but the man was strong. "Antonio..." she looked at Antonio, begging for him to save her. "Parang-awa mo na.. Huwag mo akong bitawan.."
But Antonio just stood there. I stared at his back. Nakita ko kung paano kumuyom ang kanyang kamao. I bit my lower lip. Ayaw mo siyang bitawan pero pinipigilan mo ang sarili mong kunin muli ang kamay niya? Bakit, Antonio?
Nang maibalas ni Rogelio si Burandai sa bahay ay sumunod rito si doña Florencia. Pero bago pa man siya tuluyang makalabas ng pinto ay nakita kong pinahid niya ang kanyang mga luha at humarap sa amin. The elegance and authority that surrounded her a while ago was back. But I saw how her hands trembled and how her lips quivered as she tried to say something.
"Tandang Sora, nais kong humingi ng paumanhin sa gulong aming ginawa. At nais kong humingi ng paumanhin sa kung ano pa man ang magagawa ko," inalis nito ang tingin kay Tandang Sora at ibinaling kay Antonio. She balled her fist, "Pagbabayaran mo ang ginawa mo sa aking anak." After that
Antonio stayed silent. His back was facing me kaya di ko makita ang ekpresyon sa mukha nito. But he just bowed his head and accepted what the woman said. But I refuse to accept it.
I stood up. "Kristin, ang sugat mo.." sabi ni Corazon pero hindi ko ito pinansin. Kahit na nararamdaman ko na ang sakit na gawa ng sugat ko sa may braso ay hinabol ko ang doña Florencia. Naabutan ko siyang pababa na ng hagdan.
"Mawalang galang na, Doña Florencia," pagkuha ko sa atensiyon nito. She stopped in the middle of the stairs saka ako hinarap.
"Anong kailangan mo?" bumaba ako at huminto malapit sa kanya.
I inhaled, "Walang kasalanan si Antonio kung bakit nagkaganyan si Burandai. May kasalanan din kayo rito, doña Florencia." Tumaas ang kilay nito. "Buong buhay ni Burandai, mga kagustuhan niyo ang kanyang sinunod. Lahat ginawa niya para sa kasiyahan niyo. Pero nakalimutan niyong may mga gusto ring gawin sa buhay si Burandai. May mga bagay ring makakapagpasaya sa kanya at makakamit lamang niya yun kung gugustuhin niya. Kaya hindi ko makuha ang punto mo nung sinasabi mong kasalanan ito lahat ni Antonio, dahil kung tutuusin dahil naman iyon sa inyo."
"Anong ibig mong iparating?"
I remembered my mom and dad. The always told me and my brother to be a good person. The were good parents. Makikita ito sa pagpapalaki nila sa kuya ko. They were always after our happiness. At kahit papano, naintindihan ko na rin kung bakit palagi silang wala at palaging nasa trabaho. They were doing it for our welfare. Kaya ko nabibili at nagagawa lahat ng gusto ko dahil sa pagsasakrispisyo nila. And I hate myself for always making my mom worry about me. I am very lucky to have my parents. To have parents that cares for me. Sina Corazon at Antonio, wala na silang mga magulang. Burandai's mother suffocates her too much. I treasure my parents. If it weren't for them, I wouldn't be in this world. Kung hindi dali sa kanila, di ko makikilala ang mga taong bumago sakin. Hindi ko malalaman ang ganda ng mundo sa kabila ng kadilimang taglay nito.
To be honest, I feel bad for Burandai for having a mother like her.
"Ang mga magulang ang dapat na gumagabay sa anak. Pinalaki kami ng magulang namin upang maging mabuting tao. Tanging hangad nila ay ang kasiyahan namin ng kapatid ko. Sana ganun din ang inyong ginawa. Hindi yung kay Antonio niyo ibubunton lahat ng sisi. Sa katunayan, si Antonio nga ang dapat niyong pasalamatan. Siya ang nagsilbing lagusan sa madilik na mundong ginawa mo para kay Burandai." Still, I don't like Burandai. But I feel pity for her. Ang tanging nagiging takbuhan niya ay inilalayo pa sa kanya ng kanyang sariling ina. "Dahil sainyo, nabaliw ang anak niyo."
Napahigpit ang hawak niya sa hawakan ng hagdan, "Wala kang karapatan upang tawaging baliw ang aking anak."
"Nasabi mo na kanina, doña Florencia. Baliw na ang anak mo. At di niya kasalanan iyon, di niya ninais na maging ganun. Dahil yun sa inyo. Kaya sana lamunin ka ng konsensya mo."
Her composed expression was replaced her anger. She raised her hand to slap me, pero agad ko itong pinigilan.
I smirked, "Pasensya na doña Florencia. Hindi kasi ako yung tipo ng tao na pwede mong pagbuhatan ng kamay. Dahil mas mataas ako sayo. (A: Kaya wag ako. Wag ako Emilia /Wuewue, tatanggalin ko din to mamaya. ≧∇≦) Ito rin ang pakatatandaan mo, hindi habangbuhay ang kapangyarihan. Hindi habangbuhay nakaupo ka sa itaas. Dadating at dadating ang panahon na mahuhulog ka mula sa itaas at kahit na lugmok na lugmok ka na ay walang magtatangkang tumulong sayo. Ibabaon ka rin sa limot."
She inhaled trying to calm herself down. Malakas niyang tinabig ang kamay ko pero hindi ko inalis sa mukha ko ang mapanghamong ngisi. "Sino ka?"
My smirk grew wider, "Someone you don't wanna mess with."
Pilit nitong pinakalma ang sarili. She turned her back on me. I watched as she went out of the gate hanggang sa makaalis ang karuwaheng sinasakyan nito.
I sighed. I winced when I felt the pain in my arm. Tinignan ko ito at mas lalong kong naramdaman ang sakit. It was bleeding at halos tumulo na ang dugo sa sahig. That Burandai was damn strong.
Naalala ko ang ekspresyon sa maga mata niya kanina. I remember those eyes. Those eyes were imprinted vividly into my mind. 9 years old ako when I first saw those eyes. My brother's sedatives were off that time. I was in his room and he tried to hurt me. Nung time na yun, I was scared. Not because he was gonna hit me, but because of his eyes. I can't see myself in his eyes. Di niya ako maalala. All I saw was fear, anger, pain, sadness, despair. Kaya hindi ako nakagalaw kanina nung nakita ko ang mga mat ni Burandai.
"Kristin..." lumingon ako sa lalaking tumawag sakin.
"Antonio."
-
"Humihingi ako ng paumanhin dahil sa nagawa sayo ni Bernarda. Pati na rin sa nangyari kagabi," dahan-dahan niyang idinampi ang basang tela sa nagdurugo kong sugat. "Paumanhin sa mga nasabi ko. Hindi man lamang kita hinayaang magpaliwanag. Masyado akong nagpadalos-dalos."
Umiling ako, "Ayos lang."
Pinalibutan ni Antonio ng isang puting tela ang sugat ko matapos niya itong linisin. Si Corazon sana ang gagamot ng sugat ko pero biglang nanghina si Tandang Sora kaya kinailangan niya itong alalayan papunta sa silid nito. Noong una ay nag-alangan ako nung sinabi ni Antonio na lilinisin niya ang sugat ko pero sa huli ay pumayag nalang din ako dahil di ko na kinaya ang sakit.
At ngayon narito kami nakaupo sa sala. Nakafocus siya sa pagbalot ng tela sa sugat ko kaya hindi niya napansing kanina pa ako nakatingin sa kanya. Hindi ko pa rin maalis saking isipan ang nangyari kanina. How he accepted every insult Doña Florencia throws into him, how he turned down Burandai's feelings, how he stopped himself from going after her. He looked so helpless.
"Hindi naman yun ang gusto mo, diba?" Hindi ko na napigilang magtanong. "Gusto mong manatili si Burandai. Gusto mo siyang habulin kanina, pero bakit hindi mo ginawa?"
Natigil siya sa ginagawa. "Hindi ko maaaring gawin iyon," maikling sagot nito saka bumalik sa ginagawa.
"Kahit na iniinsulto ka na, wala ka pa ring gagawin? Kahit na tinatapakan na ang pagkatao mo?" I asked, pissed off.
"Malaki ang utang na loob ng pamilya ko sa mga Villaroman. Ilang beses nila kaming tinulungan kaya handa akong tanggapin ang kahit na anong pang-iinsultong ibabato nila," he answered without removing his gaze from my arm. He tied the end of the cloth to secure it.
I sighed, "Yung sa tanong ni Burandai? Bakit hindi mo siya sinagot? Mahal mo ba siya?" I swallowed the lump in my throat. Hindi ko narinig ang sagot niya sa tanong ni Burandai. Alam kong masasaktan ako kung sakaling 'Oo' ang sagot niya. Pero, mas masakit ang umasa. Parang unti-unti kang pinapatay nun. Unti-unti kang pinapatay ng mga katanungang hindi mo makuha ang sagot. Hearing his answer would be much better than making myself believe in fantasies that has a high probablity that it'll never happen.
Hinintay ko siyang sumagot. My eyes was fixed on him, my heart expecting.
"Oo. Mahal ko si Burandai," his voice was low. "Pero mahal ko siya bilang isang kapatid."
I blinked. "W-what?"
Napaayos siya ng upo. He ran his fingers through his hair. "Simula pagkabata, parang kapatid na ang turing ko sa kanya. Para ko na siyang pamilya. Kaya ang hangad ko ay ang kabutihan niya."
"Kaya mo ba siya pinasama sa ina niya?"
Tumango siya, "Hindi ganitong buhay ang nakasanayan ni Bernarda. Ayoko ko ring matulad siya sakin, samin ni Corazon. Ayokong malayo siya sa pamilya niya. Ngunit ipinangako ko sa sarili ko na kapag natapos lahat ng kaguluhang ito, ilalayo ko siya sa lugar sumasakal sa kanya."
Antonio Hidalgo is a loving person. It's his strength. That's what makes him strong that no matter how many times you push him, he'll stand up. But at the same time, it's his greatest weakness.
Without me knowing, tears started rolling down my cheeks. Para bang nawala ang mabigat na bagay na nagpapahirap saking huminga. Pero sa hindi malamang kadahilanan ay malungkot pa din ako. Masaya ako dahil mali ang inaakala ko. Malungkot dahil hindi pa din nasagot ang isa sa mga katanungan ko.
Napatawa ako ng mahina habang pinapahid ang luha ko. Napansin ito ni Antonio kaya humarap siya sakin.
"Kristin, bakit ka umiiyak? M-may masakit ba sayo?" nag-aalalang tanong nito.
"W-wala.. Para kong tanga, umiiyak habang tumatawa. Di ko din maintindihan," I answered. Di pa rin tumitigil ang pag-agos ng luha ko.
He raised his hand to wipe my tears but he stopped just before his fingers brushes my cheeks. Ibinaba niya ito. I stood up, "S-salamat sa paglinis ng sugat ko. Naalala ko, may gagawin pa pala ako."
Di ko na maintindihan ang sarili ko. Why am I like this? I want to tell him..
Mabilis na lumipas ang araw. Bandang hapon ay dumating si Aling Lucia dala ang mga gamot para kay Tandang Sora. Siya na daw ang nagkusang pumunta dito para na rin daw maalagaan niya si Tandang Sora. Maingat din siya sa pagpunta rito, sinigurado niyang walang makakasunod sa kanya lalo na't nagbigay na pala ng pabuya ang gobernadorcillo sa kung sino man ang makakahanap kina Santiago at Antonio.
Di pa man masyadong lumalalim ang gabi ay nag-umpisa na kaming magligpit ni Corazon. Habang nililinis ang sala ay nakarinig ako ng ingay mula sa labas. Ibinaba ko ang hawak na walis at naglakad patungo sa pintuan kung saan nanggaling ang ingay. Bubuksan ko na sana ang pinto nang bigla itong bumukas at bumungad sakin sina Emilio at Matias.
"Emilio?" gulat na tanong ko.
They both looked like they were in a hurry. Emilio bowed his head, "Magandang gabi, binibining Kristin. Paumanhin sa abala ngunit maaari ko bang malaman kung nasaan si Antonio at Santiago?"
I blinked, "N-nasa baba sila, bakit?"
Hindi niya sinagot ang tanong ko. Lumingon siya kay Matias, "Puntahan mo na lamang sila Matias." Ibinalik niya ang tingin sakin, "Ang Tandang Sora? Kailangan ko siyang makausap?"
Seryoso ang mukha nito, well, palagi naman itong seryoso. But this time, it looked like a serious matter. "Nasa kanyang silid."
Tumango siya saka pumasok ng bahay at nilagpasan ako. But he stopped on his tracks when I called him, "Emilio, anong nangyayari?"
He sighed saka lumingon sakin, "Nalaman na ng gobernadorcillo ang kinaroroonan nina Santiago. May nagsumbong sa mga guwadiya sibil at mamayang hatinggabi ay papunta na sila rito."
My eyes grew wide. Nag-umpisa nang mamuo ang kaba sa dibdib ko. "Sino naman ang magsusumbong? Kayo lang naman ni Matias ang nakakalabas-masok dito."
"Si Doña Florencia Villaroman ng San Juan."
Natigilan ako sa sinabi nito. Pakiramdam ko nanuyo ang lalamunan ko at walang ni isang salita ang gustong lumabas sa bibig ko.
Napayuko si Emilio, "Maski ako ay hindi makapaniwala sa sinabi ni Matias. Hindi pa ako kasapi ng katipunan noong kumalas ang mga Villaroman sa samahan kaya hindi ko pa sila kilala. Ngunit marami akong naririnig mula sa ibang kasapi tungkol sa kanila. Na sila'y tapat sa katipunan. Kaya hindi ko lubusang maisip na ang isa sa kanila'y kayang ipagkalulong ang mga naging kasamahan nila."
When she said she'll make Antonio pay, is this it? Isinumbong niya ang kinaroroonan nila ni Santiago? My hand balled into a fist. That woman was much worse than Burandai. She was evil! How could she do something like this? At, pinagkatiwalaan siya ni Tandang Sora. How could she ruin that trust?
"Ano nang mangyayari ngayon?" my voice croaked.
"Hindi ko din alam. Ang mahalaga ay makaalis na ngayon din sina Santiago at Antonio."
"P-pero saan sila pupunta?"
He looked at me, "Sa Yndang, Cavite. Sa barrio Limbon kung saan nakatayo ngayon ang kampo ng supremo. Ito lamang ang lugar na naiisip ko kung saan magiging ligtas sila." Iniwas niya ang tingin sakin, "Kakausapin ko ang Tandang Sora." He turned his back on me saka naglakad papunta sa silid ng Tandang Sora.
I inhaled. Mabilis kong tinungo ang pinto palabas at pumunta sa baba kung saan naroon ang silid nina Antonio. Nakasalubong ko pa si Matias na mukha kagagaling lang din doon.
Nang makarating ako sa silid nina Antonio ay dire-diretso lang akong pumasok dahil bukas naman ang pinto. Napatigil sila sa pag-aayos ng mga gamit at gulat na gulat na napatingin si Santiago at Antonio sakin. "Kristin, a-anong ginagawa mo rito? H-hindi ka maaaring pumasok sa silid ng isang lalak-" hindi ko na pinatapos si Santiag at mabilis akong lumapit kay Antonio.
"Isama mo ako." Napakunot ang noo nito. "Alam kong nasabi na sa inyo ni Matias ang masamang balita. Sasama ako sa inyo, Antonio."
I saw how his expression changed. "Hindi maaari."
I expected this. But I refuse to give up. "Sasama ako."
Nilagpasan niya ako at lumabas ng silid pero sinundan ko siya hanggang sa makarating kami sa labas. The night greeted me as the cold breeze kissed my skin. Huminto sa paglalakad si Antonio nang makarating kami sa puno ng mangga.
In the absence of the moon, the fireflies were always present and they were a welcome relief in the dark, cold night. The whole woods was punctuated with small glimmers of light. The crickets were playing a harmony along with the whistling wind.
"Sasama ako, Antonio." I broke the silence. "Sa ayaw at sa gusto mo, sasama ako."
Humarap siya sakin, "Hindi, Kristin. Hindi natin alam kung ano ang maaaring mangyari sa pagtakas namin ngayon ni Santiago. Walang kasiguraduhan. Kaya hindi ko hahayaang sumama ka sa amin, dahil malaki ang posibilidad na mapahamak ka."
"Hindi ako mahina, Antonio. Di ako tulad ng ibang babae. Iba ako sa kanila, kaya ko ang sarili ko," I said, my voice raising. "Mahina ba ang tingin mo sakin?"
"Hindi. Pero babae ka pa rin," he raked his fingers through his hair in frustration. "Ang... ang ganitong buhay, puro kaguluhan, hindi ito ang nararapat sa iyo. H-hindi ka dapat nadadamay dito."
Napakunot ang noo ko, "Anong gusto mong iparating?"
"Simula noong nakilala mo ako, palagi ka nang nalalagay sa panganib. Palagi ka nang napapahamak. Ilang beses na kitang nailagay sa panganib, kaya ayoko nang mangyari ulit iyon," he said the last sentence in a low voice. "Siguro tama nga si Doña Florencia."
Lumapit ako sa kanya, "Antonio, no. Hindi totoo yun." I reached for his face. I touched his cheeks and a smile appeared from my face. "Yung mga panahong napahamak ako, nasaktan, ginawa ko lahat yun dahil gusto ko. At isa pa, naroon ka parati para iligtas ako. Kung hindi dahil sayo, baka wala na ako dito. Kaya wag mong sabihing panganib lang ang dala mo sakin."
He raised his head and his eyes landed on mine. I felt my heart melt. This gentle and loving man, this brave and handsome katipunero gave me a brand new start. When I lost my Kuya Kevin, my world tuned dark and it became duller. But Antonio became my light and he brought back the lost color of my world. I stared deeply into his eyes, "Hindi totoo ang sinabi ni Doña Florencia. Mali siya. Ikaw ang pinakamagandang nangyari sa buong buhau ko. Ikaw ang bumago sakin, ang naging ilaw ko." I cupped his cheeks and I felt him stiffen. My heart was beating fast na para bang gusto na nitong makawala sa dibdib ko. "Ikaw ang sumira sa malaking pader na pumapalibot sa puso ko. Ikaw ang tumunaw sa nagyelo kong puso."
The fireflies flew above us in an unfelt current. The sound of crickets were louder but it was no match with my racing heart. It was as if a huge drum was being played inside my chest and it refuses to stop. I felt my hair danced with the cold wind. I leaned in closer to him and I saw how his eyes widen. His adam's apple moved up and down.
"Kristin.." he searched my face as if he was trying to know the real meaning with what I said.
I rested my forehead agaisnt his. Pumalibot samin ang libo-libong alitaptap. My heart was playing a tune only I could hear. It was enchanting. I stared deep into his dark brown eyes. I felt a tear escape from my eyes. My other hand was shaking slightly and my mind was repeating sa same sentence, 'Kristin, don't do this! Wag mo tong gawin!" But my heart tells me to do the opposite. I opened my mouth and the words that I've been keeping for so long finally escaped.
"Mahal kita, Antonio..."
I closed my eyes then I leaned forward. The moment my lips touched his, my whole world fell away. My heart was beating loudly and I feel like it was gonna explode any moment. But it felt as if all the dark shadows was chased away. It was replaced with warmth. All the what ifs were gone. Nawala ang bigat sa dibdib ko at para akong lumulutang.
I've finally said it. The words I couldn't say before. The words I've been dying to tell. I don't know what'll happen after this. Ang alam ko lang ay nasabi ko na sa kanya kung ano ang nararamdaman ko. Ang alam ko lang ay kahit anong manyari, hindi man niya ako mahalin pabalik ay hindi ako titigil na mahalin siya.
I am after his heart.
But, unexpectedly, his hands drifted.into my hips and I felt him kiss back.
And in that moment, under the starry night and surrounded by thousands of fireflies, I was the happiest girl in the world.
-
ฅ'ω'ฅ
ノ(・ω・)ノ
╰(*'︶'*)╯
v(=∩_∩=)ﾌ
Gusto niyo ko ihug? Tara hug ko kayoooo (っ'▽')っ
So yeah, wala akong masabi. Byeeee! Happy reading!
-
Don't forget to vote and comment. Thank you.