Πέντε μήνες πριν...
Όταν ξύπνησα εκείνη την ημέρα, δεν ήξερα ότι θα ήταν η τελευταία χαρούμενη ημέρα της ζωής μου. Σηκώθηκα από το κρεβάτι με κέφι και άνοιξα την ντουλάπα μου.
«Τι να βάλω;» σκέφτηκα.
Εκείνη η ημέρα ήταν πολύ σημαντική για εμένα. Έκλεινα τα 18 μου χρόνια και για αυτό ήμουν χαρούμενη. Όχι ότι τις άλλες ημέρες δεν ήμουν, αλλά την συγκεκριμένη ημέρα υπήρχε ένας λόγος παραπάνω να είμαι μέσα στην τρελή χαρά.
Έβαλα μία κόκκινη μπλούζα και ένα μαύρο παντελόνι και πήγα στο μπάνιο. Κοίταξα τον είδωλο μου στον καθρέφτη. Πήρα μία χτένα και άρχισα να χτενίζω τα μαλλιά μου, παρατηρώντας την εικόνα μου. Αν και 18 ετών είχα ακόμα μια παιδική όψη. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και ιδιαίτερα ψηλή, αλλά ούτε και κοντή, γύρω στο 1,65. Τα μαλλιά μου είναι σπαστά και φτάνουν λίγο πιο πάνω από την μέση μου και όπως όλων των κατοίκων του Ορφέα είναι μπλε. Οι Ορφιανοί έχουμε μπλε μαλλιά όλων των αποχρώσεων, άλλοι έχουν ανοιχτά γαλάζια, άλλοι πιο σκούρα και άλλοι μπλε σκούρο. Έτσι είναι τα δικά μου. Μπλε σκούρα και κάνουν αντίθεση με το σκούρο πράσινο χρώμα των ματιών μου. Οι περισσότεροι Ορφιανοί έχουν γαλάζια μάτια, αλλά υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις στον κανόνα, όπως εγώ που έχουν πράσινα μάτια. Στην πολιτεία μου δεν είχα δει κανέναν άλλον να έχει πράσινα μάτια εκτός από έναν συμμαθητή μου τον Τρεζίνο αλλά και αυτός είχε ανοιχτά πράσινα και όχι τόσο σκούρα όπως τα δικά μου.
Τέλος πάντων! Καθώς χτένιζα τα μαλλιά μου παρατήρησα το άσπρο χρώμα του δέρματος μου, διότι το είδος μας έχει λευκό δέρμα, αλλά το δικό μου παραείναι λευκό. Λοιπόν, τελικά έκανα δύο μικρά κοτσιδάκια που άρχιζαν από τους κροτάφους μου και ενώνονταν στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.
Αφού έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου, για να συνέλθω από τον ύπνο επέστρεψα στο δωμάτιο μου, πήρα την τσάντα μου και πήγα στην κουζίνα, όπου βρισκόταν η αδερφή μου. Η μικρή μου αδερφή Λούνα. Πόσο μου λείπει τώρα που δεν την έχω δίπλα μου. Είχε καρέ γαλάζια μαλλιά και σε αντίθεση με εμένα γαλανά μάτια. Ήταν 16 χρονών.
«Καλημέρα Καρλίνα. Χρόνια πολλά» μου είπε και με αγκάλιασε. Εγώ την έσφιξα.
«Ευχαριστώ, αδερφούλα μου» της είπα «Ο μπαμπάς και η μαμά έχουν φύγει;» την ρώτησα αφήνοντας την
«Ναι, ναι. Ο μπαμπάς πήγε πριν ξημερώσει στο παλάτι να δει τι γίνεται με τις ετοιμασίες της γιορτής το βράδυ και η μαμά είναι στο σχολείο» μου απάντησε.
Λοιπόν, όπως έχω αναφέρει ο πατέρας μου ήταν ένας από τους πέντε συμβούλους του βασιλιά και της βασίλισσας μας Γκόλντεμπεργ και Γκαρλάιντερ.
Το βράδυ θα γινόταν μια γιορτή στο παλάτι η γιορτή της Ζωής. Έτσι ήμασταν στον Ορφέα. Κάναμε γιορτές εξυμνώντας την Ζωή, την Ευτυχία και την Αλληλεγγύη. Αλλά η γιορτή προς την Ζωή, ήταν η πιο σημαντική και όποιος ήθελε από όλες τις πολιτείες του πλανήτη ερχόταν για να γιορτάσει εκείνο το βράδυ στο παλάτι, όπως γινόταν και στις άλλες δύο γιορτές.
Η μητέρα μου ήταν δασκάλα στο σχολείο στην πρώτη εκπαιδευτική βαθμίδα.
«Ωραία. Ας πάμε και εμείς σιγά-σιγά στο σχολείο» είπα στην αδερφή μου.
Πέρασε και εκείνη την τσάντα στους ώμους και βγήκαμε από το σπίτι. Βρεθήκαμε στον κήπο του σπιτιού. Λοιπόν, έχω να ομολογήσω ότι έχουμε ή μάλλον είχαμε αρκετές διαφορές στον Ορφέα σε σύγκριση με την Γη. Το γρασίδι στον πλανήτη μας αντί για πράσινο ήταν κίτρινο και τα δένδρα πορτοκαλί. Όσον αφορά τα λουλούδια ήταν όλων των χρωμάτων. Εμείς είχαμε τριαντάφυλλα στον κήπο μας και το κάθε πέταλο είχε δικό του χρώμα. Κάποια στιγμή, αισθάνθηκα κάτι να με ενοχλεί στα πόδια μου. Κοίταξα και είδα το κουνελάκι μου. Πολύ διαφορετικό από τα γήινα κουνέλια. Το κορμάκι του ήταν κόκκινο με μαύρες κηλίδες, ενώ η ουρίτσα και τα αυτιά του ήταν πράσινα. Επίσης ένα άλλο στοιχείο που διαφέρει ο Ορφέας από την Γη είναι ότι δεν υπάρχουν εποχές. Η θερμοκρασία το πρωί ξεκινούσε από 20 βαθμούς και το μεσημέρι έφτανε ως τους 30 και μετά το βράδυ πέφτει πάλι στους 20, αλλά ποτέ παρακάτω.
«Πάμε Καρλίνα;» με ρώτησε η Λούνα.
«Φύγαμε» απάντησα. Έτσι περπατήσαμε μέχρι το σχολείο. Κάποια στιγμή κοίταξα τον ουρανό και παρατήρησα ότι η ομίχλη είχε είχε εξαφανιστεί σε μερικά σημεία.
«Περίεργο» σκέφτηκα.
Λοιπόν άλλο ένα χαρακτηριστικό του Ορφέα ήταν ότι την ημέρα υπήρχε πάνω από την ατμόσφαιρα ένα στρώμα μοβ ομίχλης, γεγονός που καθιστούσε αδύνατο να διακρίνει κανείς τον ουρανό και τον ήλιο. Άρα εξαιτίας αυτής της ομίχλης, όλα είχαν μια απόχρωση του μοβ γύρω μας. Βέβαια αυτή η ομίχλη διαλυόταν το βράδυ, με αποτέλεσμα να μπορούμε να θαυμάσουμε τα αστέρια και το φεγγάρι του ουρανού. Όμως για πρώτη φορά είδα ότι η μοβ ομίχλη είχε εξασθενήσει. Ήταν καλό αυτό ή προϊκονομούσε κάτι κακό; Αυτό ακριβώς αναρωτήθηκα τότε, αλλά πλέον ξέρω την απάντηση.
Καθώς περπατούσαμε ακούσαμε ποδοβολητά από πίσω μας. Γυρίσαμε και είδαμε τον Κάρπιαν.
«Γεια κορίτσια» μας είπε
«Κάρπιαν, καλημέρα. Τι κάνεις;» του είπα
«Καλά. Είστε έτοιμες για το βράδυ;»
«Εννοείται. Η Καρλίνα ειδικά ανυπομονεί και να χορέψει μαζί σου στην γιορτή» του είπε η Λούνα.
Γύρισα απότομα προς το μέρος της ντροπιασμένη. Αισθάνθηκα τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν.
«Λούνα» είπα
«Την αλήθεια λέω»
«Μάλλον ξέχασες ότι ο Κάρπιαν εκτός από φίλος μας είναι και ο πρίγκιπας μας. Πρέπει να τον σέβεσαι» της είπα έχοντας ανεβάσει τον τόνο της φωνής μου
«Εντάξει Καρλίνα. Ένα αστείο έκανε. Ηρέμησε. Άλλωστε και εγώ θα ήθελα να χορέψω μαζί σου απόψε» είπε ο Κάρπιαν.
«Να, ορίστε» είπε θριαμβευτικά η αδερφή μου
«Αρκετά Λούνα. Πήγαινε για μάθημα» της είπα σε σοβαρό τόνο.
«Μάλιστα. Λοιπόν, τώρα που ενηλικιώθηκες δεν μπορώ να μην σε ακούω. Έφυγα»
Πήγε να φύγει, αλλά ο Κάρπιαν μου είπε «Α, ναι. Ξέχασα. Έχεις γενέθλια σήμερα»
«Ναι»
Τότε ο Κάρπιαν με αγκάλιασε και ένιωσα ένα ευχάριστο τρέμουλο να διαπερνά όλο το κορμί μου.
«Χρόνια πολλά Καρλίνα μου» μου είπε
''Καρλίνα μου'' Ήταν τόσο όμορφο να με λέει έτσι. (Ο Κάρπιαν ήταν τέσσερις μήνες μεγαλύτερος μου).
«Λοιπόν, εγώ παιδιά φεύγω. Καλό μάθημα» μας είπε η Λούνα
«Γεια Λούνα. Καλό μάθημα και σε εσένα»
«Θα τα πούμε το βράδυ» της είπε ο Κάρπιαν.
Έτσι η αδερφή μου πήγε στο σχολείο της. Λοιπόν σχετικά με το σχολείο στον Ορφέα τα παιδάκια από 4 ως 8 ετών πηγαίναν σε ένα χώρο που τα απασχολούσαν. Μάθαιναν να τραγουδούν, να παίζουν παιχνίδια, να λένε ιστορίες και να κάνουν ότι πρέπει να κάνει ένα μικρό παιδί. Βέβαια μάθαιναν να έχουν καλή αγωγή και να κάνουν πάντα το καλό. Αυτό το μαθαίναμε όλοι οι κάτοικοι στον πλανήτη μας. Έπρεπε να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον κάθε στιγμή και το πρόβλημα του ενός ήταν πρόβλημα όλων μας και όπως ίσχυε τότε αυτό, έτσι ισχύει και τώρα που είμαστε στην Γη
.Έπειτα από τα 8 μέχρι τα 17 είναι η πρώτη βαθμίδα εκπαίδευσης. Μαθαίναμε την γλώσσα μας η οποία ήταν ίδια σε όλο τον πλανήτη και παίρναμε πληροφορίες για ότι αφορά εμάς τους ίδιους ως ανθρώπους, αλλά και γενικότερα ότι συσχετίζεται με τον Ορφέα. Εννοείται ότι δεν παραλειπόταν να τονιστεί η σημασία των αξιών και της ανθρωπιάς και σε αυτή την εκπαιδευτική περίοδο.
Τέλος από τα 17-18 ήταν η τελευταία χρονιά. Η χρονιά που εκπαιδευόμασταν σε ότι είχαμε επιλέξει ότι θέλουμε να κάνουμε στην ζωή μας. Για παράδειγμα εγώ είχα διαλέξει να εκπαιδευτώ στο κομμάτι της βοήθειας των ανθρώπων. Δηλαδή υπήρχαν κάποια κέντρα στον πλανήτη, όπου επισκέπτονταν άτομα τα οποία είχαν χάσει κάποιον δικό τους ή είχαν κάποιο άλλο πρόβλημα και όσοι εργάζονταν εκεί τους ενθάρρυναν και τους έδιναν τις κατάλληλες συμβουλές. Ο Κάρπιαν από την άλλη σαν διάδοχος της εξουσίας παρακολουθούσε σεμινάρια για το πως να χειρίζεται διάφορα κοινωνικά προβλήματα και πως να παίρνει δίκαιες αποφάσεις για το λαό του.
«Πάμε;» με ρώτησε
«Ναι» απάντησα
«Είσαι πολύ όμορφη σήμερα»
«Ναι ε;» είπα και τον κοίταξα χαμογελαστή στα μάτια.
Ήταν πραγματικά τόσο όμορφος. Τα μαλλιά του δεν ήταν ούτε σκούρα μπλε, ούτε γαλάζια. Είχαν μια ιδιαίτερη απόχρωση και τα μάτια του ήταν σκούρο γαλάζιο. Βέβαια όλα τα αγόρια το ίδιο χρώμα μαλλιών και ματιών με τον Κάρπιαν είχαν λίγο-πολύ, αλλά εκείνος δεν ξέρω... Μου φαινόταν μοναδικός και ακόμα μου φαίνεται και ας έχουν συμβεί τόσο δυσάρεστα γεγονότα.
«Είναι πραγματικά τόσο γλυκός» σκέφτηκα. «Μα τι λέω; Καρλίνα, συγκεντρώσου» είπα στον εαυτό μου
«Ναι Καρλίνα» είπε εκείνος
«Οι γονείς σου τι κάνουν; Είναι καλά;» ρώτησα για να αλλάξω θέμα
«Ναι, ναι. Καλά είναι. Θέλουν όπως πάντα όλα να είναι αξιοθαύμαστα για την γιορτή. Για αυτό φώναξαν από το πρωί τους συμβούλους στο παλάτι για να τους πουν την γνώμη τους»
«Ναι, δεν είδα τον πατέρα μου το πρωί. Είχε φύγει» είπα
«Ο πατέρας μου δεν πρόκειται να κάνει τίποτα, χωρίς την συναίνεση του δικού σου. Είναι ο πιο έμπιστος του»
Λοιπόν αυτό είναι αλήθεια. Όπως καταλάβατε στον Ορφέα είχαμε κοσμοκρατορία. Ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα διοικούσαν τις 30 πολιτείες που υπήρχαν. Απλά έτυχε το παλάτι να έχει χτιστεί στην δική μας πολιτεία. Στην κάθε πολιτεία υπήρχαν 1.000 κάτοικοι περίπου. Συνολικά ήμασταν 30.000 κάτοικοι παγκοσμίως. Βέβαια η κάθε πολιτεία είχε και από έναν διοικητή ο οποίος επικοινωνούσε με την εξουσία όταν υπήρχε κάποιο πρόβλημα.
Ο βασιλιάς Γκόλντεμπεργκ δεν ήταν από βασιλική γενιά.
Η βασίλισσα Γκαρλάιντερ ήταν η πριγκίπισσα του Ορφέα, αγαπήθηκε με τον πατέρα του Κάρπιαν και τον παντρεύτηκε. Έτσι πήρε την εξουσία στα χέρια του. Ο βασιλιάς ήταν παιδικός φίλος με τον πατέρα μου και για αυτό τον έκανε και σύμβουλο του. Ναι, πρέπει να πω ότι είχαμε ένα προνόμιο οικογενειακώς, αλλά ο πατέρας μου πάντοτε σεβόταν και εκτιμούσε τον φίλο του και βασιλιά του και έκανε ότι μπορούσε για να υπάρχει ευημερία στον όμορφο πλανήτη μας.
Οπότε, έτσι γινόταν στον Ορφέα. Ο Κάρπιαν θα ερωτευόταν κάποια και αν τον αγαπούσε και εκείνη θα γινόταν βασίλισσα. Και εγώ δεν ήμουν άξια για μια τόσο μεγάλη ευθύνη. Άλλωστε ήταν μόνο φίλος μου και ποτέ δεν θα γινόταν τίποτα παραπάνω. Έτσι πίστευα τουλάχιστον.
****
Όταν μπήκα στην αίθουσα είδα έναν συμμαθητή μου τον Τρεζίνο, να με πλησιάζει. (Ο Κάρπιαν ήταν σε διαφορετική τάξη) Με τον Τρεζίνο κάναμε παρέα από παιδιά. Άλλωστε η μητέρα του ήταν σύμβουλος του βασιλιά όπως και ο μπαμπάς μου.
«Καλημέρα Καρλίνα» είπε
«Γεια Τρεζίνο» του είπα χαμογελαστά
«Σήμερα δεν έχεις γενέθλια;» με ρώτησε και εγώ τον κοίταξα ξαφνιασμένη.
«Πώς το ξέρεις; Σου το είπε η Λούνα;» ρώτησα. Τότε τον είδα να χαμογελάει αμήχανα.
«Όχι, όχι. Να...το θυμόμουν από πέρυσι που μας κέρασες ότι τέτοια ημερομηνία έχεις γενέθλια» μου είπε
«Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου>> είπα νιώθοντας απερίγραπτη αμηχανία. Είχα καταλάβει ότι ο Τρεζίνος ήθελε κάτι περισσότερο από εμένα. Δεν με έβλεπε σαν φίλη του. Παρόλα αυτά δεν με ενδιέφερε και προσπαθούσα όσο μπορώ να τον αποφεύγω.
«Θες μετά το μάθημα να πάμε καμιά βόλτα;» με ρώτησε
«Όχι» είπα κοφτά, αλλά αμέσως το μετάνιωσα. «Άκου Τρεζίνο, δεν θέλω να σε προσβάλλω, αλλά δεν...»
Κόμπιασα. Τι να έλεγα;
«Καταλαβαίνω. Άλλωστε μόνο ο Κάρπιαν υπάρχει για εσένα»
Μόλις το άκουσα αυτό γούρλωσα τα μάτια.
«Τι λες; Τι σχέση έχει τώρα ο πρίγκιπας Κάρπιαν;» του είπα
«Άσε τους τύπους. Έχω μάτια και βλέπω. Σου αρέσει και εσύ σε εκείνον»
«Όχι, κάνεις λάθος» είπα ταραγμένη
«Καλά, δεν το είπα για κακό. Μην αναστατώνεσαι τόσο» είπε καθησυχαστικά
«Εγώ και ο Κάρπιαν είμαστε φίλοι. Μόνο φίλοι. Και ξέρεις τώρα που το σκέφτομαι θέλω να πάμε εκείνη την βόλτα»
«Καρλίνα, δεν θέλω να...»
«Θέλω εγώ όμως. Λοιπόν θα πάμε;» τον διέκοψα
«Ναι, σε ευχαριστώ» είπε ο Τρεζίνος φανερά ικανοποιημένος και πήγε να καθίσει στην θέση του.
Εγώ πίσω σκεφτόμουν όσα είχε πει ο Τρεζίνος. Η αλήθεια είναι ότι ίσως να αισθανόμουν κάποια μικρά, πολύ μικρά αισθήματα για τον Κάρπιαν αλλά ποτέ δεν του έδινα θάρρος για οτιδήποτε παραπάνω. Ήταν φίλος μου. Αυτό μόνο και έπρεπε να ξεχάσω και αυτά τα μικρά αισθήματα που είχα για το άτομο του. Σε αυτό θα με βοηθούσε ο Τρεζίνος. Θα του έδινα μια ευκαιρία και ίσως να έβγαινε σε καλό όλο αυτό.
****
Μετά το μάθημα εγώ και ο Τρεζίνος πήγαμε για περπάτημα σε ένα κοντινό δάσος. Υπήρχαν και άλλοι εκεί, γεγονός που με έκανε να νιώσω πιο άνετα.
«Λοιπόν, πώς αισθάνεσαι που τελειώνεις φέτος το σχολείο;» τον άκουσα να μου λέει
«Δεν ξέρω... περίεργα. Εσύ;»
«Θα μου λείψει η αλήθεια είναι. Άσε που πια δεν θα μπορώ να σε βλέπω κάθε ημέρα, όπως τώρα»
Ακούγοντας αυτό, χαμογέλασα αμήχανα. Ήθελα κάτι να πω, αλλά δεν ήξερα τι.
«Συγνώμη αν σε έκανα να νιώσεις άβολα με αυτό που είπα. Απλά να.... νιώθω πράγματα για εσένα και θέλω να με αφήσεις να σου δείξω ποιος είμαι. Να με γνωρίσεις καλύτερα. Τι λες;» είπε εκείνος
Τον κοίταξα κατάματα.
«Δεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα» είπα
«Γιατί; Θα έκανα τα πάντα για εσένα. Θα έδινα μέχρι και την ζωή μου για την ασφάλεια σου»
Γέλασα. Τότε τα λόγια του μου φάνηκαν απλά αερολογίες, όμως έλεγε αλήθεια. Και τότε μπορεί να μου φαινόταν ενοχλητικός και παράξενος, αλλά τώρα εύχομαι να ήταν ζωντανός.
«Αλήθεια λέω. Στο λόγο μου» μου είπε σοβαρά.
Τότε ένιωσα την γη να τρέμει κάτω από τα πόδια μου.
«Τι στο καλό;» είπα. «Στον Ορφέα δεν γίνονται τόσο δυνατοί σεισμοί»
Πράγματι στον πλανήτη μας γίνονταν πάρα πολύ σπάνια σεισμοί και ήταν όλοι τους μικρής δόνησης. Πάντως η δόνηση εκείνης της στιγμής κράτησε για λίγα μόνο δευτερόλεπτα, αλλά ήταν δυνατή.
«Τι ήταν αυτό τώρα;» ρώτησε ο Τρεζίνος όταν η δόνηση είχε πια σταματήσει.
«Δεν ξέρω, αλλά δεν μου άρεσε. Τρεζίνο, με συγχωρείς.Πρέπει να γυρίσω σπίτι μου»
«Φυσικά. Ρώτα τον πατέρα σου τι ήταν αυτό. Ίσως να γνωρίζει και σε παρακαλώ το βράδυ στη γιορτή ενημέρωσε με»
«Ναι, αυτό θα κάνω. Θα τον ρωτήσω και θα σου πω. Γεια σου τώρα»
«Καλό μεσημέρι» μου είπε και εγώ απομακρύνθηκα από κοντά του και άρχισα να τρέχω. Έβλεπα γύρω μου πως και άλλοι ήταν ανήσυχοι με αυτό που είχε συμβεί. Χωρίς να χάνω χρόνο πήρα το δρόμο για το σπίτι μου. Πάντως είχα ένα προαίσθημα ότι κάτι κακό θα συνέβαινε.