''Kaza''
Zeynep,
Salonun kapısına geldiğimde Sevim teyze ve Keremin konuşması durmamı sağlamıştı.Kerem evleneceğimizi söyleyecekti,fakat Sevim teyzenin son söylediği ile ağzımdan ''Ne?'' kelimesi döküldü.
Şaşkın ve hayal kırıklığına uğramış gibi hissediyordum.Evet Kerem hiçbir şey dememişti, diyememişti.Ani çıkışımdan sonra tüm gözler beni bulmuştu.Keremin gözleri şaşkınlıktan ve endişeden kocaman olmuştu.
''Şey ben...'' diye başladım.''Ben çok özür dilerim,sanırım gitsem iyi olucak.İyi akşamlar.'' diyerek evden çıkmak üzere arkamı döndüm.
Hızlı adımlarla kapıya doğru ilerliyordum.O anda sadece ordan gitmek istiyordum sanırım. Duygularımı kontrol edemiyordum,gözyaşlarımı her zaman ki gibi yine tutamıyordum.Kendime engel olamıyordum işte.Arkamdan birinin geldiğini fark ettiğimde daha da hızlandım tam kapıyı açıcaktım ki,o kişi kolumdan tutarak kendi doğru çevirdi beni.
''Zeynep.'' dedi Keremin tanıdık sesi.Yaşlı gözlerimi ona çevirdim ve gözlerine baktım.
Dayanamayıp ona sarıldım.Sadece ona sarılmak geçiyordu içimden o anda.Buna şaşırdığında emindim.İlk başta duraksamıştı biraz ama sonra oda bana sarıldı.
''Hiç birşey söyleme şimdi olur mu?'' diye mırıldandım kısık sesimle.''Ben şu anda hiçbir şey konuşmak istemiyorum,sadece sana sarılmak istiyorum.''
''Olur güzelim.Sadece burdan gidelim tamam mı?''
Tamam anlamında kafamı salladım,daha fazla konuşmak istemiyordum.Evden çıktık,arabaya bindik ve sahile gittik.Bir banka oturmuştuk.Hiç konuşmuyorduk sadece birbirimize sarılmıştık. Zaten ne konuşucaktık ki?Konuşulacak birşey varmıydı?Ne diyeceğimi bilmiyorum,nasıl davranıcağımı bilmiyordum.Sevim teyzenin söylediklerini aklımdan çıkaramıyordum.
Kendimi bir boşluğa düşmüş gibi hissediyordum.Gözlerimden yaşlar süzülmeye devam ediyordu. Şimdi ne olucaktı?Kerem Amerikaya gidicek miydi?Peki ya ben...Ben ne olucağım?Ona gitme de diyemem.Bu onun karar vereceği birşey.Ben onu engeleyemem.Bunu yapamam.Ben onunla ailesinin arasına giremem.Saatlerce orda öylece oturduk hiç birşey konuşmadan.
Sonunda Kerem bu sesizliği bozdu.''Zeynep bak ben hiçbir yere gitmiyorum.''
''Öyle deme Kerem.Hem şimdi bunları konuşmayalım lütfen.'' diye mırıldandım.Ama beni anladığını sanmıyordum.
''Zaten konuşulacak birşey yok!Ben hiçbir yere gitmiyorum.Burda,seninle kalacağım.''
''Artık eve gidelim mi?'' diyerek ondan ayrıldım ve ayağa kalkarak arabaya doğru ilerledim.Oda peşimden geldi.Arabaya bindiğimizde hiç konuşmadık.Eve geldiğimizde ise Kerem benimle konuşmaya çalştı ama ben buna izin vermeden odama çıktım.Çünkü ona ne diyeceğimi bilmiyordum.
Yatağıma yattım ama uyumadım.Sabaha kadar sadece bunu düşündüm.Eğer Kerem giderse ben ne yapardım?Onsuz bir hayat düşünemiyordum ama ona gitme demeyede hakkım yoktu.Hiç uyumamıştım sabaha kadar bunları düşünmüştüm ve ağlamıştım.Gözlerim şişmişti.Yatağımdan kalktım ve elimi yüzümü yıkadım.Gözlerimdeki şişkinlikleri kapatmaya çalıştım ama bir faydası olmadı.
Kimse uyanmadan evden çıkmak en iyisiydi.Hemen hazırlandım ve sessizce aşağıya indim.Ama sanırım Keremide uyku tutmamıştı.Koltuğa oturmuş birşeyler düşünüyordu.Beni görünce hemen ayağa kalktı.Bende mecburen onun yanına gittim.
Yanağına bir buse kondurduktan sonra ''Günaydın canım.'' dedim kendimi gülmeye zorlayarak.
Kerem başını kaldırıp bana baktığında gözleri irileşti.''Sen ağladın mı?Ne bu gözlerinin hali?''
''Hayır ya onuda nerden çıkardın?''
''Zeynep!'' diye tısladı.''Yapma böyle.Sen benim neden bahsetiğimi gayet iyi biliyorsun.''
''Ne dememi bekliyorsun Kerem hı?'' diye sordum öfkeyle.
''Sana gitmeyeceğim diyorum!'' diye bağırdı.
''Ben senin gitmemeni değil,gitmeni istiyorum.'' dedim bağırarak,o sırada Yağmurun aşağı indiğini gördüm.Arkasından Barış ve Meliste indi.
''Nereye gitmesini istiyorsun?'' diye sordu Yağmur.Meliste ekledi.''Ne diyorsunuz siz ya?Kim nereye gidiyor?''
''Bence siz bunu Kereme sorsanız daha iyi olur.Ben çıkıyorum,sonra konuşuruz.'' dedim ve evden çıktım.Ama okula gitmedim.Nereye gittiğimi bende bilmiyorum.Öylece yürüyordum.Evet yine ağlıyordum ve bu sefer kendime engel olmaya çalışmıyordum.Canım yanıyordu çünkü.
Keremle birlikte olmanın bu kadar acı vereceğini bilmiyordum.Ve ya biliyordum ama aptala yatıyordum. Ondan ayrılmak hiçte kolay olmayacaktı.O gittikten sonrada hiçbir şey kolay olmayacaktı. Eskisi gibi mutlu olamayacaktım belki ama...Hayır Zeynep şimdi bunları düşünme,yapma bunu kendine.
Kerem,
''Abi seni dinliyorum.'' dedi Yağmur imayla,Zeynep çıktıktan sonra.''Yine ne yaptın kıza?''
''Yağmur hiçbir şey yapmadım!'' diye çıkıştım.''Lanet olsun!Üstüme gelme!''
''Tamam.'' diye mırıldandı kırgın ses tonuyla.
''Tamam,gel buraya otur.'' dedi daha sakin bir ifadeyle.''Anlatacağım.''
Yağmur,Melis ve Barış karşımda geçip oturduklarında onlara baktım.
''Annem ve babam aslında bizi özledikleri için gelmemişler.'' diye başladım.''Bizi Amerikaya götürmek için gelmişler.''
Yağmur bu sözlerim karşısında donup kalmıştı ilk başta,hiçbir şey diyememişti.Gözleri dolmuştu.Melis ve Barışın da ifadelerinden şaşkın olduklarını anlaşılıyordu.
''Sen ne diyorsun abi?'' diye sordu Yağmur,sesi titremişti.
''Duydun işte Yağmur!'' diye çıkıştım yine kendime engel olamayarak.
''Hayır!Bunu bize yapamazlar.Ben Amerikaya gitmek istemiyorum,gitmeyeceğim de!'' derken gözlerinden yaşlar süzülüyordu.
''Zaten gitmeyeceğiz abicim.'' diye mırıldandım sakince.''Sakin ol.Tamam mı?''
''Tamam.'' dedi gözyaşlarını silerek.''Şe-şey ben...Benim biraz hava almaya ihtiyacım var.Sonra konuşuruz.'' diyerek ayağa kalktı ve çantasını alıp çıktı.
Sende git abicim,sende git.Zeynepte gitti zaten.Biliyorum kalbi kırıldı,duydukları yüzünden çok üzüldü.Ama gitmeyeceğim diyorum işte.Neden anlamıyor ki beni?Eh,Zeynep,eh be kızım ya.
Telefonu elime alıp Zeynepi aradım.Tabiki o'da açmadı ama bende pes etmem.Açıncaya kadar aramaya devam ettim.Sonunda açmıştı ama kaçıncı arayışımda bilmiyorum.
''Kerem biraz yalnız kalmama izin verir misin?'' sesi kısık çıkıyordu.
''Hayır veremem!Neden böyle yapıyorsun Zeynep?''
''Bak benim birşey yaptığım yok tamam mı?'' diye bağırdı.''Sadece şu anda konuşmak istemiyorum.Sonra konuşalım.''
''Peki ne zaman konuşacağız biz bunu?'' diye sordum bende öfkelenerek.''Ya gitmeyeceğim gidiyorum kızım neden anlamıyorsun?Ben seni bırakıp gidemem!Hem biz seninle daha evleneceğiz!''
''Kerem yapma...'' derken sasi bitkin çıkıyordu.
''Asıl sen yapma.Seninle konuşmaya çalışıyorum akşamdan beri ama buna izin vermiyorsun.''
''Kerem bak söz eve gelince konuşacağız ama şimdi biraz izin ver olur mu?''
''Olmaz hanım efendi!'' diye çıkıştım.''Nerdesin?Söyle hemen geliyorum.''
''Sahile doğru gidiyorum!'' diyerek telefonu yüzüme kapattı.
Ne inatçı kız ya.Şu inadını bırakamadı gitti.Ceketimi aldım ve çıktım.Arabama atlayıp sahilin yolunu tuttum.Sahile gelmiştim ki yolun ortasında bir kalabalık gördüm.Herkes toplanmıştı.Sanırım kaza olmuştu.Bir sürü insanı orda öyle toplanmış bir şekilde görünce birden kötü oldum.İçime kötü bir his oluşmuştu.
Yavaş adımlarla oraya doğru ilerlemeye başladım.Ayaklarım bir yandan ileri gidiyordu ama bir yandan da...Bilmiyorum.Sonun kalabalığın arasına girebilmiştim.Yerde biri yatıyordu.Tahmin ettiğim gibi kaza olmuştu.Yerde yatan kişi bir kadındı ama yüzü göremiyordum.Biraz daha oraya doğru yaklaştım.
Yerden yatan kişiyi görmemle orda donup kalmam bir oldu.Kalbime bir hançer saplandı o an.Sadece kalbim değil,tüm vücudum acıyordu şimdi.Ölmek isteyeceğim kadar fazlaydı bu acı.Fazlasıyla yakıyordu canımı.Ama ben bunu hiçbir şekilde dile getiremedim.Ağzımdan sadece tek bir isim döküldü.
''Zeynep.''