Vazgeçilmezim

39.Bölüm

''Kaza''

Zeynep,

Salonun kapısına geldiğimde Sevim teyze ve Keremin konuşması durmamı sağlamıştı.Kerem evleneceğimizi söyleyecekti,fakat Sevim teyzenin son söylediği ile ağzımdan ''Ne?'' kelimesi döküldü.

Şaşkın ve hayal kırıklığına uğramış gibi hissediyordum.Evet Kerem hiçbir şey dememişti, diyememişti.Ani çıkışımdan sonra tüm gözler beni bulmuştu.Keremin gözleri şaşkınlıktan ve endişeden kocaman olmuştu.

''Şey ben...'' diye başladım.''Ben çok özür dilerim,sanırım gitsem iyi olucak.İyi akşamlar.'' diyerek evden çıkmak üzere arkamı döndüm.

Hızlı adımlarla kapıya doğru ilerliyordum.O anda sadece ordan gitmek istiyordum sanırım. Duygularımı kontrol edemiyordum,gözyaşlarımı her zaman ki gibi yine tutamıyordum.Kendime engel olamıyordum işte.Arkamdan birinin geldiğini fark ettiğimde daha da hızlandım tam kapıyı açıcaktım ki,o kişi kolumdan tutarak kendi doğru çevirdi beni.

''Zeynep.'' dedi Keremin tanıdık sesi.Yaşlı gözlerimi ona çevirdim ve gözlerine baktım.

Dayanamayıp ona sarıldım.Sadece ona sarılmak geçiyordu içimden o anda.Buna şaşırdığında emindim.İlk başta duraksamıştı biraz ama sonra oda bana sarıldı.

''Hiç birşey söyleme şimdi olur mu?'' diye mırıldandım kısık sesimle.''Ben şu anda hiçbir şey konuşmak istemiyorum,sadece sana sarılmak istiyorum.''

''Olur güzelim.Sadece burdan gidelim tamam mı?''

Tamam anlamında kafamı salladım,daha fazla konuşmak istemiyordum.Evden çıktık,arabaya bindik ve sahile gittik.Bir banka oturmuştuk.Hiç konuşmuyorduk sadece birbirimize sarılmıştık. Zaten ne konuşucaktık ki?Konuşulacak birşey varmıydı?Ne diyeceğimi bilmiyorum,nasıl davranıcağımı bilmiyordum.Sevim teyzenin söylediklerini aklımdan çıkaramıyordum.

Kendimi bir boşluğa düşmüş gibi hissediyordum.Gözlerimden yaşlar süzülmeye devam ediyordu. Şimdi ne olucaktı?Kerem Amerikaya gidicek miydi?Peki ya ben...Ben ne olucağım?Ona gitme de diyemem.Bu onun karar vereceği birşey.Ben onu engeleyemem.Bunu yapamam.Ben onunla ailesinin arasına giremem.Saatlerce orda öylece oturduk hiç birşey konuşmadan.

Sonunda Kerem bu sesizliği bozdu.''Zeynep bak ben hiçbir yere gitmiyorum.''

''Öyle deme Kerem.Hem şimdi bunları konuşmayalım lütfen.'' diye mırıldandım.Ama beni anladığını sanmıyordum.

''Zaten konuşulacak birşey yok!Ben hiçbir yere gitmiyorum.Burda,seninle kalacağım.''

''Artık eve gidelim mi?'' diyerek ondan ayrıldım ve ayağa kalkarak arabaya doğru ilerledim.Oda peşimden geldi.Arabaya bindiğimizde hiç konuşmadık.Eve geldiğimizde ise Kerem benimle konuşmaya çalştı ama ben buna izin vermeden odama çıktım.Çünkü ona ne diyeceğimi bilmiyordum.

Yatağıma yattım ama uyumadım.Sabaha kadar sadece bunu düşündüm.Eğer Kerem giderse ben ne yapardım?Onsuz bir hayat düşünemiyordum ama ona gitme demeyede hakkım yoktu.Hiç uyumamıştım sabaha kadar bunları düşünmüştüm ve ağlamıştım.Gözlerim şişmişti.Yatağımdan kalktım ve elimi yüzümü yıkadım.Gözlerimdeki şişkinlikleri kapatmaya çalıştım ama bir faydası olmadı.

Kimse uyanmadan evden çıkmak en iyisiydi.Hemen hazırlandım ve sessizce aşağıya indim.Ama sanırım Keremide uyku tutmamıştı.Koltuğa oturmuş birşeyler düşünüyordu.Beni görünce hemen ayağa kalktı.Bende mecburen onun yanına gittim.

Yanağına bir buse kondurduktan sonra ''Günaydın canım.'' dedim kendimi gülmeye zorlayarak.

Kerem başını kaldırıp bana baktığında gözleri irileşti.''Sen ağladın mı?Ne bu gözlerinin hali?''