Tinignan ko ang sarili sa salamin dito sa ospital, naiiyak ako. May pasa ako sa gilid ng labi gawa ng mga sampal ni Race and I swear, hindi ko siya mapapatawad sa dami ng pananakit niya kahit pa patay na siya. Please burn in hell.
"Who are they?"
Natigil ako sa narinig. Agad na bumilis ang tibok ng puso ko. 'Di ko alam na naririto pa pala siya. Dahan-dahan akong humarap sa likod, napayuko ako. Nahihiya ako sa itsura ko.
"I don't know... basta na lang sila sumulpot sa unit ko," I said. Umangat ang paningin ko nang hindi siya nagsalita. Bahagya akong nailang nang makita na nakatitig siya sakin ng malalim. "W-Why?" tanong ko.
"Sa paanong paraan mo gustong patayin ko ang Brendon na 'yon?"
Nanlaki ang mata ko. What did he say?
"H-Huh? What do you mean?" kabadong tanong ko. Pero mas lalo yata akong kinabahan nang mas naging cold ang paningin niya.
"He's not yet dead, yes, he's still unconcious so tell me. Gusto mo bang tanggalan ko ng mata?" he uttered seriously.
Napalunok ako. Hindi ko nakita kung paano niyang napatamaan si Brendon no'n kaya hindi ko napansin kung saan niya ito binaril.
"A-Ano?"
"You want me to cut his fingers?" tanong niya muli.
"N-No..." what? Should I be saying no?
"Crack his neck?"
"Uhm..."
"Cut his tounge?"
What is he talking about?! Ba't niya ako tinatanong ng ganito?
"Wait, bakit ako ang tinatanong mo?" inunahan ko na siya bago pa siya magsalita.
"Wala naman siyang atraso sa ‘kin, pero sa 'yo meron," malamig na aniya. Napatitig ako sa kanya. Gusto niya bang bawian si Brendon dahil sa mga ginawa sa 'kin ni Race?
Ba't ganon? Imbes na matakot sa pwedeng gawin niya ay natutuwa ako? What's wrong with me?
Natinag ako nang dahan-dahan siyang lumapit sa 'kin at haplusin ang pasa ko sa gilid ng labi. Ang gaan ng kamay niya, "They shouldn't have done that," nakatingin siya sa pasa ko.
Damn it! Ang lakas ng tibok ng puso ko! Why are you doing this to me, Devin?!
"Anong gagawin mo?" mahinang tanong ko. Tumingin siya sa mga mata ko. Ang mga tingin niya... para akong hinihigop.
"I'll let him feel what hell feels like."
Wala akong ibang maramdaman kundi ang malakas na tambol sa loob ko. Bakit ganito? I don't know him at all pero nahuhulog ako.
"What are you?" halos pabulong kong tanong.
Bahagya siyang umatras at namulsa, "Someone you'll wish you never met."
Bigla akong naguluhan. Ano raw? In fact, I'm glad I met him because he's always there to save me. I'm glad I met him because I'm feeling this kind of happiness I'm longing for.
Nangiti ako at bahagyang napayuko, "I want to know you more," I uttered.
"For what?" tanong niya.
Nag-angat ako ng paningin, "Ang dami kong pending questions sa utak ko, Devin. And only you who can answer that."
"If that's the case, will you come with me?"
Bahagya akong nagulat sa tanong niya. Iba ang dating sa pandinig ko. Sabihan mo na 'kong assumera but that's how I feel. Gusto 'kong isagot agad ang 'yes' pero nakakahiya naman kung magiging mabilis ang sagot ko. Baka masyadong maging halata na nagugustuhan ko na siya.
Tumikhim ako, "Where?"
"In my paradise."
What?
"Pag-isipan mo. If you want to know more about me and if you have some questions to ask, feel free to ask me. I'll take you with no hesitation."
Matapos niyang bitawan ang salitang 'yon ay tumalikod na siya't walang paalam na umalis. Napahawak agad ako sa dibdib kong malakas pa rin ang kabog.
Pakiramdam ko paulit-ulit na naglalaro ang malamig niyang tinig sa tenga ko. Kinakabahan ako-- not in a way na nakakatakot but in a way na parang nae-excite. Damn it!
Pagkatapos ng ilang minutong pag-iisip at pagpapa-kalma sa nararamdaman ko ay lumabas na ako ng kwarto nang biglang harangin ako ng isang nurse.
"Ma'am, okay na po ba kayo?"
Tumango ako, "I'm going out."
"Pero ma'am hindi ba kasama niyo ang isa pa sa naka-kwarto sa room 204?"
Natigil ako at napalingon sa kan'ya. Room 204?
"Who?"
"Yes ma'am. Kasama niyo daw po ito. Wait," tinignan niya ang hawak na clip board, "Si Mr. Grey Falcon, ma'am."
He's alive!
Mabilis akong nagpunta ng room 204 at pinasok yun. Natutuwa ako. Akala ko wala na siya kaya naman ganito na lang ang tuwa ko. Alam kong uma-attitude ako sa kan'ya pero hindi sa paraang gusto ko siyang mawala.
Pagdating ko ro'n, tulog pa rin siya at ang daming nakakabit sa kan'ya pero nevertheless, atleast he's alive.
"G-Grey..." I whispered.
Naramdaman kong sumunod ang kausap kong nurse at tumabi sa 'kin.
"How is he?" tanong ko habang nakatingin pa rin kay Grey.
"Stable na siya ma'am, mabuti na lang po nadala agad siya ng ospital. In anytime maaaring magising na siya," paliwanag nito.
Nakaramdam ako ng ginhawa sa sinabi niya. Pero teka, ba't wala akong maalala kanina nang dumating ng ospital? Nagising na lang ako nasa hospital bed na.
"Who take him here?" takang tanong ko.
"Yung gwapong nakaitim na jacket ma'am. Una ka niyang dinala kasunod niya," baling nito kay Grey. "Ang bilis nga niya eh, nakakamangha," Nakangiting ani pa nito.
Psh. I know right.
"Sige ma'am, tawagin niyo na lang po ako kung may kailangan kayo," tumango ako at saka na siya umalis.
Hindi ko maalis ang paningin ko kay Grey. Nakakaawa ang lagay niya. Hanggang sa bigla kong naalala si Lindon. Agad kong kinapa ang bulsa ko pero wala akong makapang bulsa. Shit! Naka-pajamas pa ako! 'Yung cellphone ko naiwan ko sa unit. Damn it!
"I'll be back," sambit ko kay Grey kahit alam ko namang 'di niya ako naririnig saka ako umalis at madaling nagpunta sa front desk.
"Yes ma'am---"
"Hand me the phone!" natatarantang sabi ko sa nurse pero mukha siyang nagulat, "Miss hand me the phone! May tatawagan lang ako!"
Nakakainis na parang gusto niya pa akong interviewhin kahit na mukha na akong nagmamadali. My God! Lindon's unconcious if I remember correctly and he's bleeding!
Dali-dali naman niya itong inabot. Nanginginig ang mga kamay kong nagpipipindot sa telepono, habang naghihintay ng sagot ay napatingin ako sa wall clock ng ospital. Shit! 6AM na. Maaaring naubusan na ng dugo si Lindon doon at... no... he can't die!
"Hello? Who's this---"
"Cassidy! Oh my gosh thankgod you answered!" Halos mangiyak-ngiyak 'kong sambit.
"Queenie?!"
"Oo ako nga! Go to my unit please! Ngayon na!"
"Why? Kagigising ko lang---"
"Lindon's soaking in blood shots! Get him for me, please..." bumagsak na ang luha ko dahil sa despirasyon. Nababahala ako ng sobra.
"What?! Okay wait I'll go but where are you?!" halos pasigaw niyang tanong.
"At hospital. Please bring him here." Pagmamakaawa ko.
"Ako nang bahala. Saang hospital 'yan?"
I turned around and looked for the hospital name, pero wala. Kaya Tumingin ako sa mga nakahaing papel sa harap ko at nakita ko ang maliit na papel na may pangalan ng hospital.
"St. Luke's hospital."
"Got it," then she hungs up.
Papunas-punas ako ng luha nang ibalik ko ang telepono sa lamesa, halata naman ang gulat sa kaninang nurse na nasigawan ko. Hindi ko na ito pinansin at bumalik na sa kwarto ni Grey.
Si Lindon... ano nang nangyari sa kan'ya? Sa totoo lang ay ayokong isipin ang maaaring mangyari. Kasalanan 'to nila Brendon!
Nakita kong gumalaw ang daliri ni Grey, napasinghot ako at napakurap, "G-Grey?" tawag ko. Unti-unti ay bumukas ang talukap ng mata nito at tumingin sa 'kin. Naluha ako sa tuwa, "Grey!" sambit ko pa.
"Why... are you crying?" nahihirapang litanya niya.
Ngumiti ako at nag-punas ng pisngi, "I'm just happy you're now awake."
Ngumiti ito. Hindi naman ako gano'n ka-sama para hindi ma-appreciate ang kabaitan ni Grey sa 'kin kahit paano.
"I will... punch whoever... did that to you.."
"Baliw ka ba? Hindi ka pa nga makabangon! Stupid," pasaring ko habang pinipilit na 'wag nang maluha.
"How are you feeling? May Masakit ba?" tanong ko na lang.
Umiling naman siya, "Don't mind me..." anito, "What happen to them?"
"H'wag mo nang alalahanin. I'll call a doctor."
Akmang aalis na ako nang hawakan niya ang kamay ko. Napatingin ako ro'n.
"Thank you..."
Marahan kong pinisil ang kamay nito bilang sagot saka umalis at tumawag ng doktor na agad naman nilang na-aksyunan. Matapos nang pagchi-check up kay Grey ay nilapitan ko ito.
"Ano, kumusta?" nakangiting tanong ko. He looks better now, nakaupo na siya ngayon.
"Better," sagot niya.
Kumuha ako ng bread at tubig saka ko tinabi sa table niya, "You should eat, magpa-lakas ka," sabi ko.
Nangisi siya, "I should. Ikaw nag-aalaga eh."
Naikot ko ang mata ko sa sinabi niya, "Just shut up and eat," Inabot ko dito ang tinapay na agad naman niyang tinanggap.
"Thanks a lot."
"Grey, I'm going home. I need to check on Lindon," paalam ko. Ang kaninang magaang eksresyon niya ay biglang nagbago.
"Lindon pa rin?" seryosong aniya.
"You don't understand. ‘Yung mga lalaking ‘yun, they attacked us. They shot Lindon before taking me."
"Walang pinag-kaiba sa ‘kin si Lindon, Queenie. Kung ako nga kilala ng mga 'yon eh, si Lindon pa ba?" naiinis na sabi nito pero umiling lang ako.
Alam ko 'yun, narinig ko noong bago nila barilin si Lindon, "Kung ikaw kaya magbago, syempre kaya din niya ‘yun at unti-unti ko nang nakikita, Grey. Give him a chance."
"Don't trust him that much. Ayokong malagay ka sa panganib ulit."
Natigil ako. Ramdam ko ang sinseridad sa boses niya at tila naguluhan ako sa mga sinasabi niya.
Bumuntong hininga na lang ako, "Please don't get worried."
"Hindi mo maaalis sa ‘kin ‘yun, Queenie. Lalo at nandiyan si Lindon at Devin sa paligid mo," Seryosong bulalas niya.
Madiin akong napapikit. Ayoko makipagtalo. I need to go now.
"Sige na, I'm going. I'll be right back."
Hindi ko na siya hinintay pang magsalita at dali-dali akong umalis at nag-taxi. Sinabi ko na lang na babayaran ko once na makarating ng condo. Mabuti na lang at mabait ang driver.
Pagbaba ay nakita ko si Ms. Tanya. Ang building manager ng condo. Agad itong lumapit sa 'kin nang nababahala, "Ma'am Queenie, what happened in your unit? I'm very sorry---"
"Ms. Tanya, it's okay. Uhm.." tumingin ako kay manong na naghihintay saka ko binalik kay Ms. Tanya nang magsalita siya.
"I get it, Go ahead and leave it to me," nakangiting sabi nito.
"Thanks."
Mabuti na lang at kasundo ko si Ms. Tanya. Hindi bale, babayaran ko siya sa susunod.
Hindi ko na alam kung nakuha na ba ni Cassidy si Lindon pero gusto kong makasigurado kaya naman nagtata-takbo ako hanggang makarating sa floor ko.
Humahangos pa ako ng buksan ko ito, pero nanlaki ang mata ko nang makita kung sino ang nadatnan ko. Si Daddy at Mommy.
Isang malakas na sampal agad ang nakuha ko. Napamura pa 'ko sa bigat ng kamay ni Daddy. Hindi ko ito inaasahan. Gigil na gigil siya ng tignan ko, nagtitiim bagang siya at nakakuyom ang mga palad. Natatakot ako, kaya naman isa-isa na namang bumagsak ang luha ko.
What the he happened? Why are they here? I don't understand...
To be continued...