Küçük kalplerin de çoğu zaman kocaman atabileceğini, sevgi bağlarının iki hayatı birbirine sımsıkı sarabileceğini kanıtlayan tatlı ve hüzünlü bir dostluk hikayesi.
Birlikte akla hayale gelmeyecek muzırlıklar yaparken bir taraftan da büyümenin sancılı taraflarını hayatlarına birlikte konuk etmişlerdi. Bunu yaparken çocukluğun getirdiği saf bir güven ve masumluk da vardı elbet, her ne kadar onlar kendilerini pek masum görmeseler de.
Sujin, eksik olduğu her duyguyu Jimin'de buldu yıllarca, sahip olduğu tek arkadaş, sırdaş ve yoldaş oydu. Jimin'in de öyleydi, en azından azımsanamayacak kadar uzun bir süreliğine.
Onların güzel oyunu yıllarca devam etse de hayat bir şekilde onları da sekteye uğrattı. Yarım kalan aşklar, düşünceler ve anılar. Hepsi hayat kumbarasında madeni paralar gibi biriktikçe birikti ve kocaman bir havuz oluşturdu. Yaptıkları seçimler doğrultusunda kapıları ayrıldı farklı odalara daldılar belki, fakat aynı salonda buluşmak için onlar bir söz de vermişti birbirlerine.
"Soğuk, titretici kış bahara dönüp, tüm sokağımızı kaplayan kiraz çiçekleri açtığında, geri döneceğim."
Bekledi Sujin, geleceğine tüm varlığıyla emin bir şekilde. Bana hiç yalan söylemez derdi, çünkü Jimin her ne kadar büyüse de onun gözünde hala küçük bir çocuktu, oyun parkında tanıdığı; şekerleme ve kiraz yemeyi, dans edip suyla oynamayı seven çocuk.
Fakat kiraz çiçeklerinin her ne kadar sevgiyi ve güzelliği temsil ettiğini bilse de onların aynı zamanda ayrılığı ve ölümü de beraberinde getirdiğinden bihaberdi.
Her yıl kiraz çiçekleri itinayla açtı, fakat gözlediği yollar bomboş kaldı.
"Geleceğim demiştin.Kiraz çiçekleri açtı Jimin, neredesin?"