ကြၽန္ေတာ္ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာထိုင္ကာ Monguရဲ႕ ေခါင္းေလးကို ပြတ္သပ္ေပးရင္း......
"Mongu-ah....Sehun ကဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာမလဲမသိဘူး.....ေစာင့္ရတာ ေမာလွၿပီ...."
မေန႔ညကလည္း အိပ္မက္မေကာင္း.....။ အိပ္မက္ထဲမွာ Sehunလက္ကို လွမ္းဆြဲပါေသာ္လည္း ဆြဲမရခဲ့.....။
'ကြၽန္ေတာ့္ကို ထားသြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္....ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ အၾကာႀကီး အၾကာႀကီး ႏွစ္ေယာက္တည္း ေအးခ်မ္းတဲ့ဘဝေလးကို အတူတူေနခ်င္ေသးတယ္......'
"Jongin....!"
ကြၽန္ေတာ္ရွိရာ အသည္းအသန္ေျပးလာတဲ့ Baekhyun......
"ဘာျဖစ္လာတာလဲ Baekie....."
"Se....sehunတို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီ....ဒါေပမဲ့.....Jongin...!....."
Baekhyun စကားကို ဆံုးေအာင္ နားမေထာင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ အိမ္ကို အေျပးျပန္ခဲ့လိုက္သည္။
'Sehun ျပန္လာၿပီတဲ့.......ေပ်ာ္လိုက္တာ.........အစုတ္ပလုတ္ႀကီး....သူ႔ကို လြမ္းရတာ ေသေတာ့မယ္.....ခဏေနေတြ႔မွ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ထုပစ္ရမယ္......'
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အျပံဳးေတြက သိပ္အၾကာႀကီးမခံလိုက္....။
ကြၽန္ေတာ္ ဧည့္ခန္းတံခါးနားကေန ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားေတြက မယံုႏိုင္စရာ....။
က်ြန္ေတာ္႕ရဲ႕ စိတ္ကူးအိပ္မက္အားလံုးကို ႐ိုက္ခ်ိဳးလိုက္သလို.......။
ဧည့္ခန္းထဲကို မဝင္ဘဲ ကိုယ့္အခန္းကိုသာ ျပန္လွည့္ခဲ့လိုက္သည္။ အခန္းတံခါးကို ေနာက္ေက်ာနဲ႔ ဖိကပ္ကာ ပိတ္ရပ္လိုက္ရင္း.....
"ကြၽန္ေတာ္က အရင္မင္းဆက္ရဲ႕ အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားပါ"
"ကြၽန္ေတာ္ပိုင္တဲ့ေနရာကို ျပန္ယူဖို႔ အခ်ိန္က်ၿပီလို႔ ထင္တယ္"
"ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မိသားစုအေပၚတင္ေနတဲ့ အေႂကြးကို ေက်ေအာင္ ဆပ္ရေတာ့မယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ ဒီကထြက္သြားေတာ့မယ္......ဒါေၾကာင့္.........ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ လာႏႈတ္ဆက္တာပါ.....ဒီအေတာအတြင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ကူညီေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးခဲ့လို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....ဒီေက်းဇူးကို တစ္သက္မေမ့ပါဘူး...."
Sehunရဲ႕ စကားသံေတြ ကြၽန္ေတာ့္နားထဲက မထြက္ေတာ့....။
'အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားတဲ့.....ထြက္သြားေတာ့မယ္တဲ့.....ဟင့္အင္း....ဟင့္အင္း......'
ညာဘက္ပါးေပၚ ျဖည္းျဖည္းေလးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေလးတစ္စက္.....။
"ကိုယ္က မင္း႐ွိတဲ့ေနရာမွာပဲေနခ်င္တာ.....မင္း႐ွိရင္ ဘာမွမမွတ္မိလည္း ရတယ္.....ဘာမွမ႐ွိလည္းေနႏိုင္တယ္.....မင္းနဲ႔ မခြဲႏိုင္ဘူး....."
"ကိုယ္က မင္းကိုထားၿပီး ဘယ္ကိုသြားႏိုင္မွာမလို္႔လဲ"
'Sehun ေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထားမသြားပါဘူးဆို....'
"Kai...."
'ဟင့္အင္း....ကြၽန္ေတာ္ Sehunနဲ႔ မခြဲႏိုင္ဘူး........ဟင့္အင္း.....မခြဲခ်င္ဘူး......'
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Kai...."
အထဲက ျပန္ေျဖသံဘာမွမၾကားရ.....။ Sehun သိပါတယ္.....ေစာေစာက သူေျပာတဲ့စကားေတြ Kai ၾကားသြားတယ္ဆိုတာ သိပါတယ္......။
"အခ်စ္....မင္းအထဲ႐ွိတာ ကိုယ္သိတယ္.....တံခါးဖြင့္ပါကြာ.....ေနာ္....."
႐ုတ္တရက္ ပြင့္လာတဲ့တံခါးေနာက္က သူလြမ္းရတဲ့ ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာေလး......။
ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာကို ျမင္ရေတာ့လည္း အေမာမေျပႏိုင္.......။
ဝမ္းနည္းေနတဲ့ ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္ သူ႔ႏွလံုးသားကို ဓားနဲ႔အထိုးခံရသလို.......။
"Kai.....အခ်စ္....."
"Sehun.....sehun.....သြားၾကမယ္ေလ....
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ထြက္သြားၾကမယ္ေလ.....ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မခြဲႏိုင္ဘူးမလား...ဟုတ္တယ္မလား.....ဘယ္သူမွမ႐ွိတဲ့ေနရာကို သြားၾကရေအာင္ေလ.....
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ဘယ္သူနဲ႔မွမေတြ႔ပဲ......တိတ္တိတ္ေလးေနၾက
မယ္ေလ......ေနာ္......ဘယ္သူမွမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး ထြက္သြားၾကမယ္ေလေနာ္..."
သူ႔လက္ကို အားကိုးတႀကီးနဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ကာ ေမ်ွာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ကာေျပာေနတဲ့ သူ႔ခ်စ္သူေလးကို သူဘယ္လိုထားခဲ့ရမွာလဲ.........။
"အခ်စ္ရယ္....သိရဲ႕သားနဲ႔ ....ကိုယ္ အဲ့လိုလုပ္လို႔မရဘူးဆိုတာကို...."
"ဘာလို႔လဲ.....ဘာလို႔မရတာလဲ"
Kaiရဲ႕လက္ေတြကို ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း.....
"ကိုယ့္တာဝန္ေလ......ကိုယ္လုပ္ကိုလုပ္ရမယ့္ကိစၥ.....လ်စ္လ်ဴရႈ ထားလို႔မွမရတာ....."
"အစကၾကေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူးဆို....အတိတ္အေၾကာင္းကို မသိခ်င္ပါဘူးဆို.....ဘာလို႔ခုမွ......"
"အဲ့တာ မသိခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကေလ....အခ်စ္ရဲ႕....
ကိုယ့္အတိတ္ သိထားၿပီးမွ ကိုယ္ဘယ္လိုလ်စ္လ်ဴ႐ႈထားရမွာလဲ......ကိုယ့္မိသားစုက မတရားျပဳခံထားရတာကို ဘယ္လိုမ်က္ႏွာလႊဲထားရမွာလဲ.......
ကိုယ္တာဝန္မဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားမွာေပါ့....."
Kaiက ေခါင္းကို တြင္တြင္ခါလိုက္ရင္း ဆုက္ကိုင္ထားတဲ့သူ႔လက္ေတြထဲက ႐ုန္းထြက္လိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မခြဲႏိုင္ပါဘူးဆို.......ကြၽန္ေတာ့္ကို မထားခဲ့ပါဘူးဆို.......ကြၽန္ေတာ္႐ွိရင္ ဘာမွမလိုအပ္ပါဘူးဆို......
အတိတ္ကိုမသိရင္လည္း ရပါတယ္ဆို......"
"Kai....ကိုယ္ ေျပာတာနားေထာင္ပါဦး....ကိုယ္....."
ခ်စ္သူရဲ႕ပါးေပၚ သြင္သြင္စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြက သူ႔ေၾကာင့္ဆိုတာ သိေနတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာတစ္ဆစ္ဆစ္........
"လိမ္တာ.....ခင္ဗ်ားညာတာ......ကြၽန္ေတာ့္ကို ခင္ဗ်ားလိမ္ခဲ့တာ.....ကြၽန္ေတာ့္ကိုတကယ္ မခ်စ္ပဲ ညာခဲ့တာ..... မခြဲႏိုင္ဘူး...မထားခဲ့ဘူးဆိုၿပီးလိမ္တာ....."
"မဟုတ္ဘူး...အခ်စ္...."
"မုန္းတယ္.....ကြၽန္ေတာ့္ကို လိမ္တဲ့ခင္ဗ်ားကို မုန္းတယ္......."
"Kai....!"
နားထဲဝင္လာတဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ စိမ္းစိမ္းကားကားစကားေတြေၾကာင့္ ထြက္ေျပးသြားတဲ့ခ်စ္သူကို လိုက္ဆြဲဖို႔အင္အားေတာင္မ႐ွိေတာ့ပဲ ဒူးေထာက္က်သြားခဲ့သည္......။
'အဲ့လို မေျပာပါနဲ႔.....အခ်စ္ရယ္.....ကိုယ္ မင္းကို တကယ္ခ်စ္တာပါ.....ကိုယ္ မင္းကို ဘယ္တုန္းမွ မလိမ္ခဲ့ဖူးပါဘူး.....အဲ့လို မေျပာပါနဲ႔....ကိုယ္မခံစားႏိုင္လို႔ပါ......'
"Shixun...."
ေနာက္မွာ ဘယ္ခ်ိန္ေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ Chanyeol......။
"အဆင္ေျပရဲ႕လား....."
"Chan.....chanyeol.....ငါ....သူ႔ကို တကယ္ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးခ်စ္တာပါ......လိမ္တာ
မဟုတ္ပါဘူး.....ဒါေပမဲ့ အေျခအေနက......အေျခအေနက....."
"ငါ့ရဲ႕ အခ်စ္ေတြက သူ႔ကို နာက်င္ေစဖို႔မရည္ရြယ္ပါဘူး......ဒီအေျခအေန
ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ......သူ႔ကိုထားခဲ့ရမယ္ဆိုတာကိုသာၾကိဳသိခဲ့ရင္.....ငါ....ငါ...ငါ့အခ်စ္ေတြကိုဖြင့္ေျပာခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး.....ေအးခ်မ္းေနတဲ့သူ႔
ဘဝေလးကို ေႏွာင့္ယွက္ခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး......"
"ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုခ်စ္ခဲ့တာကိုေတာ့ ငါ ေနာင္တမရဘူး....."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
A/n-feed back please🙏🙏🙏 there is another fic in my acc . If you are interested, go and read it 😁😁😁