"ေဖေဖ သူ အဆင္ေျပရဲ႕လား.... စိုးရိမ္ရေသးလားဟင္....."
ကြၽန္ေတာ္ ေဖေဖ့ကို တိုးတိတ္စြာေမးလိုက္သည္။
"သား....Kai.. ...သမားေတာ္က လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးရက္ေလာက္တည္းက မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူးလို႔ေျပာသြားတယ္ေလ......"
"ဟီး...ဟုတ္သားပဲ ေမ့သြားတယ္.. ...."
"ဘာလဲ...ငါ့သားက စိတ္ပူေနတယ္ေပါ့..ဟုတ္လား "
"အင္းေလ...ေတာ္ၾကာ ေသသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..."
"ဒါေပါ့ ဒါေပါ့....ေအးေလ...ေကာင္ေလး ႐ုပ္ရည္ေလးၾကည့္ရတာ ငါ့သား စိတ္ပူလည္း ပူေလာက္ပါေပတယ္ေလ...."
ေတြးေတြးဆဆ ေျပာလာေသာ ေဖေဖ့စကားကို ႐ုတ္တရက္မို႔ သေဘာမေပါက္မိလိုက္္...။ ၿပီးမွ......
"ဟာဗ်ာ....ေဖေဖ ကလည္း....ဘာေတြေျပာေနတာလဲ....."
ေဖေဖကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ရီ၍သာ အခန္းထဲကထြက္သြားေလသည္။
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ခုခ်ိန္ျပန္သာျမင္ရမည္ဆိုလ်ွင္ ပါးေတြရဲေနမွာ ေသခ်ာမည္ျဖစ္သည္။
ဒါေပမဲ့လည္း ေဖေဖ့စကားက သိပ္ေတာ့မမွားလွ.....။
က်ြန္ေတာ္ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးကို အိမ္ေခၚလာၿပီး ေဆးကုေပးခဲ့သည္မွာ ဒီေန႕နဲ႔ဆို တစ္ပတ္ နဲ့ သံုးရက္ ေျမာက္ေလၿပီ။ တစ္ပတ္လံုး လည္း သတိျပန္ရမလာေခ်။ သူ သတိမရတဲ့ အေတာအတြင္း ကြၽန္ေတာ္ပဲ သူ႔ကို သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ေပး....ေဆးတိုက္ေပး.....ေခါင္းကပတ္တီးလဲေပး......လူနာေစာင့္ေပး.......အကုန္လုပ္ေပးခဲ့၏။
"ဒီမွာ.....ခင္ဗ်ားကေတာ့ ႏိုးလာရင္ ကြၽန္ေတာ္ အရင္ ေက်းဇူးတင္ရမယ္..သိလား....ဟင့္အင္း မဟုတ္ေသးဘူး...Mongu ကို အရင္တင္ရမွာ.....သူ႔ေၾကာင့္မဟုတ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခင္ဗ်ားကို ေတြ႔မွာမဟုတ္ဘူး.....သိလား....."
ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ရာေပၚက ေကာင္ေလး ကိုေရပတ္ တိုက္ေပးရင္း စကားေတြ ေျပာေနမိလိုက္သည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ.....ကြၽန္ေတာ္ သူနဲ႔ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာခ်င္မိသည္။ ေကာင္ေလးရဲ႕အသံကိုလည္း ၾကားဖူးခ်င္မိသည္။ ဘယ္ေတာ့မ်ား သတိရလာမလဲဆိုၿပီး ေစာင့္ေနမိ၏။
YOU ARE READING
ဒ႑ာရီ
RandomA story of an emperor and a village boy who fall in love with each other...... Oh Sehun Kim Jongin Sekai Kaihun Chinese historical era
