XVIV. The Myth (6) last na to XD
***
"Sinanay mo ako para lang paslangin ka! Karylle, sabihin mo nga sa akin kung may alam ka sa lahat ng 'to?!"
"Vice, wala akong alam sa lahat ng pangyayari ngayon. H-hindi ko alam." sagot ni Karylle at hinawakan ang magkabilang pisnge ni Vice.
"Karylle, bakit ikaw? Bakit kailangang ikaw?" at inakap ng binata ang prinsesa ng sobrang higpit habang pareho silang humihikbi.
"Hindi ko gagawin ang bagay na iyon bilang ang napili. Ipapangako ko sayong p-protektahan kita, kahit ano mang mangyari. H-hindi. Hindi pwede. Hindi ka pwedeng mawala sa akin."
Palaging magkasama ang dalawa sa bawat araw kahit na ba tila'y hindi katanggap tanggap ang maaring mangyari sa kanilang dalawa. Sadyang pinaglalaruan sila ng tadhana, at hindi nila gusto 'yon.
"Bakit hindi ka pa lumayo sa mahal na prinsesa gayung nalaman mo na na isa siyang halimaw na iyong papaslangin?" tanong ng matanda sa kaniya.
"Mahal ko siya. Hindi ko siya kayang layuan." seryoso ngunit puno ng sinseridad ang boses ni Vice.
"Mukhang naiba mo na ata ang magiging daloy ng bawat araw. Ngunit Vice ang propesiya ay propesiya." paalala ng matanda.
"P-protektahan ko siya, ano man ang mangyari." sagot ni Vice.
"Ganun mo talaga kamahal ang prinsesa?" at napangiti na ang matanda.
"Opo."
"Limang araw mula ngayon ay itinakdang araw." pagbibigay alam ng matanda.
"L-limang araw...
Itatakas ko siya, lalayo kaming dalawa."
"Ngunit hindi niyo parin matatakasan ang tadhana, hijo." sagot ng matanda.
"Basta't kasama ko siya, iyon ang mahalaga."
"Ah, Vice. Pupunta lamang ako sa gubat upang mamitas ng prutas." nakangiting paalam ni Karylle kay Vice.
"Gusto mo bang samahan na kita?" tanong ni Vice sa nobya, habang siya'y nagluluto.
"Kahit hindi na. Malapit lang naman eh." sagot ng dalaga.
"Sige sige. Mag-iingat ka, ah." at binigyan ni Vice ng halik sa labi si Karylle.
Isang buwan. Isang buwan na ang nakalipas simula noong tumakas sila sa kaharian para lamang matakasan ang maaring mangyari sa kanila.
Ngunit tulad nga ng nasasabi, hindi matatakasan mo matatakasan ang tadhana.
Lubog na ang araw ngunit wala parin si Karylle. Hindi pa ito nakababalik sa bahay na kanilang kasalukuyang tinutuluyan.
"Karylle naman." pagkatapos ay sumilip si Vice sa labas at doon ay napagtanto niyang gabi na.
Ito ang unang beses na nangyari ang ganito, at hindi maganda ang nadarama niya sa nangyayari ngayon. Wala nang ibang pagpipilian kundi ang sundan kung nasaan man ang dalaga, na hindi niya naman alam.
Dala ang apat na sandata ay agad na niyang hinanap hinanap ang nobya. Sinundan niya ang maaring naging daan ng dalaga, hanggang sa nakita niya ang piraso ng tela na alam niyang galing sa damit ng dalaga. At ilang hakbang doon ay may nakita siyang bakas ng dugo, lampara, sibat at katawan ng isang lalaki. Agad niya itong nilapitan at agad na inalam kung buhay pa ito.
"Shit!"
Mukhang alam niya na ang maaring nangyari.
"Karylle naman..." kasunod ay ang pagtakbo niya, upang magtungo sa kaharian na minsan na nilang pinagtaguan.
Maliwanag ang buong paligid dahil sa mga ilaw na likha ng apoy, ngunit agad na napalitan ng kaba ang pagtataka niya nang makarinig siya ng growl na likha ng tila isang halimaw.
Hindi siya maaring magkamali.
"Ang napili ay nandito na!" sigaw ng isa sa mamamayan na nakakita kay Vice. Ang lahat ay napalingon na sa kaniya.
"Ang napili!" sigaw ng mga ito, kasabay ay ang paghatak sa kaniya patungo sa kung saan man. Iba't ibang mukha ng tao ang nakita niya, alam niyang hindi ito ang kaharian na minsan nang pinamunuan ni Karylle.
Natatakot na siya sa nagiging pakikitungo ng mga tao sa kaniya roon, hanggang sa nahagip na ng paningin niya ang isang malaking nilalang na makikita mong hirap sa kaniyang kinalalagyan. Balot ng mga tali ang buong katawan nito, ang mga paa nito ay tila ipinako pa sa lupa gamit ang mga lubid, ang pakpak nito ay tinanggal na mula sa kaniyang likuran, kaya't puno na ng dugo ang katawan nito. Ang griffin.
"Karylle..." at agad na siyang tumakbo patungo sa griffin kasunod ay inilabas niya ang kaniyang espada.
Hindi inaasahan ng mga tao ang sunod na ginawa ni Vice. Dahil isa-isa niyang pinagpuputol ang mga lubid na nakatali sa halimaw.
Hanggang sa narinig na ni Vice ang pagkakagulo ng mga tao sa likuran niya, at sa paglingon niya ay tumatakbo ito papunta sa kaniya na may dalang sibat at espada.
Walang pasabi ay agad na inatake si Vice ng mga tao roon, lumaban rin naman si Vice ngunit hindi sa lahat ng pagkakataon ay nasasalo niya ang bawat pag-atake ng mga tao sa kaniya lalo na't marami ito, kaya't paunti-unti siyang nasusugatan, habang ang iba naman ay siyang bato ng siba patungo sa griffin na nasa likuran niya.
Sunod-sunod na growl ang narinig niya mula sa halimaw na tila nasasaktan. Hindi niya ito naatim, then his anger was triggered.
Isa-isa na niyang pinatumba ang mga kalaban ng mag-isa. Ngunit hindi niya na nagagawa pang iwasan ang mga atake ng mga ito causing deep wounds on his flesh.
Hindi niya na ininda ang sakit kahit na ba'y balot na siya ng sariling dugo.
Pagod na siya, ngunit pinipilit niya na lamang na lumaban at protektahan si Karylle na siya namang hindi rin makaligtas sa bawat tama ng sibat sa kaniya.
"Kung hindi mo magawang paslangin ang halimaw na iyan ay kami ang papaslang sa kaniya!" sigaw ng isa sa lalaki, na maaring pinuno ng bayan kasunod ay ang pagtumba niya sa lupa.
He is s lifeless at the moment nang sumigaw ang griffin kasunod ay ang pagkakakalag nito sa mga lubid. Ngunit agad na pinaulanan ng sibat ang halimaw nang makatayo ito. Nakayanan pa nitong ipagtanggol ang sarili ngunit dahil sa mga natamong sugat ay hindi na rin nito nakatagal, ay natumba na rin ito sa lupa.
"Karylle!" kahit na nanghihina ay nakayanan pa ni Vice na tumayo at tumakbo patungo sa griffin.
Ngunit bago pa man siya tuluyang makalapit ay nabalot ng tila itim na ulap ang katawan ng halimaw kasunod ay malakas na pwersang ng hangin na nagtulak sa kanilang lahat palayo sa dalaga.
"Karylle..." napadapa si Vice ngunit nakaharap parin siya kay Karylle. Kasunod ay ang pagkawala ng ulap na bumalot kay Karylle, at ang pababalik anyo nito bilang tao.
Hinang-hinang tumayo si Vice para lang malapitan ang dalaga. Kasunod ay hinubad niya ang kaniyang damit dahil sa pagkakataong ito ay walang saplot ang dalaga. Nang makalapit siya rito ay agad niyang binalot ang katawan ng dalaga ng kaniyang damit, at pinunasan ang duguang mukha ng nobya.
"Karylle... Karylle..." mangiyak-ngiyak at paulit-ulit na sinambit ni Vice ang pangalan ng dalaga, shaking the lady para magising ito.
Hanggang sa naramdaman niya na lamang ang kamay ng dalaga sa kaniyang pisnge. Hinawakan na naman ito at hinalikan.
"Karylle naman..." naiiyak na si Vice habang nakatitig sa dalaga.
"M-mahal na m-mahal kita, V-Vice. Palagi mong t-tatandaan y-yan." halata ang hirap sa bawat pagsambit ng salita ni Karylle.
"I-pa-Ipapagamot kita. K-kumapit ka lang, parang a-awa mo na." at tinangka pa ni Vice na buhatin si Karylle, ngunit dahil sa sobrang nanghihina na siya ay hindi niya na makaya pang buhatin ang dalaga.
"Vice..."
"H-hindi... K-kaya ko pa. K-Kaya pa k-kitang buhatin." again he tried but he failed.
"Vice..."
"Kaya ko pa... Kaya ko pa." paulit-ulit na sambit ni Vice habang patuloy sa pag-agos ang luha niya, ngunit hindi niya parin nagawang buhatin ang dalaga.
"Salamat, Vice. Salamat sa lahat. Salamat sa pagiging kanlungan ko. S-salamat sa lahat." sambit ni Karylle which made Vice stop.
"Karylle..."
"Mahal na mahal na mahal k-kita."
Slowly her eyes shut, her heart slowly stopped, his tears flowed continuously, his heart breaks.
He dipped his lips on her forhead and hugged her so tight.
"Mahal na mahal na mahal din kita."
End
Salamat sa support :)
Cheret! Patola ka ah!
Continue...
Vice
Gaano katagal na ba akong nakatitig sa kisame? Tulala. Wala sa sarili.
Silently crying.
I'm feeling so depressed.
But why am I feeling this way anyway?
This feeling na para kang nawalan ng mahal sa buhay. This feeling like you're suffering in so much pain. This feeling that seems so heavy for me.
"Mahal na mahal na mahal k-kita..."
Her voice.
Those words. Paulit-ulit nang paulit-ulit kong naririnig, and my mind keeps on replaying that voice in my head.
"Hijo? Kakain na sabi ni Ma'am."
Si manang. Like it was our normal routine every morning.
"Magpipinta pa ako, mauna nalang po kayo." even my voice, it's lifeless.
"Sige. Sasabihin ko nalang kay Ma'am." sagot ni Manang at narinig ko na ang pagfade ng footsteps niya.
Dahan-dahan narin akong tumayo sa pagkakahiga. Nagpunta sa banyo para manlang makapaghilamos.
I look like a mess.
"K-Kaya ko pa..."
"Vice..."
"Vice..."
"Vice..."
"S-Salamat..."
Craaaash!
At ngayon ay basag na ang salaming nasa harapan ko, at ang kamao ko'y dumudugo na. While me, I'm screaming in frustration, pinagtatapon ang bawat mahawakan ko.
"Vice! Vice!"
Agad akong napatingin sa may pinto at nakita ko si Mama. Agad akong napatayo at agad yinakap ng mahigpit ang aking ina, with my continuous sobs.
"A-anak? Ano nangyari? Bakit? Vice?"
Pero hindi ko na sinagot si Mama bagkus ay mas lalo ko pang hinigpitan ang yakap ko sa kaniya.
"Nandito lang si Mama..."
"Ah ano brad... Hindi muna ako makakapasok eh." pagpapaalam ko kay Vhong, kaibigan ko sa opisina.
"Bakit naman? Madami-dami appointments mo ngayon ah."
"I'm not feeling well, men. I-I need to rest, I guess?" with a hint of unsureness in my voice. "But tomorrow, baka makapasok na ako. Uhmm, i-resched mo nalang. Thank you."
Hindi ko na pinasagot si Vhong at agad ko nang pinutol ang linya. Inilagay ko ang cellphone ko sa aking bulsa at muling ibinaling ang tingin ko sa canvass na nasa harapan ko.
Natapos ko na ang portrait ng hindi ko kilalang tao.
She has this curly hair. She has this hazel-brown eyes, matangos na ilong, and this beautiful lips.
I was just staring the face I painted, until I felt this hot liquid flowed down my cheeks. Here it goes again.
"Sino ka ba? Sino ka ba? Why am I feeling this way with you? Sino ka ba?"
Standing, staring, asking, breaking, crying.
Agad kong kinuha ang telang ihinanda ko kanina at agad na itinabon ito sa pininta ko.
Ever since that day, alam kong hindi ko na napanaginipan ang panaginip na parang totoo para sa akin.
"Brineak ka ba ng jowa mo, at ganyan ang emote mo, sis?" kasalukuyan kaming nasa bar kasama ko si Anne, Vhong at Billy.
"Gaga! Wala akong jowa... But yeah, the feeling is like that, pero parang mas nasasaktan ako ngayon." sagot ko at yumuko staring my glass.
"Huh? Eh, wala ka namang jowa, ba't ganiyan ka maka-emote?" halata ang pagkalito sa boses ni Vhong.
"I wish I knew what was the reason." then I let out this heavy sigh. "Alam mo yung feeling na parang sobra-sobra ka talagang nasaktan sa pagkawala ng taong mahal mo? This feeling like I'm in so much pain..." paliwanag ko fidgeting my fingers.
"Brad..."
"Have you been dreaming about the dream that you're always telling me before? Napapanaginipan mo pa ba?" napatingin naman ako may Billy, kasunod ng pag-iling ko.
"And you're telling na parang nawalan ka ng minamahal when you woke up one day, right? And pagkatapos nun never mo nang napanaginipan ulit yung weird dream mo." i nodded a few times as an answer.
"Sinabi mo rin sa akin na yung panaginip mong 'yon, seemed so real for you."
"Billy? Ano ba ibig sabihin mo?! Can you just get straight to the point?" naiirita na ako, eh.
"Oo nga..." sabat ni Anne.
"Maybe you lose someone you love from your dream that seemed to be true to you." muli ay napatingin ako kay Billy. His face is serious.
Napaisip ako saglit, hanggang sa nagflash sa isip ko ang ipininta kong mukha ng babae.
"Mahal na mahal na mahal k-kita..." her face flashed saying those words, while she's covered with blood at naghihirap, then her eyes shut.
"Mahal na mahal na mahal din kita..." I heard my voice answered.
I felt my heart jump for a second, but in pain nangingilid na ang luha ko.
And another scene of us kissing flashed in my head, one of us in bed naked, another ay napapalibutan kami ng fireflies.
Napahilot na ako sa sentido ko sa mga rumi-rehistro sa utak ko.
"Uhmmm... I want to show you something sa bahay ko. Tara."
"Vice?!"
"Tara na! Dali!"
Within a few minutes nasa bahay na kami, nasa loob na kami ng painting room. Tinanggal ko na ang telang nakataklob sa portrait na natapos ko a month ago.
"Who is she? She's beautiful... like a princess" agad sambit ni Anne staring the woman I painted.
"I don't but I know she was a part of my dream." sagot ko staring the painting, staring her eyes.
"Can you remember who is she from your dream? I mean, if she doesn't mean that much to you, you can't paint her that much beauty." Billy said.
"Uhm... Well, a scene of us kissing appeared in my head, and of us in one bed naked. Another is, saying that she loves me... then I heard myself saying I love her back." pagkwento.
"Panaginip lang talaga yan." narinig kong komento ni Vhong.
"Hindi ka nakakatulong, Vhong!" sagot ko.
"But... That scene na she's saying she loves me, she was covered with blood. Tapos pagkatapos, she died in my arms." then I felt my heat breaking as I said those last words of my sentence.
"Do you feel something even just staring at her painting?" si Anne.
"I feel so depressed staring at her simula nung wala na akong panaginip. I mean it feels like I'm breaking staring at her." at muli kong ibinaling ang titig ko sa painting.
"Baka siya ang dahilan kung bakit masyado kang depressed. Na-mention mo kasi that she died in you arms diba?" si Vhong.
"Do you know her name?"
I shook my head left and right as an answer.
At kasunod ay ang pagflash ng mga scene ko kasama siya. Na may hawak kaming sandata, na duguan siya, of us kissing at marami pa hanggang sa scene na namatay siya habang ako umiiyak.
"Sis?" si Anne, bumalik na ako sa ulirat.
I sighed when I felt my tears flowed down again.
"Pero mahal ko siya."
Years later...
Taon din ang binilang ko hanggang sa muling naibalik ko yung dating ako, but not forgetting her. I means, I am the better me, now.
Medyo hindi kapani-paniwala kasi may minahal ako sa panaginip ko na parang totoo, at tanging kaming apat lamang ang naka-alam nun. Naalala ko na, that she's turning into a griffin and iba pang details, but it's just that I can't recall her name.
Pinabayaan ko nalang 'yon, pero hindi ko kinalimutan ang mukha niya, at ang panahong kasama ko siya sa panaginip na iyon.
"Maaa! Kakain na!" I shouted from our kitchen.
Yeah, nabaligtad na. Ako naman ngayon ang tumatawag kay Mama, wherein dati palaging siya ang kakatok sa kwarto ko.
"I'm really thanking God for changing you! Ano ba talaga nakain mo anak?" pabiro niyang sambit habang pababa siya ng hagdan.
"I just realized na malaki na ako at dapat ako na ang magsisilbi sa mama ko." nakangiti kong sagot at sinalubong ng halik sa noo ang aking ina.
"Hmmm... Bola!" at pareho na kaming natawa.
Ilang minuto rin kaming nasa hapag at nag-uusap ni Mama, hanggang sa nagring na ang cellphone ko, calling me to me office na.
"Sige na ma, aalis na ako. Andiyan sina Manang kung may kailangan ka, ah. Wag masyadong magpapagod ah. Sige na sige na." at kiniss ko sa cheeks si Mama, matapos kong suotin ang coat ko.
"Mag-iingat ka ah!"
"Opo!"
"Today's performance was so nice, bestie! As always. So celebrate tayo?"
Katatapos lang namin sa sandamakmak na meeting in and out of town. At ngayon, ay pauwi na ang lahat. Pero kami ni Billy ay nandito sa opisina ko.
"Why not? Matagal-tagal na rin yung last time ah. Tawagan mo nalang sina Anne tsaka Vhong. Hindi yun makakatanggi." at inayos ko na ang mga gamit ko, sabay tanggal ng coat ko. "Dumiretso na sila ng bar, kamo at pupunta na tayo."
"Woooooh!" I heard Anne screamed while she's dancing. Kaming apat kasi ay kasalukuyang nasa dancefloor. Inililibot ko ang paningin ko sa buong paligid. I don't know pero parang may hinahanap talaga ako eh.
Until one caught my attention.
"Ah, t-teka lang! May pupuntahan lang ako." paalam ko sa tatlo without taking my eyes off the lady. Hindi pa man sila nakakasagot ay agad ko nang sinundan ung babae which is wearing this maong jacket and skirt.
Sa dami ng tao ay hindi ko na siya nasundan.
"Phhh!" at lumabas na ako sa dancefloor ng tuluyan, patuloy sa labas ng bar.
Paikot-ikot ako, still searching for something na hindi ko alam kung ano ba.
"Sir?"
Napatigil na ako noong narinig kong may tumawag sa akin. Agad kong hinarap ang taong tumawag sa akin.
Please.... Don't wake me up if this is a dream.
Her hair, her eyes, her nose, her voice, her lips.
"Sorry, sir. But you seem so familiar to me. Have we met before, sir?" she was smiling at me.
"U-Uhm... I guess. Can I atleast get your name baka ma-recall ko." sagot ko. (HOKAGE XD)
"Karylle. They used to call me Karylle."
"Nagkita na nga tayo."
End
Lame way to end a story Xx