Jongin ေတာင္ေတြေနာက္က တျဖည္းျဖည္းတက္လာတဲ့ ေနလံုးနီနီကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
စခန္းကို Jonginတို႔ ျပန္ေရာက္တာ တစ္လေလာက္႐ွိခဲ့ၿပီးေနာက္ Sehunလည္း
တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။ Sehunရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ ပုိပိုၿပီး သုန္မႈန္လာခဲ့သလို အရင္ကနဲ႔ စာရင္ ေအးစက္စက္ႏိုင္လာခဲ့သည္။
Jonginတစ္ေယာက္ Sehunကို လက္ေမာင္းကေန ဆြဲကာ လမ္းေပၚက ေစ်းဆိုင္ေတြထဲ တစ္ဆိုင္ဝင္ တစ္ဆိုင္ထြက္ ေလ်ွာက္သြားရင္း ေပ်ာ္ေနခဲ့ဖူးတာဟာ ဟိုး ေဝးကြာလြန္းတဲ့ အတိတ္က ျဖစ္ရပ္တစ္ခုလိုပင္။
ဒါေတြအာလံုး သူ႔အေပၚဖိအားေတြ မ်ားေနလို႔ ဆိုတာကို Jonginနားလည္ေပမဲ့ ရင္ထဲက ဝမ္းနည္းမႈကိုေတာ့ ျငင္းမရေပ။
"သခင္ေလးJongin......."
သူ႔အား ေခၚလိုက္သူကေတာ့ တပ္မွဴးျဖစ္သူ Kim Chen.......။
Jongin အျမန္ေခါင္းခါလိုက္ရင္း.....
"ဒီတိုင္း Jonginလို႔ပဲ ေခၚပါ..... တပ္မွဴး....."
တပ္မွဴးက ျပံဳးလိုက္ကာ
"Jongin?....... အဲ့လိုေခၚရင္ အိမ္ေ႐ွ႕စံကေတာ့ သေဘာက်မယ္မထင္ဘူး........"
"မဟုတ္တာ....... ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး..... သခင္ေလး အေခၚခံရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္က သာမန္လူတစ္ေယာက္ပဲကို...... Jonginလို႔ပဲ ေခၚပါ........"
တပ္မွဴး အနည္းငယ္ရယ္လိုက္ရင္း
"Jongin....... ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း Chenလို႔ပဲ ေခၚပါ......"
Sehunနဲ႔ Jonginရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကို Chenအေနနဲ႔ ရိပ္မိလ်ွင္ေတာင္ ဘာမွမေျပာေပ။
"ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
"ဒီလိုပဲပါ....... ဟိုေတြးဒီေတြးေပါ့......"
အတန္ၾကာသည္အထိ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဘာမွမေျပာပဲ တိတ္ဆိတ္စြာ ရပ္ေနခဲ့ၾကသည္။
"မေန႔ညကလဲ ညလံုးေပါက္ခဲ့ၾကတာလား......"
Jongin တိုးတိတ္စြာ ေမးလိုက္သည္။
"ဟုတ္တယ္....... ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာတဲ့ အထိကို မအိပ္ေသးပဲ က်န္ခဲ့တယ္......ဒီေန႔......"
Chenက ေျပာသင့္မေျပာသင့္ ခဏေတြေဝေနၿပီးမွ
"ဒီေန႔....... အိမ္ေ႐ွ႕စံ ခရီးသြားလိမ့္မယ္....."
"ဗ်ာ.....? ခရီးသြားမယ္......? ႐ုတ္တရက္ႀကီး..... ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာမွလဲ မေျပာဘူး...... ဘယ္သြားမွာတဲ့လဲ"
"အေနာက္ဘက္...... မြန္ဂိုေတြ႐ွိတဲ့ေနရာ....."
"မြန္ဂို....?"
Chenက ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ကာ
"မြန္ဂိုေတြက လက္႐ွိဘုရင္နဲ႔ ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပဘူး........ မြန္ဂိုေတြကိုသာ စည္းရံုးႏိုင္ရင္ က်ြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အက်ိဳးအမ်ားႀကီး႐ွိလိမ့္မယ္..... ကြၽန္ေတာ္လဲ လိုက္မွာဆိုေပမဲ့........ အိမ္ေ႐ွ႕စံအေနနဲ႔ ဒီခရီးကို ကိုယ္တိုင္သြားတာ နည္းနည္းေတာ့ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္........"
Jongin ခဏေလာက္ ၿငိမ္သြားၿပီးမွ
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး....... လုပ္စရာေလးေတြ ႐ွိလို႔......."
Chenရဲ႕ တံု႔ျပန္မႈကိုေတာင္ မေစာင့္ပဲ ေနရာက အျမန္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
႐ုတ္တရက္ တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလနုေအးမ်ားေၾကာင့္ Sehun အိပ္ရာကႏိုးလာခဲ့သည္။
ေလညင္းမ်ားလာရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပတင္းတံခါးနား ရပ္ေနတဲ့ ခ်စ္ရသူ။
ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းတံခါးက တစ္ဆင့္ ဝင္ေရာက္လာတဲ့ မနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ေတြ ျဖာက်ေနတဲ့ ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာကေလးဟာ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္လိုပင္။
"Kai...."
သူ႔ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လာတဲ့ မ်က္ႏွာလွလွထက္မွာ အလိုမက်မႈ အနည္းငယ္ ထင္ဟပ္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
"ႏိုးၿပီလား......"
Sehun ေခါင္းညိမ့္ကာ အိပ္ရာက ထလိုက္ၿပီး အသင့္ျပင္ထားေပးၿပီးသား ေရနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ ပလုတ္က်င္းလိုက္သည္။
သို့ေသာ္ Jonginက Sehun အက်ႌလဲၿပီးသည္အထိ ဘာမွမေျပာပဲ ရပ္ေနခဲ့သည္။
"Kai.... အခ်စ္..... ဘာ....."
"ဘာလို႔ မေျပာခဲ့တာလဲ...."
"ဘာကိုလဲ အခ်စ္ရယ္....."
Sehun ေခါင္းၿဖီးဖို႔ ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္လိုက္ရင္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ျပန္ေမးလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္လည္း လိုက္ခဲ့မယ္"
Sehun သက္ျပင္းခ်လိုက္ကာ
"အဲ့တာေၾကာင့္ မေျပာတာ...... လိုက္မယ္လို႔ ေျပာမယ္ဆိုတာ သိလို႔......"
"အနၱရာယ္မ်ား....."
"မွန္တယ္...... အႏၱရာယ္မ်ားလို႔ပဲေပ့ါ......."
"က်ြန္ေတာ္လဲ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ပါပဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကာကြယ္နိုင္တယ္ Sehun"
"သိတယ္....."
စိတ္မရွည္သလို အနည္းငယ္ မာသြားတဲ့ ေလသံကို Sehun ျပန္ေလ်ွာ့လိုက္ရင္း
"Kai..... ကိုယ့္မွာ မင္းမပါပဲနဲ႔ေတာင္ ဂ႐ုစိုက္ရမယ့္ စိတ္ပူရမယ့္ ကိစၥေတြ သိပ္ကိုမ်ားတယ္...... မင္းအထိ လိုက္ၿပီး ကိုယ္ စိတ္မပူခ်င္ဘူး...... ကိုယ့္ကို ဒီထက္ပိုၿပီး စိတ္႐ႈပ္ရေအာင္ မလုပ္နဲ႔ကြာ........"
Jonginတစ္ခုခု ျပန္ေျပာဖို႔ ျပင္လိုက္ေပမဲ့ အျပင္က တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ ျပတ္သြားခဲ့သည္။
"ဘယ္သူလဲ....."
"မနက္စာ လာပို႔တာပါ..... အ႐ွင့္သား"
"ဝင္လာခဲ့......"
မနက္စာ လာပို႔သည့္ တပ္သားေလး မနက္စာမ်ားခ်ၿပီး ထြက္သြားသည္အထိ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာမိၾကေပ။
ဝမ္းနည္းသြားတဲ့ ခ်စ္သူ႔မ်က္နွာကို ၾကည့္ရင္း Sehun သက္ျပင္းအသာခ်ၿပီး သစ္သားဘီးေလးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ကာ
"ကိုယ့္ကို ေခါင္းမၿဖီးေပးခ်င္ဘူးလား အခ်စ္...."
အစက ျငင္းမယ္လို႔ ထင္လိုက္ေပမဲ့ Jonginက သူ႔ဆီ ေလ်ွာက္လာၿပီး လက္ထဲက သစ္သားဘီးကို ယူကာ ေက်ာေပၚ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ သူ႔ဆံပင္႐ွည္မ်ားအား ညင္သာစြာ ဖီးသင္ေပးခဲ့သည္။
Jonginက သူ႔ေငြမွင္ေရာင္ဆံပင္မ်ားကို ထံုးဖြဲထားတဲ့ အနက္ေရာင္ဆံထိုးကို ျဖဳတ္လိုက္ကာ သပ္ရပ္စြာ ထံုးဖြဲ႔ထားတဲ့ Sehunရဲ႕ အနက္ေရာင္ဆံထံုးထဲကို ထိုးစိုက္ေပးလိုက္သည္။
Sehunက ေၾကးမံုျပင္က တစ္ဆင့္ျပံဳးျပလိုက္ၿပီး
"ကိုယ့္အခ်စ္က ေခါင္းၿဖီးတာ ေတာ္လိုက္တာ"
"သေဘာက်လား..... ေနာက္ဆို ေန႔တိုင္း ကြၽန္ေတာ္ ၿဖီးေပးမယ္ေလ....."
"ေကာင္းတာေပါ့......"
ေၾကးမံုျပင္ေပၚက နူးညံ့စြာ ျပံဳးျပေနတဲ့ Jonginမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း သူဘာေတြမ်ား ေကာင္းခဲ့လို႔ ဒီလိုခ်စ္သူမ်ိဳး ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရတာတာလဲဟု စဥ္းစားမိသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ Jonginနာက်င္ရမည္ကို ေတြးမိလ်ွင္ သူ႔ကိုယ့္သူ မုန္းမိသည္။ သို႔ေသာ္ Jonginကို သူဘယ္လိုမွ လက္မလႊတ္ႏိုင္ေပ။
"ကိုယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ အခ်စ္ရယ္....."
Sehun တိုးတိတ္စြာ ေရရြတ္လိုက္ေတာ့ Jonginက သူ႔ကို အေနာက္ကေန သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး
"ေစာင့္ေနမယ္......."
ဒီစကားေလးသံုးခြန္းကပင္ သူ႔အတြက္ အင္အားျဖစ္လွပါသည္။
Sehun အေနနဲ႔ ခ်စ္ရသူအား ပန္းခင္းတဲ့လမ္းကိုပဲ ေလ်ွာက္ေစခ်င္တာ တကယ္ပါ......။ သူ႔ကို ခ်စ္ရတဲ့အတြက္ Jonginဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တမရေစခ်င္.....။ သူ႔ကို ခ်စ္ရတဲ့အတြက္ အျမဲေခါင္းေမာ့ထားနိုင္ေအာင္ သူ လုပ္ႏိုင္သမ်ွ အားလံုးကို လုပ္ရလိမ့္မည္........။ အဲ့တာဟာ ဘယ္လိုကိစၥမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေနပါေစေပ့ါ.......။
ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ေလမွာ တစ္ဖက္က မွန္တယ္ထင္လို႔ လုပ္လုိက္တဲ့ ကိစၥဟာ တျခားတစ္ဖက္အတြက္ေတာ့ မွားသြားတတ္ၾကတယ္မလား.........။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
A/n- fb please🙏🙏 updateေတြ ေနာက္က်ေနတဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္😄😄 နည္းနည္းေတာ့တိုတယ္😁