"Roos, wat is er gebeurd?!" Vraagt Gido als ik onze tent in loop. "Niks." Zeg ik kortaf en ik ga op mijn bed zitten. "Roos, geloof je dat zelf? Je hele gezicht is blauw!" Gido gaat op zijn hurken voor me zitten. Er rolt een traan over mijn wang. "Roos? Je kunt het vertellen tegen me, dat weet je toch?" Ik knik en veeg met mijn mouw de traan weg. "Gister avond ging ik, omdat ik niet kon slapen, naar buiten om de wacht te houden. Bellamy was daar op dat moment. Er was iets met hem, dat voelde ik, dus ik vroeg ernaar. Hij denkt dus dat het door hem komt dat Octavia was aangevallen. Hij had haar daarvoor een preek aan haar gegeven over wat ze allemaal niet mocht doen. En toen ik zei dat het zijn schuld niet was barste hij zomaar uit! Toen is hij weggelopen, en vanochtend nam Murphy mij mee naar de eerste verdieping van het ruimteschip en zei dat ik normaal moest doen tegen Bellamy. Door Murphy komt dit." Ik wees naar mijn gezicht. "Wat?! Klootzakken, ik zou eens even tegen ze zeg-" ik onderbreek Gido. "Nee, alsjeblieft, niet doen. Straks doen ze jou ook nog iets aan. We kunnen beter doen alsof er niks is gebeurd." Gido zucht. "Als jij het zegt... Je moet voor ze oppassen Roos, ze zijn niet te vertrouwen." Ik knik. "Daar ben ik wel achter gekomen, ja. Ik dacht dat Bellamy een nieuwe vriend van me was, maar schijn bedriegt." Gido legt een hand op mijn schouder en zegt: "Het komt allemaal goed." Ik geef hem een knuffel en veeg de tranen van mijn wangen. "Thanks, Gido. Laten we gaan werken aan de muren."
We lopen samen naar buiten. Er liggen boomstammen op de grond, om de muur mee te bouwen. Samen met Gido pak ik een boomstam en leg hem bovenop de andere stammen van de muur. Zo gaan we even door.
We worden, na 9 boomstammen te hebben verplaatst, allemaal gestopt door Bellamy. "Oke, luister allemaal! Vanavond gaan we feesten! Dat we weer op de aarde zijn, is zeker een feest waard! Dus, let's party!" Iedereen begint te juichen en loopt naar het midden van ons kamp. Er klinkt muziek en er wordt drinken uit gedeeld. Gido lacht en zegt: "nou vooruit, zullen wij ook maar even mee feesten dan?" Ik knik en samen loop ik met hem naar de feestende massa toe. Er komt een liedje op, waarop Gido en ik altijd samen dansen, dus ja: we gaan los. Lachend zijn we als een soort pinguïns aan het dansen. Opeens bots ik, helemaal in mijn dans element, tegen iemand op. Ik draai me om en zeg: "oh! Sorry, ik he-" Ik stop met praten als ik zie dat ik tegen Murphy ben aan gelopen. Ik til onschuldig mijn beide handen omhoog in de lucht en loop langzaam achteruit. "Sorry!" Mompel ik, en op dat moment draai ik me om en ren ik weg. Lachend sleur ik Gido aan zijn arm mee.
"Oehhhh, je hebt geluk hoor!" Zegt Gido plagend als we even zijn gaan zitten voor het ruimteschip. "Jajajaj, i know right. Ach, iedereen is aan het feesten; zelfs Murphy zou niet zo heel erg boos kunnen worden volgens mij." Gido lacht om mijn opmerking.
"Naar wie ben je nou de hele tijd aan het kijken?" Zeg ik na een poosje proberen het zelf uit te vinden. "Octavia." Mompelt Gido. "Ohh?" Zeg ik verrast. "Sorry maar ze is zooo knap, damn." Zegt hij. "En?! Ga eens een keer met haar praten dan! Een romantisch stukje samen lopen ofzo!" Zeg ik. Gido lacht verlegen en knikt.
Opeens valt mijn oog op iets anders dan de feestende mensen: er staat iemand op de muur, maar het is donker, dus ik kan het amper zien. Iemand met iets in zijn hand. "Gido." Ik wijs naar wat ik zie. "Wie is dat?" Mompelt Gido, als hij de persoon ook heeft gezien. "En wat heeft hij in zijn hand?" De persoon laat het voorwerp op de grond vallen, expres, zo leek het in ieder geval. Daarna spring hij van de muur af. Hij verdwijnt in het niets. "Wat heeft hij laten vallen?" Ik ga staan, in de hoop dat ik beter kan zien wat het is, maar het helpt niet, we zijn te ver weg. Voordat ik überhaupt dichterbij kon gaan kijken, kregen we al antwoord op de vraag van wat het voorwerp was:
"Aaah! Wespen! Heeeelp!"
Een wespennest.