''Çok gülen insana iyi davranın çünkü bir yerlerde hep tek başına ağlar''
CAN YÜCEL
Çok gülen insan en çok ağlayandır.Neleri saklar acaba insan içinde,o yüzden mi ortamda en çok onlar güler güldürür neşeli görünür...Aslında hiç konuşmasam sadece sussam kimseye bir cevap vermesem der mi içinden her zaman.Ama bi türlü yapamaz mı acaba?Beceremez mi?Hayatı boyunca üzüntüsünü derdini hep gülerek güldürerek saklayan çok mudur acaba?
Kalabalıkların içinde yalnızlaşır insan . Yanlışlaşır,kırılır,gücenir,darılır.Belli etmemeye çalışır,sussa derler ki neyin var.Anlatmak istemez susmaya devam etse derler ki hadi gül artık gülmezsin konuşmak anlatmak istemezsin.Herkesin tadını kaçırıyorsun derler istemezler.Sonra başlarsın gülmeye güldürmeye.Susmamaya kimseyi susturmamaya...
Sonra gün gelir derler ki senin derdin yok tuzun kuru.Sen geceleri başını koyup yastığa hemen yatabilirsin derler.Sabahları garip bi üzüntü yanlızlık içinde uyanmazsın derler... Anlatmazsın ne var içinde,anlatmazsın kimler kalmış içinde,neler yanmış kül olmuş,küllerinden kimleri doğurmuşsun ertesi sabahlara söylemezsin.
Ortam olur çağırırlar seni istemezsin gitmek ama kalmak da istemezsin.Kalsan sonu yalnızlıklara gebe koca bir gece bekler seni... Gitsen yeni yeni kırıklar umursamazlıklar anlaşılamamazlıklar doğar yüreğine... Herkesi güldürmüşsündür,herkes mutludur eğlenmiştir senin dudaklarından çıkan her kelimenin anlamsızlığına.Sense sadece tek bir kelimenin çıkmasına hasretsindir dudaklarından herkese...
Üzgünüm...
Ama olmadı işte,yine gülmeli herkes.Bilmemeli açılmaması gereken kapıların ardındakileri,içinde sakladığın o gerçek kendini...