CHAPTER TWENTY TWO:
Hard Times
•••
Sumara na ng tuluyan ang pintuan, walang nagawa si Alice kung hindi mapaluhod at umiyak.
"We lost them Charle, wala na sila" sabi ni Alice kay Charle kasabay ng mga paghikbi nito; nakakapangilabot ang iyak ni Alice.
Charle, on the other hand, just looked at the empty wall infront of him, one tear fell from his eyes and ran down his cheeks..
Umupo si Charle sa tabi ni Alice, natahimik sila ng ilang minuto, nakayakap sa kanila ang dilim, ang kanilang mga mata ay pawang walang kabuhay-buhay at nakatitig sa kawalan.
They are staring into an empty space and getting drown by their own sea of thoughts.
Tumayo bigla si Charle at inalok ang kamay niya kay Alice.
Alice looked at him with her red, watery eyes and accepted his hands. She stood up, Charle snaked his arms around Alice's shoulder as they both slowly walked towards the light.
Naglakad sila sa purong katahimikan, ang tanging maririnig mo lamang ay ang yabang ng kanilang mga paa.
Narating na nila ang liwanag na kanina'y abot tanaw lamang nila.
Nagaabang doon si Queen, si Jensen, at ang iba't-ibang head officials.
Nakasurvive din ang ibang interns; sina Jaden at Grodon.
"Well done! Well done children!" Jensen cheered and wrapped the both of them on his muscular arms. "Asan si Zch?" Tanong niya sa dalawa.
Nagkatinginan lamang ang dalawa at napaiyak na lamang muli si Alice.
"I see, I'm sorry" Sabi ni Jensen at tinapik ang likod nila. Inutusan niya ang dalawang guards para ihatid ang dalawa sa Head quarters upang makapagpahinga.
Pagkapasok na pagkapasok pa lamang nila sa head quarters, dali-daling pumasok si Charle sa kaniyang kwarto, kung saan inilabas niya lahat ng kanyang emosyon, galit at pagkadismaya.
Pumasok siya ng bathroom at naligo.
Hindi siya makapaniwala.
Nangyari na naman.
May namatay na naman sa harap niya ng wala man lang siyang nagawa.
Namatay si Zch, yung bata at si Max.
At wala man lang siyang nagawa.
Napaiyak na lang siya, ang mga luha niya ay umagos at humalo sa malamig na tubig.
Pagkatapos niyang maligo, kumuha siya ng malinis na towel at iniikot ito sa may bewang niya. Lumabas siya ng paliguan at pumunta sa may C.R.
Tiningnan niya ang reflection niya sa may salamin na nasa harapan niya.
He couldn't contain his anger and punched the mirror infront of him. The mirror was broken into pieces just like his heart . His knuckles were bloodied up, his body was exhausted, begging him to rest.
Tinitigan niya ang patay at walang emosyon niyang mga mata sa salamin.
Bakit?
Bakit wala kang nagawa?
Bakit wala ka man lang ginawa?
Sinuntok niya muli ang basag na salamin sa kanyang harapan, ni hindi niya maramdaman ang sakit ng kanyang sugatang kamay dahil sa pagdadalamhati niya.
Patulog ang pag-agos ng dugo mula sa kanyang kamay.
Wala kang kwenta, Charle
Isang suntok na naman ang kanyang pinakawalan, halos madurog na ang salamin.
Isang napakalawak na ngiti ang nakita sa repleksyon ni Charle.
Isang ngiting nakakapangilabot, walang emosyon ang kanyang mga mata, ang dating mata niyang berdeng katulad ng mga halaman sa kagubatan ay nababalot ng kadiliman.
“You are too naïve if you do believe life is innocent laughter and fun.”
Wika niya, hindi pa rin nawawala sa kanyang mga labi ang nakakatakot niyang ngiti.
•••
Matapos ang ilang sandali, nahimasmasan na naman kahit papaano si Charle. Nagsuot siya ng komportableng damit at humiga sa kanyang kama.
Ipinikit niya ang kanyang mga mata, hindi mawala sa isipan niya ang mukha ng bata habang humihingi ito ng tulog, si Zch at ang mga mata ni Max na waring nagpapaalam na sa kanya.
Hindi mawaglit sa kanyang isipan ang mga mukha nila.
Dapat mayroon kang ginawa Charle.
Naging isang malaking duwag ka.
A
soft knock was heard on his door "Charle?" Said Alice's voice from the outside of his room.
"Ano?" Tanong niya.
"Dinner?" She asked.
"Hindi na, magpapahinga ako, thank you" sagot niya at tinakpan ang mukha ng puting unan, na pilit itinatago ang paghikbi.
Hindi na niya mapigilan ang sarili sa pagiyak, wala nang mas sasakit pa sa nararamdaman niya ngayon, mas masakit pa ng mamatay sa kanyang harapan ang nakakatanda niyang kapatid na si Gem.
Hindi siya um-attend ng party na inilaan talaga ni Queen para sa kanila, apat na araw na ang lumipas at hindi siya lumalabas, hindi rin siya kumakain, wala siyang kinakausap.
Alice knocked again "Charle? Jensen wanted to talk" sabi ni Alice.
Charle opened his bloodshot eyes and stared at the ceiling, the ceiling he was looking at for four days.
"Charle?" Alice asked again.
"Wait a minute, I'll be out" Charle replied, his voice were cold and deep. Alice on the other hand left his front door.
Tumayo si Charle at pumunta sa comfort room, kahit maayos man lang n'ya kahit papaano ang sarili bago humarap sa tao.
Isinuot niya ang damit na ibinigay sa kanya ni Jensen noong unang trial.
Tumingin siya sa reflection niya sa basag na salamin at inobserbahan ang sarili.
He has dark circles under his eyes and his skin pale, he became thinner for not eating on the past four days.
Lumabas siya ng banyo at pumunta kung nasaan man sina Alice. Nanduon sila sa may dining area, iniintay siya. Punong-puno rin ng pagkain ang lamesa.
Ang bakanteng upuan ni Zch ay pansin na pansin, napatigil siya pero iniwasan agad ito at naupo sa upuan niya.
Mabagal niyang kinain ang pagkaing nakahanda para sa kanya, walang nagsasalita hanggang sa nagsalita si Jensen.
"I just wanted to remind you that the third and last trial are tomorrow" Jensen carefully said.
Alice stopped eating and just stared at her half full plate, while Charle continued eating.
"I know it is a hard time for you but you need to do this, once you started it, there's no turning back" Jensen explained.
"Pwede na ba akong bumalik?" Charle asked, he didn't wait for Jensen's response and stood up.
Hindi niya alam kung anon ang ibig sabihin non, bumalik sa kwarto niya, o sa dating buhay na mayroon siya?
But just before he enter his room, Jensen spoke, "out of those 12 interns who entered the wasteland, only four survived, including you and Alice"
Charle looked down for a minute then entered his room, shutting his door on the process.
He sat on the corner of his bed and stared on the cream painted walls of his room.
He still can see the young boy's face, Zch's and Max's silver eye staring deep on his soul.
Dapat may ginawa siya.
Dapat sinira niya ang barrier na humaharang sa kanya
Dapat napigilan niya si Max sa pagtakbo.
Habang nalulunod siya sa dagat ng mga iniisip niya, may pulang usok na pumuno sa buong quarters.
Isa lamang ang pumasok sa isip niya....
Si Alice.
Pinapasok na ng usok ang katawan niya, kaya't nahihirapan na siyang huminga.
Sinubukan niyang lumabas ng kwarto para puntahan si Alice pero hindi siya nagtagumpay.
Wala na naman siyang nagawa.
"Alice!" Sigaw ni Charle.
He coughed and coughed. His vision started spinning around with different spiral of colours.
"Charle!" Alice shouted from her room, then coughed violently.
His eyes started closing, but he fought it, he felt sleepy and he did, he was fully asleep, with no thoughts haunting him.
______________________________________
.
______________________________________
All The Love - Z