Όχι δεν θα αγχωθώ... ούτε το ότι έχω κλειστοφοβία θα υπολογίσω. Ούτε το ότι είμαι μαζί με αυτόν τον επικίνδυνο βλάκα κλεισμένη σε ένα μέρος 2x3.
Δάφνη- σε παρακαλώ άνοιξε! Άνοιξε! φωνάζω και γραπώνομαι από τα πόδια του
Ο Λίαμ σηκώνει τα χέρια του ξαφνιασμένος και ξεφυσάει.
Λιαμ- τι κάνεις μωρή ηλίθια; ξεκουμπίσου! αναφωνεί προσπαθώντας να ξετυλίξει τα χέρια μου από τα πόδια του.
Αρχίζω να κλαψουρίζω σαν μυξιάρικο και σφίγγω περισσότερο τον Λίαμ. Δεν έχω κι άλλη επιλογή! Είμαι τελείως σοκαρισμένη αυτή την αθλια στιγμή.
Νιώθω το δωματιο να μικραίνει... Σχεδόν ο αέρας έχει εξαφανιστεί
Λίαμ- τι κλαις βλαμμένο;; Δεν είναι το τέλος του κόσμου ΞΕΚΟΛΛΑ. υψώνει τον τόνο του κάνοντας με να νιώσω ακόμη χειρότερα
Δάφνη- δεν μπορώ... Νιώθω λες και...
Αρχίζω να ανασαίνω βαριά και ανοίγω διάπλατα τα μάτια μου
Λίαμ- σαν καθυστερημένο φαίνεσαι. Τι φαίνεσαι δηλαδη... Είσαι. Και σταμάτα να με σφίγγεις!
Τραβάει το χέρι μου και με σηκώνει από το πάτωμα. Η λαβή του είναι πολύ δυνατή και νιώθω τα δάχτυλά του να με σφίγγουν υπερβολικά πολύ.
Παρόλα αυτα, ούτε να αντιδράσω δεν μπορώ. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να κρατήσω την ανάσα μου σταθερη
Λίαμ- έχεις κλειστοφοβία; ρωτάει αδιάφορος
Αν δεν ήμουν σε φάση κουκουρουκου θα του λεγα εγω. Είμαι έτοιμη να λιποθυμισω και άκου ερώτηση που μου έκανε.
Λιαμ- γιατι δεν απαντας;
Ειναι τοσο ηλιθιος, που ακομη κι αν πεσω ξερη κατω, θα με ρωτησει "λιποθυμισες;"
Δαφνη- δεν... Δεν μπορω
Γραπωνομαι απο διπλα για να μην πεσω και ο Λιαμ με συγκρατει ελαχιστα, πολυ ελαχιστα ομως με το χερι του
Λιαμ- ωπα για ηρεμησε λιγο... Πρεπει να εγινε διακοπη ρευματος.
Με κοιταει φρικαρισμενος λες και ειμαι κανενας εξωγηινος
Δαφνη-κανε κατι!!
Λιαμ- τι στο διαολο θες να κανω μαλακα μου;;;!!
Κλεινω σφιχτα τα ματια μου και προσπαθω να φανταστω οτιδηποτε αλλο εκτος απο αυτο που συμβαίνει τώρα
Λίαμ- μην κάνεις σαν μωρό, δεν θα μείνεις εδώ μέσα για πάντα...
Δάφνη- ρε ηλίθιε, τι δεν καταλαβαίνεις από το ότι έχω κλειστοφοβία;!! φωνάζω και μετά κλαψουρίζω
Το μόνο που υπάρχει γύρω είναι καθρέφτες που με κάνουν ακόμη χειρότερα γιατί αναγκάζομαι να βλέπω την γαϊδουρόφατσα του δυο φορές
Λίαμ- ε και τι θες να κάνω για να σου περάσει; ρωτάει εκνευρισμένος
Ξεφυσάω και στηρίζω το κεφάλι μου στα χέρια μου. Πρέπει να μην λιποθυμίσω... Το έχω ξαναπάθει αυτό, αλλά όχι σε ανσανσέρ. Το ανσανσέρ είναι ότι χειρότερο... Και ειδικά με αυτόν εδώ μέσα.
Χτυπάει το τηλέφωνο και αμέσως ο Λίαμ το σηκώνει.
Λίαμ- έλα ρε βλάκα... Ναι ναι είμαι εδώ, αλλά κλείστηκα στο ανσανσερ ρε. Κάνε κάτι γιατί έχω και μια υστερικιά μαζί μου, δεν θα αντέξω για πολύ...
Κλείνει το τηλέφωνο και χαμηλώνει το βλέμμα του για να με κοιτάξει. Εγώ τον κοιτάω με απειλητικες ματιές και προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυα του στρες μου.
Δάφνη- δεν μπορεί... Κάπου θα υπάρχει ένα παράθυρο, ή κάτι τέλος πάντων! αναπηδώ από την θέση μου και ψάχνω απελπισμένα διέξοδο για να φύγω
Λίαμ- ναι πόσεχε μην βρεις και την έξοδο κινδύνου... άσε μας.
Αφού περάσουν ακόμη δύο βασανιστικά λεπτά που είμαστε κλεισμένοι σε αυτό το πράγμα, άρχισα να πανικοβάλλομαι πάλι.
Δάφνη- ανοίξτε μας!! Ακούει κανείςς; ΒΟΗΘΕΙΑΑ! φωνάζω χτυπώντας μανιωδώς την πόρτα του ανσανσέρ
Λίαμ- ρε πούστη μου σκάσε, μου προκαλείς πονοκέφαλο! αναφωνεί πλησιάζοντάς με θυμωμένα
Βαράει το χέρι του δίπλα από το κεφάλι μου και με δολοφονεί με την ματιά του.
Εκεί που είμαι έτοιμη να καταρρεύσω, η επιφάνεια που ακουμπούσα την πλάτη μου πριν λίγα δευτερόλεπτα έχει εξαφανιστεί, και πέφτω ολόκληρη στο πάτωμα.
Και απο πάνω μου ο Λίαμ.
Δάφνη- ααα! στριγκλίζω ανίκανη να κουνήσω οτιδήποτε
Νάντια- τι στο καλό κάνετε εσείς οι δύο; ακούω την φωνή της Νάντιας από δίπλα
Σηκώνεται από πανω πριν ακόμη παραπονεθώ και ισιώνει τα ρούχα του
Δάφνη- ευτυχώς να λες που άνοιξε η πόρτα γατί, ακόμη ένα λεπτό να έμενα εκεί μέσα, δε θα γλίτωνα το έμφραγμα
Νάντια- ντάξει απλά είχαμε διακοπή ρεύματος για λίγο...
Δάφνη- και επειδή είχε διακοπή ρεύματος έπρεπε να πάθει ανακοπή και η καρδιά μου;! φωνάζω
Νάντια- πάντα υπερβάλλεις...
Λίαμ- ναι και επειδή θα πάθαινε ανακοπή αυτή, θα έπρεπε εγώ να ανέχομαι τις υστερίες της!
Γυρίζω να τον κοιτάξω με ένα θυμωμένο βλέμμα και η Νάντια κρυφογελάει.
Νάντια- τώρα που συναντηθήκαμε και τυχαία μαζί σου Λίαμ... Ελπίζω να σου είπε η Δάφνη πως θα είμαστε κι εμείς στο πάρτυ που θα γίνει. ψελλίζει κοιτώντας με, με νόημα
Προσπαθώ να καταλάβω τι προσπαθεί να κάνει πάλι.
Λίαμ- τι δουλειά έχετε εσείς στο πάρτυ μας; ρωτάει εκνευρισμένος
Νάντια- μας... Μας έχουν καλέσει.
Λίαμ- καλέσει; Ναι καλά. Θέλουν και τα μυξιάρικα τώρα πάρτυ.
Δάφνη- μυξιάρικα με περισσότερο μυαλό από σένα πάντως. Μας το παίζεις και νταής..φλώρε.
Καρφώνει το βλέμμα του πάνω μου και νομίζω πως το μάτι του έχει γυρίσει ανάποδα. Ξεροκαταπίνω και κάνω ένα βήμα πίσω
Νάντια- εε εμείς να πηγαίνουμε...
Στρίβουμε δεξιά για να πάμε στο διαμέρισμα της Νάντιας
Δάφνη- δεν καταλαβαίνω γιατί κάνουμε όλα αυτα μόνο για ένα πάρτυ;!
Νάντια- πρέπει να εκπροσωπήσουμε όλους τους δευτεροετείς με αυτή την πράξη μας... Πάντα οι τελειόφητοι απαγόρευαν είσοδο σε μικρότερους, έτσι κανένας δεν ήξερε πως είναι ένα πάρτυ τριτοετών. Σκέψου... Θα γίνουμε θρύλοι αν μπούμε σε ένα πάρτυ τριτοετών.
Τι σκέφτηκε το άτομο. Θα γίνουμε θρύλοι αν πάμε σε ένα πάρτυ. Άκου μαλακία που είπε...
Δάφνη- εμένα μην με υπολογίζεις άλλο. Ότι είναι να κάνεις καντο μόνη σου. λέω σηκώνοντας τα χέρια ψηλά
Κλόι POV
Είμαι έτοιμη να βγω από το σπίτι, αλλά το σταθερό χτυπάει. Περπατάω γρηγορα προς το σαλόνι και το σηκώνω
Κλόι- ναι;
"Κλόι; Εσύ;"
Κλόι- ναι... Ποιος είναι; ρωτάω προσπαθώντας να αναγνωρίσω την φωνή
"Ο Κάμερον..."
Μόλις ακούω το όνομα, ένας κόμπος εμφανίζεται στον λαιμό μου. Αυτό δεν το περίμενα... Καθόλου όμως.
Κλόι- Κ-κάμερον;
Ακολουθούν λίγα δευτερόλεπτα σιωπής και είμαι τόσο απροετοίμαστη που όλες οι λέξεις έχουν εξαφανιστεί από το μυαλό μου.
Κάμερον- δεν με περίμενες ε... ψελλίζει κάπως απογοητευμένα
Κλόι- όχι, η αληθεια να λέγεται. Αν θυμάσαι την τελευταία φορά...
Κάνω μια παύση και αφήνω στην μέση την πρόταση μου
Κάμερον- ναι... Σχετικά μ'αυτό. Έχει περάσει πάρα πολυς καιρός από τότε.
Κλόι- περίπου 20... χρόνια
Τώρα συνειδητοποιώ το ποσο μεγάλο χρονικό διάστημα έχει να μιλησουμε
Κάμερον- ακριβώς. Δεν νομίζεις ότι... Μετά από τόσα χρόνια, επιβάλλεται να συναντηθούμε; Για έναν απλό καφέ, τίποτα αλλο. λέει βιαστικά
Λίγο πριν απαντήσω, ο Άλεξ μπαίνει μέσα και κατευθύνεται κοντά μου χαμογελαστός. Μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο και εγώ μένω κοκκαλωμένη στην θέση μου
Αλεξ- ποιος είναι; ρωτάει τακτοποιώντας κάποια κουτιά
Το κλείνω χωρίς να το καλοσκεφτώ και το βλέμμα του Άλεξ με κοιτάει περίεργα
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Χευυ 💕
Τι κανετεε;;
Λογικά το παρτ θα ανέβαινε χτες, αλλά ξαφνικά αρρωστησα...😵💀
Τεσπαα, ελπίζω να σας άρεσε. Ψηφίστε για να συνεχίσω και πείτε μου γνώμες για το παρτ 💘
Κάμερον λοιπόν... 😈
Ελπίζω να θυμάστε ποιος είναι, γιατί έχει να εμφανιστεί λίγο καιρό. (Πολυυ καιρό) Τέσπα αν δεν θυμάστε, είναι (ηταν) ο κολλητός της Κλόι.
Αυτα.
Τα λέμε στο επόμενο πάρτ 💕💕
~Στυλιάνα Mendess 😍