Harry James Potter, point of view
'Nee, ik kan dit niet toe staan!' zei ik resoluut terwijl ik naar zes varianten van mijzelf staarde die nu voor mijn neus stonden.
'Harry, het is voor je eigen veiligheid.' zei de meest rechtse ik. Het was raar om mijn eigen stem te horen in plaats die van Hermione.
'Goed,' zei Alastor Moody die alle Harry varianten één voor één aankeek. 'Het is belangrijk dat jullie begrijpen dat de Dooddoeners waarschijnlijk daar buiten op ons aan het wachten zijn. De kans is dus sterk aanwezig dat jullie allemaal gevolgd zullen worden door een Dooddoener, misschien wel meer dan één.'
'Nee, het is te geva-'
'Potter!' beet Alastor mij toe terwijl zijn glazen oog dat schichtig heen-en-weer schoot mij aanstaarde. Ik hield met tegenzin mijn mond en keek even naar Remus Lupin die goedkeurend naar mij knikte. Een zucht verliet mijn mond.
'Wees dus op je hoeden, en zorg dat ze je niet te pakken krijgen. Ik wil iedereen levend bij het Nest zien!' ging Alastor verder. Hij richtte zich toen weer tot mij. 'Jij zult met Hagrid mee vliegen.'
Ik knikte enkel en keek toen even om naar de grote man die breed naar mij glimlachte. Zijn zwarte baard was zo groot en dik geworden dat zijn lippen bijna niet meer te zien waren.
'Maak je geen zorgen Harry, ik zal zorgen dat jou niks overkomt.' probeerde Hagrid mij gerust te stellen.
'Dat weet ik.' zei ik en keek toen weer naar mijn dubbelgangers. 'Er is volgens mij niets dat ik kan zeggen om jullie op andere gedachten te brengen, of wel?'
'Harry, de Orde zal er alles aan doen om jou te beschermen,' zei Nymphadora Tonks. Haar haren waren ook dit keer weer paars gekleurd. 'Jij bent te belangrijk.'
Ik wilde er tegen in gaan maar Alastor onderbrak het moment. 'Genoeg gekletst, we moeten nu gaan voordat de toverdrank is uitgewerkt.' bromde de Schouwer die voor ons uit wankelde naar buiten.
Het huis van de Dursley's was al helemaal leeg gehaald. Mijn oom, tante en neefje hadden besloten dat het niet veilig meer was voor ze om nog hier te blijven, en dus zijn zij een paar dagen geleden vertrokken. Waarschijnlijk zou ik ze nooit meer zien, maar ergens maakte mij dat helemaal niet uit.
Ik wierp nog een laatste blik op de kleine bezemkast waar ik jaren lang in had geleefd en stapte toen achter de rest aan het huis uit.
Hagrid liep voor mij uit naar zijn motor en ik stapte naast hem in de zijspan. Ik keek even om naar de rest die allen op een bezem stapten.
'Iedereen klaar?' riep Alastor uit terwijl hij op zijn eigen bezem stapte waarvan de steel krom was. Ik vroeg mij ook af hoe hij recht kon vliegen met dat ding. 'Op mijn teken stijgen wij allemaal tegelijk op. Hagrid, jij zal iets later dan ons opstijgen zodat wij een groot deel van de Dooddoeners alvast weg kunnen leiden.'
Nadat Alastor het teken gaf steeg iedereen op en verdwenen zij met een grote snelheid tussen de donkere wolken. Het was al bijna middernacht.
'Houd je goed vast, Harry,' zei Hagrid die de motor liet lopen en deze langzaam opvoerde. 'Het zal een heftige rit worden.' En met die woorden begon de motor luid te brullen en trokken wij met een ruk op.
De wind suisde hard langs mijn oren en ik kon de huizen beneden ons steeds kleiner zien worden. Toen wij eenmaal tussen de donkere wolken vlogen stopte Hagrid met opstijgen en gingen wij nu in een rechte lijn vooruit.
'Hagrid!' probeerde ik boven het gebrul van de motor uit te komen. 'Hoe ver is het eigenlijk vliegen?'
Hagrid opende zijn mond om hoogst waarschijnlijk een antwoord terug te schreeuwen, maar hij werd ruw onderbroken door een zwarte schaduw die met een ongekende snelheid langs het voertuig schoot en voor een lichte turbulentie zorgde.
'Dooddoeners!' schreeuwde Hagrid. 'Ze hebben ons gevonden! Houd je vast!'
Voordat ik ook maar de kans kreeg om mij echt vast te grijpen aan de randen week het voertuig met een harde draai aan het stuur naar links, waardoor ik hard tegen de zijkant van de zijspan werd gesmeten.
Een rode flits vloog vlak langs ons, slechts enkele centimeters van Hagrid zijn hoofd verwijderd. Het voertuig dook weer opzij en ditmaal vloog een groene flits ons langs de oren.
De ene vloek na de andere kwam ons voorbij en ik hoorde Hagrid zwaar hijgen naast mij door het constante ontwijken. Ik keek even naar hem om en ik kon zien dat het zweet op zijn voorhoofd stond van de inspanning.
Ik trok mijn eigen toverstok en probeerde een tevergeefse poging de Dooddoeners die langs ons heen vlogen te vervloeken, maar zij waren zo snel dat iedere vloek mis schoot.
Door het harde brullen van de motor en het suizen van de wind kon ik ergens in de verte luide kreten en knallen horen. Wij waren dus niet ver weg meer van de anderen.
Plots begon het voertuig met een enorme snelheid te dalen.
'Hagrid, wat doe je?!' schreeuwde ik toen de wolken om ons heen verdwenen en het land beneden ons nu duidelijk zichtbaar werd.
Hij stopte echter niet met dalen. 'Houd je adem goed in, Harry!' schreeuwde hij terug en gaf nog extra gas.
Ik kneep de randen van het voertuig stevig vast en ik hield gehoorzaam mijn adem in terwijl de donkere grond steeds dichter bij kwam. Ik kon de Dooddoeners om ons heen horen cirkelen en ik hoopte dat als wij ter pletter zouden vallen, zij mee zouden gaan.
De seconde dat ik dacht dat Hagrid ons echt liet neer stortten, voelde ik plots vreemde gloed zich door mijn lichaam trekken, gevolgd door een harde knal en het flinke gekrijs van de Dooddoeners die niet door het opgedoken kracht veld heen leken te komen.
Verward keek ik achterom naar de schittering van het krachtveld dat na gloeide door de klap die de Dooddoeners hadden gemaakt, en toen ik weer voor mij uit keek kon ik pas het schots en scheve huis voor mij zien opduiken. Wij waren gearriveerd.
'Oh, Harry!' riep Molly Weasley gesmoord uit toen zij het Nest uit gerend kwam samen met Ginny, Lupin en Hermione op haar hielen.
Ik stapte verdwaasd uit het voertuig en werd direct stevig omhelsd door Molly.
'De anderen zijn nog niet terug,' zei Hermione, die gelukkig er weer uit zag als haarzelf, toen ze bij ons kwam staan. 'Ze hadden al terug moeten zijn.' De bezorgdheid was duidelijk in haar stem te horen.
'Zijn jullie oké?' vroeg Lupin die even van mij naar Hagrid zijn bezweette gezicht keek.
'Dooddoeners, ze waren overal,' hijgde de grote man na terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd veegde. 'Ze waren met meer dan verwacht.'
Opnieuw klonk er een harde knal van achter ons, gevolgd door Fred en Arthur Weasley die door het krachtveld heen gestrompeld kwamen, allebei buiten adem.
'Mundungus,' mompelde Arthur buiten adem terwijl hij naar zijn vrouw toe liep en haar stevig omhelsde. 'Hij heeft ons in de steek gelaten. De seconden dat hij Voldemort in het gezicht staarde Verdwijnselde hij.'
'Die vuile-' Verder kwam Lupin echter niet want er klonk opnieuw een knal, gevolgd door Fleur, Bill, Ron en Tonks die door het krachtveld vlogen.
'Oh!' riep Molly opnieuw uit toen zij de rest zag en zij snelde naar haar twee andere zonen toe die zij stevig in een omhelzing trok.
'Moody,' zei Bill zacht terwijl hij van zijn bezem af stapte en Fleur haar hand vast pakte die trillend op haar benen stond. Haar blauwe ogen stonden geschokt.
'Waar is George?' Negeerde Fred zijn oudere broer terwijl hij zoekend om zich heen keek, opzoek naar een glimp van zijn tweeling.
'Moody is dood.' maakte Ron zijn broers zin af.
'George, hij was niet meer bij hem toen Moody sneuvelde.' zei Tonks zacht terwijl zij naar haar voeten begon te staren.
'Nee,' hoorde ik Molly van achter mij zeggen, gevolgd door gesnik. 'Niet mijn jongen!'
Ik hapte naar adem en liet mijn blik op Ron zijn gezicht vallen die lijkbleek was weg getrokken. Hij staarde doelloos voor zich uit, en waarschijnlijk dacht iedereen het zelfde. Als George nu niet hier was, dan was het haast onmogelijk dat hij het daar buiten had overleefd in zijn eentje. Niet als Alastor Moody ook dood was.
'Laten wij naar binnen gaan,' onderbrak Lupin de ijzige stilte die was gevallen, op het snikken van Molly na. 'Daar zijn wij veiliger.'
Niemand sprak hem tegen en dus sjokten wij allen met een zwaar hart richting de ingang van het huis, uitgaand van het ergste.
En ik voelde mij in dit moment zo schuldig. Schuldig omdat George en Moody allebei hun levens hadden gegeven voor mijn veiligheid. En ik wenste nu zo vurig dat ik begin van de avond meer mijn best had gedaan om een stokje te steken voor dit idiote plan.