"Λέγε γρήγορα τι θες." προσπάθησα να ακουστω σκληρή καθώς με πλησίαζε.
Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του.
"Θυμάσαι που σου είχα πει ότι θα σου δείξω 10 πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν πεθάνεις; Πριν λίγο ολοκλήρωσες το πρώτο!"
"Τι στο διάολο μου λες; Αφου υποτίθεται ότι το είχα ολοκληρώσει εκείνη τη μέρα που με πήρες απο το νοσοκομείο." φώναξα.
Που το βρήκα τόσο θάρρος ξαφνικά.
"Ναι αλλά ανακάλυψα ότι ήταν καλύτερο να συμβεί έτσι." ανασήκωσε τους ώμους του.
"Δηλαδή την άφησες να με γελιοποιήσει, μετά με άφησες να τριγυρνάω μόνη μου στους δρόμους ξημερώματα χωρίς κινητο και έρχεσαι μετα απο ώρες να μου πεις οτι όλα ήταν ένα σχέδιο. Να πας στο διάολο!" είπα θυμωμένη και του γύρισα την πλάτη.
"Ουάου, σκιουράκι, που τον βρήκες τόσο θυμό;" αστειεύτηκε.
"Μετά απο αυτό που έγινε, αποφάσισα να αλλάξω. Και να φροντίσεις να πεις στους φίλους σου οτι πλέον δεν τα δέχομαι αυτα." απάντησα ολο θάρρος.
"Σκιουράκι, όσο και να αλλάξεις εμένα δεν θα τολμας να μου αντιμιλάς, κατάλαβες;" με πλησίασε απειλητικά.
Και πουφ, όλο μου το θάρρος εξανεμίστηκε.
Πρίν προλάβω να απαντήσω, ξαναμίλησε.
"Εσύ γιατί δεν είσαι σπίτι σου τέτοια ώρα;" σήκωσε το φρύδι του.
"Το έσκασα." ανασήκωσα τους ώμους και κοίταξα κάτω.
"Όπα το σκιουράκι. Και γιατί αυτό;" ρώτησε φανερά εντυπωσιασμένος.
"Γιατί ακόμα να καταλάβουν οτι πεθαίνω και θέλουν να με κλείσουν μέσα στο σπίτι για να πεθάνω με ενα εικοσάρι στο σχολείο και να με θυμούνται σαν την άριστη μαθήτρια." απάντησα ενώ θυμήθηκα τα λόγια που είπα στην μαμά μου.
"Θα μπορούσα να το παίξω κακό αγόρι και επαναστάτης και να σου πω ότι καλά έκανες, αλλά η αλήθεια είναι ότι πρέπει να γυρίσεις σπίτι σου. Είσαι άρρωστη, Hazel. Χρειάζεσαι φροντίδα. Οι γονείς σου απλά είναι συντετριμμένοι, ξέροντας ότι το κοριτσάκι τους πεθαίνει. Είναι δύσκολο να το χειριστούν." μου είπε σοβαρός.
Τι φάση; Ποιος Matthew είναι αυτός;
Πραγματικά δεν ήξερα τι να απαντήσω.
"Έλα να σε πάω σπίτι να μην τριγυρνάς μόνη σου τέτοια ώρα."
"Matthew, δεν θέλω να πάω σπίτι." αρνήθηκα.
"Πρέπει να πας να ξεκουραστείς." με τράβηξε μαλακά από το χέρι.
"Θέλω να κάνω και το δεύτερο πράγμα από την λίστα."
"Είναι νωρίς. Θα τα κάνουμε σιγά σιγά." με τράβηξε και άλλο.
"Εγω θέλω τώρα." απάντησα γεμάτη πείσμα.
"Hazel!" με προειδοποίησε.
"Τι; Θα με χτυπήσεις; Κάντο. Χτύπα μια κοπέλα που πεθαίνει."
"Δεν θα σε χτυπήσω Hazel. Απλα-" ξεφυσιξε.
"Άντε πάμε." ειπε.
"Που πάμε;"
"Να πάρουμε ό,τι χρειαζόμαστε για τον δεύτερο τρόπο."
"Γιούπι!" αναφώνησα.
Μέσα σε λίγες ώρες είχα καταφέρει να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, να αντιμιλήσω σε αυτους που με κορόιδευαν, να κάνω μια φίλη και να χαρω.
Όταν ξέρεις οτι θα πεθάνεις, αλλάζεις.
"Θα περάσουμε από το σπίτι μου να πάρουμε ότι χρειαζόμαστε." ξεκίνησε να περπατάει γρήγορα.
Σχεδόν έτρεχα για να τον προλάβω.
"Μπορείς να πηγαίνεις λίγο πιο αργά;" γκρίνιαξα, λαχανιασμένη.
"Chop, chop σκιουράκι. Δεν έχουμε όλη την μέρα."
"Matthew, δεν θέλω να το κάνω. Είναι βανδαλισμός ιδιωτικής περιουσίας." γκρίνιαξα.
"Μαλακίες. Θες να κάνεις κάτι διαφορετικό ή να το διαλύσουμε."
"Όχι θέλω."
"Τότε πιάσε το σπρέι και τελείωνε. Δεν θέλουμε να μας πιάσει κανένας μπάτσος, σωστα;" χαμογέλασε λοξά.
"Δεν ξέρω τι να ζωγραφίσω." γκρίνιαξα πάλι.
"Θα σταματήσεις να γκρινιάζεις;" μου είπε ενοχλημένος.
"Μα με έφερες να κάνουμε γκράφιτι στις τεσσερις το πρωι και δεν ξερω τι υποτίθεται ότι πρέπει να κανω."
Ναι, με είχε φέρει σε ένα απομονωμένο στενό και όλα τα συναφή και όπως καταλαβαίνετε εκτός του ότι είχα φρικάρει γιατί ήταν ξημερώματα και εμείς βρισκόμασταν σε ένα απομονωμένο στενό σε μια όχι τοσο 'ευθυμη' γειτονιά, δεν ήξερα καν τι έπρεπε να ζωγραφίσω στον ηλίθιο τοίχο.
"Γράψε απλά ένα σύνθημα ή κατι τέτοιο." στριφογύρισε τα μάτια του.
"Καλα."
Άρπαξα το μαύρο σπρέι και ξεκίνησα να γράφω.
"Η λογική θα σε πάει απο το Α στο Β. Η φαντασία θα σε πάει παντού." διάβασε δυνατά όταν τελείωσα.
"Ο Einstein δεν το ειπε αυτο;" με ρώτησε.
"Πως το ξέρεις;" έσμιξα τα φρύδια μου.
"Δεν είμαι τόσο στόκος, μικρη. Είχα κάνει μια εργασία για αυτόν στο γυμνάσιο." μου έκλεισε το ματι.
Τόσο στόκος είσαι, αλλά τέλος πάντων...
"Τι είπες;"
Ωχ, το είπα δυνατά αυτό.
"Ναι το είπες δυνατά αυτο." διάβασε την σκέψη μου.
"Πάμε να φύγουμε." είπα αλλάζοντας θέμα.
"Σε ευχαριστώ για σήμερα, υποθέτω. Αν και ήταν μαλακία αυτο που έκανες." τον χαιρέτησα, καθώς είχαμε φτάσει έξω απο το σπίτι μου.
"Μην βριζεις."
Στριφογύρισα τα μάτια μου.
"Καλημέρα σου σκιουράκι. Θα τα πούμε αύριο. Σου έχω και μια έκπληξη." μου έκλεισε το μάτι.
"Πρέπει να φοβάμαι;" αστειεύτηκα.
"Οχι...πολύ."
"Εντάξει πάω τώρα. Καλημέρα." χτύπησα το κουδούνι.
"Hazel!" φώναξε η μαμά μου, μόλις άνοιξε την πόρτα.
ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΜΟΝΟΚΕΡΑΚΙΑ!
Συγγνωμη που είναι τόσο μικρό, αλλά δεν έχω πολύ έμπνευση.
Θα τα πουμε στο επόμενο.
Σας αγαπω! Και ομιτζί φτασαμε σχεδον 500 προβολες.
*ουρλιάζει*
*χοροπηδάει σε κρεβάτι*
*κρεβάτι σπάει γιατι είμαι χοντρη*
οκαυ, σκαω.