Game 8
"You can't be reason with"
Sheliah Santibañez
"Magsorry ka kay Papa." mariin na sambit ni Kuya Axel.
Pagkauwi ko heto agad ang tumambad sa akin. What an inviting start.
"You're mean." dagdag ni Kuya Trip.
"I won't" daretso kong sagot. Naupo naman ako sa may lamesa para kumain ng mga hinain ni Mama para sa amin.
"Grabe ang pambabastos na ginawa mo kay Papa! Hindi mo man lang siya ginalang. Let me remind you that he's your father." sagot naman ni Kuya Ryle at 'di ko iyon pinansin.
"Hindi mo man lang inisip ang mararamdaman niya bago mo ginawa 'yon?" seryosong tanong ni Kuya Jonathan na naka-agaw ng pansin ko.
I didn't respond to them until I finished my meal. I am too hungry and tired to argue, I need energy. Payat na nga ako, papatayin ko pa sarili ko sa gutom kapag umiral na naman pride ko? No.
I placed down my spoon and fork above the plate. "Did he even thought of what he did to us? Mas nasaktan tayo diba? What I've said to him is not that a big of a deal. Sige, label me as a rude daughter or whatever. Do you think na I still care? No. I am hurted guys, aren't you too? Or ako lang talaga mas affected dito kasi ako yung pinaka-sensitive. Ako tung ma-pride. Ako yung mailap na tao?" hindi nila ako sinagot.
"Siya ang itinuring kong hero nung bata pa ako. Siya yung karamay ko, siya lagi kong kasama. Siya. Nasanay ako na laging siya, laging si Papa." I never thought that I'd say this word again, to them.
Naglaglagan ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan habang sinasagot ko sila.
Pinangako ko sa sarili ko noon na hinding-hindi na ako iiyak sa harapan nila pero what happened? Nandito ako at umiiyak.
I had enough. Ayoko ng sariwain pa ang nakaraan. Freaking memories.
"A-anak..." tumingin ako kay Mama and her eyes are talking to me. I am hurted to see my mother being like this because of my actions again. But I just can't endure this anymore.
In the first place, ayoko naman na talaga siyang makita eh. Pero pinilit nila ako. Now? Blame me for the outcome. That's cute.
"I'm done." tumayo ako at naglakad ako palabas ng sala. I gone into my room and I locked it.
Ibinabad ko ang sarili ko sa bath tub. I need to meditate, baka kung ano na naman ang magawa ko sa sarili ko. I don't want to be miserable again. I need to be better.
Two men had broken me up already. I won't let someone new to test my heart again. Not my fragile heart.
Kinabukasan, hindi ko pa rin pinapansin ang mga kapatid ko. Tahimik lang kami sa buong byahe. They all have their own businesses habang ako, nag-rereview lang ako ng mga topics namin sa Science at History dahil may test kami do'n.
But every word that I read, hindi ma-process ng utak ko. I'm so occupied.
I closed my notes and I just plugged my earphones.
I am not ready to talk about what happened. Pakiramdam ko susumpungin ako ng sakit ngayon, maybe this is the reason why I can't process the words that I've been reading.
Nang makarating kami sa parking lot ng school hindi ko na sila hinintay pa at lumabas na agad ako ng sasakyan. Tuloy-tuloy lang ako sa paglalakad ko patungong classroom.
Naramdaman kong may susunod sana sa akin na isa sa mga kuya ko kaso may pumigil sa kan'ya.
Nadatnan ko agad sa classroom ang kumpulan ng mga babae sa paligid ng upuan ko. Samantalang may umiiyak naman na babae dito sa harapan at pinapatahan siya ng mga kaibigan niya.
"Wala pa kaming dalawang araw hiniwalayan na niya agad ako." tuluyang napa-hagulgol ang babae.
"Tahan na, ikaw kasi eh. You know Art naman diba? You know his role in this school, you should've know what will happen next." pagpapatahan ng kaibigan niya dito.
Napabuntong-hininga ako sa nadinig. Yeah, you should've known it. He's for hook ups and not for long terms. Definitely not an ideal guy.
"Just cry it out Margaery. It will make you feel better. Once you've overcome it, you're gonna find someone who will love you the way you love." I said to her.
Napatingin naman silang magkakaibigan sa akin. Margaery forced a smile. "Thank you Sheliah. I hope so." I smiled back at her at bumalik na ako sa upuan ko.
Pero, how can I sit when these girls are freaking here?
I cleared my throat and I tried to sound polite as I can. "Excuse me. That's my seat."
Nag-angat nang tingin sa akin ang isang babae at tinaasan ako ng kilay nito. "Are you blind or something? I'm sitting here."
Tinignan naman ako ni Art and he's uneasy.
"M-monica, that's my seat."
Tumayo si Monica at tinulak ako kaya napasandal ako sa pader at narinig kong nagtawanan ang mga babae sa paligid ko at nakitsismis din ang mga tao sa classroom.
Inayos ko na lang salamin ko at yumuko, naramdaman ko din na binuhusan ako ni Monica ng tubig kaya napatayo ako dahil sa lamig.
Nahihilo na ako, ang init ng pakiramdam ko at feeling ko p'wede na ako sumabog sa kahit anong sandali. I therefore conclude that I am sick.
Hinawakan ni Monica yung buhok ko at ini-angat niya ang mukha ko kaya pinigilan siya ni Art pero tinabig niya ang kamay nito. "You know what? You disgusted the hell out of me. Pati si Art nilalandi mo?" She chuckled. "Gosh, mahiya ka nga. Hindi bagay sa'yo."
"Tama na Monica." seryosong sambit ni Art sa kaniya at napatahimik ang buong classroom.
Nakita kong yumuko si Monica at naiiyak na uyumakap kay Art. Marahang inalis ni Art ang pagkakayakap sa kaniya ni Monica. I saw Monica's irritation filled over her face. She's red as a tomato.
Lumapit sa akin si Art at ini-abot niya sa akin ang kan'yang kamay. Ilang segundo na ang nakalipas ngunit hindi ko pa din inaabot iyon.
"Take his hands." bulong ng isang kaklase namin.
Imbis na hawakan iyon, tinabig ko ito. I stood all by myself. Inayos ko ang buhok ko at ang damit kong basang-basa. I looked at Monica and she is grinning now.
"Never dare to walk on my way Sheliah. You don't know the things that I am capable of doing."
I did not respond at her. Inilibot ko ang paningin ko sa mga taong nakatingin sa amin, sa akin. Some of them are shocked, some are sad for me and some are smiling insultingly.
I managed to walked even though my head feels so heavy. Nang tumapat ako kay Monica binangga niya pa ako.
Hindi ko alam kung bakit wala akong masabi sa kaniya ngayon. I can't defend myself, I am so embarrassed.
"Sheliah..." pagtawag sa akin ni Art. Hindi ko iyon pinansin at tuluyan na akong lumbas ng room.
Pero ilang hakbang pa lamang palayo, bigla na lang akong natumba. Everything went into total darkness.