"SHIT! THIS IS BAD."
Takot. Iyon ang aking nararamdaman habang nakatingin sa monitor na aking nasa harapan. Kitang kita ko kung paano manghingalo ang isang piloto na animo'y sobra itong nasasaktan. Nakahawak ito sa kanyang lalamunan, nagpuupumilit luminghap ng hangin ngunit may lumabas na dugo mula sa kanyang bibig.
Napahigpit ang kapit ko sa aking damit. Kinikilabutan ako sa aking nakikita at hindi makapaniwala sa nangyayari.
How did it happen? Why is there. . . a zombie within the military?
Naramdaman kong naglapitan sa aking gawi ang aming mga kasama kasabay ng kanilang singhap nang makita ang aking pinapanood.
"How. . .?" Someone beside me whispered but I just shook my head.
"I-I don't know," I stuttered in fear of the thoughts that I'm trying to disregard.
It's impossible. . . but also isn't.
Nabaling ang paningin ko sa kasama nito na natataranta ngunit dahil hindi nito kailangang bitawan ang kung anong nasa harapan dahil kung ano-ano ang napipindot ng pilotong naghihingalo sa tuwing napapayuko ito bago muling tumama ang ulo sa likod ng upuan na animo'y hinahampas.
Mali, hinahampas niya ang kanyang sarili na sa tingin ko'y unti-unti na itong tinatakasan ng kanyang katinuan dahil sa sakit, at sa virus na siyang kumakalat sa katawan nito.
Napakagat-labi ako at mabilis na nag-isip ng paraan.
Napatingin ako sa itaas ng umilaw ang kulay pulang liwanag na siyang lumalabas kapag may emergency na gawa ng piloto sa harapan. Muli ay ibinalik ko ang atensyon sa computer sa aking harapan.
Faster, Harper. You need to think faster or your companion's lives will be at stake, including yours!
My gaze remained looking at the computer. This computer, the CCTV camera that is being recorded is going directly at the military, and knowing that they're not doing anything, not even to contact us if they could monitor what's happening. . .
I have this hunch that I need to disconnect the CCTV cameras, but I don't want the military to know about it. And the first thing that comes in my head. . .
"Who knows how to inject a virus into a computer?"
Humarap ako sakanila, seryoso ang mukha na kabaligtaran ng kanilan natatakot na itsura ngunit pilit itinatago sa pagiging walang ekspresyon. But their teary eyes betrayed them.
Who wouldn't be scared in a situation like this?
We're above the clouds, and those people who could maneuver this plane is. . . one of them is becoming a monster.
"Ako, bakit?" Krysler commented that made me look at him.
"How?" Sabay-sabay na tanong ng iba, hindi makapaniwala rito. Krysler is known as someone who's loko-loko in our group, and now they're looking at him as if he's joking right now.
But his deadly serious face tells otherwise.
"We have no time. Put a virus in this computer, Krys!" ani ko kasabay ng tanong ni Faye sa akin.
"What's happening, Harper?" kinakabahan, sya ang nangunang magtanong sa mga taong kanina pa iyon gustong itanong sa akin.
Kasabay noon ay ang medyo pagtagilid ng aming sinasakyan na dahilan upang mawalan ako ng balanse. Tumama ang aking katawan sa gilid ng lamesa na pinagpapatungan ng computer. Napangiwi ako sa sakit at napahawak sa aking tagiliran.
"Are you okay?" Narinig kong tanong ni Faye bago ito lumapit sa akin. Inalalayan niya akong tumayo ng maayos. Nakangiwi, ako ay tumango habang nakahawak sa aking tagiliran na siyang tumama sa gilid ng lamesa. Napasulyap ako sa computer at nanlaki ang mga mata.
Nakita ko kung paano binawian ng buhay ang pilotong kanina'y naghihingalo. Ang ulo nito'y nakalaylay sa upuan at deretso ang tingin nito sa camera na siyang nakalagay sa itaas. Nanlamig ang akong katawan sa takot. Pakiramdam ko'y alam nitong nanunuod kami kahit ang totoo'y hindi. Wala na itong isip at sigurado akong hindi nito sinasadyang mapabaling rito ngunit... nakakakilabot.
Kumabog ng malakas ang aking dibdib. Muli akong nataranta dahil alam ko na ang susunod na mangyayari rito.
Mabilis ang paghinga ay pilit kong pinapakalma ang aking sarili. When you're in a panic, you won't be able to think straight. Calm yourself, Harper!
Pumikit ako ng mariin, kasabay ng pagtagilid muli ng kaunti nitong aming sinasakyan. Narinig ko ang mura ng aking mga kasama at mabuti nalang at may umalalay sa akin.
"We don't need to put a virus because everything is off," ani Krysler na nagpaangat ng tingin sa akin, at nakitang nakapatay ang mga CCTV dahil wala ang kulay pulang ilaw sa mga iyon.
Mabilis akong lumuhod at hinugot ang saksakan ng computer sa ilalim.
"No matter what happens, do not turn on the CCTV," I ordered them as I quickly roam my eyes at our surroundings, looking for something that could be used.
Weapons.
Tumingin ako sa mga ito, partikular ay sa mga matutulis na bagay na nakasabit sa itaas. We need to get out of here because it is not safe with sharp things inside. We need to kill the zombie with-
Natigilan ako, kasabay ng pagpasok ng idea sa aking isipan.
Mabilis akong humarap kay Zeon na panandaliang nagulat nang mapansing nasa likod ko pala ngayon. Mabilis kong inayos ang aking mukha at sinabi ang isa sa parte ng plano.
"Gather everyone in a safe place. Pakitawag si Phoenix, at isa pang magaling magmaneho ng eroplano. We need them," bulong ko sakanya at mabilis na lumayo rito.
I don't need to tell him the exact plan because it's obvious.
"Troy, come with us." Narinig kong boses ni Zeon mula sa aking likod.
We're going to take things from here.
Mabilis akong tumakbo sa sabitan ng dagger at kumuha ng dalawa, bago kumuha ng isang baril na Mini-Uzi, at tsaka mabilis na lumabas sa lugar na iyon.
This is our only hope.
We need to kill the zombie pilot. At kung sakaling nakagat o nakalmot nito ang isang piloto ay kailangan rin namin iyong patayin. That's why I asked Zeon to call Phoenix because he's the only one who trained to fly a plane in our group. Ngunit sa laki nito ay alam kong mahihirapan sya, kaya't humingi ako ng tulong sa grupo ni Zeon.
Aminado akong nakasunod ang mga ito sa akin, ngunit tuloy-tuloy lamang ako sa pagtakbo. Kailangan kong magmadali dahil nanganganib ang buhay namin.
Mabilis akong tumakbo patungo sa cockpit. Ramdam ko ang pagsunod nila sa amin, lalo na ng dalawang aming pinasunod. Nanlalamig ang aking kamay habang hawak ang baril, sa kaba at sa takot.
What will happen next? Hindi pa nga kami nakakarating sa aming kinaroroonan ay ganito na kaagad ang nangyayari. Wala pang tatlong oras nang kami ay bumabyahe sa himpapawid at may ganito nang nangyayari.
Our travel should take four full hours as stated, but I guess, we won't make it.
Muli ay gumewang ang eroplano. Sa pagkakataong ito'y mas malakas, mas mabilis ang pwersa na dahilan upang tumama ang aking katawan sa couch dito sa living room. Napapikit ako sa inis.
I surely kill that zombie, fuck!
Kita ko ang balak nilang paglapit sa akin ngunit mabilis akong umiling sinenyasan ang mga itong huminto.
"If ever something happens to me, do everything if means to survive," I command using my authoritative voice, and with their looks that was about to complain that I lifted my hand and shook my head. "Of course I would be careful."
Buong pwersa akong tumayo at humarap sa gawi kung nasaan ang cockpit area bago tumakbo kahit masakit ang aking tagiliran at likod.
Binaril ko ang pinto. Ang tatlong sunod-sunod na tunog ng baril ay pumaibabaw sa paligid dahil hindi ko nalagyan ng supressor sa pagkataranta. Sinipa ni Zeon ang pinto na dahilan upang ito'y pwersahang bumukas ngunit halos natulos ako sa kinalalagyan nang makita ang nangyayari.
The pilot zombie is now eating the other pilot. It's too late.
My gaze found the buttons of the operator and saw that this plane is in pilot mode, however, it wouldn't last long since there are buttons being accidentally clicked from the monster eating the human who couldn't do anything to escape.
It's a shame that I still wanted to hear your stories more, Mr. Bao.
Bumaling sa amin ang pilotong naging zombie at nabitawan ang hawak nitong laman mula sa katawan ng pilotong kinain nito at mabilis na tumakbo palapit sa amin. Doon lamang ako natauhan.
Tumibok nang mabilis ang aking puso sa kaba at ramdam ang panginginig ng aking dibdib. It's the first time I'm experiencing a zombie that isn't controlled not being monitored. This one, no one would shoot if ever it gets passed through the imaginary line between us and if that happens, my life will end here.
Bago pa man ito makalapit sa akin ay may bumubulusok na dagger na tumama sa ulo nito na dahilan upang mapahiga ito sa may mga switches, dahilan upang mas gumewang ang aming sinasakyan. Nawalan ako ng balanse ngunit mabilis akong sinalo ni Phoenix na aking nasa gilid.
"Careful," aniya. Tumango ako at tumingin kay Zeon dahil alam kong ito ang naghagis ng dagger na iyon.
"Thank you, Phoenix," mahina kong pasasalamat at muling bumaling sa harapan.
Nanlaki ang mata ko nang unti-unting umupo ang pilotong kaninang kinain ng zombie. Mr. Bao. . .
Nakagilid ang leeg nito at may malaking butaas doon na kitang-kita ang bitemarks na hugis ipin, at kitang-kita ang mga putol na ugat, at ang kulay itim na dugo na patuloy na tumutulo sa sahig. Its body is now grayish-white, so pale yet the scent of decay could be smell throughout in this place.
Dugo. Puro dugo ang makikita sa paligid. Ang dalamin sa harap ay may bahid ng pulang dugo na mistulang presko ngunit unti-unting nabubulok, at ang amoy nito ang syang nagpapabaligtad sa aking sikmura.
Sa sahig ay ang kulay itim na dugo mula sa halimaw na nakahiga sa control area nitong lugar, pati ang itim na dugo na patuloy lumalabas sa ngayong halimaw na kanina lamang ay ikinukwento na naghihintay sa kanyang pagbalik ang kanyang anak na ika-4 na taong gulang pa lamang.
It's cruel that you wouldn't see your son anymore, Mr. Bao.
And it's breaking my heart thinking about it.
The jolly man earlier had become a monster with bloodshot eyes, grayish-black pupils, and a body that looks decaying even though he was once a healthy man earlier.
This is the virus that wiped out humanity in just a week, leaving only a small percentage of survivors being taken care of inside the military.
And what does this new virus can do? Because the Captain always said that this virus can alter cell and body of a person. . . how?
"Shoot the Pilot!" Sigaw ni Zeon na siyang nakaputol sa aking iniisip.
Nanginig ang aking kalamnan nang makitang nagsisimulang magpumilit kumawala ang halimaw mula sa seatbelts nito. Mr. Bao, even when you're dying, you helped us just like what's your dream. . .
Nanginginig ang aking kamay nang inangat ko ang aking baril at itinutok sa kanya. Kitang-kita ko kung paanong unti na lang at masisira na ang seatbelt na pumipigil rito.
Huminga ako ng malalim at ikinalma ang sarili This should be accurate, or else, we're doom. The monster in front of me is moving its head fast that it's unbelievable to see, it's too fast as if it has some kind of superpower. I don't know if I could shoot it right. Hindi dapat lumagpas ang aking bala at tamaan ang salamin sa aming harapan, at mas lalong hindi dapat ito hayaang makawala dahil patay kaming lahat.
Pumikit ako ng malalim at nagtiwala sa aking sarili. Huminga ako nang malalim at nang binuksan ang mata ay ang pagdiin ng daliri sa kalibre ng baril at ang paglabas ng bala nito. The sound of my gunshot echoed in this room, followed by the monster's body fell on the bed, lifeless.
No. . . "I shouldn't call this man a monster because they're just a victim of viciousness, right?" Humarap ako sa kanila, nanginginig ang katawan at ramdam ko ang pamamasa ng aking mata. "I made it. I shot the pilot. But why does it feels like. . ." My emotions burst, the reason my body shook so much that Faye quickly hugged me to calm myself.
This is how I break down. Tears may not fall from my eyes, but my body will tremble too much that it feels like I'm already crying.
"Shh, it's okay." Pang-aalo nya bago ko naramdaman ang kanyang kamay sa aking likod, humahagod. "You did well, shh."
We were trained to not show any emotions, and yet. . .
"Shit. I'm breaking down in front of everyone," I whispered and chuckled. Faye hugged me tighter. "It's okay when I'm with our group but with Sergeant Parkinson's. . . now, for sure they wouldn't consider me as their-"
Hindi ko pa natatapos ang aking bulong nang magawi ang tingin ko sa harapan, at nakita ang aming grupo, kay Zeon at sa akin, na nakasaludo habang nakatingin sa amin, deretso ang tingin ngunit bakas ang pamumula ng kanilang mata at hindi ko alam kung bakit.
"You really are soft, just like those people said," Zeon said that when I looked at him, he's already ordering the group to maneuver this plane.
I harshly slapped my face and the sound of it echoed on the silent surrounding that we are, as I breathed heavily to ease my mind.
Zeon saw it, the reason he smirked. "That's what soldiers do. It's okay to break down once the fight is over, but remember to get up and stand firm for another battle we're about to face."
Tumalikod ito at lumapit kila Phoenix na nakaupo at nagsimulang kalikutin ang kung anong pindutan doon. Lumapit si Zeon sa bangkay na nakahiga sa sahig na hindi ko namalayan kung kailan nila inalis, at ngayo'y may nag-abot ng pantakip sa bangkay na ginawa nila ngayon.
"Shit. Go back to the sofa and fasten your seatbelts again!" Phoenix shout halted everyone from what they're doing, and instantly, my heart started beating fast again.
"What happened?!" Faye is fast to come on his aid, which I followed right after I signaled everyone to do as Phoenix said.
"This is beyond fixable and the buttons are now mixed." He turned to us with a deadly serious expression that if we won't follow him, we will die.
"Prepare for landing." Both Phoenix and Troy said, with voice marked with finality that we don't have any choice but to follow their command.