Game 6
"Where the feeling sinks in"
Sheliah Santibañez
Habang naglalakad, agad kong kinuha ang pabangong nasa bag ko. Halos ipaligo ko na ito sa buong katawan. Actually, I never liked to put some fragrance. Occasionally lang kung kailangan.
Art Antonio, I swear. If only I have the chance to hurt you physically. I would gladly take it.
I walked my way out of the court, nasa labas na yung mga yun for sure.
Natanaw ko sila sa 'di kalayuan. Pansin ko din na seryosong-seryoso yung mga mukha nila. What's their problem?
Lumapit ako sa kanila. Napansin nilang papalapit ako kaya nagsiayos silang lahat.
"Kuya what's with your faces?" tanong ko nang makalapit na ako.
Nag-aalangan silang sumagot at nagtitinginan na tila ba nagtuturuan kung sino ang sasagot sa isang simpleng tanong.
"Guys, uso sumagot."
"Dad has postponed his visit to us." Kuya Axel said.
"That's great!" I exclaimed. Buti naman, but postponed? Means tutuloy pa din siya sa susunod? Not that great.
Agad naman naagaw ng pansin ko ng biglang nagsalita si Kuya Ryle. "But he invited us for a dinner."
Natawa ako sa sinabi niya. "D-dinner? Joke ba 'to?" pagkahupa ng tawa ko, tumingin ako sa malayo.
Tinapik ni Kuya Axel ang balikat ko "Yes sis, this is not a joke, don't laugh."
"I won't attend." maikli kong tugon at naglakad na patungong parking lot pero hinabol nila ako.
"Sheliahhh!"
Pumasok ako sa kotse namin, doon ako sa may likuran umupo. Biglang bumukas ang pinto at nakita ko ang apat kong mga Kuya na hingal na hingal. Ang OA ng mga 'to akala mo naman lalayas ako.
Inayos ko ang salamin ko at hinanda ang sarili ko sa mga machine gun nilang bunganga.
One... Two... Three...
"KAILANGAN NATING PUMUNTA!"
"Ayaw ko din pumunta but, he's our dad baby."
"SHELIAH KAHIT NGAYON LANG PLEASE!"
"Sheliah...My princess, just for dad."
Biglang sumulpot si Kuya Ice na nakapamulsa habang papalapit sa amin.
"We will go, no excuses and no explanations." seryoso niyang sambit habang nakatingin sa mga mata ko. Napaisip naman ako, kahit galit na galit ako sa tao na 'yon, maybe this will be the last time that I'd ever have to deal with him.
Tumango ako kay Kuya at nakahinga silang lahat ng maluwag. Nagsi-sakayan na sila sa loob ng kotse at naisipan ko munang umidlip habang nasa byahe pa.
May tumatapik sa balikat ko at ina alis ko iyon. "Ano ba!" singhal ko habang nakapikit, huminto naman yung pagtapik at nagulat ako namg biglang may nagsara ng pintuan ng kotse ng malakas.
Napadilat ako sa gulat. Kitang-kita ko ang ekspresyon ng pagmumukha ni Kuya Trip na tawang-tawa.
Lumabas ako ng pinto nang nakasimangot. Masama kayang mang-gulat ng natutulog! Mamaya may pumutok na ugat sa leeg ko or worst magka stiff neck ako.
Umakyat nako sa kwarto ko at naghanap ng masusuot. Luckily may nakita akong pantalon at T-shirt at iyon na lang ang napag-desisyunan kong suotin.
When I got down stairs, nanlaki ang mga mata ko sa pormahan ng mga kapatid ko. I can't reach their style. They looked like they're about to endorse a clothing line.
Nakakahiya naman sa suot ko diba?
"Shall we?" tanong ni Kuya Jonathan sa akin. I just shrugged. Ginulo niya ang buhok ko. "Ikaw talaga."
Lumapit si Mama sa amin. "Mag-enjoy kayo doon ah? Lalo ka na Sheliah..." nag-aalala niya akong tinignan. I got no words to spare so Kuya Jonathan jumps in.
"We will Ma, daming pagkain dun. Kilala mo naman kami." nagtawanan silang dalawa.
As I've expected, he brought us into a fine dinning restaurant. Syempre, he's rich. Kaya nga siguro siya pinili nung babae na 'yon.
"Ready?" tanong ni Kuya Ryle sa akin. Hindi ko na siya sinagot pa. Nauna na akong pumasok sa loob at sumunod lang sila sa akin.
May sumalubong sa aming waiter at nagtanong. "Have you availed a reservation?" masungit na tanong nito sa akin.
People nowa-f*cking-days.
"Where is Mr.Santibañez?"
Bigla namang nagbago ang ekspresyon nito. "Oh! I'm sorry ma'am—Uhm this way please."
As we arrived in the private area, dumatnan sa amin ang isang napakahabang lamesa. It already have foods, lots of foods. Sayang lang 'yan. And there is my father.
Pumunta ako sa likuran ng mga kuya ko para sila na ang mauna.
"B-but--" Kuya Jonathan cuts Kuya Trip off.
"Shhh."
Lumapit yung waiter sa tatay namin at may sinabi ito sa kaniya. Agad itong napaharap sa amin at sinalubong kami ng isang napakalapad na ngiti at tumayo. Pagkatapos ay isa-isa niyang yinakap ang mga kuya ko.
Nakita niya ako at nag-aalangan siya dahil alam niya na ako ang pinaka galit sa kaniya. Lumapit siya at yayakapin niya na sana ako but I refused at umupo na lamang ako.
"Sheliah!" saway sa akin nila Kuya.
"No, it's fine mga anak." sagot nito sa kanila. Pasikreto akong umirap.
Nagsimula na kaming kumain. Payapa akong kumakain habang nagk-kwentuhan naman silang lahat.
"Oo nga eh, ang lalaki niyo na... At ang g-gwapo pa." papuri nito sa mga kapatid ko.
Nag-pogi pose naman si Kuya Trip at Axel "Syempre Pa, mana sa'yo eh." at nagtawanan sila.
Okay, OP.
Bumaling sa akin ang tatay ko dahil pansin niyang napakatahimik ko. "S-sheliah anak, kamusta ka naman?" tanong niya, hindi ko siya binalingan ng tingin.
"Good." maikli kong sagot sa kaniya at napasinghap ang nga Kuya ko at may umapak pa sa paa ko pero inapakan ko din iyon at ini-angat ko ang aking paningin. It was Kuya Axel.
"Balita ko valedictorian ka ah? Congrats, I'm so proud of you." he feels so overwhelmed.
"Thanks." Maikli ko ulit na tugon. It's been years, ngayon mo lang ako naisipang batiin? Hindi uso internet sa lungga niyo?
"Sheliah." Kuya Ice said in a warning tone. Inayos ko ang salamin ko at biglang nag-ring ang telepono ni Papa.
"Mga anak, sagutin ko lang 'to." tumango sila Kuya.
"Hello?--oh anak!" lalong sumama ang pakiramdam ko nang marinig ang salitang ANAK. "You passed? Really... Well congrats! I'm happy for you... Party with your friends? Tonight? Oh sure go, congrats again." And he ended up the call at bumaling sa amin ng nakangiti.
"Bakit?" tanong ko at agad namang nagningning ang mga mata nila sa akin.
"Ah? Eh ano kasi, my son called me at sinabing nakapasok daw siya sa trial ng basketball sa school nila." tuwang-tuwang ani ni Dad.
"Ah ganon? Sila Kuya rin PA eh, nakapasa din sa trial sa school namin. Why don't you congratulate them?" tanong ko at nagulat si Papa.
"Sheliah! You're over!" saway ni Kuya Axel sa akin.
"Ganun ba? Congrats mga anak, proud ako sa inyo... Pagpasensiyahan niyo na kung hindi ako masyadong nakakabalita sa inyo. You know, I'm busy with work."
Busy sa pamilya mo.
Tumayo ako at napatingin sila sa akin "Now you're sorry? Huh, nice." Sarcastic kong sagot
Napatayo din sila Kuya "Sheliah isa! Kanina ka pa." Kuya Trip.
Nabigla ako at tumayo din si Papa "A-anak sorry..."
"No, thanks for the dinner... I've loss my appetite." hinarap ko ang mga kuya ko. "You can stay if you want to." hindi na nila akonnapigilan pang umalis.
Dinala ako ng mga paa ko sa park kung saan ako laging dinadala ng tatay ko. Back when we are okay. Back when that I am the only one that matters alongside with my brothers and my mother.
The cold breeze of nigh made me shiver. I hugged myself. Naglakad ako patungo sa isang swing and I pushed my self para umugoy ito.
My hand touches the cold chains of the swing. This is the first time I've got into this place at this kind of time. Mas payapa pala kapag gabi. Wala masyadong tao, it's gloomy but it seems to be a little bit of lively.
I placed my sight at the sky. The moon shines so bright tonight. It shines when the Sun has given up for a while.
Bumalik sa nakaraan ang isipan ko. Nag-sulputan ang mga ala-alang naka-tanim dito sa lugar na 'to.
Totoo pala talaga ano? Happy memories are sometimes painful to remember. I've proven this already when I was heartbroken with my first love, with my first boy bestfriend. We used to be the best of best buddies inside of our classroom.
Some envied us for the strong friendship that we've had. Had... Haha... Had.
Remembering him with me comes with flashbacks of happy memories that we built together. Remembering him comes with a sudden rage of depressing feelings that I never wanted to feel again.
And this time, of course... He is my father. It hits different. He is the first man who ever broke my heart before my bestfriend did. Hindi ko alam kung kaya ko pa ba siyang mapatawad. All I have right now is to reminisce the winds of yesterday and be hurted today.
My eyes were not hurting kahit ang tagal ko nang nakatitig sa buwan. It's calm.
"Why'd you have to hurt us? Why did you have to choose them over us? Why did you have to leave me hanging to the times when I needed you the most to hand onto?"
I wish the moon can give me the answers. But it seems like the Sun has the rights to give it to me, the daylight that I always wanted to see. That I might never see.
I felt my cheeks getting wet. I am in tears?
"Siguro hanggang diyan na lang tayo sa nakaraan magiging masaya ulit, Papa."