ဒ႑ာရီ

ပံုျပင္-၁၃

Jongin ေတာင္ေတြေနာက္က တျဖည္းျဖည္းတက္လာတဲ့ ေနလံုးနီနီကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

စခန္းကို Jonginတို႔ ျပန္ေရာက္တာ တစ္လေလာက္႐ွိခဲ့ၿပီးေနာက္ Sehunလည္း
တျဖည္​းျဖည္​း ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။ Sehunရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ ပုိပိုၿပီး သုန္မႈန္လာခဲ့သလို အရင္ကနဲ႔ စာရင္ ေအးစက္စက္ႏိုင္လာခဲ့သည္။

Jonginတစ္ေယာက္ Sehunကို လက္ေမာင္းကေန ဆြဲကာ လမ္းေပၚက ေစ်းဆိုင္ေတြထဲ တစ္ဆိုင္ဝင္ တစ္ဆိုင္ထြက္ ေလ်ွာက္သြားရင္း ေပ်ာ္ေနခဲ့ဖူးတာဟာ ဟိုး ေဝးကြာလြန္းတဲ့ အတိတ္က ျဖစ္ရပ္တစ္ခုလိုပင္။

ဒါေတြအာလံုး သူ႔အေပၚဖိအားေတြ မ်ားေနလို႔ ဆိုတာကို Jonginနားလည္ေပမဲ့ ရင္ထဲက ဝမ္းနည္းမႈကိုေတာ့ ျငင္းမရေပ။

"သခင္ေလးJongin......."

သူ႔အား ေခၚလိုက္သူကေတာ့ တပ္မွဴးျဖစ္သူ Kim Chen.......။

Jongin အျမန္ေခါင္းခါလိုက္ရင္း.....

"ဒီတိုင္း Jonginလို႔ပဲ ေခၚပါ..... တပ္မွဴး....."

တပ္မွဴးက ျပံဳးလိုက္ကာ

"Jongin?....... အဲ့လိုေခၚရင္ အိမ္ေ႐ွ႕စံကေတာ့ သေဘာက်မယ္မထင္ဘူး........"

"မဟုတ္တာ....... ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး..... သခင္ေလး အေခၚခံရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္က သာမန္လူတစ္ေယာက္ပဲကို...... Jonginလို႔ပဲ ေခၚပါ........"

တပ္မွဴး အနည္းငယ္ရယ္လိုက္ရင္း

"Jongin....... ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း Chenလို႔ပဲ ေခၚပါ......"

Sehunနဲ႔ Jonginရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကို Chenအေနနဲ႔ ရိပ္မိလ်ွင္ေတာင္ ဘာမွမေျပာေပ။

"ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဘာလုပ္ေနတာလဲ"

"ဒီလိုပဲပါ....... ဟိုေတြးဒီေတြးေပါ့......"

အတန္ၾကာသည္အထိ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဘာမွမေျပာပဲ တိတ္ဆိတ္စြာ ရပ္ေနခဲ့ၾကသည္။

"မေန႔ညကလဲ ညလံုးေပါက္ခဲ့ၾကတာလား......"

Jongin တိုးတိတ္စြာ ေမးလိုက္သည္။

"ဟုတ္တယ္....... ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာတဲ့ အထိကို မအိပ္ေသးပဲ က်န္ခဲ့တယ္......ဒီေန႔......"